ชีวิต8โรงาน

[ป.ม]

#ชิวิตร้อยโรงงาน
พูดถึง ...
ประสบการณ์ชีวิตจริงในรั่วโรงงานตลอดระยะเวลา4ปี. ขออภัยหากใช้คำไม่เหมาะสม
#แชร์ประสบการณ์
!!!!!!!!!!!!!!!
เมื่อพูดถึงโรงงานเราทุกคนก็นึกถึงแหล่งผลิตสิ้นค้าผลิตภัณฑ์ต่างๆหรือบริษัทผลิตอะไรสักอย่างอาจจะผลิตรถ ผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้าหรืออะไรมากมายที่เราเห็นในชีวิตประจำวันล้วนถูกสร้างถูกทำขึ้นจากโรงงานเกือบทั้งหมด. แต่ในความคิดผม ถ้าพูดถึงโรงงานผมนึกถึงสังคมของคนที่รับจ้างใช้แรงใช้สมอง ผลิตชิ้นงาน. ซึ้งเมื่อย้อนกลับไปตอนผมเรียนจบม.6ใหม่ๆ ตอนนั้นในหัวสมองมีทางเลือก2ทางคือเลือกไปเรียนหรือเลือกไปทำงาน ณ ตอนนั้นชีวิตมันวุ่นวายจริงๆเพราะผมในตอนนั้น ไม่มีทุนไม่มีเงินไม่มีคนส่งเสียค่าเล่าเรียน ผมนึกขึ้นได้ว่าเราสามารถเรียนแล้วทำงานไปด้วยได้ ก็เลยติดต่อพี่ชายในตอนนั้นพี่ผมทำงานโรงงานแห่งหนึ่งในระยองพี่ชายจึงฝากงานให้ด้วยความที่ว่ารู้จักกับผู้จัดการและมีความสนิทกัน ไปถึงตอนแรกมีการเรียกสัมภาษณ์จากผู้จัดการ(บริษัทผลิตชิ้นส่วนรถโฟล์คลิฟต์)ก็แนะนำตัวตามปกติและทดสอบแก้โจทย์คณิตศาสตร์นิดหน่อยแต่ก็ยากนิดๆแต่ก็ได้ทำงานที่นั้น โรงงานนั้นเป็นโรงงานขนาดเล็กๆขนาดโรงงานก็ประมาณหอประชุม ซึ้งจะร่วมทุกอย่าง ทุกแผนกไว้ในโรงเดียว ทั้ง เครื่องจักร สโตร์ รับเข้า-ส่งออก. แผนกบัญชี แผนกผลิต แผนกจัดซื้อ หรือหน่วยงานต่างๆที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการทำงานของบริษัท ซึ้งพนักงานร่วมกันมีไม่ถึงร้อยผมจำได้ว่า ผมต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่ไปทำงานและรถเยอะมากจนผมไม่กล้าขับมัน เพราะเวลาที่เร่งรีบจึงต้องมีการปาดไปปาดมาพี่ผมคงชำนาญพอตัว555
ทำงานวันแรก เข้าไปในส่วนฝ่ายผลิต ความรู้สึกเเรกที่เข้าไปในที่ทำงานโครตร้อน มีเพียงพัดลมแก่ๆตัวหนึ่งเป่าลมร้อนๆให้สบายขึ้นนิดหน่อย. แล้วทุกคนก็ปิดหน้าสวมหน้ากาก ถุงมือ. เต็มไปหมด ผมก็แอะใจ มันร้อนหรือยังไง
ในไลน์ผลิตก็จะมีพวกเครื่องจักรเต็มไปหมดวันแรกก็ไม่ได้ทำอะไรมากแค่ไปดูไปศึกษาวิธีทำ.....
แอะทำไมมันสบายจังคิดในใจ... วันต่อมาเป็นวันแรกที่เริ่มลงมือปฏิบัติจริง หน้าที่ของผมก็คุมเครื่องจักรครับเครื่องนี้ทำเกี่ยวกับการดัดเหล็กให้ได้ตามแบบคล้ายๆกับ เป็นแม่พิมพ์อะไรประมาณนั้น นั้นและครับเข้าใจง่ายดี
ซึ้งผมก็คิดว่ามันไม่ใช่งานหนักเท่าไรแค่เอางานเข้าเครื่อง
แต่จุดพีคของงานนี้คือ...อืม...มีอยู่วันหนึ่งพี่ผมซึ้งเป็นคนดูแลและเซ็ตตั้งเครื่อง ลากลับบ้าน
ผมก็รับช่วงต่อในการตั้งเครื่อง ซึ้งตอนนั้นก็ทำงานมาสักระยะแล้วพอรู้ เพราะพี่ผมจะคอยสอน บ่อยๆ เกี่ยวกับการตั้งเครื่อง แล้ว ก็วันนั้นก็มาถึงวันที่ผมเซ็ตเครื่องผิด ทำให้เครื่องทำงานผิดปกติจนมี. เสียงดัง. ตั้ม!!!!!! พนักงานทุกคนแห่มาดู เครื่องดัดงาน แม่พิมพ์แตกกระจาย ผมยืนตกใจ. ใจสั่นๆไปทั้งตัว มีพี่คนหนึ่งบอกว่าดีนะที่คนไม่เป็นไร. แม่เจ้าถ้าผมอยู่ใกล้เครื่องอีกนิด คง อกทะลุไปแล้วเพราะเศษจิ๊กที่แตก
ด้วยความตกใจวันนั้นจึงไม่ทำโอที.(ปกติทำโอทีทุกวัน)ออกโอไปคงคิดว่าคงไม่เป็นเรื่องใหญ่มากเพราะมีพี่บางคนบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเครื่องมันไม่ได้พังแค่จิ๊กมันแตกเฉย
วันรุ่งขึ้นมาทำงานตามปกติ. มีเสียงผู้จัดการเรียก.....หนุ่ม ขึ้นมาออฟฟิสหน่อยมีเรื่องจะคุยด้วย ผมโดนต่อว่าสารพัด ทำไมไม่แจ้ง ทำไม่บอก อย่างนู้นอย่างงี้. ณ.ตอนนั้นด้วยความที่ว่าไม่เคยโดยอะไรแบบนี้ ตัดสินใจกลับห้องทันทีและไม่ทำงานที่นั้นอีกเลย. ลาออกโดยการทำเครื่องเขาพัง55555
ระยะเวลาทำงานประมาณ1เดือน
โรงงานที่2
ต่อมาหลังจากที่ลาออกได้ไม่กี่วันพี่พาไปสมัครงานใหม่ก็ยังคงเป็นงานโรงงานอีกเช่นเคยคราวนี้ทำเกี่ยวกับแผ่นพลาสติกซึ้งเป็นพลาสติกที่นำมาทำเป็นถุงพลาสติกต่างๆนั้นเอง. เป็นงานที่สบายมากเลยแหละ. ความท้าทายใหม่ก็มาถึง เพราะโรงงานที่นี้ต้องทำงานเข้ากะ ซึ้งในชีวิตผมไม่เคยทำงานเข้ากะมาก่อน. ทำเอาผมกลายเป็นผีดิบไปเลยแหละครับเพราะผมนอนตอนกลางวันไม่หลับ ซึ้งห้องที่ผมพักเป็นห้องแถว บอกเลยร้อนมากๆ ถ้าไครเคยอยู่ห้องแถวคงคิดเหมือนผม
ส่วนงานก็คุมเครื่องเหมือนเดิมแต่ไม่ได้ทำไรมากครับ
ด้วยความที่ตัวเองไม่มีอะไรติดตัวสักอย่างมาก็แต่ตัว มีแค่เสื้อผ้าไม่กี่ตัว ไม่มีรถไปทำงาน โรงงานก็ไม่มีรถรับส่งอีกคราวนี้ละ...นั่งวินสิครับ บางวันพี่ก็มารับมาส่งแต่ตอนเข้ากะนี้สิ บางครั้งต้องเดินกลับห้องเลยทีเดียว. แต่ก็ไม่ไกลมากนะ เพราะโรงงานใกล้ห้องไม่กี่กิโล
เอ้าละพูดเรื่องทำงานมาพอควรมาพูดถึงสังคมการการอยู่ร่วมกันกับคนหน่อย
คนที่เคยทำงานโรงงานคงรู้จักและคงผ่านประสบการ์ณนี้คล้ายๆกับผม
อันดับแรก สังคมโรงงานเป็นสังคมนักดื่มเกือบทุกคนบอกเลย. ทุกเช้าตอนออกกะทุกค่ำตอนเลิกงาน. ร้านไหน คนละขวดๆๆ (ประโยคฮิต)
ทำผมในตอนนั้นเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในนั้น555
เรื่องต่อมาจากความจริงที่คนทำงานร่วมกันคงรู้ นั้นคือเรื่องชู้สาว ไม่แปลกหรอกครับ. ที่โรงงานนั้นเป็นการทำงานร่วมกันไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ย่อมมีการสะดุดตาสะดุดใจ. ร้ายไปกว่านั้นคือต่างคนต่างมีคนรักอยู่แล้วนี้สิ. นั้นคงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ พ่อม้ายแม่ม้ายเยอะจัด (ความคิดส่วนตัวนะครับ)
ทำที่ได้สักพักด้วยความไปกลับลำบากผมจึงเลือกสมัครงานใหม่
มาถึงบริษัทที่3
หลังจากลาออกจากบริษัทนั้นเพราะเหตุผลที่ว่าบริษัทอื่นสวัสดิการดีกว่า. แต่แน่นอนครับย่อมหนักกว่าเสมอ. เป็นบริษัทชื่อดังอีกโรงหนึ่งเลยทีเดียวครับไครก็อยากเข้า โบนัสดีอ่ะนะ ซึ้งถ้าเอยชื่อขึ้นก็จะ ออ....ไปตามๆกันหมดสำหรับคนแถวนั้น เป็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับชิ้นส่วนรถยนต์ครับ. สวัสดิการดี. มีรถรับส่ง ซึ้งตรงกับความต้องการของผมตอนนั้น
เอาละที่ มีสิ่งที่น่าตื่นเต้น มากมายเหลือเกินสำหรับบริษัทแห่งนี้เพราะ. คน มีหลากหลายประเภทมาก บางคนชอบแต่งรถบ้าง บ้างก็พวกไบร์เกอร์ นักดื่ม
คนชอบเครื่องเสียงรถ นักขายของ นักกีฬา หรืออื่นๆ. ซึ้งทุกอย่างนี้เป็นงานอดิเรกนะครับ. ผมในฐานะที่ชอบบรรยากาศ การดื่มซึ้งก็ติดมาจากโรงงานเดิมจึงไปอยู่ในส่วน กลุ่มนักดื่ม และเครื่องเสียง บอกเลยสนุกมากจนเวลาก็ล้วงเลยมาเกือบปี จึงนึกขึ้นได้ว่าเอ้ย...แล้วการเรียนละ?? ผมจึงได้ไปสมัครเรียน ปวส ที่วิทลัยแห่งหนึ่ง ซึ้งเปิดสอนแค่วันอาทิตย์ ตรงกับความต้องการของคนที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย.
จำได้ว่า เรียนได้ประมาณเทอมเดียว ต้องหยุด
เพราะเปลี่ยนงาน. พร้อมกับติดเหล้าติดเพื่อน!!
โรงงาน3. นรกชัดๆ!!
พูดถึงโรงงานนี้เป็นงานที่หนักที่สุดเท่าที่เคยทำมา ยกทั้งวัน พัดลมก็ไม่มี เศษฝุ่นเศษเหล็ก สารพัด
ไม่แปลกใจคนถึงทำได้ไม่นานผมก็เช่นกัน. 5555อาจเป็นเพราะไม่สู้งาน
โรงงาน4. ยังไม่ทิ้งสัมคมเดิมครับ
เช้าทำงานเย็นกินเหล้า. คุณรู้จักคำๆนี้ไหม
มาม่าตอนกลางเดือน สิ้นเดือนเหมือนใจจะขาดทำไมมันนานกว่าปกติว่ะ. ใช่ครับ. ต้นเดือนนี้หมดเงินไปกับการเที่ยวดื่ม พอจะถึงสิ้นเดือนแถบเหลืองตาย เพราะกินแต่มาม่า. เอาเป็นว่าโรงนี้ก็เช่นเคยครับ. ลาออกอีกแล้วๆๆๆเหตุผลคือ ไม่สู้งาน ท้อ. หมดหวัง. ข้ออ้างทั้งนั้น5555
มาถึงโรงงานที่5.คนหรือเครื่องจักร
คนมีสติมีความคิดปัญญาประดิษฐ์แต่กลับมาเป็นเครื่องจักรเสียเอง. ครับ. โรงนี้ทำเกี่ยวกับชิ้นส่วนรถเหมือนเดิมแต่ เป็นโรงงานที่ใหญ่กว่ามีหุ่นยนต์ด้วยแหละ. ก็พวกเรานี้แหละ 8ชั่วโมงกับการเป็นใบ้ คือไม่ต้องพูดกันละครับก้มหน้าทำงานอย่างเดียว. ครับแน่นอนผมเป็นคนชอบพูดนะ. มีความคิดนะ. มันเลยถึงจุดที่ต้องยืนใบลาออก.... อีกแล้ววววว
.....ที่ผ่านมาก็มีเรื่อราวมากมายนะครับ. แต่ผมจะโฟกัสที่เรื่อง สังคมโรงงานอย่างเดียว....
โรงงานที่6.เป็นโรงงานขนาดย่อม มีคนไม่ถึง20 คนหน้างานก็เหมือนเป็นQcตรวจสอบสภาพชิ้นงานก่อนส่งให้ลูกค้า ชิ้นส่วนเป็นอะไหล่รถยนต์ หัวหน้าดีครับ ชอบกินเหล้าเหมือนกันแกเลยจัดงานเลี้ยงบริษัทอยู่บ่อยๆแต่อย่างว่าแหละครับมันไม่มั่นคงสู้โรงงานใหญ่ๆไม่ได้ ผมจึงเลือกไปสมัครงานใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้ในใจคิดว่าจะเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวละ
โรงงานที่7 แพ้ฝุ่น
อย่างไรก็ตามการตั้งเป้าย่อมเป็นเรื่องที่ดี แต่การที่เราทำให้ได้นั้นคือประสบผลยิ่งกว่า ในความขยันทำงาน ตั้งใจมากกะว่าจะต้องมีเงินเก็บ จนจะได้บรรจุแต่แล้ว.....
เมื่อหัวหน้าย้ายหน้างานให้ผมไปอยู่ในจุดที่เรียกได้ว่าฝุ่นเยอะมาก เกิดอาการแสบผิว แพ้.
ไม่รอดครับ. ต้องสมยอมลาออกไป แม้จะคุยกับทางหัวหน้าแล้วแต่เขาไม่ยอมให้ย้าย ก็ถือว่าคงไม่ได้ร่วมงานกันอีก”
โรงานสุดท้าย. นานที่สุด อาจจะดีที่สุด และทำให้เข้าใจชีวิตโรงงานที่สุด และเกิดการตัดสิ้นใจครั้งใหญ่ งานที่นี้ทำเกี่ยวกับการตรวจสอบคุณภาพหรือเรียกว่าQcนั้นและครับ ใช้ประการณ์การตรวจชิ้นงานในการสัมภาษณ์และก็ผ่าน โดยที่ใช้เครื่องมือวัดอะไรไม่เป็นสักอย่าง. ด้วยความที่เราเป็นคนชอบเรียนรู้ผมจึงทำทุกอย่างให้เป็น เรียนรู้จากคนอื่น. ให้ได้เยอะที่สุด ทำให้ผมได้บรรจุเป็นพนักงานบริษัทครั้งแรกในชีวิตที่ทำงานโรงงานมา ภายในระยะเวลา7เดือน จากการเป็นQcทำให้ผมได้ศึกษาอะไรเพิ่มเติมหลายอย่างมาก. ยิ่งรู้มากยิ่งเห็นมาก พอเห็นมาก
ย้อนไปย้อนมา. คิดขึ้นได้....กูมาทำอะไรอยู่นี้ว่ะตั้ง4ปี. โดยที่ไม่ได้อะไร. ถ้าจะได้ก็ ได้แค่ ตับพังๆ 5555.
การตัดสิ้นใจลาออกครั้งสุดท้าย
เป็นการตัดสิ้นใจที่เปลี่ยนชีวิตผมมาก ทำให้ชีวิตผมดขึ้นมาก มีเงินเก็บจากการค้าขาย ทำให้ผมลดเหล้าได้ จากแต่ก่อนสังสรรค์กันเกือบทุกวัน ทุกวันนี้ดื่มกินไม่กี่ครั้ง. ผมไม่ได้บอกว่างานโรงงานไม่ดีแต่เราแข็มแข็งพอหรือยัง ที่จะอยู่กับสังคมแบบนั้น ใจคุณต้องไม่หวั่นไหวไปกับสิ่งลวงหลอกพวกนั้นทุกที่มีอันตรายเสมอถ้าใจคุณแข็งแกร่งพอ คุณจะไม่กังวลกับสิ่งร้ายๆพวกนั้นเลย
สิ่งที่ผมเล่ามาเป็นบทเรียนชีวิต ที่เป็นประสบการณ์
ที่ถือว่าพลาดและเสียเวลา นะครับ
ตอนนี้ถ้าคุณได้อ่านมันจบ. มันจะเป็นเรื่องราวที่เตือนใจไครหลายๆที่ใช้ชีวิตคล้ายผมและเรื่องราวนี้จะเป็นนกหวีด ที่จะทำให้คุณมองย้อยกลับไปว่าคุณ ผ่านอะไรมาบ้าง เป็นประโยชน์ต่อชีวิตคุณหรือเปล่า

[ไม่สายครับ]
เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนตัวเอง. เปลี่ยนให้ดีขึ้น

เรื่องราวจากผม. -หนุ่มน้อยร้อยโรง

- [ ป.ม ]