เคยมีความริษยาและความอิจฉากันรึเปล่า?

อิจฉา? ริษยา? ใคร? คนในเว็บนี้? มีหรือ?

ไม่รู้สึกอิจฉาใครเลยโดยส่วนตัว แต่รู้สึกกลัวเวลาคนอื่นเอาเราไปเปรียบเทียบมากกว่า:'(

ริษยา ไม่เคยค่ะ

อิจฉา เคยตอนเด็กๆ

โตมาก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเอาความรู้สึกด้านลบมาเก็บไว้

พอเราเปลี่ยนมุมมอง มองว่าคนที่เราอิจฉาคือตัวอย่างที่ดี เราควรทำให้ได้แบบเค้าบ้าง มองหาสิ่งดีๆที่ทำให้เค้าอยู่ในจุดที่เราอิจฉาได้ เราก็ไม่ร้อน ไม่ทุรนทุราย และทำให้เราพลอยมองคนรอบข้างในแง่ดีขึ้นกว่าเดิม

ความอิจฉาคือปัญหาที่ตัวเรา ไม่ใช่ปัญหาของคนที่ทำให้เราอิจฉา ไม่ใช่ความผิดของเค้าที่ทำให้เรารู้สึกอิจฉา

โยนถ่านร้อนออกจากมือเถอะค่ะ

ไม่มีหนิคะ มีแต่คนอิจฉาเรามากกว่าค่ะ เมื่อก่อนนี้เราก็ตั้งใจเรียนนะคะ เรียนแค่แบบระดับปานกลางเท่านั้น ไม่เก่งอะไรเลย แต่เราชอบวิชาภาษาไทย เลยทำได้คะแนนดีกว่าเพื่อนบางคน ที่มักจะชอบเปรียบเทียบคะแนนเค้ากับคะแนนของเรา ก็มีเพื่อนอยู่หลายคนเหมือนกันค่ะ ไม่ว่าเราจะทำอะไรดีระดับไหน เขาก็มักจะอิจฉาเราอยู่เสมอค่ะ555 ก็นะ เพราะเขาไม่สนใจเรื่องเรียนเองนี่นา จะโทษใครได้ล่ะ ใช่ม้ะ เราก็โดนมองจับผิดอยู่เสมอเลยล่ะ

เราคิดในใจทุกที่มีคนมาอิจฉาเรา หน้าตาเราก็ไม่ได้สวยอะไร แถมยังเรียนปานกลางไม่เก่งอีก แต่แค่เป็นคนขยันเรียนเท่านั้นเอง ทำไมจะต้องเป็นเราด้วย ที่โดนอิจฉา555 เราคิดตั้งคำถามแบบนี้อยู่เสมอเลยนะคะ5555

จนบางทีเราก็รู้สึกเบื่อไม่อยากให้ใครมาอิจฉาเรา อยากให้เขาตั้งใจเรียนมากกว่านี้ และอยากให้เขาได้ปรับปรุงตัวบ้าง ไม่ใช่เห็นใครทำได้ดีแล้ว ก็มักจับจ้องจะอิจฉากันอย่างนี้ค่ะ

นี่แหละคือสมัยที่เราเรียนอยู่แหละค่ะ ในตอนนี้เราหลุดพ้นวงจรนั้นแล้วค่ะ5555 รู้สึกสบายใจสุดๆเลยค่ะ55555

เคยรู้สึกอิจฉาเพื่อนในห้องคนหนึ่ง ทั้งๆที่เพื่อนเขาเป็นคนดีมาก เรียบร้อย สวย น่ารัก มีงานอะไรอาจารย์ก็มักจะเรียกเพื่อนคนนี้ให้ไปทำกิจกรรมเสมอ และเราก็อิจฉา แต่เราก็คิดได้ในทันทีว่าเพื่อนไม่ได้ทำอะไรผิด ปัญหามันอยู่ที่เราล้วนๆ การที่เราอิจฉาใครสักคนมันหมายความว่าเรายอมรับว่าตัวเองด้อยกว่าคนนั้นไปแล้ว ที่เราทำได้คือเข้าใจความรู้สึกตัวเอง และให้กำลังใจตัวเองว่าเราเองก็มีข้อดีเหมือนเกิน เราทำอะไรหรือเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้นอกจากตัวเราเอง ตั้งใจพัฒนาตัวเองให้มากเพราะตนเอง ไม่ใช่เพราะอยากดีกว่าคนอื่นๆ จากนั้นมาเราเลยไม่เคยอิจฉาใครอีก

การอิจฉา ริษยา เป็นเรื่องปกติ มันไม่ใช่เรื่องผิดหรือแปลก

เราห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้หรอกตราบใดที่ยังอยู่ในสังคม

ไม่เคยริษยา แต่เคยอิจฉาตอนเด็กๆ คืออิจฉาน้องเพราะมักจะได้ของดีๆ ในขณะที่เราใช้ของเก่าๆ นางได้แต่ของรุ่นใหม่ พอโตหน่อยคิดได้ก็เลิก นอกจากนั้นก็ไม่เคยอิจฉาใคร

แต่แปลกอยู่อย่างนึงคือ จะมีพวกเรียนเก่ง หน้าตาดี เฟอเฟ็คอะไรแบบนี้มโนว่าเราต้องอิจฉานางแน่ๆ อิจฉาละสิ อะไรแบบนี้ ทั้งๆ ที่เราก็งงๆ อิหยังวะ ไม่รู้ว่าเป็นคนประเภทไหนชอบคิดว่าคนอื่นจะอิจฉาตัวเองตลอดเวลา

เกิดเป็นคนก็ต้องมีบ้างขนาดพระบางองค์ยังอิจฉา ริษยากันเลย

นับประสาอะไรกับเราที่เป็นคนธรรมดา ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้เวลาเห็นคนมีคู่ก็ยังอิจเบาๆ

ฉันโสดดดดดดดดดด

คุณแพ้ตั้งแต่เริ่มอิจฉาแล้วรู้มั้ย

แล้วรู้มั้ยทำไงถึงจะชนะ

แค่เปลี่ยนความอิจฉาเป็นแรงบันดาลใจ

แค่นี้คุณก็ชนะแล้ว

-จากประสบการณ์ตรง เราเป็นเด็กเรียนดีหรือง่ายๆหัวดีแต่ไม่ได้ขยันหรอก เกรด3.8 คะแนนเกือบท็อปทุกวิชา แล้วมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งเป็นเพื่อนในกลุ่มนี่แหละ เค้ามีพื้นฐานไม่ค่อยดีเลยเรียนแย่หน่อย แล้วเราเลขที่ติดกัน พอคะแนนออกเค้าจะเอามาเปรียบเทียบกับเราเสมอ แล้วเค้าก็เห็นว่าคะแนนเรามากกว่าเค้าทุกวิชา จากนั้นเค้าเปลี่ยนจากความอิจฉาเราเป็นเห็นเราเป็นแรงบันดาลใจให้เค้า เค้าเห็นเราเป็นไอดอล เค้าขยันมากขึ้น กลับบ้านอ่านหนังสือตลอด ในขณะที่เราเอาแต่เล่น ต่อมา2ปี เค้าได้เกรด4ทุกวิชา ในขณะที่เราไม่เคยได้เลย จนตอนนี้จะจบม.6ละ เพื่อนเราก็ยัง4ทุกวิชาอยู่ เรายอมเลยจริงๆ แต่ส่วนตัวเราพอเห็นเพื่อนได้4เราก็ไม่อิจฉาเค้านะ คือเค้าได้ด้วยความพยายามของเค้าล้วนๆเลยอะเราโคตรจะชื่นชมคนแบบนี้

อิจฉาทุกคนที่เก่งค่ะ ส่วนริษยานี่ไม่เคย ถึงจะบอกว่าอิจฉาก็เถอะ แต่เราก็นำความรู้สึกส่วนนั้นไปพัฒนาตัวเอง ไม่ได้คิดในแง่ร้ายอะไรกับเขา 555

ความรู้สึกพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์นะคะ ก็ปกติ ในส่วนของอิจฉา ส่วนริษยานี่มันดูรุนแรงกว่า อันนี้อาจจะแล้วแต่คน

และการมีความอิจฉาไม่ใช่เรื่องที่ผิดหรือไม่ดีอะไร มีความรู้สึกแบบมนุษย์ก็ดีแล้วค่ะ แต่ถ้าความรู้สึกพวกนั้นทำให้เกิดผลลบกับตัวเอง รู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ใจ อันนี้คงต้องปรับที่กระบวนการคิดของตัวเองแล้ว เพราะมันส่งผลร้ายกับตัวเอง

การอิจฉาไม่ใช่เรื่องไม่ดี แต่ถ้ามันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองเมื่อไหร่ อันนั้นคือจุดที่มันย่ำแย่แล้ว

เราอิจฉาคนที่ประสบความสำเร็จ ทุกวันนี้เลยพยายามทุกอย่างให้ตัวเองเป็นผู้ชนะเขาสักที

ได้เกียรตินิยมไม่พอ ได้อะไรเยอะไม่พอ รู้สึกเหมือนตามล่าAchievement แบบในเกมอยู่

สำเร็จอย่างนึงรู้สึกไม่พอ อยากสำเร็จให้หมดทุกอย่าง อยากไปให้ถึงที่สุดความเป็นคน เป็นคนลำไย อะไรก็ไม่พอ เป็นคนประเภทใช้เศรษฐกิจพอเพียงไม่ได้

ถ้าเราไม่อิจฉาใคร เรารู้สึกว่างเปล่า ไม่มีจุดหมายอะไรเลย เราจะเฉื่อย นอนเป็นเมือกในห้องไปวัน ๆ ต้องเข้าเน็ตหาคนมาอิจฉา

ยกเว้นเรื่องคู่ ไม่เคยอิจฉาใครเลยไม่รู้ทำไม

หรือเพราะความรู้สึกเราไม่เหมือนคนปกติทั่วไปหว่า

เราชอบอิจฉาพระเอกนางเอกในนิยายแต่ชีวิตจริงเราจะเฉยไม่สนใจไม่ยินดียินร้ายหรืออิจฉาคนรักของใคร