รักแรกแสนเจ็บปวด

[mintpariyak]

สวัสดีค่ะสมัครมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ เป็นกระทู้แรกเลย คิดอยู่นานว่าจะเล่าเรื่องนี้ดีมั้ย ในที่สุดก็เลยตัดสินใจเล่าละกัน555 เรื่องนี้เกิดขึ้นนานมากกกก ประมาณ 10 กว่าปีน่าจะได้ ตัวเราโดนย้ายไปต่างจังหวัด เพราะปัญหาทางครอบครัว เราไปอยู่กับแม่ เลยได้ไปเรียนโรงเรียนใหม่ เป็นโรงเรียนเล็กๆในหมู่บ้านหนึ่ง เราเข้ามาระหว่างปีเลย ตอนนั้นเพื่อนๆส่วนใหญ่ก็จะรู้จักกันแล้ว เพราะอยู่ด้วยกันมาปีนึงได้ เราก็เข้ามาเพื่อนๆน้อยมากตอนนั้นจำได้ว่ามีประมาณ 14 คนเอง55555 เราก็แบบโหน้อยไรขนาดนี้อะ ก็เลยกวาดสายตาไปรอบๆห้อง สายตาดันบังเอิญไปสบตากับผู้ชายคนหนึ่ง โอโหมาก หล่อสุดไรสุด คือใจเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน (ขอแทนชื่อคนนั้นว่าบี)หลังจากวันนั้นรู้ตัวอีกทีคือ สายตาของเราจะไม่สามารถละจากบีได้เลย ทุกๆวันจะคอยไปวนเวียนใกล้ๆ และก็จะพยายามตีเนียนเข้าใกล้ให้ได้มากที่สุด จนถึงขนาดยอมไปเล่นฟุตบอลกับเขา(ตามฉบับนิยายเลยอะ5555) ทั้งๆที่เราก็เล่นไม่เป็นนะ ยอมเป็นผู้รักษาประตูเพราะเห็นว่าเล่นง่ายสุด โดนบียิงเท่าไหร่ไม่บ่น แต่ถ้าคนอื่นยิงเข้านะ โมโหมาก555555 ผ่านมาปีนึงห้องเรายังเพื่อนเซ็ตเดิมนะ ถ้าจำไม่ผิด อาจารย์เขาจะจัดลำดับคนที่เรียนได้ที่ 1 ของห้องไว้หน้าสุด แล้วรองมาด้วย ที่ 2 ที่ 3 ไปเรื่อยๆจนถึงที่ 14 ไม่ต้องสงสัยนะว่าเราอยู่ลำดับที่เท่าไหร่ นั่นแหละ555555555 เรามีความตั้งใจว่าจะต้องไปนั่งใกล้เขาให้ได้เลย เราเริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้น พอหมดปีนั้น เราจำได้ว่าเราได้ที่ 4 ของห้อง OMG ฝันใกล้จะเป็นจริงแล้ว ระหว่างนี้คือกันผู้หญิงที่เข้าหาเขาสุดกำลังอะ เพราะบีแบบ หล่อ เรียนเก่ง กีฬาก็เด่น สุภาพ เรียบร้อย คือดีไปหมดจริงๆ ส่วนวิธีที่กันจะไม่พูดถึงนะ55555 มาต่อกันที่ปีต่อมา เหมือนเดิมทุกอย่าง เพิ่มเติมคือเราแมนขึ้น เป็นหัวโจกห้องที่ไม่กลัวใคร ยกเว้นเธอคนนั้น555555 ไม่ยอมใครเลย ยกเว้นเธอ555555 แบบบีทำให้โรงเรียนน่ามามากกกกกกก ไม่เคยอยากมาโรงเรียนทุกวันขนาดนี้มาก่อน หลังเลิกเรียนก็จะชอบขี่จักรยานไปแถวบ้านบี ไปแอบดู เขาออกมามั้ยน้า ไรงี้ ขนาดเด็กเข้าใหม่คนนึงเป็นผู้ชาย มาสนิทกับบี เรายังไม่ชอบอะ เป็นเอามากขนาดไหน555555 ปีนั้นผลสอบเราเพิ่มขึ้นมาอีกขั้น เป็นที่ 3 โอววววววความฟินกำลังจะมาเยือนเร็วๆนี้ จะได้นั่งใกล้ๆเขาแล้วใช่มั้ยยยยย ความลั้ลลาขั้นสุดมา มองไปทางไหนก็เจอแต่สีชมปู5555555 พอมาถึงตรงนี้ เพื่อนเราเริ่มรู้เรื่องละ และจะยุให้บอกชอบตลอด เพราะกลัวเราจะนก แต่เราคิดว่า ม่ายยยยยเราเป็นผู้หญิงนะ เธอแหละ ต้องมาบอกชอบเราสิ!!! เราก็ไม่บอก จนมาปีเนี้ย มันเป็นปีที่อาจารย์จะให้เราจับคู่กับเพื่อนหนึ่งคน ชายหญิง มาจัดรายการวิทยุตอนกลางวันของโรงเรียน ในใจเรากรี้ดมากกกกก เราต้องได้คู่กับบีเท่านั้น แต่ประเด็นคือจะคู่กันได้ไง คุยยังไม่ค่อยจะคุย เราไม่ยอมชวนก่อนแน่ๆแหละ (เขิน) เขาคงไม่มีวันมาชวนเราอะ เครียดมากจิตตก ตอนไปเรียนรู้งานกับรุ่นพี่ก็ไม่ได้ฟังงานเลย มองเขาคนนั้นและคิดตลอดว่าจะทำไงให้ได้คู่กัน เวลาก็เหลือไม่มากจนในที่สุด ก็จับคู่กันเสร็จเกือบทั้งห้อง เราเลยได้คู่กับพี่อ้วนประจำห้อง เสียใจมากกกกแต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ปลอบใจตัวเอง ทำงานมาได้ 1 อาทิตย์ จุดพีคคือวันหนึ่งเพื่อนเราวิ่งมาหน้าตั้ง หอบแฮ่กๆมาและพูดกับเราว่า บีบอกว่าถ้าไม่ได้คู่กับเราจะไม่ทำงานนี้ เราก็แบบ เห้ย! จริงดิ บ้าาา โกหกป่าว มันก็บอกคำเดิมประโยคเดิม โอ้ยยยยยเขินสิจ๊ะ ใจเต้นมาก สรุปอาทิตย์ต่อมาเลยมาทำด้วยกันสองคนอิอิ ไอเราก็ไม่กล้าถามว่าที่เพื่อนบอกอะจริงมั้ย เราพยายามสังเกตนะ แต่ทุกอย่างก็ปกติ ไม่ได้มีอะไรแปลกไปเลย เราก็งงนิดๆ (สรุปคิดตรงกันมั้ย) พอมาทำงานคือเราอะทำอะไรไม่เป็นเลย ตอนเขาสอนไม่สนใจ ตอนทำกับเพื่อนวีคแรกให้เพื่อนทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะหาข่าว ประกาศข่าว เปิดเพลง ต่างๆ ทำไม่ได้เลย ทีนี้ก็เกิดการเรียนรู้เกิดขึ้น เราจะใจเต้นแรงมากขึ้นถ้าบีมาอยู่ใกล้ๆคือจะกลายเป็นหินเลย มือจะเย็นมาก5555555 แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้ามากกว่านั้น เราก็ท้อนิดๆนะ ชอบมา 4 ปีแล้วอะ เอาไงดี จบปีนั้นผลสอบเราทำได้ที่ 2 โอ้วววววว สำเร็จแล้วววว เอาจริงนะ ทุกปีนางได้ที่ 1 ตลอดเลย เราสมใจแล้วความฝันคัมทรู!! ปีหน้าได้นั่งข้างเขาแน่ๆ แต่...ยังไม่ทันที่จะไปเอาผลสอบ แม่เราก็ต้องย้ายกลับมากรุงเทพ เพราะปัญหาบางอย่าง ทำให้เราต้องย้ายมาด้วย เศร้ามาก!!!! สิ่งที่ทำมาทั้งหมดไม่มีความหมายเลย นอกจากการเรียนที่ดีขึ้น (อันนี้ดี) เราก็เลยกะว่าจะลืมๆเขาไป เวลาผ่านมาไม่นาน ยายเราเสีย เราเลยได้เห็นใบมรณะบัตรของยาย อ่านไปอ่านมา เจอนามสกุลแม่กับพ่อของยาย (ทวดของเรานั่นเอง) เป็นนามสกุลเดียวกับบีเลย!!! เรางงมาก เลยถามแม่ไปว่านี่มันเหมือนนามสกุลเพื่อนหนูคนนึงเลย แม่ก็ถาม ใคร เราเลยบอกชื่อบี แม่บอก อ๋อ ไอบีใช่มั้ย มันเป็นญาติเรา ... จุดนี้ทำหน้าไม่ถูกอะ เอาจริง รักแรกที่ชอบมา 4 ปี เป็นญาติตัวเอง ช็อกมากนะ คิดย้อนไปว่าดีนะ ที่เราไม่บอกชอบเขาไป หรือเขาจะรู้อยู่แล้ว เลยไม่สนใจเรา ทั้งๆที่เราแสดงออกมากว่าชอบขนาดไหน มันเลยเป็นประสบการณ์ที่เราลืมไม่ได้เลยจริงๆ แม่จะผ่านมาเป็น 10 ปี แต่เราก็ไม่เคยลืมเหตุการณ์นี้เลย แล้วรักแรกของเพื่อนๆเป็นยังไงกันบ้างคะ

Comments

[P.V._N.D]

เป็นรักข้างเดียวที่เป็นไปไม่ได้ค่ะ เขาชอบเราเราชอบเขา เขาจีบเราแต่เราปฏิเสธค่ะ

ที่คบกับเขาไม่ได้นี่คือที่บ้านขอไว้ ทางบ้านไม่ได้ขอให้เลิกยุ่งกับเขาหรอกค่ะ แต่ทางบ้านขอเราไว้ให้เราสนใจเรื่องเรียนอย่างพึ่งมีแฟน ประกอบกับทางบ้านมีปัญหาพอดี เราเลยตัดใจไม่คบใครมาจนปัจจุบันก็ผ่านมา6ปีแล้วตอนนี้ก็ยังไม่คบกับใคร แต่ก็ไม่ได้ชอบเขาเหมือนเดิมหรอกนะคะย้ายโรงเรียนไปหลายทีก็เจอกับคนที่เราชอบและชอบเราแต่ก็ไม่ได้คบเพราะคิดถึงที่บ้าน ล่าสุดเจอผู้ชายคนนึงเขาน่ารักมาให้เกียรติเราทุกอย่างเขาจีบเรามาหลายเดือนแต่ก็ต้องตัดใจเพราะเรื่องของที่บ้าน เอาแต่คิดว่าถ้ามีแฟนแล้วต้องทะเราะกับคนที่บ้านก็ขอไม่มีจะดีกว่า สุดท้ายเขาก็ย้ายรร.โดยไม่บอกเรา จนถึงวันนี้ก็ยังคิดถึงเขาอยู่ นึกถึงทีไรก็เจ็บมากค่ะหน่วงในใจตลอด

แต่เชื่อว่าเมื่อเวลามาถึงเราจะเจอคนที่เราสามารถคบกับเขาได้จริงๆสักวัน