ไม่อยากไป รร.เลย ไม่มีเพื่อน อยู่ตัวคนเดียวเหงามากๆ

งั้นก็อดทนครับ รอให้จบ ม.3 ก่อนก็ได้ครับ

แต่ว่าปัญหาเรื่องนี้ เราอย่าไปคิดมากครับ

การฆ่าตัวตาย ถือเป็นความคิดที่ผิดมากครับ

เรายังอายุน้อย อนาคตอีกยาวไกล

เดี๋ยวเราออกจากตรงนี้ เดี๋ยวก็จะเจออะไรหลายๆอย่าง

ใช้ชีวิตยังไม่คุ้มเลย

ส่วนเรื่องเพื่อน พี่ว่าตอนนี้คงยาก บางทีก็ช่างหัวมันครับ

ไม่ตายก็หาเพื่อนใหม่ได้ครับ

หน้าที่ของเราคือตั้งใจเรียน ถ้าเราเรียนเก่ง เดี๋ยวมันก็จะมีคนเข้าหาเราเอง

เราเรียนเก่งขึ้น อะไรมันก็จะตามมา เน้นเรื่องเรียนไว้ก่อนครับ

ส่วนเรื่องเพื่อนก็ปล่อยมันไป อยู่นิ่งๆ ไม่ต้องไปตอบโต้

ถ้าเราไม่ผิด สักวันเดี๋ยว ความจริงก็ต้องเปิดเผยครับ

สู้ๆนะคะ​ คนอื่นอาจจะไม่เห็นค่าเรา​ ว่าเราอย่างงั้นงี้​ แต่ถ้าเราไม่รับซะอย่าง​ ก็ไม่มีใครทำเราได้คะยังมีคอีกมากมายที่รักเราเเละเป็นห่วงเรา​ แค่ตอนนี้เรายังมองไม่เห็นเขา​ แต่สักวันทุกอย่างจะดีเองคะ​ มันอาจจะทรมานหน่อยช่วงนี้​ แต่เชื่อว่ามันจะดีขึ้น​ ส่วนเรื่องเพื่อน​ ก็คิดซะว่าเหมือนแฟนคะ​ คนไหนไม่ดีไม่เห็นค่าเราก็ตัดออก​ เรายังมีเพื่อนอิกมากมายหลายร้อยสปีชีต์ ไม่ใช่แค่เพื่อนในโรงเรียนคะ​ ตั้งใจเรียนทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด​ ตัวเราเราต้องรักและห็นค่าให้มากๆ​ ทุกอย่างมันจะผ่านไปคะ​ เวลาและหน้าที่​ สู้ๆนะคะ​

เข้าใจนะ พี่เคยเจอความรู้สึกนี้เหมือนกัน แต่พี่เป็นตอนมอปลาย เรื่องเพื่อนนี่แหละ เป็นช่วงที่หดหู่มากจนอยากฆ่าตัวตายเหมือนกัน เพราะตอนนั้นมีปัญหาครอบครัวด้วย โดนเพื่อนบูลลี่ โดนทิ้ง โดนใส่ร้าย สารพัดเลย ร้องไห้ทุกวันอะ งอแงอยากย้ายโรงเรียนตลอด แต่ที่บ้านเขาก็บอกให้อดทนเดี๋ยวก็จบแล้ว ตอนแรกพี่ทำไม่ได้หรอก พี่เข้าใจว่าเราอายุเท่านี้เพื่อนเป็นสิ่งที่สำคัญมาก แต่หนูต้องเข้มแข็งนะ ทุกอย่างมันไม่ได้แย่ถึงขนาดที่เราต้องเสี่ยงชีวิตเพราะมันหรอก อดทนจนจบมอสามแล้วย้ายโรงเรียน ไปอยู่ในสังคมที่ดีกว่านี้ อย่าไปให้ค่ากับเขามากเลย ตั้งใจเรียน เพื่อตัวเองแล้วจะเจอสิ่งที่ดีขึ้น เชื่อพี่ ตอนนั้นกว่าพี่จะผ่านมาได้ก็ยากเหมือนกัน แต่พอผ่านมาแล้วอยากขอบคุณตัวเองมากที่อดทน เข้มแข็งนะ ถ้าไม่มีเพื่อนดีๆให้อยู่ด้วย เราก็อยู่คนเดียวให้เป็น อย่าไปง้อ เขาจะได้ใจ ถ้าเราไม่ได้ทำไรผิด ถือว่าเขาศีลไม่เสมอกะเราแล้วกัน ถ้าหนูตั้งใจเรียน เรียนให้ได้ดี เดี๋ยวสิ่งดีๆ เพื่อนดีๆคนที่ศีลเสมอกับหนูจะตามมาเอง สู้ๆนะ

อยู่ต่อเถอะ เดี๋ยวก็จบ ม.3 แล้ว พอจบ ม.3 ขึ้น ม.4 ไปเรียนที่อื่นเดี๋ยวก็เจอเพื่อนใหม่เอง

อะไรที่ไม่โอเคเราก็อย่าไปสน เพื่อนไม่ได้มีแค่นี้เรายังเด็กอยู่ยังต้องเจอสังคมอีกเยอะ

เดี๋ยวเราก็จะเจอกับคนที่โอเคสำหรับเราเอง สู้ๆ

คนเราจะดีหรือเลว อยู่ที่การทำตัว ไม่ใช่การสรรเสริญหรือนินทา. อย่าไปให้ค่ากับคำพูดของคนพวกนั้นค่ะ. น้องมีคุณค่าในตัวเองเสมอ. สู้ๆนะคะน้อง. ท่องไว้ว่า the thing is that your opinion doesn't pay my bill.

เราเคยคนหนึ่งที่โดนแกล้งในตอนม.ปลาย จากเพื่อนที่พูดดีกับเราแค่ต่อหน้า ลับหลังอีกอย่าง อย่าคิดว่าเราจะอ่อนแอยอมโดนอยู่ฝ่ายเดียว เราก็โต้ตอบคืนอย่างสาสมเลยล่ะ จากเด็กที่ไม่ค่อยมีพิษมีภัย นี่เปลี่ยนไปจนไม่มีใครคาดถึงเลยล่ะ จริงๆแล้วมันเป็นโหมดอวตารของเราอีกด้านหนึ่งนะ แต่ด้านปกติแล้วเราทำดีกับคนที่ดีกับเรานะ สู้ๆ อย่าไปคิดมาก มันก็แค่ส่วนเล็กๆของชีวิต บอกเลยว่ายังมีอะไรให้เจออีกเยอะ

เคย เหมือนกันค่ะ พอดีหนูม.1 พึ่งเข้ามา เพื่อนตอนแรกๆก็ดีแหละ แต่ไปๆมาๆก็ใส่ร้ายหนู(เพื่อนสนิท)

พอเสร็จ เทอม1ก็ออกเลยค่ะ พอดีหนูจะไปต่อนอกที่ประเทศบ้านเกิดพ่อน่ะค่ะ ก่อนไป มันก็มาแขวะอีกรอบ ไปแล้วอย่าทำตัวแย่ๆล่ะ ก็เลยแจ้งความแล้วก็เาไปยื่นผอ.ประจำหเองEPเลยค่ะ เค้าฏ้รับรู้ คือ อ.ส่วนใหญ่เค้าเข้าใจหนูนะคะ เพราะว่า หนูเรียนดี เค้าก็เห็นอีกฝ่ายว่าแรงๆ ก็เลยจับมเตือน เรียกพ่อแม่มา แต่แม่นงก็ไม่สนใจค่ะ (พ่อไม่มา) พอจบเทอม1ก็ออกมาเลยค่ะ มาเรียนภาษาด้วยตัวเองแล้วก็กำลังาที่เรียนพิเศษอยู่ค่ะ แนะนำได้นะคะ 555+ #อย่าไปสสนใจพวกสมองต่ำหาเรื่องคนอื่นเลยค่ะ #สู้ด้วยความรู้และผลสอบ หนูว่าสะใจดี555

เอาไว้ดูประชดค่ะ 555+ อย่าเครียดน้าาาาา

ทำตัวเองให้เก่งสักด้านนึงดูสิครับ เพราะผมเองก็เป็เหมือนกันแต่มีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์เด่นมาก ใครไม่คบกับตรูงานไหนทำไม่ได้ก็อย่าคิดว่าตรูจะช่วย แค่นั้นละเอาให้นำทุกคนไปเลย

ทำตัวเราให้มีค่า(เกิน)พอที่จะอยู่กับพวกนั้นแค่นั้นละ

พี่ก็เคยเป็นแบบนี้ตอนประถม พี่เข้าใจน้องนะ สู้ๆนะคะรอให้จบม.3 บางทีเราก็อาจบังคับความคิดคนอื่นไม่ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่น้องทำได้ก็คือเป็นเด็กดี นิสัยดีกับเพื่อนๆ ตั้งใจเรียน วันหนึ่งเพื่อนๆจะเห็นว่าน้องไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆพูด แล้วคนดีๆก็จะเข้ามาในชีวิตของน้องเอง สู้ๆนะพี่เป็นกำลังใจให้นะ

ผมเรียนปี1 จนถึงปี4 ใกล้จบแล้วไม่มีเพื่อนสักคนโดยที่เป็นความตั้งฝใจของผมเองผมชั่งน้ำหนักดูแล้วการมีเพื่อนที่.....กับการอยู่คนเดียวแบบไหนดีกว่า ผมยังสามารถอยู่ได้อย่างปกติสุข คุณกำลังหลงทางอยู่คนที่คุณควรใส่ใจมากที่สุดคือตัวคุณเอง อย่าเอาความสุขของตัวเองไปแขวนไว้กับคำพูด สายตา ความคิดของคนอื่นเลย เมื่อคุณโตขึ้นจะเข้าใจเองว่าคนพวกนัน้ไม่มีค่าอะไรให้คุณจดจำเลยด้วยซ้ำ

น้องงง อยากให้น้องอ่านคห.พี่นะ

พี่ย้ายรร.ม.4วันแรก พี่โดนคนไม่ชอบหน้าพี่แล้วก็เอาพี่ไปพูดต่อเสียๆหายๆ จนคนสิบๆคนรวมไปถึงรุ่นพี่เกลียดขี้หน้าพี่

ต้องทำทุกอย่างคนเดียวเหมือนน้องเลยค่ะ

เอาป็นว่าถ้าไม่อยากรู้สึกแย่ว่ากินข้าวคนเดียว ลอฃทำข้าวกล่องดูนะคะ ส่วนเดินเปลี่ยนคาบพี่เดินคนเดียวเลยค่ะ ไม่สนด้วย เดินเชิดๆเสริมความมั่นใจ ตอนแรกก็เจ็บปวดแหละว่าทำไมเราไม่มีเพื่อนเหมือนคนอื่นๆ พวกนั้นก็แค่หมาหมู่ ใช้ว่จาทำร้ายน้อง

ถ้าน้องผ่านมันไปได้น้องก็จะเติบโตเป็นเหมือนสิงห์ที่อยู่โดดเดี่ยวได้อย่างสง่างาม ไม่ต้องเอาชีวิตเราไปขึ้นอยู่กับใครอีกในชีวิต

พี่อยากเห็นน้องเป็นแบบนั้น

พี่เชื่อว่าน้องทำได้ น้องจะภูมิใจในตัวเองด้วยแบบที่พี่เป็นทุกวันนี้

อยุ่ได้ด้วยตนเอง ไม่พึ่งใคร แม้ว่าปัญหาอะไรจะเข้ามาเราจะแก้มันได้ด้วยตนเอง

รักตัวเองให้มากๆนะ

เป็นกำลังใจให้เสมอ :)

จะแคร์อะไรแค่ไม่มีเพื่อน การไม่มีเพื่อนไม่ได้ทำให้ใครตายนะ และอีกอย่างเพื่อนไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่(อิเจี๊ยบว่าไว้)เพื่อนไม่ได้หาให้เรากินไม่ได้ส่งเราเรียนไม่ต้องไปสนใจ ตัวเองมีหน้าที่เรียนก็ตั้งใจเรียนให้จบ อย่าได้แคร์ และเพื่อนที่ที่ไม่เชื่อใจเพื่อนไม่นับว่าเป็นเพื่อนหรอกมันคบหนูแค่หน้ากาก ไม่ว่าเพื่อนจะเอ๋อ ๆ รั่วไม่เต็มเต็ง มันก็คือเพื่อน ถ้ามันคบกับเพื่อนแบบนี้ไม่ได้ก็ให้มันไปคบคนที่ชอบนินทาลับหลัง ชอบใส่ร้ายเพื่อน แล้วไม่คิดหรอว่าสักวันมันก็ต้องโดนคนนี้ว่าลับหลังเหมือนกัน กินข้าวมั่นใจว่ากินคนเดียว คนเขานั่งกันเต็มโรงอาหาร เปลี่ยนคาบเดินขึ้นลงบันไดทีแทบจะชนกันตาย ยกเว้นไปเรียนที่บ้านผีสิงนะถึงจะเดินคนเดียว ไม่ต้องกลัวเรื่องเพื่อนจะเกลียดเพราะคนเรามันจะเกลียดกันต่อให่ไม่มีคนเป่าหูมันก็เกลียดอยู่ดี

เข้าใจนะ พี่อาจให้คำแนะนำไม่เก่ง แต่อยากให้น้องสู้ต่อไป หาหนังสือดีๆ ขอขายของอย่างฌอน มาอ่านก็ดีนะน้อง ชีวิตเรามีคุณค่านะน้อง พี่ก็อวยพรแล้วกัน ขอให้น้องผ่านพ้นปัญหาไปได้ด้วยดี สิ่งนี้จะเป็นบทเรียนและส่งเสริมกำลังใจให้ทุกคนที่เจอปัญหาข้ามพ้นไปได้ สู้ๆนะน้อง

พี่เคยมีปัญหาแบบน้องเลย โดนใส่ร้าย แล้วเพื่อนก็แบนตอนม.2 แรกๆ ก็เหงามาก โทรไปร้องไห้กับเพื่อนรร.เก่าทุกวัน (พี่ไม่กล้าบอกแม่ด้วย กลัวแม่เครียด) พี่ก็ใช้วิธีเข้าหาเพื่อนก่อนนะ โชคดีที่มีเด็กใหม่ย้ายมาเรียนพอดี พี่เลยลองเข้าหาเพื่อนก่อน พอเวลาผ่านไปพอคนอื่นเห็นว่าพี่ไม่ใช่แบบข่าวลือ เพื่อนก็เริ่มทยอยกลับมา แล้วพี่ก็เรียนอยู่รร.เดิมจนจบม.6เลยจ้า

ตตอนแรกมันก็จะเหงาแบบนี้แหละ ลองหาอะไรทำดูตอนว่างๆ เล่นเกมส์ อ่านหนังสือ วาดรูป ฟังเพลง ฯลฯ ดึงความสนใจจากเรื่องที่เราเจอ วัยรุ่ยวัยเรียนจะแคร์เพื่อนเป็นพิเศษอันนี้เข้าใจนะ แต่ลองมองดูตอนที่เราแย่ใครอยู่กับเรา พ่อแม่ ใช่มั้ย? คนที่คุณเรียกว่าเพื่อนเขาปฏิบัติกับคณยังไง อย่าเอาตัวเองไปผูกไว้กับใครเขามาก เพื่อนซักกี่คนที่จะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตคุณไม่รู้หรอก มีแต่ตัวคุณที่จะอยู่เป็นเพื่อนตัวเองไปจนตาย

สู้ๆนะ พี่คนหนึ่งอ่ะ ที่โดนแอนตี้ใน รร ตั้งแต่อนุบาลยันม.6 แต่แปลกนะ เวลาพี่ไปทำกิจกรรมด้านนอกกับปกติ ตอนนี้อยู่มหาลัยแล้ว ก้มีเพื่อนเยอะแยะ สิ่งที่พี่ทำมา คือสังเกตุพฤติกรรมตัวเอง ที่รู้สึกว่าทำไมเพื่อนไม่ชอบ ถ้าตรงไหนไม่ดีจริงๆพี่ก้เปลี่ยน อีกอย่างหนึ่ง คือน้องต้องใส่หน้ากากนะ สมัยนี้เป็นตัวเองได้แต่อย่าเต็ม100 สู้ๆ

ถ้าเรียนแล้วแค่นี้อดทนไม่ได้หนูค่ะ ทำงานเจอหนักกว่านี้ร้อยเท่า ถ้าเจอดีก็ดีไป ตอนนี้ฝึกงานอยู่ค่ะ เรียนปวช. เพื่อนเล่าให้ฟังที่ฝึกงานแย่มากหัวหน้าก็แย่ ตอนเรียนถือว่าเป็นเรื่องเล็กค่ะ ปัญหาเด็กๆ

สู้ๆนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ พี่ก็เคยเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ยังต้องทนอยู่ด้วยกันไปอีกเทอม มันเหงา มันน้อยใจก็จริงเนอะ แต่ว่าหนูต้องเข้มแข็งนะ หนูลองพยายามคิดว่าเราอยู่คนเดียวได้ไม่ต้องพึ่งใคร

มันอาจจะช่วยหนูได้มากขึ้น ปล่อยวางนะคะ ทุกอย่างจะดีขึ้นเสมอค่ะ

ประสบการณ์ตรง จะแนะนำวิธีให้นะคะ เพราะลูกสาวก็เคยเจอปัญหาเพื่อนแอนตี้อยู่ช่วงนึงค่ะ

ปัญหาก็คล้ายกัน เพื่อนๆ หมางเมิน ไม่คุยด้วย ไม่เดินด้วย ไม่กินข้าวด้วย ไม่ชวนทำงานกลุ่ม

พี่ในฐานะแม่ก็สงสารลูกมากค่ะ ให้กำลังใจตลอด บอกให้อดทนนะ อีกไม่นานจะจบแล้ว จะไปเจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ คนพวกนี้ผ่านมาในชีวิตเรา เดี๋ยวก็ผ่านไป

อยู่คนเดียวก็ได้ คิดว่าเรามาเรียน มาหาความรู้ ต้องตั้งใจเรียนให้มากกว่าเดิม ทำคะแนนให้มากกว่าเดิม อย่าไปยอมแพ้ค่ะ

กลางวันพี่ก็ทำข้าวกล่องให้ลูกไปทานในห้อง ตอนช่วงเบรคระหว่างคาบ พี่ก็ส่งข้อความไปทักลูกเรื่อยๆ กลัวเค้าเหงา งานกลุ่มเหรอ ขอทำเดี่ยวเลยค่ะ แม่ช่วยทำเองค่ะ หรือตอนไหนว่างจริงๆ เข้าหาครูประจำชั้นเลยค่ะ เล่าให้ครูฟัง หรือขอช่วยงานครูเล็กๆ น้อยๆ ก็ได้ พี่บอกลูกตลอดค่ะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ใครไม่รักลูก แต่ครอบครัวรักลูกนะ

ขอให้น้องอดทนนะคะ มั่นใจในตัวเอง ชีวิตเรา เรากำหนดเองค่ะ ไม่ใช่คนอื่น ! เพื่อนก็สำคัญ ถูกค่ะ แต่เพื่อนที่นี่ตอนนี้ คงไม่เหมาะกับเรา เราก็ต้องใช้ชีวิตคนเดียวให้ได้

อดทนนะคะ อีกไม่กี่เดือนจะจบแล้ว ค่อยไปหาเพื่อนใหม่ๆ เพื่อนดีๆ สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ นะคะ ซึ่งเรามีประสบการณ์แล้ว ก็อย่าทำพลาดอีก จะได้ไม่ถูกใครรังแกอีก

ตอนนี้ลูกพี่ขึ้น ม 4 แล้วค่ะ เหตุการณ์ปกติ เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ มีความสุขดีค่ะ

เคยเป็นแบบน้ีมาก่อน

เริ่มจากป่วยยยย

ปกติเคยนั่งกินข้าวกับเพื่อน

พอหยุดเรียนนานละกลับมาเรียนใหม่

ไปนั่งกินข้าวด้วยปกติ..กลายเป็นว่าเพื่อนลุกทั้งโต๊ะ แอบมาร้องไห้ เสียใจ คนเดียว (พอโตขึ้นถึงคิดได้ว่าโรคที่เป็นมันไม่ใช่โรคติดต่อ และเพื่อนในตอนนั้นก็เด็กกันมากๆด้วย ป.6กัน)

สักพักฮึกเหิม เอารักษาชีวิตเป็นหลัก แต่ก็ตั้งใจเรียน จนช่วง ม.ต้น ก็สนิทกะเพื่อนผู้ชาย เพราะจริงใจ ไม่คิดเล็กคิดน้อยดี ช่วยเหลือกัน

แต่ก็รู้ว่ามีคนหมั่นไส้บ้างที่สนิทกะเพื่อนผู้ชาย ทนเรียนจนจบ ม.3 ย้ายโรงเรียน

ชีวิตเปลี่ยน ดีขึ้น และคัดสรรเพื่อนใหม่ โรงเรียนใหม่ ครูใหม่ สภาพแวดล้อมใหม่ ชีวิตใหม่~ เราต้องให้กำลังใจตัวเอง คิดแต่เรื่องดีๆไว้ อย่าให้สมองจดจำแต่เรื่องแย่ๆไว้ แล้วจะพบว่าโลกใบใหม่ที่เราคนเดิมไปอยู่มันดีขนาดไหน เป็นกำลังใจให้ค่ะ