มีความคิดเห็นอย่างไรกับนักอ่านเงา

เราก็เป็น.... ชอบก็อ่าน ก็กดให้กำลังใจ ไม่เม้นต์ เคยเม้นต์เขาเงียบเลยถอยไปในจุดปลอดภัย

แต่ของเรามีคนอ่านน่ารัก ที่ผลัดมาให้กำลังใจนะ เรารู้สึกดีมากๆ

มันอาจหมายถึงแนวทางการพัฒนาและปรับปรุงในอนาคตก็ได้นะคะ

แค่เข้ามาบอกว่าชอบมั้ย ดีนะ สนุก แค่นี้คนเขียนก็มีความสุขค่ะ

นักอ่านเงาเช่นกัน ไม่ชอบจริงไม่เผยตัว แค่ตามอ่าน 5555

เป็นธรรมดาที่ใครๆก็อยากจะได้ความคิดเห็นจากคนที่เข้ามาเยี่ยมชมผลงาน ไม่เฉพาะนักเขียนนิยายหรอกครับ แต่ทุกอย่างเลย โดยส่วนตัวผมตอนแรกก็อยากได้มาก พอลงนิยายก็จะแวะเข้ามาดูยอดดูว่าจะมีใครคอมเม้นท์อะไรบ้างไหม เรียกว่ามาดูทุกชั่วโมงเลยก็ว่าได้ ไม่ต้องทำอะไรกันเลย ... แต่ตอนนี้ทำใจได้แล้ว ย้อนกลับไปคิดถึงว่าตัวเองเขียนทำไม ผมเขียนเพราะอยากเขียน เอามาลงเพราะอยากแบ่งปันจินตนาการ ถ้ามีใครมาสนุกด้วยก็เป็นกำไร แค่มีคนแวะมาอ่านก็ดีใจแล้ว แต่ถ้ามีคนติดตาม สนุกร่วมด้วย ก็จะดีใจมากขึ้นไปอีก คงเพราะนิยายผมไม่มีคนอ่านอยู่แล้วมั้งเลยทำใจได้ง่าย ดังนั้นนักอ่านเงาท่านใดที่ตามอ่านนิยายของผมอยู่(ถ้ามีนะ) ผมอยากบอกว่า ขอบคุณมากครับที่แวะมาอ่าน ผมจะพยายามเขียนให้จบให้ได้ ขอบคุณมากๆครับ

อันนี้กระทู้ติดท็อปอาทิตย์ก่อนค่ะ

เป็นนักอ่านเงานี่ผิดหรอคะ

https://www.dek-d.com/board/view/3866310/

ขอพูดในฐานะนักเขียนนะคะ คือ ไรท์แต่งนิยายก็หวังให้มีคนอ่าน การคอมเม้นท์คือการแสดงตัวว่า คุณได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ แม้จะคอมเม้นท์สั้นๆ ว่า "รอติดตาม" แค่นี้ นักเขียนก็ชื่นใจแล้วค่ะ มันมีผลทางด้านจิตใจ

ถามว่าคิดยังไงกับนักอ่านเงา เราอยากบอกว่า "ยินดีต้อนรับสู่นิยายของไรท์ค่ะ" ไม่ว่าจะคอมเม้นท์หรือไม่ คุณก็เป็นผู้ทำให้ยอดวิวเพิ่มขึ้น นั่นแสดงว่า มีคนอ่านนิยายของไรท์ แต่ถ้าอินกับนิยายตอนไหน สามารถบอกความรู้สึกนั้นกับไรท์ได้ตลอดเวลานะเจ้าคะ

"ไม่เข้าใจว่าทำไมจึงต้องยึดติดคอมเม้นต์ขนาดนั้น"

ความไม่เข้าใจก่อให้เกิดปัญหาครับ

ลองทำความเข้าใจดูครับ

คนอ่านทำความเข้าใจคนเขียนว่าคอมเม้นต์นั้นสำคัญมากๆๆๆ

คนเขียนเข้าใจคนอ่านว่าขี้เกียจเขียนคอมเม้นต์มากๆๆๆ

ถ้าต่างฝ่ายต่างเข้าใจซึ่งกันและกัน

ปัญหาเรื่องนักอ่านเงาก็จะหมดไปครับ

ให้พูดตามตรงคือตอนแรกนะคะ เราจะมีฟีลแบบโคตรน้อยใจ (อันนี้สมัยยังเด็ก) แล้วก็จะคิดว่าตัวข้านี้เขียนไม่ดีพอหรือสนุกพอใช่มั้ยคนถึงไม่เมนต์กัน

ลบไปหลายเรื่องด้วยเหตุผลประการฉะนี้ แต่เมื่อนาน ๆ วันเข้าก็เริ่มปลง ปล๊งปลง จนกระทั่งมีระบบหัวใจเข้ามาก็คาดหวังอีก แล้วก็ปลงไปตามระเบียบ

ตอนนี้เลยมีความคิดว่าขอแค่วิวเด้งสักวิวก็พอละ กดหัวใจสักนิดก็ยังดี มิต้องเมนต์ก็ได้ ขอให้เห็นวิวเป็นพอ หน้าที่หาแรงบันดาลใจมาเขียนคืองานของเรา

ก็...นั่นแหละค่ะ ฮาาาา

สำหรับนักเขียนที่มีคนมาคอมเม้นท์เยอะมาก...ความเห็นเดียวอาจมีค่าไม่มากเท่าไหร่

แต่สำหรับนักเขียนที่ทั้งเรื่องมีอยู่แค่ไม่มีคอมเม้นท์ มันเป็นกำลังใจมหาศาลต่อตัวผู้เขียน

อยู่ที่ตัวผู้อ่านจะเลือกนะครับ อยากยื่นมือเข้ามาช่วยคนว่ายน้ำไม่เป็นหรือปล่อยให้เขาเผชิญชะตากรรมของตัวเอง

ส่วนคนเขียนเขาก็บ่นเขาไปตามท้องเรื่อง...สุดท้ายก็เขียนต่อไปอยู่ดี

คิดยังไงกับนักอ่านเงาเหรอครับ?

ง่าย ๆ ครับ รักมากมาย

บางทีมันก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกันนะว่ามีคนอ่านนิยายของเราจริงหรือเปล่า หรือแค่คลิ๊กผ่านมาดูแล้วก็ปิด เดี๋ยวนี้ผมเองก็จะดูจากตอนที่น้อยที่สุด เฉลี่ยดูแล้วก็พอจะทึกทักเอาเองได้ว่ามีคนตามอ่านอยู่บ้าง จะไปรอคอมเมนท์มายืนยันว่าตามอ่านอยู่คงจะคาดหวังไม่ได้ สำหรับนักเขียนโนเนมอย่างผมก็แค่นี้แหล่ะ เอาแค่มีคนมาตามอ่านก็ดีใจแล้วครับ

ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นนะคะ

นักอ่านเงา ถึงไม่แสดงตัวแต่เราก็รับรู้การมีตัวตนของเขาผ่านยอดวิว (ฮา)

นักเขียนที่ต้องการคอมเมนต์ก็ไม่ผิดนะครับ เพราะจุดประสงค์ของนักเขียนนั้นแตกต่างกัน บางคนหวังคอมเมนต์เป็นลำดับแรก พอไม่ได้ก็เกิดภาวะน้อยใจ หรือหมดกำลังใจ

เอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจุดร่วมที่ลงตัวอยู่ตรงไหน

สรุปว่านักเขียนท่านใดที่อยากได้คอมเมนต์ ก็พยายามขอกันต่อไป ภาวนาว่าสักวันนักอ่านเงาจะเห็นใจครับ

ไม่ได้รู้สึกอะไรค่ะ เพราะส่วนตัวอยากเขียนมากกว่า อยากแบ่งปันจินตนาการให้คนอื่นด้วย การมีคอมเมนต์เป็นเพียงความคิดเห็นของนักอ่านค่ะ ซึ๋งถ้ามีมันก็ดีต่อใจแหละคะ เหมือนของหวานหลังกินข้าว ไม่กินสักมื้อก็ไม่เป็นไรแต่นานๆทีกินทีก็อร่อยดี แต่ไม่ควรกินของหวานมากไปไม่งั้นจะอ้วน เราก็รู้สึกประมาณนี้แหละค่ะ ส่วนมากคนที่ต้องการคอมเมนต์น่าจะเป็นพวกเอนเนอร์์จี้ต่ำซะนิดนึง ต้องการเพิ่มน้ำตาล กรณีนั้น เมนต์แค่สู้ๆ หรืออิโมจิไปเล็กน้อย ถือว่าเป็นการให้กำลังใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเราว่าก็ไม่เสียหายนะ ส่วนยึดติดไม่ยึดติดนั้นเราว่่าห้ามกันไม่ได้หรอกค่ะ มันเป็นความรู้สึกห้ามยาก สำหรับเรากว่าจะวางเรื่องนี้ได้ก็หลายปีอยู่

คิดเห็นยังไงกับนักอ่านเงา?

ขอบคุณสำหรับยอดวิวที่คุณให้เสมอมา และหวังว่าจะได้ยอดวิวจากคุณต่อไป

ปล. ไม่เคยชอบคำว่า นักอ่านเงา เลย

ไม่ค่อยคิดอะไรกับนักอ่านเงามาก แต่คิดกับตัวเองว่าแต่งเรื่องยังไงถึงทำให้ได้มีแต่นักอ่านเงา

เพราะเห็นหลายเงาก็บอกว่าถ้าไม่สนุกจริง ๆ คงไม่เม้นต์

ดังนั้นอย่างมากก็ได้แต่สงสัยตัวเองว่านิยายคงไม่สนุกจริง ๆ 5555+ T T

ที่ต้องยึดติดกับคอมเม้นต์ก็เพราะว่า วิธีการพัฒนาของนักเขียนนั้นไม่ได้มีหลายวิธีนัก

บางคนรู้ว่าต้องอ่านมาก แต่อ่านมากเฉย ๆ บางทีก็ไม่ได้ช่วยให้เขียนได้สำหรับนักเขียนบางคน บางคนเขียนเพราะอยากลอง พวกเขาก็ไม่รู้ว่าสนุกหรือเปล่า จะเสียเวลาเขียนต่อไปดีหรือเปล่า ใช่ทางของตัวเองหรือเปล่า จึงอยากได้เสียงจากคนอื่น เพราะงานเขียน หากไม่ต้องการเสียงวิจารณ์จะนำมาเผยแพร่เพื่ออะไร? ยกเว้นไม่รู้จะเขียนใส่ไหนเลยเอามาใส่เด็กดี

ข้อผิดพลาดจากการเขียนบางทีเราไม่สามารถหาคนเดียวแล้วจะเห็นได้ เพราะมันถ่ายทอดออกมาจากความคิดของเราคนเดียว ไม่มีคอมเม้นต์ก็ทำให้ไม่รู้ว่าความคิดแบบนี้ มันส่งผลกับคนอื่นอย่างไร และเรื่องภาษาบางทีตัวคนเขียนคุ้นชินอยู่กับการใช้ภาษาแบบหนึ่งอาจจะไม่ได้รู้ว่าการเขียนใช้ภาษาอีกแบบหนึ่งน่าจะดีกว่า เพราะงั้นเราก็ต้องการเสียงจากคนอื่นนั่นแหละ

และที่ขาดไม่ได้เลยคือ คนเขียนก็อยากรู้ด้วยนะ ว่าที่เราเขียนเนี่ย ทำให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมได้มั้ย มีคนสนุกไปกับเราไหม ทำให้คนอื่นยิ้มได้มั้ย มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ย่อมต้องอยากติดต่อสื่อสารกับคนอื่นในทางใดทางหนึ่งไม่มากก็น้อย ถ้านักอ่านมีความสุข ส่งต่อความสุขถึงนักเขียนด้วยการเม้นต์เพียงเล็กน้อย หัวใจนักเขียนก็พองโตล้าวว่าเอ้อ นี่ผลงานเราทำให้คนอื่นรู้สึก ดี/ไม่ดี/เศร้า/ฟิน/อิน ฯลฯ ได้ด้วยนะ!! กำลังใจจึงมานั่นไง

แน่นอนว่ามีนักเขียนจำนวนไม่น้อยที่น่าจะมากขึ้นทุกที...อยากได้แต่คอมเมนต์ชม ติไม่ได้ ว่าไม่ได้ << ซึ่งกรณีนี้ก็บ่อนทำลายนักเขียนคนอื่น ๆ ที่เขาดี ๆ เหลือเกินอะนะ

เราไม่ค่อยเป็นนักอ่านเงา ถ้านิยายเขาต้อนรับอย่างน่ารักหรือนักเขียนอยากพัฒนา เราก็จะไปหย่อนเมนต์แรกดู แล้วก็จะแอบดูว่าตอบมายังไง จะมีเมนต์สองสามหรือไม่ ก็ค่อยพิจารณา 555+ ไม่ค่อยกลัวคนด่าเท่าไร แข็งแกร่ง 555+

เฮ้อ..มีสิ่งใดต้องถกต้องแสดงกันอีก ในเมื่อทุกคนต่างก็รู้ว่าคนเขียนและคนอ่าน

ต่างก็เขียนหรืออ่านแต่สิ่งที่ตนอยากเขียนอยากอ่านเท่านั้น ทุกคนต่างทำเพราะ

และเพื่อตนเอง ไม่มีผู้ให้ไม่มีผู้รับ ไม่มีเจ้าหนี้ไม่มีลูกหนี้ ฉะนั้นหากใครอยากจะ

ได้สิ่งใดจากใคร ก็คงต้องนำสิ่งที่มีหรือสร้างสรรให้มีคุณค่าทัดเทียมกัน ไปแลก

เปลี่ยนกันเอาเองเท่านั้น

ทว่า..จะใช้สิ่งใดแลกกับอะไร ก็สุดแต่ดุลยพินิจของแต่ละคน ผมไร้สามารถและ

ไม่อาจก้าวล่วงได้ ผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วย..

ก็ไม่คิดยังไง ก็คิดว่าเหมือนนักอ่านคนอื่นๆ นั่นล่ะค่ะ

ก็เข้าใจนะ บางทีเขาก็ไม่รู้จะเมนท์อะไร แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่ติดตามงานเราซะหน่อย บางทีนักอ่านกลุ่มนี้นี่ล่ะที่เป็นผู้คอยสนับสนุนผลงานเราอย่างแท้จริง เป็นคนที่คอยอุดหนุนตลอด เขาเรียกซุ่มเงียบ

การมีคอมเมนต์มันก็ดี ทำให้ชุ่มชื่นหัวใจดี รู้สึกว่าไม่เหงา เออเราไม่ได้พูดอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ใช่หัวใจสำคัญเท่าไร มีก็ได้ ไม่มีก็ทำไงได้ล่ะ 555 เพราะเราไม่สามารถไปบังคับใครให้เขาแสดงตัวหรือไม่แสดงตัวได้นี่เนอะ

ในฐานะนักเขียนแค่ตามมาจากตอนหนึ่งถึงตอนล่าสุดถือว่ามีความสุขที่สุดแล้วครัย คือผมเองสารภาพนะตอนแรกกระหายคอมเม้นมากเลยครับพอไปดุนิยายเรื่องอื่นที่คอมเม้นเยอะๆก็รู้สึกสังเวชตัวเองสุดๆคิดว่าเราเขียนงานกากหรอแต่ก็ไม่มีใครมาว่านี่หรือว่ามันไร้ค่าขนาดขี้เกียจเม้นกันเลย(ตอนแรกๆรู้สึกงี้จริงๆ) แต่หลังๆพอผ่านไปได้ซักราวๆเดือนก็มาึกได้ว่าเราแต่งนิยายเพราะความสนุกกับอยากให้คนอ่านของเราหลังๆเลยไม่คิดอะไรมาก พอผ่านไปปีนึงถึงเม้นจะไม่เยอะเท่านิยายเรื่องอื่น แต่ก็รู้สึกได้เลยว่ามีคนตามอ่านอยู่นะเขาแค่ไม่แสดงตัวเฉยๆ...แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับใครอยากเม้นเราก็ขอบคุณ ใครไม่เม้นแต่อ่านงานเราเราก็ขอบคุณเช่นกันครับ

เฉยๆค่ะ ไม่ได้รู้สึกอะไร

การยึดติดว่าจะเม้นท์หรือไม่เม้นท์ของนักอ่านขึ้นอยู่กับเขา บางอย่างอาจจะชอบอยู่ในใจ แต่ไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาเสมอ

หลายครั้งที่นักเขียนบางคนไปให้ค่ากับนิยายที่ดีต้องมีคอมเม้นท์ หรือ Ratingต้องมาก มากจนเกินไป แต่นิยายที่ดีสำหรับเราคือนิยายที่คนอ่านเห็นคุณค่า เวลาเขาท้อหรือโกรธหรือดีใจ เขาจะนึกถึงนิยายที่เคยอ่าน เพราะมันตราตรึงใจไปแล้ว ส่วนนักเขียนก็หวังว่าผู้อ่านจะประทับใจเช่นกัน

สุดท้ายนี้เราเขียนนิยายให้คนอ่านรู้สึกในสิ่งที่เราเขียน ยอดวิว คอมเม้นท์ ถือเป็นผลพลอยได้ มันอาจจะเป็นสิ่งสำคัญสำหรับบางท่าน เพราะก็อยากรู้ฟีดแบคว่ามันเป็นยังไง หรือเหตุผลอื่นๆ แต่ก็อย่าเคร่งเครียดกับมันมากเกินไป เอาเวลาทำใจให้สบาย รู้สึกสนุกเมื่อได้เขียน ทำในสิ่งที่เราต้องการแบบในตอนแรกเริ่มที่จะเขียนมัน