(พักสมอง)ชวนมาแชร์ฉากดราม่าที่คุณคิดว่าหนักที่สุดเท่าที่คุณเขียนมากันค่ะ
ตั้งกระทู้ใหม่
สตรีในชุดอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ไอออกมาไม่หยุดจนกระทั่งกระอักเลือดออกมาอย่างแรงจนชายหนุ่มตรงหน้าถึงกับตื่นตระหนก
“ท่านไม่อาจ...ไม่อาจที่จะได้ครอบครองใจข้าอีก...ชั่วนิรันดร์”
“เพราะ...เพราะว่าคนอย่างท่าน…ไม่คู่ควร”
ไม่คู่ควร...
บุรุษในชุดอาภรณ์สีทองอร่ามปักลวดลายมังกรถึงกับหน้าซีดเมื่อได้ยินคำกล่าวที่ออกมาจากปากของหญิงงาม ชายหนุ่มรู้สึกคล้ายดวงใจถูกจ้วงแทงด้วยมีดกรีดลึกจนเป็นแผล เขายืนมองร่างอ่อนแอและบอบบางค่อย ๆ ทรุดกายลงตรงหน้าด้วยแววตาที่เจ็บปวด
ใช่คนอย่างเขามันไม่คู่ควร...
เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจเขาถึงกับหักหลังนางหักหลังครอบครัวของนาง...
เพื่อให้ได้มาซึ่งกำลังสนับสนุนทางทหารเขาถึงกับทรยศต่อความรักความไว้ใจที่นางได้มอบให้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว เขายังจะมีสิทธิ์อะไรไปร้องขอให้นางยกโทษให้
สามร้อยสิบแปดชีวิตที่ต้องถูกประหารไปอย่างไร้ซึ่งความผิดเขาจะชดใช้คืนให้กับนางได้อย่างไร
เขายืนมองร่างของหญิงสาวที่เขารักร่วงหล่นลงกับพื้นราวกับหงส์ที่ปีกหัก ใบหน้าของนางยังคงประดับด้วยรอยยิ้มงดงามเหมือนอย่างเคย แต่ดวงตาคู่นั้นของนางกับปิดสนิท ไม่ว่าเขาจะพยายามตะโกนเรียกหรือเขย่าร่างของนางรุนแรงเพียงใด ดวงตางดงามคู่นั้นก็ไม่เคยลืมตาตื่นขึ้นมามองเขาอีกเลย
“ไม่!”
บุรุษในชุดอาภรณ์สีทองอร่ามปักลวดลายมังกรตะโกนออกมาเสียงดังราวกับไม่ยินยอมกับผลลัพธ์ที่ออกมา
ไม่มีผู้ใดกล้าเดินเข้าไปใกล้ ไม่มีผู้ใดกล้าเหลือบสายตามองบุรุษที่เป็นถึงจักรพรรดิที่บัดนี้มีน้ำตาไหลอาบไปทั่วทั้งใบหน้า เขาร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดจนผู้คนต่างพากันปวดใจแทน
เขาพยายามถ่ายทอดพลังภายในเข้าไปในร่างของโฉมสะคราญนางนั้นเพื่อรั้งชีวิตของนางเอาไว้ แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามมากเพียงใดเลือดก็ยังคงไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ดไม่หยุด
หัวหน้าราชองครักษ์เฉิงอี้ได้แต่มองภาพตรงหน้าพร้อมกับลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากก่อนที่จะฝืนใจก้าวเดินออกไปรายงานต่อบุรุษเบื้องหน้า
“ฝ่าบาท ขบวนเกี้ยวของเจ้าสาวมาถึงด้านหน้าของประตูวังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
เกี้ยวเจ้าสาว...
เมื่อได้ยินถ้อยคำที่บาดหูนั้นบุรุษในชุดอาภรณ์สีทองก็พลันได้สติ เขาหันกลับไปมองหัวหน้าราชองครักษ์ที่คุกเข่าอยู่ข้างกายด้วยสายตาเย็นเยียบ
“สังหารพวกมันให้หมด!” เสียงตวาดอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมลมปราณกดดันที่รุนแรงทำให้เฉิงอี้ถึงกับร่างกายสั่นสะท้าน
“ฝ่าบาทพระองค์จะทรงทำเช่นนั้นมิได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”
แม้เฉิงอี้จะรับใช้อยู่ข้างพระวรกายของฝ่าบาทมาตั้งแต่ครั้งพระองค์ยังทรงพระเยาว์ แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่เคยมีสักครั้งที่เห็นพระองค์ทรงโกรธเกรี้ยวถึงเพียงนี้ ฝ่าบาทในยามนี้เปรียบเสมือนสัตว์ร้ายที่หลุดออกมาจากกรงขัง
ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก!
ปล.ดราม่าหนักกว่านี้ยังไม่เคยลองเขียนเลย ไม่ถนัดจริง ๆ (ร้องไห้)
玉兰
26 มี.ค. 62 เวลา 15:07 น.
2,806
views
42 ความคิดเห็น
.......อืม
แชร์ไม่ได้มันสปอยล์
ได้แต่แบบเบาะๆ มังกรกับกระต่าย
(1)
(2)
(3)
(4)
(5)
นั่นอย่างย่อ แบบเต็มๆ ไปอ่านเอาในนี้
1. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1312047068925479/
2. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1313102918819894/
3. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1314750898655096/
4. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1315596055237247/
5. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1316413705155482/
6. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1318377821625737/
7. https://www.facebook.com/829887370474787/posts/1320794468050739/
ป.ล. อย่าต่อเรือนะ
มีให้อ่านเป็นชุด ๆ คริ คริ
เดี๋ยวตามไปอ่านเต็ม ๆ เลยดีกว่าชักติดลม
"หิมะโปรยพื้นขาว
กลีบเหมยพราวโรยร่วง
หนึ่งแดงก่ำดั่งเลือดรินไหล
หนึ่งขาวพิสุทธิ์ไร้ราคี
ความรักเราสองนั้น
ดุจดั่งหิมะขาวกับเหมยแดง
ช่างแตกต่างกัน
ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน..."
เสียงซอสีแผ่วเบาหากเสียงหวานเศร้าขับลำนำสะท้อนก้องคุกหลวง กลิ่นอายยะเยือกเข้ามาเยี่ยมเยือนพร้อมกับเสียงฝีเท้าเพชฌฆาต ซือสว่านได้แต่กอดซอไม้จื่อถาน ในมือเป็นครั้งสุดท้ายอย่างไร้ซึ่งความอาลัย น้ำตาตกในใจหักห้ามความอาวรณ์
ดวงเนตรสีแดงทับทิมคู่งามช้อนมองประตูคุกหลวงที่ทำจากเหล็กกล้า มันเปิดออกอย่างเชื่องช้าราวกับรั้งรอเวลาคำตัดสินสุดท้ายที่อาจแปรผัน ความวาดหวังที่จะได้พบหน้าคนที่เฝ้าถวิลหากลับมลายสิ้น แม้แต่ช่วงสุดท้ายของชีวิตก็ไม่อาจได้พบหน้าฝากฝังคำรัก
นัยน์เนตรคู่งามหม่นหมองมองถ้วยเหล้าพิษที่ถูกวางไว้เบื้องหน้า เขาแย้มยิ้มขบขันต่อฟ้าหากแววตากลับขื่นขม เหล้าพิษหนึ่งจอกใช้ตัดสายสัมพันธ์ใจที่บ่มเพาะมายาวนาน ราวกับรักลึกซึ้งถึงวิญญาณเป็นเพียงแค่เงาหมอกเลือนลางจางหาย
มือซีดขาวบอบบางวางซอไม้อู่ถงลงข้างกายอย่างถนอม เรียวนิ้วงามสั่นสะท้านยามประคองถ้วยยาพิษขึ้นมาจรดริมฝีปาก เหล้าหอมกลิ่นหวานของดอกท้อร้อนแรงแผดเผาผ่านลำคอระหง เสมือนความรักตราตรึงถูกรอยอาวรณ์กัดกร่อนจิตใจจนบอบช้ำ
"ซางเยี่ย...เจ้าจดจำได้ว่าข้าชอบเหล้าดอกท้อจึงประทานมาให้ แต่ทว่า กลับหลงลืมความรักของข้าที่มีให้อย่างเต็มหัวใจ ความรักของข้าในท้ายที่สุดนั้นเป็นเฉกเช่นฉันใด วันนี้สามารถไขความกระจ่างแล้ว..."
เพชฌฆาตและเหล่าขุนนางผู้มาส่งนักโทษคนสำคัญมองจอกเหล้ากระเบื้องขาว เหล้าพิษหอมหวานหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักหยด พวกเขาไม่เพียงไม่กล้ามองภูตโฉมสะคราญล้ำที่หลั่งน้ำตาแต่ไร้เสียงสะอื้น ทุกคนยังกลั้นรอยเวทนาอาดูร
ดวงเนตรสีแดงฉานเลื่อนเชื่องช้าปิดลง สายฝนด้านนอกหน้าต่างพร่ำพรมลงมาไม่ขาดสาย เสียงลมพัดผ่านไม่ต่างจากเสียงวิญญาณครวญสะอื้นร่ำไห้ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชาดถูกย้อมด้วยโลหิตที่ไหลรินไปพร้อมกับชีวิตที่ขาดสะบั้น
เกิดมาชาติหนึ่งมีวาสนาพบรัก
เป็นสวรรค์ที่โหดร้าย หรือเป็นเขาที่น่าเวทนา
หัวใจจึงโง่เขลาลุ่มหลงในรสรัก
ชีวิตเขาทั้งชีวิต...
ทุ่มเทเพื่อคนผู้เดียวแต่ไม่อาจสานสัมพันธ์ใจ
สุดท้ายความรักทั้งหมดกลับต้องสูญเปล่า
ชีวิตของเขาเลือนลางหวนคืนสู่ความเงียบงัน
น่าเสียดาย...
น่าเสียดายจริงๆ
......................................................
เขียนฉากนี้ค้างมา 2-3 ปีแล้วค่ะ ยังไม่สามารถเขียนต่อได้เลย
ยังคงสถานะดองอยู่ในไห เขียนต่อไม่ได้นี่แหละเศร้าที่สุด
เรื่องที่เอามาลงของเราก็ยังไม่ได้เขียนต่อเช่นกันค่ะ พอดราม่าเสร็จไปต่อไม่เป็นเลย
ป.ล.ชอบสำนวนจัง
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1733557&chapter=9
ดราม่าไหมไม่รู้ แต่เราแต่งตอนเราเครียดเลยเอามาระบาย
ไม่ได้ขายของนะ ใครที่เข้าไปอ่านก็ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ
งานเก่าพอสมควร
เขียนได้ดีนะเราชอบ
ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ^^
ดีนะน้องเบลอ
รู้สึกสยองเลย
ขอบคุณสำหรับคำชมอีกรอบค่ะ
ตอนนั้นเครียดมาก กลับไปอ่านก็รู้สึกอยากกลับไปกอดตัวเอง
เครียดอะไรเบอร์นั้นหนู
อย่าเครียดๆ
เป็นเด็กเป็นเล็กเครียดบ่อยจัง
//ยื่นปีโป้ให้
ตอนนี้ไม่เครียดแล้ว เจอพี่ๆใจดีทั้งนั้น
อีกอย่าง ตอนนี้อยากกินช็อคโกแลต
แต่ปีโป้ก็อร่อย กินค่ะ //แบมือรับ
อันนั้นต้องไปขอน้องคนหล่อ
//ยื่นโฟเลโลโยโย่ให้แทน
ยื่น Ferrero Rocher ให้...
งุ้ยยยยย ของโปรด
//คลานเข่าแบมือรับ
ให้ครึ่งเม็ดพอ แพ้งแพง
เวลาลดราคาต้องรีบสอยค่ะ
ถือว่าเป็นของกิน เราเอาหมดค่ะ
ขอเก็บตุนเงิน รอเวลาลดจะรีบเลยค่ะ
แหม เห็นของกินไม่ได้เลยนะ
จริงค่ะคุณมิรัน แพงเกิ้น
เวลาจะซื้อต้องหิ้วมารดาไป
เพราะท่านจะจ่ายให้ทุกอย่างที่ขวางหน้า
แค่ทนบ่นนิดบ่นหน่อยก็พอ
มันจะมี 2 แบบค่ะ คือวัตสันลด ลดนิดลดหน่อยก็เอาค่ะ
กับอีกแบบคือ เวลาโลตัสเขาเอาของมีตำหนิมาโละขาย เช่นกล่องแตกราวไม่สวย นั่นแหละค่ะดิฉันจะพุ่งไปคว้ามาจ่ายตังค์ทันที แต่แบบนี้ต้องพึ่งดวงค่ะไม่รู้พนักงานจะเอาออกมาเมื่อไร ส่วนใหญ่จะหลังหน้าเทศกาลค่ะ แบบ 20 -30 เม็ดในราคา 50 % นี่ก็ปลื้มแล้วค่ะ เรากินแต่ช็อคโกแลตไม่ได้กินกล่องนี่นะ
ผู้หญิงเป็นเพศที่เห็นของลดราคาไม่ได้จริงๆนะ
เห็นแล้วรีบวิ่งเข้าไปหา
เรามีวิธีที่ดีกว่ารอลดราคาอีกค่ะ
คือลากตัวแฟนไปโลตัสแล้วโกยช็อคโกแล็ตใส่รถเข็น จากนั้นก็ใช้เขาไปจ่ายตัง
เห็นด้วยอย่างแรงกล้า เพิ่งรู้เลยนะนี่ว่าเขานำออกมาขายช่วงหลังเทศกาล
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง ซื้อมาสามเม็ด กะจะกินเม็ดสุดท้าย
บิดาผู้เป็นที่เคารพรัก ดั้นกินข้างในแล้วใส่ทิชชู่ไปแทน พร้อมห่อกลับอย่างดี
ปวดใจเหลือหลาย ของอร่อยที่ทะนุถนอม
จริงค่ะน้องเบลอ เรด้ายอดเยี่ยมมาก
วิธีของคุณอลิสนับว่ายอดเยี่ยม
ใช่ไหมล่ะ ตังก็ไม่เสีย แถมช็อคโกแล็ตก็ได้กิน555
แชร์ไม่ได้จริงๆค่ะ ยังไม่ได้เขียนเลย
แง่ว...
ถ้าจะมี ก็ฉากตอนที่ นางเอกโดนบีบบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้ชอบ และเขาคนนั้นเป็นคนที่แม่ของนางเอก เอ็นดูมาตั้งแต่เด็ก และมีอำนาจพอๆ ศักดิ์เป็นขุนนางสูง(จีนโบราณ ย้อนยุค)
ให้เขียนคงยาวค่ะ เล่าคร่าวๆแล้วกัน
ไม่ค่อยถนัดเหมือนกันค่ะ
เป็นตอนที่ตัวเอกหญิงหนีออกมาจากกระโจมของศัตรู
เพื่อไปหาสามี แต่สุดท้าย
ตัวร้ายยิงธนูเข้าใส่ลูกที่มารับ
นางเลยผลักลูกออก แต่หลบธนูที่ยิงออกมาอีกดอกไม่ทัน
สามีรีบวิ่งมารับ
แต่นางไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดได้อีกแล้ว
อยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเขาก็ทำไม่ได้
สุดท้าย ขณะที่เอื้อมมือก็สิ้นใจไปเสียก่อน
หน่วงมากค่ะ
แหม รู้สึกว่ากระทู้นี้ขัดกับหัวข้อมากเลยค่ะ
พักสมองแต่ลงดราม่า 55
ก็แค่เศร้านิดหน่อยเอง
เราเป็นพวกไม่ใจร้ายกับนักอ่านเท่าไหร่ค่ะ
นักอ่านต้องแฮปปี้เท่านั้น
แต่มันคงเจ็บปวดจริงแหละแบบ
จะเอ่ยถ้อยคำใดก็ไม่ได้
จะสัมผัสก็ไม่ได้
พักสมองจากฉากสังหารหมู่ค่ะ
อ้อ ฉากสังหารหมู่นี่มันหดหู่
มาพักสมองด้วยดราม่า
โอเค เราจะพยายามเข้าใจค่ะ
เอ้ะมันดูแปลกๆจัง55
พักมันต้องแบบนี้เลย
สำหรับเราฉากสังหารหมู่มันไม่หดหู่ ประมาณยิ่งเขียนยิ่งติดลมค่ะ แต่สมควรจะพักบ้างอะไรบ้างไม่งั้นด้านมืดมันจะหลุดเข้าไปในนิยายมากเกิน
โอ้ยย แมวน่ารักทั้งคู่เลยค่ะ
คุณอลิสมีติดลมด้วยโอ้
เรานี่ถ้าเขียนมันรู้สึกหดหู่นะ ขอคารวะเลย
ลินลิน ถ้าผ่านปากช่องก็แวะไปได้นะ ปาลิโออ่ะ คาเฟ่แมว
ร้านของคุณเต้ยเหรอคะ?
โอ้โหยยย เห็นแล้วอยากไปลูบแมวเลยค่ะ แต่ก็ไม่ได้ไปอยู่ดี เพราะไปไม่ถูกค่ะ55555
ไม่ใช่ค่ะคุณอลิส พอดีไปเที่ยวกับครอบครัวเลยแวะไป
เราเล่นกับแมวนานไม่ได้ เล่นแล้วซึ้งจนน้ำตาไหล
ลินลิน แหม แถวนั้นปาลิโอดังอยู่นา
เราขับรถไปกิน McDonald's กับแฟนแถวปากช่องบ่อยนะ แต่ไม่เคยไปแถวอื่นเลย555
ไปไม่ถูกจริงๆค่ะ เพราะไม่เคยไปไหนไกลเลย
คุณอลิสต้องลองเที่ยวดูค่ะ มันเป็นแบบคล้ายจำลองให้เหมือนถนนในอิตาลีอ่ะค่ะ
ลินลินเที่ยวบ้างนะ ชวนเพื่อนในกลุ่มไปเที่ยวบ้างไรบ้าง
มันก็ประมาณนี้อ่ะค่ะ ถ้าคนชอบถ่ายรูปอ่ะนะ
เอาความมาม่ามาแปะ ^^
https://writer.dek-d.com/jingin/story/viewlongc.php?id=1760111&chapter=17
ตอนแรกก็เศร้านะแต่มาหลุดขำก็ตอนไสว่าสิบ่ถิ่มกันนี่แหละค่ะ
คุณเจ้าหญิงโผล่มาแล้ว
เห็นด้วยค่ะ เห็นบรรทัดแล้วขำเลย
มันเป็นประโยคที่ตัดออกไม่ได้ แบบแคปมา5555555
//มาม่ามันต้องมีรสชาติอื่นผสมด้วยถึงอร่อย 55
ไสว่าสิฮักแพงกัน
//ต่อเพลง5555
วันนี้ได้ลั้นลานิดหน่อยค่ะ 55555555
ไปชอปปิงมาละ ได้มาเต็มมือเลย><
//แต่แบบกลับมามองวันงานหนังสือ โชคดีที่เงินเดือนออกแล้ว เหอๆ
ไหนว่าจะรับผมเป็นเพื่อนไง ไม่เห็นจะขึ้นเลยนะ เดี๋ยวผมจะลองแอดไปใหม่
ใช่ ผมรู้ ว่าคุณจงใจไม่รับผมนะ ผมกลายเป็นผู้ชายที่แย่ ไม่จริงใจ หยิ่ง อวดดี ไม่น่าเสียเวลาด้วย หรือไร้สาระไปวันๆ ในสายตาคุณไปแล้ว ผมเข้าใจดี
ยินดีที่ได้รู้จักนะ และหวังว่าคุณจะมีเพื่อนเยอะๆ เพื่อนแท้หรือดีตามที่คุณปรารถนา
ผมว่าผมได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว
พอดีขยันไม่มาก
แปะลิงค์ละกัน ....
https://writer.dek-d.com/varunyanee/writer/view.php?id=1856194
มาทั้งเรื่องไม่รู้จะอ่านตรงไหนดี
อ่านตอนที่เปิดไง .... อย่าร้องไห้นะ
คุณเอมี่ ขอกอดหน่อยค่ะ แปบเดียว
จะดีเหรอคะ .......ได้หน่อยเดียวนะ ....คิวเต็ม (^^)
โหยยย ยังไม่ได้เขียนิยายเลยค่ะ ฮือออออ
สองคนนี้เขาเล่นอะไรกัน?
อันนี้เราเศร้าจริงๆ ไม่ได้เล่น
ใจเย็นๆค่ะคุณลิน เราจบเริ่มเรื่องใหม่ยัง.....ต้องรวบรวมกำลังใจภายนอกอยู่เลย
ตอนนี้รีไรท์ เตรียมส่ง meb ปกก็ยังใจเย็น .....
แต่ปัญหาก็เหมือนสะพาน ....
เดี๋ยวเราก็ก้าวผ่านได้อยู่ดี
ขอบคุณนะคะ นี่เราก็มีโครงการสร้างอีบุ๊คกับอีกเรื่องหนึ่งค่ะ
ดีนะ เนื้อหา ความคิด แต่รู้สึกเสียเวลากับการงงตัวละครที่มาทีละเยอะๆ เมื่อเล่าจากมุมมองของบุคคลที่1
แต่เชื่อว่าถ้าผู้อ่านเข้าใจความสัมพันธ์ของตัวละครแล้ว จะสนุก
เราถนัดดราม่ามากค่ะ ตอนนี้แต่งอยู่ ไม่กล้าลงเดี๋ยวสปอยล์555
แอบเสียดาย
ถ้าลงครบเมื่อไหร่เดี๋ยวแปะให้อ่านนะคะ555
รับทราบคร้า
มุม
'ใครคือคนที่เธอต้องการคงไม่ใช่ผมหรอก...'
ผมบอกกับตัวเอง เตือนสติว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีพร้อมและรายล้อมไปด้วยคนที่ดีกว่า
ผมเองก็เป็นคนที่ประทับใจเธอเช่นกัน แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดไป
ผมเป็นตอไม้ หรือรูปปั้นกันล่ะ หรือเป็นแค่ก้อนหินริมทางที่ไร้ค่าจะให้ใครสนใจ
หากวันหนึ่งผมถลำลึกไปมากกว่านี้ มันคงอาจจะไม่ดี
บางสิ่งในใจผมอาจทำให้เธอลำบาก
เธอสมควรจะเป็นดาวประดับฟ้า ผิดกับผมที่ได้แต่เฝ้ามองจากผืนดิน
"ฮึก..." ผมร้องไห้ออกมา
แค่เธอมีความสุขผมก็พอใจแล้ว ผมจะหายไป ในวันที่ไม่มีใครต้องการ
ผมไม่จำเป็นต้องยุ่งในชีวิตของใครอีกแล้ว
โอ๋ ๆ น่าสงสาร
รู้สึก.. อืม ขนลุก
ประสบการณ์ตอนนก55
ม่ายยมี
วิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์ สบายใจอิอิ
ขอวิ่งด้วยคน
วิ่งด้วยสิ
จุดไฟเผาดีกว่า อิ อิ
ฆ...ฆาตกร มือวางเพลิงทุ่งสีรุ้ง555
คุณมิรันใจร้ายยย
คุณมิรันนะคุณมิรัน เข้าไปเขย่าคอเล่น
วิ่งเยอะ ๆ ระวังเข่าทรุดนะคะ
//เผ่น555
อยากวิ่งด้วย แต่วิ่งไม่ไหว ติดพุง 555
แวะมาจิบชา
น้องอัปช่างโหดร้าย
พักผ่อนพอแล้วเหรอ
นี่เรื่องที่ลงเอาไว้หรือเปล่าคะคุณนางฟ้า
จะรออ่าน
อมใบชาตามที่บอกหรือยัง
//เผ่น
อ้าว เมื่อเช้าเห็นว่าขี้เกียจต้มชา
เลยแนะนำให้อม
ละลายในปากแต่ไม่ละลายในมือ
อ้อ คอลาเจน
อมเอาก็ได้ หรือจะใช้พ่นไปในอากาศแล้วสูดเอา
เขาน่าจะทำออกมาเพื่อคนขี้เกียจเนอะ
ลูกอมงี้ ครีมทาผิวงี้
แบบซึมซาบได้เลย
ซื้อเป็นแคปซูลอ่ะมีไหม
นมผสมคอลาเจนเดี๋ยวนี้ก็มีนะ
รู้สึกเดี๋ยวนี้อะไรก็ผสมได้หมดถ้าสดชื่น
ในอนาคตอันไกล คงมีแบบ แค่พิมพ์คอลาเจนก็ซึมผ่านนิ้วได้แน่นอน
เอ่อ คงไม่อ่ะ
เดี๋ยวโดนด่า
บางทีจินตนาการกับเพ้อเจ้อก็ใกล้เคียงกัน55
เดี๋ยววงการวิทยาสาดได้ตื่นตะลึงจนเกินไป
ใช่ๆ
เดี๋ยวจะแยกความจริงกะจินตนาการไม่ออก
ไม่แน่ว่า อาจมีคนอยากประหยัดค่าคอลาเจนโดยการมานั่งเล่นบอร์ดแทนก็ได้ //เผ่น
เฮ้ย นี่พี่ดูประหลาดขนาดนั้นเลยเหรอ
ปรึกษาเรื่องใดก็ได้ แต่ไม่รับรองผลนะจ้ะ
ผลที่ได้จะขึ้นอยู่กับบุญกรรมที่ทำมาแต่ชาติปางก่อน
การที่ได้มาปรึกษากับพี่นับว่าเป็นกำอย่างหนึ่ง55
//ยื่นดอกไม้ให้กำ
//เผ่น555
//กำเสร็จแล้วปาใส่ทันที
//วิ่งไล่ตามอย่างไม่ลดละ
ทำลาย!!!
//จิบน้ำส้มแล้วปาแก้วทิ้ง
นี่มันน้ำส้มมาช้าชูนี่นา
หล่อนกล้ารังแกชั้นเหรอ
เครื่องประหารหัวปลาทอง
คุยกันเก่งไล่กดไลค์อย่างเดียวก็เหนื่อยละ
อีกนิดผมจะมีอายุได้ 2 ปี (ในเด็กดี555)
ของเราเกือบสี่เดือน(ในเด็กดี55)
ปล่อยพลังมาเรอะ เรามีโล่กัปตันอเมริโก //ยกขึ้นกันไว้แล้ว
เอ้ะ ว่าแต่ลืมไปแล้วว่ากระทู้นี้ชื่ออะไร55
อย่าว่าแต่คุณเต้ยลืม เราเป็นคนตั้งกระทู้เองยังลืมเลยค่ะ5555
คุณอลิสได้ขึ้นเรือแจวออกทะเลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แง เค้าจะฟ้องลินลิน ดีนะที่มีระบบหายใจทางเหงือก
เราไปนั่งจิบชาที่แกรนด์ไลน์เรียบร้อยแล้วค่ะ
น้องเบลอจะลืมผมหรือยังนะ ฮึก... คนคุยก็ตั้งมากตั้งมายนี่นา
เราก็แค่พี่ชายนี่นะ ไม่สิ ไม่ใช่อะไรเลยต่างหาก...
สรุปที่นี่คือกระทู้มาม่า ยำยำ ไวไว
//กระทู้ปาร์ตี้ของกินนั่นเอง
//เผ่น5555555
ผมเสียใจอยู่
กอดคุณนางฟ้าาาา><
จริงๆกระทู้ตั้งมาดีมากเลย
ไปๆมาๆไหงลอยมาไกลได้ล่ะ55
น้องคนหล่อ ไปมาม่าไกลๆนะหนู
พี่ไม่รู้จะปอบอย่างไร
น้องอัปช่างพูดถูกใจ //จุ๊บที หอมด้วย
คุณฟ้าสีชมปูมาแล้ว
คนตั้งกระทู้นั่งจิบชาชิลส์ ๆ ไปนานแล้วค่ะ #เชิญเฮฮากันตามสะดวก
คุณอลิสขอจิบชาด้วย555555
//ชมปูกับออกทะเลช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก5555
กวักมือ "มา ๆ" รินชาใส่แก้วรอ
เดี๋ยวเอานางฟ้าชุบแป้งทอดมาเสิร์ฟ
เดี๋ยวยกชาให้ค่ะคุณเจ้าหญิง เอาชาอะไรดีคะ
ชาที่ใส่ใจ อิอิ
//ยกแก้วชาคารวะคุณอลิสคุณเตย คิๆ
ได้จ้ะ ชาที่ใส่ใจก็
นำหนอนไปแช่ในน้ำแร่ก่อน
ทิ้งไว้สักพักเพื่อความกล่อมกล่อม
ตักหนอนออกนะคะ
นำน้ำแร่นั้นมาชงชาให้ อิอิ แซ่บเวอร์
ขั้นตอนต่อไป..
นำหนอนที่ตักออกจากน้ำแร่มาแช่ในบ่อช็อคโกแล็ตแล้วส่งต่อให้คุณเต้ยด้วยความรัก
อืม กรอบนอกนุ่มในดั่งกินปุยเมฆ
//ยื่นให้ คุณอลิสลองชิม เข้ากับชาที่คุณดื่มได้เป็นอย่างดี
เราหายไปปั่นนิยายแค่ 1 ชั่วโมง
มีคนบ่นเหงาแล้วเรอะ เกิดอะไรขึ้น
เราขอน้ำแดงซักแก้วตั้งไว้หน้าห้องนะคะ
ขอกลับไปแต่งนิยายต่อละ //หายเข้าไปในกลีบเมฆดาวเสาร์
ว้าวว้าววว
รสชาติไม่เลว อ่าวเหลือตัวหนึ่งพอดีส่งให้คุณลิน #ตัวสุดท้ายแฟนหล่อ
//ยื่นพรบ.คุ้มครองสัตว์ให้คุณเตย
5555555555
ทำไมหมดเร็วจัง
หนอนแก้วสวรรค์หายากเสียด้วย
ต้องบุกป่าฝ่าดง กว่าจะได้มา
แต่ในความเป็นจริง เซเว่นน่าจะมีมาขายแล้ว สะดวกทุกอย่างจริงๆ
นี่คือวิชาการนะจ้ะ
รู้กันหรือเปล่าว่า พรบ ย่อมาจากอะไร
มันย่อมาจาก เพื่อรักและบริโภคนะจ้ะ
ยังไม่อิ่มใช่ไหม นี่เลย #ยื่นหนอนน้อยเคลือบคาราเมลให้
อย่าลืมเอาไปแบ่งให้คุณโรสด้วยนะคะ
เด่วๆ มันวิชาการตรงไหน
อุตส่าห์ตั้งใจอ่านมากกกกกก55555555
เราชอบหนอนแก้ว เพราะตามันสีฟ้า><
ไม่รู้ว่าหนอนแก้วสวรรค์จะเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณนางฟ้ารึเปล่า เพราะอยู่บนสวรรค์เหมือนกัน อิอิ
คาราแมวหวานไปหน่อยอ่ะ
แต่พอถูไถได้
คุณชมปูลองชิมดูว่าอร่อยไหม
จุ๊ จุ๊ อย่าเอ็ดไปค่ะเดี๋ยวเจ้าของหนอนตามมาเจอ
รู้สึกว่า แมลงอบกรอบต้องยี่ห้อ ไฮโซ ใช่ไหมคะ 55555
//รับหนอนเคลือบคาราเมลมากิน
พรบ คุ้มครองสัตว์เพื่อการบริโภค พอสอ 20ตู้ดๆ
สงสัยคุณนางฟ้าหนีไปแจ้งความ หนอนน้อยบนสวรรค์หาย
ทุกคนมีความผิดเหมือนกันหมด แต่ไม่ต้องกลัว
เรามี พรบ คุ้มครองแล้ว55
//ตามอ่านเงียบๆ
เด่วๆ คุณเตย อย่าแต่งกม.เองแบบตอนสอบสิ
//เผ่น55555555
คุณนางฟ้ากำลังกระทืบเท้าด้วยความเจ็บใจ #หนอนสวรรค์ของฉานนนน
คุยอะไรกันเนี่ย ผมหนีไปคิดแผนเป็นใหญ่ดีกว่า
น้องเบลอ ก่อนไปก็แวะชิมหนอนเสียหน่อย คุณแล้วอุตส่าห์ทำมา
คุณชมปูรู้ได้อย่างไรว่าเราชอบแต่งเอง คุณเป็นพยาธิในท้องเราหรือ มิน่า ช่วงนี้รู้สึกขาดสารอาหาร
กระทืบที่สวรรค์คงสะเทือนลั่นจนกระเทือนถึงเปลือกโลก
//เราควรจะรีบเอาหนอนแก้วอบกรอบไปคืน ก่อนที่โลกจะเกิดสินามิ
เรากลับมาละ ไปนานกว่านี้เดี๋ยวมีคนงอน
คุณเตย อยากบอกว่าขำจนเมนต์ไม่ได้อ่ะ55555555
//ยื่นหนอนให้จะได้เพิ่มสารอาหาร หุหุ
ว๊าาา ทำไงดีหนอนสวรรค์ลงท้องคุณเต้ยไปหมดแล้ว ไม่เป็นไรเดียงส่งหนอนชาเขียวไปให้เลี้ยงแก้ขัดแทน
พับโครงการจะเป็นใหญ่// ไปคุยกับใครมาล่ะฮึ
ไปแต่งนิยายมาไหมล่ะคุณ
คุณหวงออกนอกหน้านอกตาไปได้
พี่เตยเราว่าเรามีปัญหา ฮื่อออออ
เราส่งใบชาไปให้ด้วย จะได้เป็นอาหารหนอน อิอิ
หวงค่ะ พี่หวงมาก!
หนอนแก้วชนิดนี้ไม่อาจคืนได้
มันละลายในปากแต่ไม่ละลายในมือ
มันลงท้องปุ๊บก็ย้อยปั๊บ
เดี๋ยวจะไปแวะหาเทพโพดำโพแดง อาจจะพอหยุดหายนะครั้งนี้ได้
โอ๋ๆน้องเบลอ
หนอนชาเขียวจะอยู่บนสวรรค์ได้หรือ
ไม่ใช่ว่าพวกมันรับจ้อบโฆษณาอยู่หรือ
ฮื่อออออ พี่เตย
//เข้าไปกอด
หนอนชาเขียวตัวนี้สำเร็จวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องงานโฆษณาค่ะ
ตอนนี้มายด์คุยกับใครบ้างครับ!
แต่ละมุกของคุณใบเตย ยอมแพ้เลย
ชินะมโจได๋ ชินเมโจด๋ายยยย 5555
//ยื่นยาระบายให้หนึ่งเม็ด ตบหลังเบาๆ
ปลดปล่อยออกมาให้หมด
น้องปวดหัววววววววว
น้องรู้แค่ว่าตอนนี้ปวดหัว
พี่เขาไม่เชื่อใจเราาาาา
ไฉนกลายเป็นร่างทรง555
คุณเตยโดนสกัดชิมิ
//ล้อเล่นนะ5555
เชื่อก็ได้ค่ะ!
น้องคนหล่อ ทำตัวให้น่ารักหน่อยสิลูก ความเชื่อใจเป็นสิ่งทวรมีระหว่างคู่จิ้นะจ้ะ
น้องเบลอคลายยาระบายออกมา เอาพาราแซ่บตาม่อนไปแทน
หนอนสำเร็จวิชา โอ้ โลกช่างไปไกล
เนี่ย เจ็บเอวมาก โดนระบบถีบออกหลายที เหมือนมันจะรู้ว่าเราพูดมา
งั้นเราไปละ จะไปนอน
ไม่ไหว บายค่ะ
//ยื่นยาหม่องตาลิงอุ้มลูกลิงให้ 5555
อ้าว มาไวไปไว
ฝันดีครับที่รัก //กู้ดไนท์คิส #เผ่น
อะไรกันเนี่ย ตามไม่ทันแล้ว
นี่มันยาหม่องไหนคะ
ต้องตราลิงถือลูกปืนค่ะ
หรือเค้าเตอร์เพนคูลก็ได ทาปุ๊บหยั่งกะอยู่ขั้วโลก
ลินลินไล่อ่านเดี๋ยวก็ทันจ้ะ
5555555
กลับมาแล้ววววววววววววววววว
พี่เบลยังคงรักษาภาพลักษณ์ที่ตามไม่ทัน ได้ดีนะคะ
/หยอก
อากาศร้อนแบบนี้ ใช้เคาเตอร์เพนคูลดีนะคะ
แก้ร้อน55555
ใจร้ายอ่ะ
น้องเบลอห้ามมาว่าที่รักเค้านะ
แป้งเย็นตรางูพริกกะหรี่ฮีทก็ใช้ได้ดีน้า
น้องเบลอตื่นไวจัง
สงสัยไม่ได้นอนจริงๆ
จริงๆไม่ได้ไปนอนหรอก
ไปเล่นเกมมา 555555
พักผ่อนสายตากับเกม
ตอนนี้ดีขึ้นแล้วว
ไม่ได้ว่าพี่เบล เขาเรียกว่าหยอกกกกกกก
อ้อ แบบหมาหยอไก่ป่ะ //เผ่น
จ้าาา หยอก
เดี๋ยวนะคะ ไม่น่าใช่นะพี่เตย
//รั้งอีกรอบ
ตอนนี้บอกได้เลยว่า ตอบไร้อารมณ์มาก ไม่รู้เป็นอะไร
เครียดอะไรหรือเปล่าพี่เบล?
หัวมันโล่งๆเหรอ? เราก็เคยเป็นแบบนั้นนะ
//หันกลับมามองมือบางนั้นด้วยความสับสน
นี่เราคิดผิดหรือ งั้นก็ หมาหยอกเป็ด
//สะบัดแขนออก แล้วหนีอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า
เพิ่งกินข้าวอิ่มมั้ง
สมองกำลังทำการย่อย เอ้ะไม่น่าใช่
ไม่รู้เหมือนกัน คิดมากมั้ง หรือนอนน้อย ก็ไม่เชิงว่านอนน้อยนะ แบบไร้อารมณ์จริงๆ
ปล่อยมันไปแหละ เดี๋ยวเวลาจะช่วยเยียวยา
จ้าาา ขอบคุณนะ ถ้าช่วงไหนเราแบบเหวี่ยงๆ หรือว่าเห็นเราแบบ ทำตัวไม่ดี ช่วยเตือนเราหน่อยนะ
ถ้าเรื่องบางเรื่องจำเป็นต้องเหวี่ยง เราก็ไม่ได้ห้ามนะคะ
แต่จะขอมองห่างๆแล้วกัน มีอะไรเดี๋ยวเราช่วย ไม่ต้องห่วงนะ^^
ขอบคุณนะ เราเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยนึง ตอนนี้เรากำลังฝึกให้ตัวเอง นิ่งๆ ใจนิ่งๆน่ะ
สู้ๆค่ะ เดี๋ยวเวลาจะคอยช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
ขอบคุณนะคะ เราคงจะทำให้ตัวร่าเริงแบบเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้วล่ะ เราจะหัดตัวเอง ให้นิ่งเข้าไว้ ถ้าจะร่าเริงก็คงทำกับพวกคุณ ที่เป็นผู้หญิงด้วยกันน่ะ
อะไรที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อตนเองไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก
ผู้ใหญ่คืออะไร นิยามแต่ละคนนั้นแตกต่าง
ต้องคิดให้เป็น ควบคุมอารมณ์ให้ได้(ถ้าไม่ไหวค่อยปลดปล่อยออกมาเลย)
บางทีเห็นว่าเราอาจดูขำๆไม่ใส่ใจอะไร เพราะอะไร เพราะบางทีก็คิดว่า บางทีบางคนช่างดูเครียดกันจริง แต่ถามว่าเราเครียดเป็นไหม เป็นจ้ะ เพียงแต่ต้องจัดการอารมณ์ตัวเองให้ดีเท่านั้นเอง พอโตขึ้นมันจะได้เห็นอะไรหลายอย่าง มันจะขัดเกลาเราเองแหละ
ตัวอย่างมีให้เห็นนะ
จ้าาา ขอบคุณนะคะ เหมือนคุณเป็นผู้ใหญ่กว่าเราอีกอ่ะ(ขอโทษทีนะคะ เราชอบวิเคราะห์คนอื่นตลอดเลย)
นั่นไม่ได้เรียกว่าวิเคราะห์
นั่นมันแค่นำไปเทียบกับตัวเอง แล้วบอกออกมาแค่ผิวเผินเฉยๆ
ขอโทษค่ะ พูดผิดๆ คิดผิดๆ
ไม่มีถูกไม่มีผิดหรอก อย่าไปใส่ใจเลย
จะอยู่ได้ บางทีต้องเมินบ้าง
จริงค่ะ
เป็นตัวของตัวเอง
ไม่ต้องเปรียบเทียบเรากับใคร
พอใจในสิ่งที่มี แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ
อยากบอกพี่เบลแค่นี้ ยิ้มๆเข้าไว้
ขอบคุณค่ะ
ตัวเรามีเพียงคนเดียวในโลกครับ แม้จะมีชื่อลินหลายคน แต่ลินที่พวกเรารู้จักก็มีแค่คนเดียว สู้ๆ ครับ
เดี๋ยวโตขึ้นก็เพิ่มเลเวลเองแหละน่า
อย่าไปใส่ใจนักเลย
บางทีอาจเพราะเราเป็นแบบนี้มานาน
จะเปลี่ยนปุบปับไม่ได้หรอก
ค่อยๆปรับไป ลองจากง่ายๆ ถ้าคิดว่าคุยกับใครแล้วไม่โอเค
ก็แค่ไม่ตอบ ตอบเท่าที่จำเป็นแล้วก็พอ
ไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจอะไรมากมายกับคนที่เขาไม่ดีต่อเรา
หรือทำให้เรารู้สึกไม่โอเค ค่อยทำมันไปทุกวันเดี๋ยวก็ชินแหละ
อย่าปลอบกันแบบนี้ได้ไหม น้ำตาพาลจะไหลไปด้วยนะ (บ้าที่สุดเลย บอกตัวเอง)
ขอบคุณนะคะ บางทีการเป็นของตัวเอง ก็มีดีเหมือนกัน และก็มีข้อเสียด้วยเช่นกัน เราเข้าใจแล้ว
ร้องไห้ได้เลยนะคะ ถึงจะไม่ได้อยู่ตรงนั้น
แต่เรายังอยู่ตรงนี้เสมอนะ โอ๋ๆ
//ลูบหลังๆ
อย่าทำให้ร้องไห้ได้ไหมล่ะ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็หาว่าเราบ้าหรอก แม่อยู่ในห้องเดียวกับเราน่ะสิ กลัวแม่จะเป็นห่วง
ยิ้มหน่อย
จ้าาา ยิ้มแล้ว
//มาอ่านความมุ้งมิ้งซึ้งๆ ของคุณเตยคุณลิน อิอิ
//ความรู้สึกอยากจิ้นมันก็ยังคงมีอยู่แหะ
วันนี้ท้องฟ้าสีเทาไปหน่อย แต่สีชมพูก็มีนะ
แต่มาตอนท้าย //สวมหน้ากากกันแก๊ส
ไปกินข้าวมาแปบเดียว คห. ยาวขึ้นเยอะเลย...
น้องเบลอนี่สวมบ่อยมาก ไหวไหม
กว่าจะโผล่มานะคุณชมปู
บรรยากาศความรักมันปกคลุม
พอดีแพ้อากาศของความรักน่ะค่ะ
555555 ขำตรงนี้แหละ ขอบคุณทุกคนนะคะ
เย่~~~~~~ พี่เบลขำ เราก็มีฟามสุขโพดๆ
//กอดพี่เบล
กอดด้วยเช่นกัน 555
คุณอลิสไม่พูดหน่อยเหรอ
ตามอ่านก็เหนื่อยแล้วค่ะ555
โอ้โหยย มากอดหน่อยสิคะ
//กอดด้วย
นึกว่าคุณอลิสจะพูดว่า กระทู้ของเราช่างมาไกลเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าคุณอลิสได้พักสมองหรือยัง แต่เราสบายตัวละ55
พวกเราปั่นจนวิว 600แล้ว วู้ๆๆวู้ววววว
กอด ๆ กำลังทำเควสไปอ่านกระทู้ไป555
แค่พวกเราก็สามร้อยกว่าแล้วมั้ง55
กอดค่ะ อบอุ่นจังเลย
เป้าหมายแน่วแน่มากค่ะ
//กอดดดดดดดดดด
มากอดกันเร็ว ฮิฮิ555
//กอดด้วยคนค่าาา
หลัง ๆ ทุกกระทู้ออกทะเลหมดค่ะ 55555
คุณอลิสน่าจะชินแล้ว อิอิ
//ชวนชมดอกไม้ชิมชาต่อไป
ชมด้วยคน ชิมด้วยคน
ชินแล้วจริง ๆ ค่ะ จิบชาหมดไปสองกา กับน้ำเต้าหู้อีกหนึ่งแก้วระหว่างนั่งอ่านชิลส์สุด ๆ
ระวังเข้าห้องน้ำบ่อยๆนะคะ
ทีหลังจะพยายามให้อยู่กับร่องกับรอย
ต่อไปจะวิชาการให้มากและจริงจัง
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เราทำให้กระทู้ออกทะเล
อย่าเลยค่ะ หน้าที่นั้นเป็นของคุณครูมิรันเค้า
บางทีก็แอบเกรงใจจริงจริ๊ง(เสียงสูงปรี๊ด)
เพลินดีค่ะ555
พล็อตนี้น่าสนใจ 55555
คิดว่าไม่น่ามีนะคะ ไม่กล้าเขียน มันโหดร้ายเหลือเกิน...
อันที่ดราม่าที่สุดแบบว่ายังไม่ไดัลงอ่า ส่วนพวกนี่คือที่ลงแล้ว ดราม่าเยอะมากเลย เลือกไม่ถูก55
ความฝันอีกแล้วหรือ....
มันคือค่ำคืนที่แสนหนาวเหน็บ แท่งเหล็กลูกกรงขึ้นสนิมที่แนบอยู่กับท่อนแขนนั้นเย็นเยียบ เสียงโซ่กวัดแกว่งฉวัดเฉวียนกลางอากาศกระทบกันเกิดเสียงกึกก้องน่ารำคาญ พร้อมกันกับที่ฝีเท้ามากมายค่อยๆลากเดินผ่านท่อระบายน้ำเก่าแสนโสโครกนี้
ฉันกำลังนั่งกอดเข่าก้มหน้างุด หลบซ่อนอย่างขี้ขลาดภายใต้ท่อสกปรกหลังตรอกแคบอันมืดมิด กระชับวงแขนกอดตัวเองให้แน่นขึ้นเพื่อปกป้องไม่ให้แตกสลาย
กลิ่นเหม็นเน่าผสมกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งน่าสะอิดสะเอียน ในหัวเวิ้งว้าง หวาดกลัว หวาดระแวงและสิ้นหวัง ดวงตาเหลือบมองมือเล็กซีดเซียวของตนที่กำลังสั่นเทา จิตใจค่อยๆจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด
แต่แล้วสัมผัสอบอุ่นจากมือของใครบางคนก็แตะเบาๆที่ต้นแขน ทำเอาความเย็นเยียบจากลูกกรงมลายหายไปในชั่วพริบตา สัมผัสอบอุ่นนั้นค่อยๆเลื่อนลงมากุมมือของฉันอย่างปลอบประโลม
เด็กชายร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเอนร่างพิงฉันเบาๆเพื่อส่งมอบความอบอุ่น ดวงตาสีเทาอ่อนที่เหลือบขึ้นจ้องมองฉายแววมั่นคงแม้มือของเขานั้นจะสั่นกลัวไม่แพ้กัน ความอบอุ่นเหล่านั้นได้ขจัดความหวาดกลัวไปจนหมดสิ้น
กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนื่งหยุดกึกอยู่ตรงหน้า อีกฟากหนึ่งของลูกกรงขึ้นสนิมชายชราคนหนึ่งกำลังหยุดยืนมองลอดเข้ามาข้างใน
ร่างผอมซีดเซียวไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าตอบและเหี่ยวย่น ข้อมือทั้งสองถูกคล้องด้วยโซ่เส้นใหญ่ขึ้นสนิม โซ่เส้นนั้นโยงระยางเชื่อมต่อกับเหล็กล็อคข้อเท้าทั้งสองข้าง
ดวงตาดำสนิทภายใต้เบ้าตากลวงลึกของชายชรานั้นช่างว่างเปล่า...และสิ้นหวัง
พลันเสียงที่ตามมาหลังจากนั้นกลับสมจริงเสียยิ่งกว่าฝัน เสียงแส้ฟาดหวีดหวิวกลางอากาศ กระทบเข้ากับเนื้อหนังบนแผ่นหลังของชายชรา เสียงเนื้อที่ปริแตกหลุดร่อนเสียดสีไปกับแส้ และเสียงแหบแห้งกรีดร้องโหยหวนร้องขอชีวิต มันดังกึกก้องไปทั่วท่อระบายน้ำสกปรกเหม็นเน่านี้...ดังก้องเข้าไปภายในจิตใจฉัน และเลือดของเขาที่สาดกระเซ็นเเปดเปื้อนใบหน้าเราทั้งสอง
ทั้งหมดนั้นได้นำพาความมืดกลับเข้ามาภายในจิตใจของเราอีกครั้ง
ความมืด...กำลังกัดกินจิตใจเด็กทั้งสองที่หลบซ่อนอยู่ใต้ท่อระบายน้ำนี้
มันทั้งมืด...ทั้งหนาวเหน็บ กระนั้นมือเล็กของเด็กชายข้างกายกลับยิ่งกระชับจับมือของฉันเอาไว้แน่น ปลอบประโลมและบอกกับฉันว่า 'ไม่เป็นไร'
'ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...'
'ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ'
น่าอ่านมาก
ขอบคุณมากค่าา
คุณอลิสบอกว่าน่าอ่านนี่ดีใจยิ่งกว่าอะไรดี ><
ชะอุ๊ย! ขนาดนั้นเลยเหรอคะ //เขิน
ส่วนอันนี้ ยาวมากเลยค่ะ ขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย
อา...
...หิวจัง
กี่วันมาแล้วนะ ที่ไม่มีอะไรตกถึงท้อง... เมื่อไหร่ฉันจะตายสักที ต้องทรมานแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน
ถ้าอยู่ๆแล้วหลับไปเลยก็คงจะดี ไม่ต้องตื่นมาพบเรื่องราวที่แสนเลวร้ายนี้อีก
ดังนั้นนะ พระเจ้า.... ได้โปรดฆ่าฉันสักทีเถอะ!
ตุบ...
'เอ้า อาหารของพวกแก ใครดีใครได้โว้ย'
พลันบางสิ่งก็ถูกโยนเข้ามาเบื้องหลังลูกกรง มันคือขนมปังขึ้นราชื้นๆก้อนหนึ่ง วินาทีที่มันร่วงลงกระทบพื้นห้องขัง เหล่าเด็กที่หิวโหยปางตายก็กระโจนเข้าใส่มันราวกับสัตว์ป่าหิวกระหาย ตบตีกันแย่งชิงเศษขนมปังก้อนเล็กๆนั่น ฉีกทึ้งกอบโกยเอาไว้ในมือให้ได้มากที่สุด เด็กที่ว่านั้นรวมถึงฉันด้วย...
หากแต่ว่าสิ่งที่ได้กลับมาหลังจากเอาตัวเข้าแลกนั้น มีเพียงแค่บาดแผลรอยฟกช้ำมากมาย และเศษขนมปังขึ้นราชิ้นเล็กเท่าก้อนกรวด
ยังถือว่าดี...
เด็กบางคนไม่ได้แม้แต่สัมผัสขนมปังก้อนนั้นเลยด้วยซ้ำ...
หากแต่ว่าก่อนที่ขนมปังก้อนเล็กจะได้ทันเข้าปากฉัน ประตูห้องขังก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของใครบางคนที่ถูกโยนเข้ามากระแทกพื้นข้างกายอย่างแรง
เธอคือเด็กหญิงที่ถูกลากตัวไปเมื่อไม่กี่วันก่อน... สภาพของเธอในตอนนี้นั้นไม่ต่างอะไรไปจากศพ มันเต็มไปด้วยร่องรอยการถูกทำร้ายและทารุนอย่างโหดเหี้ยม ร่างเล็กๆนี้เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจจ์นับไม่ถ้วน
เด็กคนนี้ยังไม่ตาย... แต่ก็ใกล้ตายเต็มที
ปล่อยไว้แบบนี้อีกไม่นานคงได้ตายจริงๆแน่ ดูเหมือนว่าเธอจะอาการทรุดลงเรื่อยๆเพราะพิษไข้
แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากร่างของเด็กหญิงที่นอนหายใจหอบอยู่บนพื้นสกปรก มันคือเสียงท้องร้องและเสียงลำไส้บิดตัวรัดเป็นเกรียว พร้อมกับเด็กสาวที่กำลังบิดตัวงอด้วยความทรมาน
เดาว่าเธอคงไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่วันนั้น วันที่ถูกพาตัวออกไป เช่นเดียวกันกับฉัน ...มันคือเมื่อสี่วันก่อน
อา...
ดูเหมือนว่าก่อนจะตายด้วยพิษไข้หรือพิษบาดแผล เดาว่าเด็กคนนี้คงได้หิวตายซะก่อน...
'...'
ฉันก้มลงมองเศษขนมปังเล็กๆในมือตน เศษขนมปังเล็กๆเพียงชิ้นเดียวที่ฉันมีอยู่หลังจากไปรุมทึ้งแย่งมาจากเหล่าเด็กๆร่วมห้องขัง และตอนนี้ฉันก็หิวมากไม่ต่างจากเด็กคนไหน หิวจนปวดท้องทรมานไปหมด สัมผัสได้ถึงลำไส้ของตนที่กำลังบิดเป็นเกรียวและน้ำย่อยที่กำลังกัดกินผนังกระเพาะ ปล่อยไว้แบบนี้อีกไม่นานฉันเองก็คงตายเหมือนกัน
หากแต่ว่า...
แล้วฉันก็ได้เลือกทำสิ่งหนึ่งซึ่งขัดแย้งกับเสียงภายในใจของตนเอง ฉันยื่นเศษขนมปังเล็กๆที่เป็นดั่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เหลือติดตัวอยู่ให้เด็กคนนั้น เด็กที่นอนหอบหายใจรวยรินใกล้ตายอยู่บนพื้น
แววตาของเด็กคนนั้นที่มองมา ฉันยังจำมันได้ดี
....มันคงติดตาฉันไปอีกนาน
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้น ที่ทำให้ฉันเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ฉันเริ่มหันมาดูแลคนรอบตัวแม้จะเพียงแค่น้อยนิด แต่ก็ไม่สามารถหันหลังให้กับผู้คนเหล่านี้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดทรมานได้อีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่สามารถ ทำเหมือนเรื่องของคนอื่นไม่ใช่เรื่องของตัวเองได้อีกต่อไป และนั่นจึงทำให้มีเด็กหลายคนที่น่าจะต้องตายได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ แน่นอนว่ารวมถึงเด็กหญิงคนนั้นด้วย
หากทว่า สิ่งที่เธอมอบกลับคืนมาให้นั้น ดูเหมือนว่าจะมีเพียงแค่ความหวังและคำโกหก
แกร้งๆ
เสียงเหล็กกระทบกันทำให้ฉันก้มลงมองที่ข้อมือตัวเอง ข้อมือเล็กถูกพันธนาการด้วยห่วงเหล็กทั้งสองข้างเชื่อมด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ ที่ข้อเท้าทั้งสองข้างก็เช่นกัน มันถูกล็อคด้วยห่วงเหล็กและเชื่อมกับลูกเหล็กถ่วงน้ำหนักลูกใหญ่ราวกับนักโทษ ตัวฉันกำลังนั่งหมดแรงอยู่บนพื้น
‘เชล’
เด็กผู้หญิงตรงหน้าส่งเสียงเรียก น้ำเสียงสั่นเครือ
ฉันเเหงนหน้าขึ้นมอง เห็นเครื่องพันธนาการของเธอถูกปลดออกกองอยู่บนพื้นดินใกล้ๆ เนื้อตัวของเธอมอมแมมเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทรมานไม่ต่างไปจากฉัน เด็กผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ห่างออกไป ตรงปากทางเข้าสู่ป่ารก
‘ฉันจะไปตามคนมาช่วย แล้วฉันจะกลับมาช่วยพวกเธอแน่ๆ! ฉันสัญญา...’
สิ้นเสียงร่างของเธอก็วิ่งหายเข้าไปในป่าด้านหลัง หายไปอย่างไร้ร่องรอย
. . . . . .
'แก แก แก!! แกใช่มั๊ยเป็นคนปล่อยมันไป'
'รักมันมากใช่ไหม!? งั้นก็รับโทษแทนมันเดี๋ยวนี้!!'
'อั่ก!!'
ร่างของฉันถูกอัดลอยกระแทกเข้ากับกำแพงห้องขัง ความรู้สึกจุก
แล่นไปทั่วท้องน้อย ก่อนจะตามมาด้วยกำปั้นใหญ่ที่อัดกระแทกเข้าที่หน้าและลำตัวอย่างไม่ปราณี เจ็บจนชาไปทั่วทั้งร่าง ได้ยินเสียงอื้องอึงที่สองข้างหู หากแต่ร่างกายไม่สามารถขยับได้
'เฮ้ย เดี๋ยวมันก็ตายหรอก แล้วจะขายอะไรกันทีนี้!'
'ข้าไม่สน! จะย่ำยีมันไม่ให้เหลือซากเดี๋ยวนี้แหละ!!'
'เอาน่า... ตอนนี้มีคนจองนังนี่แล้วนะ ถึงจะบอกว่าสภาพเน่าๆก็รับก็เถอะ แต่ต้องบริสุทธิ์ด้วยถึงจะได้สามเท่าจากราคาประมูล -เด็กขยะอ่อนแอนี่ก็ด้วย'
พวกมันพูดก่อนจะตวัดสายตามองไปยังเด็กชายที่อยู่อีกฝั่งของห้องขัง เมื่อเหลือบสายตาที่พล่ามัวมองตามมองเห็นดวงตาสีเทาสะท้อนออกมาจากเงามืดเบื้องหลังลูกกรง
'ไอโรคจิตที่ชอบของสวยๆงามๆนั่นน่ะเหรอ แล้วทำไมมันถึงไม่ขอของสภาพดีๆล่ะ ประหลาดเสียจริง'
'แกก็รู้นี่ สุดท้ายแล้วเด็กที่มันซื้อก็ถูกทรมานตายด้วยน้ำมือของมันหมดภายในเวลาไม่ถึงสัปดาห์ อย่างมากถ้าเป็นของที่มันชอบก็ถนอมไว้ได้แค่หนึ่งเดือน สุดท้ายก็ตายอยู่ดี แล้วมันจะเอาของสภาพดีๆไปทำไมให้เสียเงินมากกว่าเดิมตั้งแต่แรก'
'ไอเคาท์คนนั้นมันขึ้นชื่อเรื่องวิปริตเลยนี่ ความโหดเหี้ยมอำหิตของมันเลื่องลือมาจนถึงเมืองข้างๆ เผลอๆโหดร้ายกว่าที่พวกเราทำอยู่นี่เสียอีก'
'เพราะงั้นตอนนี้ปล่อยมันไปก่อนเถอะ เดี๋ยวมันก็โดนลงโทษอย่างสาสมเอง แถมพวกเรายังได้เงินด้วย'
'แล้ว-ท่านเคาท์ที่พวกแกว่ามันจะมาเมื่อไหร่!?'
-คนที่ทำร้ายฉันตะโกนถาม
'อาทิตย์หน้า'
'เออ! โชคดีไปนะแก!!'
พลั่ก!!
แล้วมันก็เตะเข้าที่หน้าฉันอย่างแรงอีกหนึ่งครั้ง แรงขนาดที่ทำให้เบื้องหน้าของฉันดับวูบลงในฉับพลัน
. . .
ทาเนียร์...
นี่ก็ผ่านมาห้าเดือนแล้วนะ
ไหนบอกว่าจะกลับมาช่วย...
แล้วทำไม...
ทำไมถึงไม่รักษาสัญญา!!
อยากอ่านต่อ ขอชื่อเรื่องได้ไหมคะ
ห้วงฝัน เจ้าหญิงแห่งตราบาปจ้า
มีสองภาค ภาค1 บ้านเมืองที่ไร้แสงไฟ กับภาค2 เมืองเอนด์เลสค่ะ
ขอบคุณที่สนใจนะคะ ดีใจมากๆ
ขอบคุณค่ะ
ดีใจด้วยค่ะที่ได้คนอ่านเพิ่ม
Everyone's feelings
เอามาแต่ชื่อตอนครับ
ชิส์ ขี้เกียจพิมพ์ก็บอกมาเถอะ
ฮ่าๆๆ
ไม่ใช่ขี้เกียจพิมพ์ครับ
ผมรีไรต์เนื้อหาจนกลายเป็นหนังคนละแผ่นแล้วครับ
เอาไปอ่านซะไอหนู นี่ต่างหากดราม่าของจริง พวกโง่อ่านเสร็จแล้วก็อย่าลืมหัวเราะให้กรามค้างล่ะ คนฉลาดเท่านั้นที่จะเข้าใจ
......
เขาขับมาติดอยู่แยกไฟแดงแยกหนึ่ง ไม่มีวี่แววของรถคันอื่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากช่องใส่ของข้างที่นั่งคนขับอย่างช้าๆ ปลดล็อกหน้าจอ เลื่อนค้นหาเบอร์ในรายชื่อผู้ติดต่อ ในที่สุดเขาก็เจอชื่อชื่อหนึ่งที่เขียนว่า’บรรณาธิการไส้กรอก’ จากนั้นก็กดโทรออก รอฟังสัญญาจนกระทั่งมีคนรับสาย
((ฮัลโหล...)) เสียงปลายสายเอ่ย ((ผมบรรณาธิการตวณ...ไม่ทราบว่านั่นใครหรือครับ?))
"ผมเอง ซาน" เขาพูด
((อ๋อ จะมาขอโทษเรื่องเมื่อบ่ายนี้ใช่ไหม?...ไม่เป็นไรๆ แต่คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนา))
"เปล่าครับ ผมโทรมาเพราะมีเรื่องอื่นอยากจะบอก"
((......)) บรรณาธิการเงียบไปและดูเหมือนว่าเขากำลังหงุดหงิดอยู่
“เร็วๆ นี้ ผมจะนำต้นฉบับนิยายเรื่องที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตมาเสนอให้คุณ......รับรองคุณจะต้องรักมันแน่นอน ขอเอาเปอร์เซ็นจากค่าปกหกเดือนแรกเป็นเดิมพัน”
ขณะเดียวกันสัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี เขาใช้มือขวาเปิดกระจกหน้าต่าง ส่วนโทรศัพท์หนีบอยู่ตรงหูขวากับไหล จากนั้นเอื้อมมือเดิมไปหยิบถุงใส่กล่องทาโกะยากิทั้งสองโยนออกไปนอกรถ แล้วเหยียบคันเร่งระหว่างที่ถุงยังคงลอยอยู่กลางอากาศโดยไม่เหลียวกลับไปมองผ่านกระจกข้างอีกเลยตลอดทาง
ไม่รู้เรื่องเลย
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?