รู้สึกยังไงตอนมีคนมาเม้นนิยาย

รู้สึกเหมือนทัั้งโลกมันสว่างไสวขึ้นมาในพริบตา จนอยากจะนั่งคุกเข่าแล้วอ้าแขนอาบแสงไปทั้งตัว/เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน!!

ดีใจ ๆ ๆ ชอบมีปฏิสัมพันธ์กับนักอ่าน เขียนแค่ "หวัดดี" หรือ "ทักทายจ้า" ไม่เกี่ยวกัับเนื้อเรื่องก็ดีใจแล้ว 5555+

ถ้าบินได้คงบินไปแล้ว หัวใจพองโตไปอี้ก

รู้สึกขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ว่าจะติหรือชม

ยิ่งกว่าดีใจ รู้สึกกระชุ่มกระชวย มีแรงเขียนงานต่อ แค่คำสั้นๆ สองสามคำก็ดีใจแล้วค่ะ

อืม จะโดนติอะไรไหมนี่?

เลื่อนลงไป ป๊าบบบ

โดนติจริงด้วย

โถ!! วัยรุ่น

_(:3 」∠)_

กำลังคิดอยู่ว่าจะตอบหรือจะเมิน55

ปกติไม่ค่อยมีคนมาเมนท์ค่ะดังนั้นเลขเมนท์จะนิ่งหรือเป็น 0

วันดีคืนดีมีเลขเพิ่มมาก็จะ หา? ใครอ่ะ เมนท์มาแล้ว? คลิกเข้าไปดู แล้วก็อมยิ้มเบาๆ มาแบบไหนก็ไม่เป็นไร

ดีใจมากค่ะ ดีใจแบบเอ้ย! มีคนชอบอ่านนิยายเราด้วย ปลื้มปริ่มฝุดๆ แล้วก็ชอบอ่านมาก จนอยากให้มีปุ่มกดไลค์เลยค่ะ อยากตอบทุกเม้นแต่บางทีจนมุม มุกหมด จะตอบก็ดันเป็นคำเดิมอะไรเบอร์นี้ ก็เกรงนักอ่านจะเบื่อ เลยอยากได้ปุ่มกดไลค์สุดๆ ฮา

ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นมานานมากแล้ว เพราะไม่มีคนมาคอมเม้นเล้ย

ดีใจค่ะ อมยิ้มตลอด แต่พอเจอเม้นด่าพระเอกก็จะแอบยกมือไหว้ ขอโทษค่าาาาาา 5555555

รู้สึกมีกำลังใจอัพนิยายมากขึ้น 1000000000% ครับ

เป็นความรู้สึกที่นานปีมีหนครับ มีทั้งแบบ ‘เออ... มีคนหลงมาเมนท์ด้วยแหะ’ แล้วก็อมยิ้มคนเดียวทั้งวันและ ‘เย้! ได้เมนท์แล้ว!’ ก่อนจะกลับไปเขียนต่อได้สองบรรทัด-- 

อีกแบบหนึ่งที่นาน ๆ จะมาทีคือมีเพื่อนมาเมนท์ให้ครับ รายนั้นผมก็จะตอบกวน ๆ กลับสักหน่อย--

ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้น ผมดีใจหมดแหละครับ

เมื่อเห็นแถบสีเหลืองที่แจ้งเตือนเวลามีคอมเม้นต์จะรู้สึกประมาณว่า ขออย่าให้เป็นคอมเม้นต์ทวงตอนใหม่เลยนะ

รู้สึกมีไฟเขียนขึ้นมาทันที

วินาทีแรก : เออร์เรอร์ อยู่ในช่วงประมวลผล

วินาทีที่สอง : ประมวลผลเสร็จ เฮ้ยยยยย!! มีคนมาเมนท์ด้วยโว้ยยยย!!

วินาทีที่สาม : สกรีมในใจดังๆ มือไม้สั่นกดผิดกดถูก

วินาทีที่สี่ : กดเข้าไปดูว่าเขาเมนท์อะไร

วินาทีที่ห้า : อ่านเมนท์แล้วรู้สึกอะดีนนาลีนหลั่ง สั่นไปทั้งตัว มุมปากฉีกยิ้มจนพ่อหาว่าบ้า

วินาที่หก : ตั้งสติ

วินาทีที่เจ็ด : พยายามตั้งสติต่อไป

วินาทีที่แปด : ตั้งสติได้ ถอนหายใจพร้อมตบหน้าตัวเองสักทีสองที

สินาทีที่เก้า : คิดว่าจะตอบเมนท์เขายังไงดี

วินาทีที่สิบ : ตอบเมนท์เสร็จสรรพ กรี๊ดอัดหมอน

วินาทีที่สิบเอ็ด : รู้สึกอายกับความเวอร์ของตัวเองเมื่อสิบวิที่ผ่านมา555

จะรู้สึกชั่งใจก่อนค่ะว่าคอมเม้นต์จะมาในรูปแบบไหน มาดีหรือมาแบบบั่นทอนใจ ต้องยอมรับจริงๆ ว่าไม่ใช่ทุกคอมเม้นต์ที่ทำให้เรายิ้มได้55555

นี่เป็นคนหนึ่งที่รอคอมเม้นต์มากๆค่ะ แบบลงไปวิเดียวก็รอแล้ว

พอมีแถบขึ้นมาว่ามีคอมเม้นต์ใหม่นี่สูดหายใจเลยค่ะ ยิ่งคอมเม้นต์แรกนี่เป็นตัวตัดสินตอนนั้นเลยค่ะว่านักอ่านคิดยังไง

ทำใจสักสามวิแล้วกดเข้าไปนี่ในบินเลยค่ะ

เหมือนมีผีเสื้อเป็นล้านเป็นแสนตัวในหัวใจ รู้สึกสดชื่นมากๆ แล้วก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นหลิดทิ้งเลยค่ะไม่ว่าทั้งวันจะเจออะไรมา

แค่ได้อ่านคอมเม้นต์ที่เป็นกำลังใจ เป็นพลังด้านบวกให้ชีวิตสักคอมเม้นต์เราก็รู้สกึดีมากๆแล้ว

ถึงนักอ่านทุกท่านจริงๆนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกเมนต์ทุกกำลังใจจริงๆ มันเป็นแรงให้ชีวิตนักเขียนคนหนึ่งได้มีความสุขจริงๆนะคะ

ตอบเพียงสั้นๆได้เลยค่ะว่า รู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ แค่มีคนมาอ่านก็ดีใจมากแล้วค่ะ ถ้ามีคนมาคอมเม้นท์ เราจะไล่ตอบทุกคอมเม้นท์เลยค่ะ ถึงบางคอมเม้นท์สั้นมาก แต่เราก็ดีใจค่ะ ยิ่งรีดพิมพ์มาว่าสู้ๆนี่ ไม่รู้เอาแรงที่ไหนมาปั่นนิยายจนถึงตี 2-3 ยังไงเชื่อว่านักเขียนทุกคนก็เป็นเหมือนเราหมดแหละค่ะ555

รู้สึกดีเหมือนเป็นแรงผลักดันให้เขียนต่อไป ประโยคสั้นๆยิ่งคำติยิ่งดีค่ะ ช่วยพัฒนาการเขียนของตัวเองได้มากขึ้น :)