(อยากทราบค่ะ) ว่าทุกคนเขียนนิยายแล้ว สอดแทรกข้อคิดคติสอนใจเอาไว้บ้างไหมคะ แล้วมีใครที่เขียนบ้างคะ

ทางนี้อยากจะแต่งเรื่องโดยมีคอนเซปท์หลักเป็นคำสอนอยู่ค่ะ แต่งานเขียนที่ผ่านมานี่มีแต่สนองนีทซะเยอะ 555

เพียบครับ ทั้งปรัชญา รวมไปถึงตรรกะ และวิชาการบางด้านที่พอรู้

ส่วนใหญ่จะแทรกมาในบทอีเว้นต์ต่าง ๆ

เช่นถ้าเรื่องที่ตัวเอกเป็นพี่ชาย กับน้องสาวบุญธรรม ก็จะออกในเชิงพี่สอนน้อง

หรือบางเหตุการณ์ต้องเอาตัวรอด ก็ใช้วิธีการกระทำ แล้วให้ฝ่ายน้องเป็นผู้ถามแล้วพี่ชายบอกใบ้ หรือแอบสอน ก็จะเป็นการเดินเรื่องแบบเนียน ๆ อ่านแล้วไม่รู้สึกว่าถูกยัดเยียด

บางเรื่องที่ต้องการเน้นให้ตัวเองเด่นมาก ๆ ก็อาศัยการกระทำผสมกับการบรรยายประกอบครับ

ยัดไปทีละนิด ดูจังหวะเรื่อง ช่วงเบาๆ ก็ยัดได้มากหน่อย ช่วงไหนเน้นก็ปล่อยไปเลย แล้วใช้ผลลัพธ์เป็นตัวยืนยันคำพูดที่สอนหรือแนะนำไป

ใช้สูตรนี้มาหลายฉากมาก แต่ดูเหมือนผู้อ่านจะโอเคนะครับ บางคนบอกชอบที่ได้ข้อคิดจากเรื่องด้วยสิ

เห็นแล้วปลื้มเลย

มีตลอดนะ แต่คนอ่านมักจะไม่ทันสังเกต 5555555555555

ของเรามันเป็นเรื่องเด็กอนุบาล ตัวเอกเป็นครูก็จะสอนโดยเล่านิทานให้เด็กฟัง แล้วก็จะถามว่ารู้สึกอย่างไร บางทีก็ให้เด็กเสนอว่าอยากทำอะไร

ที่สำคัญเวลาตัวเอกเขาจีบกันจะจีบกันด้วยบทกวีค่ะ

ป.ล. บทกวีทั้งหมดจากหนังสือ ‘หิ่งห้อย’ของรพินทรนาถ ฐากูร

มีค่ะ แต่เราอยากทำให้ดีขึ้นโดยการแทรกให้เนียนกว่านี้

คหสต ถ้าใส่ได้แนบเนียนมากๆ คงยิ่งดีค่ะ

นิยายของเราสอนให้รู้ว่า....

.

.

.

.

.

.

สิ่งที่เรียกว่านกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง (ทำไมกันน๊า ชอบจังเลย เขียนให้มีตัวละครนกเนี่ย หึๆ มาซบอกคนเขียนมาา~)

#โอเค สารภาพว่าแบบเป็นเรื่องเป็นราวนี่ไม่มีเลย แต่แบบง่ายๆ บนพื้นฐานชีวิตนี่ก็มีพอสมควรค่ะ 55

ของผมก็มีครับนิยายกำลังภายในผมมีทุกตอน แถมตอนหลอกด่าลุงยามแถวบ้านก็มีทุกตอนเหมือนกัน

ก็มีบ่อยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะทันได้สังเกตกันหรือเปล่า

เราก็มีค่ะ แทรกในบางเรื่อง เรื่องที่อินที่สุด เป็นเรื่องแนวครอบครัว แทรกเยอะมาก...อยากฝึกความเข้มแข็งในใจผู้อ่านค่ะ เราบอกเขาแบบนี้

.

.

"รักที่สุด ยังไม่เท่า...รักษาอย่างไรให้นานที่สุด มีของดีในมือ...อย่าปล่อยให้หลุดมือนะคะ วันหนึ่ง ...ถ้ามันเสื่อมสภาพ ... ก็ขอให้ดูแลกัน "

.

.ประมาณนี้

มีเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าใครจะทันสังเกตว่่าความรักคือความทุกข์ นิยายทุกเรื่องของเราเน้นเรื่องนี้หมด

ก็มี~........ นะ....

รึเปล่าวะบิลลี่ ?(กระซิบ)

ใส่เรื่อย ๆ ตามแต่ที่คิดไว้

พยายามสอดแทรกแบบเนียน ๆ ให้เข้ากับเนื้อเรื่องค่ะ

ไม่ให้เหมือนอ่านคำสอนเกินไป

ถ้าใส่ เราจะพยายามหลีกเลี่ยงลักษณะคล้าย "เทศนา" ค่ะ

อาจใส่ในรูปแบบ ให้ตัวละครพูดคุย ถกเถียง แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน โดยการหยิบยกสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาเป็นหัวข้อสนทนา อย่างเช่น หนังสือ เป็นต้น...

" "ฉันคิดว่าโฟลเรนติโน อรีซา ไม่ได้รักเฟร์มีนา ดาซาจริงๆหรอก เขาแค่หลงใหลในตัวเธอก็เท่านั้น แต่เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหว ละเมอเพ้อพบ กินไม่ได้นอนไม่หลับ น้ำหนักลดเหมือนคนเป็นโรคห่า เขาก็เลยยึดมั่นถือมั่น ว่าความรู้สึกที่มีให้เธอนั้นคือความรักจริงๆ"

ป้าคงกำลังพูดถึงตัวละครในหนังสือนิยายกับบรรดาป้าๆในกลุ่มบุ้คคลับ คืนวันพุธสุดท้ายของเดือนเช่นนี้ เพื่อนอาจารย์ที่เคยทำงานในมหาวิทยาลัยเดียวกันกับป้าภา มักมาทานข้าวเย็นด้วยกันกับป้าที่บ้านและพูดคุยเรื่องวรรณกรรมที่พวกท่านได้อ่านกันมาตั้งแต่ต้นเดือน

ความสนใจของคนเรานั้นตายยาก ป้าภาเคยเป็นอาจารย์สอนวรรณคดีอังกฤษในมหาวิทยาลัยชื่อดัง แม้เกษียณมาหลายปีแล้ว แต่ป้ายังคลั่งไคล้ในความงามของวรรณกรรมตะวันตก นางอ่านทุกวัน ซึ่งจะว่าไปแล้ว ความสนใจของป้ามีส่วนผลักดันให้ตุลย์พัฒนาภาษาอังกฤษของตัวเองไม่น้อย เวลาปิดเทอมแล้วไม่อยากไปเกาะพะงันตามคำขอของมารดา ตุลย์มักใช้ป้าภาเป็นโล่ห์บังหน้า แต่ป้าภามักมีข้อแลกเปลี่ยนในการช่วยพูดกับแม่ให้เขาได้อยู่กรุงเทพฯต่อเสมอ ซึ่งข้อแลกเปลี่ยนดังกล่าวคือให้เขาอ่านหนังสือวรรณกรรมภาษาอังกฤษทุกวันหลังกลับจากเที่ยวเล่นกับเพื่อน

ตุลย์เคารพรักป้าภาเหมือนแม่อีกคน และเคารพรักลุงอนันต์เหมือนพ่อที่เขาอยากมี ในความรักความเอ็นดู ลุงกับป้าให้อิสระกับตุลย์เสมอ ไม่ใช่คนแก่เคร่งครัด เวลาอยู่กับพวกท่านเขาจึงมักทำตัวเป็นเด็กดี

"ใช่ ...หรือไม่ก็คง in love with love ...หลงรักในความรัก ไม่ใช่ในตัวนางเอก" เพื่อนคนหนึ่งของป้าแสดงความคิดเห็นเสียงเนิบๆ ตุลย์คิดว่าเสียงนั้นคลับคล้ายคลับคลาเสียงของป้าน้ำอบ

"แหม แม่ภา แม่น้ำอบ ...ถ้าเขาไม่รักเขาจะรอนางเอกมากว่าห้าสิบปีหรือ? ฉันว่าเขารักนางเอกจริงๆ แม้ตอนที่ตกหลุมรักนั้นอายุจะยังน้อยแต่ฉันเชื่อว่ามันเป็นความรักไม่ใช่ความหลงใหลชั่วครั้งชั่วคราว ใครๆต่างบอกว่าเด็กวัยรุ่นไม่รู้จักความรัก ฉันบอกเลยว่าไม่เห็นด้วย"

และนั่นคงเป็นเสียงของป้าจันทร์...

เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า ตุลย์นึกอยากย่องเดินหนีแล้วค่อยกลับมาสวัสดีป้าภาใหม่หลังจากป้าๆทุกคนกลับไปแล้ว แต่คำพูดของป้าจันทร์กลับดึงดูดความสนใจของเขาจนต้องนิ่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจด้วยความเผลอไผลลืมตัว ราวกับว่าสิ่งที่ป้าจันทร์พูดไปนั้นช่างใกล้ตัวเขายิ่งนัก

"นั่นน่ะสิ ...ฉันล่ะสงสารพระเอก เพราะสถานการณ์บีบบังคับแท้ๆทำให้ต้องรักเฟร์มีนาอย่างเจียมตัว รักอยู่ในมุมเงียบๆ อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย" เจ้าของเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ตาม 'พระเอก' ผู้แสนรันทด คงเป็นป้าชื่น

"เรียกว่า 'อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย' ก็คงไม่ถูกหรอกแม่ชื่น ช่วงเฟร์มีนาแต่งงานกับคุณหมออูร์บีโน โฟลเรนติโนก็ไปมีสัมพันธ์กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า" ป้าน้ำอบแย้งอย่างเผยความหมั่นไส้เต็มเหนี่ยว ก่อนป้าภาจะเสริมต่ออย่างมีอารมณ์

"ใช่ๆ หลายคนเชียว แถมอีกคนนี่เด็กมากกกก คิดถึงตรงนี้แล้วฉันรับไม่ได้ ทำตัวอย่างกับเฒ่าหัวงู!"

ตุลย์กระแอมไอสองสามทีเพื่อเรียกความสนใจจากป้าๆ เขาอยากรีบสวัสดีทุกคนตามมารยาทแล้วกลับบ้านพัก"

..........

ประมาณนี้ล่ะค่ะ แหะๆ

ผมเขียนแทรกเอาไว้ในเรื่อง ให้นักอ่านเอาไปคิด แต่จะคิดได้ไหมอันนี้ไม่รู้ เพราะผมไม่แสดงให้โจ่งแจ้ง แค่เขียนออกมาให้เป็นองค์ประกอบของฉากและผลกระทบที่ตัวละครต้องเจอ

มีแทบตลอดค่ะ ทั้งแบบบอกโจ่งแจ้งและซ่อน หรือบางอันก็ต้องตีความ ถ้าไม่ฉุกคิดจะไม่เข้าใจเลยก็มีค่ะ 555

ของเราก็มีค่ะ แต่ออกจะลึ๊กกกก ลึกจนกลายเป็นไม่มี 55555

พยายามยัดความรู้เข้าไปเป็น tips เล็กๆ น้อยๆ ที่ได้จากการอ่านค่ะ 555

เรื่องฟอกเงิน เรื่องสิทธิมนุษยชน อะไรทำนองนั้น

อาจจะไม่ได้เป็นไอเดียใหม่สดหรือแหวกแนวกว่าทั่วไป แต่ส่วนใหญ่ผมก็มักสอดแทรกข้อคิดไว้ในนิยายด้วยครับ (ล่าสุดก็แนวเกมออนไลน์ทั้งสองภาค) เพราะถือว่าคนที่เข้ามาอ่านนิยายของผม นอกจากความบันเทิง ตลกโปกฮาแล้วก็ควรได้อะไรดี ๆ ติดมือกลับไปด้วย

ถ้าให้ยกตัวอย่าง : เกมออนไลน์ภาคแรก ผมสอดแทรกแนวคิดที่ว่าโลกโซเชี่ยลและไซเบอร์ เรียลลิตี้มันเป็นเหมือนดาบสองคม คือมันเป็นช่องทางรับข้อมูลข่าวสารและการเข้าถึงความบันเทิงอย่างภาพยนตร์หรือเกมออนไลน์ได้ก็จริง แต่อีกด้านมันก็ยังมีเรื่องไซเบอร์บูลลี่และประเด็นของคนที่ยึดติดกับโลกไซเบอร์เพื่อเยียวยาความเจ็บปวดทางใจ โดยไม่ได้หันกลับมามองผลกระทบที่เกิดกับคนรอบข้างเลย (ล็อคอินค้างในเกมเป็นปี ๆ ส่วนตัวจริงนอนเป็นผักให้คนอื่นคอยดูแล)

เนื่องจากเรื่องที่เขียนส่วนใหญ่เป็นแนวที่ไม่ได้ให้เด็กอ่าน การจะใส่ข้อคิดลงไปในคำพูดจึงต้องระวังมาก ถ้ามีก็มักจะไม่บอกตรง ๆ จะอ้อม ๆ เอา เพราะกลัวว่าจะไปทำให้คนอ่านหมั่นไส้ว่าเป็นใครมาสั่งสอน

แต่เชื่อเถอะ เป็นนักเขียน มันต้องสอนครับ สอนแบบไม่สอน ดังนั้นจึงเอาเมสเสจส่วนใหญ่ไปใส่ไว้ใน "แก่น" ของเรื่องแทน ซึ่งมันจี๊ดกว่าเยอะ อารมณ์​ประมาณคนอ่านอ่านจบแล้ว ได้รับเมมสเสจแล้วถึงมาทราบว่าเราต้องการจะบอกอะไรนั่นแหละ ถือว่าประสบความสำเร็จ

การเขียนสอดแทรกข้อคิดในนิยายนี้ เรานิยามใส่ในนิยายตัวเองว่า จงแนบเนียนเข้าไว้ อย่าไปบอกแบบตรงๆ ถ้าบอกตรงๆ ก็อาจจะโดนทิ้งกลางคันก็ได้ค่ะ และดูน่าเบื่อไปเลยก็ได้

เราเลยเสนอแบบอ้อมๆค่ะ555

มีค่ะ เพราะส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านอะไรที่ให้ข้อคิด เวลาเขียนเลยใส่ไปด้วยค่ะ แบบให้ข้อคิดนางร้ายบ้าง จะได้ไม่นกไรงี้ ฮา

ความรู้สึกส่วนตัว หาไร้ข้อคิดก็จะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ==!

เราก็สอดนะ 555

ยังคิดอยุ่เลยว่ามันจะดูเกินอายุกลุ่มเป้าหมายไปรึเปล่า

ของเราไม่เชิงคำคมหรือปรัชญาแต่จะเป็นความรู้สึกของเราที่มีข้อคิดจากเหตุการณ์ซะส่วนใหญ่ เช่น เราเคยเขียนว่านางเอกโดนพระเอกข่มขืนแต่พระเอกมาอ้างว่าทำเพราะรัก แต่นางเอกก็บอกว่ารักก็ส่วนรักอย่าเอาการกระทำแบบนี้มาเป็นข้ออ้าง อะไรทำนองนี้ค่ะ มันไม่ได้ดูสวยหรูอะไรหรอกแต่เราอยากให้คนอ่านเค้ารู้ว่าเราคิดยังไง ตัวละครคิดยังไง

คติสอนใจเป็นของต้องมีนะ จะมากหรือน้อยก็ต้องมี เพียงแต่จะแทรกลงไปได้แนบเนียนหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือ หรือถ้าโชคดีมันจะมีอยู่แล้วในเรื่องราวโดยไม่จำเป็นต้องใส่เพิ่ม

แต่ถ้าถามผมว่าทำไมต้องมี ผมคิดว่านอกจากต้องการสอนใจแล้วมันแสดงวุฒิภาวะของคนเขียนนะ วุฒิภาวะที่ได้มาจากการเผชิญโลก การใช้ชีวิตในสังคม เป็นการส่งต่อภูมิปัญญา ส่งต่อสิ่งที่มีที่เป็นและจะเกิดขึ้นซ้ำ ๆ ในสังคมไม่ว่ายุคสมัยจะเปลี่ยนไปแค่ไหนก็ตาม

คราวนี้กลับมาที่นิยายตัวเองมั่ง อย่างของผมแต่งกลอนเป็นเรื่องยาว ตอนนี้พ่อแม่สอนลูกชายขึ้น ม. 1 เดิมเรียนประถมขับรถไปรับไปส่ง แต่พอขึ้นมัธยมก็เปลี่ยนให้ขึ้นรถเมล์ไปกลับเอง มันเอื้อให้แทรกอยู่แล้วผมก็ใส่เลย

แทรกเป็นรูปไม่ได้กลัวก๊อปนะ แต่ถ้าพิมพ์จะเว้นวรรคกลอนลำบาก ยังมีต่ออีกสามสี่บทแต่พอแค่นี้ดีกว่า ไม่อยากสปอย

มีเยอะอยู่นะ ไม่เชื่อแวะเข้าไปดูได้ แต่ไม่รู้นักอ่านสนใจจะมองกันบ้างมั้ย^_^"

เหมือนจะไปโฟกัสจุดเรียกเลือดของเราซะมากกว่า=^.-=

สำนวนทุกอย่างต่างคิดเอง ในเนื้อหาก็มีแง่คิดทรอดแทรก

นอกจากจะให้ความบันเทิงเราก็ใส่แง่คิดในมุมมองต่างๆให้ด้วย

แต่ยอมรับไม่ใช่คนโลกสวย นิยายก็ไม่โลกสวย แนวแบบเราเชื่อว่าคนอ่านเข้าใจได้

ก็เขียน เเต่ว่าเรื่องหลักที่เขียนมาคือเรื่องของกฏเเห่งกรรมซะมากกว่า

สำหรับเราก็สอดแทรกนะ ในแก่นของเรื่อง ให้ข้อคิดเยอะถ้าอ่านจบ แต่ถ้าไม่จบก็ดูไม่ค่อยเป็นรูปร่าง เหมือนมีแต่บทโหดเยอะ ดราม่าแยะ ประมาณนี้ ความจริงแอบเสียดสีสังคมนิดหน่อยด้วย55

จะสอดหรือจะแทรกตรงไหนนั้น บางทีก็บอกไม่ถูกค่ะ 555

ถึงแม้ว่าจะอ่านเรื่องเดียวกัน แต่ก็มีมุมมองที่ต่างกันได้

บางครั้งเราต้องการนำเสนอในมุมมองหนึ่ง คนอ่านอาจจะเข้าใจและสนใจในอีกมุมมองหนึ่ง

เรียกว่าต่างจิตต่างใจกันเลยทีเดียว

เหมือนเพลงเดียวกัน แต่เปลี่ยนวิธีการสื่อออกมาก็ทำให้อารมณ์เพลงเปลี่ยนไป

สำคัญคือ คนอ่านกับคนเขียนต่างมีความสุขที่ได้ร่วมแบ่งปันจินตนาการร่วมกันจ้าาาา

ข้อคิดในนิยายของผมก็คือ - ไม่ใช่ทุกคนที่ทำดีแล้วจะได้ดี - คนเราดีชั่วอยู่ที่สายตาคนมอง - สวรรค์ไม่มีตา เขียนมาอย่างนี้ทุกเรื่อง ดูแล้วเหมือนพวกหัวขบถยังไงไม่รู้

เราถนัดเขียนแนวดราม่าค่ะ ส่วนตัวชอบสัจธรรมการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของคนเราและรูปแบบความรักที่เน้นคุณค่าทางจิตใจมากกว่า เลยนำสองเรื่องนี้ลงไปในนิยายค่อนข้างเยอะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ออกมาในรูปแบบสอดแทรกเหมือนนักเขียนท่านอื่น ๆ ส่วนใหญ่ เพราะอยากให้นักอ่านได้นำไปพิจารณาในแบบของตัวเองด้วยค่ะ