เชิญชวนพี่น้องมาพูดเเชร์นิยายเก่าเเก่เรื่องเเรกของตัวเองที่คิดว่าน่าอับอายที่สุด!

เริ่มจากเราน้อ อ่าเรื่องเเรก เป็นเเนวNTR(โทษตอนเเรกใช้คำผิด)ภาษาเขียนไม่ค่อยดีตรรกเเปลกๆซึ่งเรื่องนี้น่าอายมาก เขียนเพราะเบื่อเจ้าชายเจ้าหญิงปกติ เลยเเต่งให้เจ้าหญิงไปกับโจร....

เชี่ยเอ้ย ใช้คำผิดชีวิตเปลื่ยนกันเลยทีเดียว....

เรื่องแรกยังเขียนไม่จบเลยครับ กำลังเขียนไปด้วยกันกับเรื่องสอง แต่ก็ไม่รู้สึกว่ามันน่าอับอายนะ = =; //แค่ภาษาน่าจะเกลาได้อีกเท่านั้นล่ะ ไว้รอรีไรท์ครับ

เรื่องแรกของเรา? ไร้สาระ ไม่มีแกนสาร มั่วนิ่ม ไม่มีเหตุผล เรื่องก็ดูงงๆ แต่ก็แนะนำให้ลองอ่าน อ่านไปจนตันก่อนแล้วค่อยมาคุยกันต่อนะ //เราอยากแปะลิ้งค์จังแต่มันจะน่าอับอายไปใช้ไหมเนี่ย

ลืมไปแล้วอะค่ะ มันเป็นพล็อตสั้น เรื่องรักใสๆ ในโรงเรียน จำได้ว่าเปิดเรื่องพระเอกมันไปนั่งเด๊ะท่าอยู่บนอ่างล้างมือในห้องน้ำหญิง (?)

พระเอกชื่อคาบอน(ไดออกไซด์) ทีนี้นางเอกก็เดินหนีผู้ชายอีกคนที่ตามตามนางอยู่มาเข้าห้องน้ำนี่แหละ เลยบร๊ะกับ-พระเอกเข้าอย่างจัง นางเอกพูดอะไรไม่ออก สุดท้ายไม่อยากอิดออดเลยหนีไปล้างมือตรงอ่างที่พระเอกมันไม่ได้นั่งขวาง แต่พระเอกมันเจือกเอาเท้ายื่นไปขวางอ่างเขาอี๊ก!!! อ๊ากกกก.....!!!!

แฮ่กๆ... ต่อนะคะ ทีนี้นางเอกเลยเริ่มมี-งละ มันเกินไปละ บอกให้หลบแต่พระเอกมึนค่ะ นางเอกรำคาญจะเดินออกจากห้องน้ำหญิง พระเอกเลยลุกขึ้นเดินตัดหน้าออกไปก่อน ดูมานทำาาา!!!

อร๊ายยยยยย #มุดดินหนี (////-////) ที่เหลือลืมแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง 55555

เรื่องแรกรู้สึกว่ายังไม่เข้าใจระบบการเขียนนิยายในช่วงนั้นเลย แล้วรู้สึกว่าจะใส่นิสัยส่วนที่ดีที่สุดลงไป รู้สึกว่าในช่วงนั้นอายุ 13 ปี เลยอยากเป็นเจ้าหญิงบ้างก็ได้สร้างลงไป ในชีวิตอยากได้หรืออยากเจอแบบไหนก็ใส่เข้าไป วางแผนก็ไม่วาง ภาษาก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย

ปล.ยังแต่งไม่จบเลย

เรื่องแรกและเรื่องที่สองกำลังเขียนพร้อม ๆ กัน สถานะยังไม่จบ ถ้าถามว่าน่าอับอายไหม? อันนี้ก็ต้องถามคนอ่านดูว่าอ่านแล้วดีหรือแย่ โดยส่วนตัวเราคงตอบอะไรไม่ได้...

ก็มันเรื่องแรกนี่เนาะ

มันเริ่มจากศูนย์ คือ ไม่มีต้นทุนใด ๆ เลย

แต่ก็จบค่ะ

ถ้าอายเหรอ

คงเป็นภาษาที่ใช้นี่แหละค่ะ

เป็นนิยายที่ตอนยาวมากเลยอะ

มี 35 ตอน ชื่อเรื่อง I love you นายพรหมลิขิต

เนื้อเรื่องนางเอกโดนเลิก และมาเจอพระเอก

อ่าห๊ะ แล้วก็เนื้อเรื่องงงๆหน่อยนะ จากรักหวานแหวว

ก็เปลี่ยนไป รักมาเฟีย แล้วก็กลายร่างเป็น แฟนตาซีเฮ่อเร่อ

ที่นางเอกทำสัญญากับซาตานหรือปีศาจเนี่ย

ตอนจบนางเอกกับตัวร้ายมานั่งปรับความเข้าใจที่เกือบจะฆ๋ากัน?

พระเจ้านอกจากตัวอักษรที่เล็กแทบมองไม่เห็น

มองกับอิโมจิและวงเล็บ (Fox :) แบบนี้ ให้ตายสิ ไม่ได้เรื่องเลยแหะ

แต่ตอนนั้นตั้งใจเขียนจริงๆ 555555555

//กอดตัวเองในอดีต

เพิ่มอีกเรื่อง

"นะค่ะ" เราพิมพ์ นะค่ะ...

พระเจ้าาาาาาาา

แฟนฟิก King of fighter ห่วยแต่สนุกกับการเขียน แค่นั้นก็พอใจแล้ว

บรรยายยืดเยื้อ

เรื่องแรกสุดแนวโโรงเรียนเวทมนตร์ ได้อิทธิพลจากแฮร์รี่ พอตเตอร์ ฮันเตอร์xฮันเตอร์ D-Grey man บารามอส แม่มดน้อยโดเรมี และบีช

ภาคแรกอยู่รร.เวทมนตร์ ภาคสองสงครามกลางเมือง แยกย้ายไปคนละทิศสู้กันเอง ตายไปครึ่ง ภาคสาม...มียมทูตโผล่มา...

นางเอกชื่อคาบีโอเนียที่สี่แห่งแดนสนทยา พระเอกชื่อเคออส อบีรัส แห่งตะวันทอแสง นางรองชื่อโดโรเรส พระรองเรวี่แห่งสโตนเฮจ

อ้ากวา้หกวสดฟนร่เาฟกาสว สิบกว่าปีแล้วทำไมยังจำได้

ใสๆวัยมัธยม พล็อตอีหยังวะมาก ไร้ความเมคเซ้นเหมือนละครหลังข่าว แต่งจบแล้ว ล็อคเรื่องแล้วไปเรียบร้อยเพราะรับบ่ได้เลย มีรีดเดอร์มางอแงว่าไม่เปิดให้อ่านแล้วหรอ ใช่ค่ะ เรารับไม่ได้ ถ้ามีโอกาสจะรีไรท์ แต่เชื่อมากๆว่ามันไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ ขี้เกียจ(...)

เรื่องแรกของผม แต่งโดยที่มีเป้าหมายในการพัฒนาทักษะ เพื่อเอาไปแต่งพล็อตที่ดีกว่า วางโครงเรื่องให้เป็นแนวสดใส แต่ไม่รู้ทำไมถึงกลายเป็นสายดาร์กซะได้ แถมการดำเนินเรื่องก็ไม่ตรงตามที่วางไว้เลยสักนิด

ส่วนที่อายเป็นแชทที่แต่งในจอยครับ

แต่งแนวรักต้องห้ามระหว่างสองเผ่าที่เป็นไปไม่ได้ แหม่...

เรื่องแรกๆเลยนี่ หายไปกับ floppy disk หมดแล้ว (อย่าถามว่ามันกี่ปี พลีส) ตอนนั้นเหมือนแต่งแฟนฟิค ที่ไม่รู้ว่ามันคือ แฟนฟิค 5555

คือสร้างตัวละครหลักเข้าไปในโลกการ์ตูนต่างๆ

แล้วก็เริ่มสร้างโลกนิยายตัวเองขี้นจริงจัง เกมออนไลน์บ้าง โรงเรียนบ้าง เราเขียนก่อนที่พวกนี้จะดัง แต่ก็ไม่ได้ต่อยอดมาดีๆ แล้วก็สลายไปพร้อมกับ floppy disk ที่เจ๊ง 555

เรื่องที้มีเก็บไว้ จะมีแต่พวก 12-13 ปีก่อน

แต่ล่าสุดก็เอามาเขียนต่อยอด ตัวละครเดิม นางเอกชื่อเดิม แต่งปัดฝุ่นใหม่จนจบได้ในที่สุด พล็อตเก่ามากๆละ บางจุดมันแก้ไม่ได้ เพราะยกของเก่ามา แต่สุดท้ายก็จบได้ ดีใจ

หน้าตาเรื่องสมัย 12 ปีก่อน ตอนนั้นรู้สึกจะตั้งใจให้เป็นแนวโรงเรียน ตอนนั้นแต่งมุมมองบุคคลที่ 1 ได้งงงวยตัวเองมาก 555555 ภาษาก็อะไรเนี่ย มีอิโมติค่อนด้วย 555 ข้างล่างๆแต่แคปมาไม่หมด ไม้ม้วนไม้มลาย สับสน พิมพ์ก็ผิด ฮาา

ลบไปละ มันงี่เง่าอ่ะ555 อย่าถามถึงอดีตของฉันเลย เพราะมันไม่ดีนัก Cr. พี่มิรัน

มีนะ แต่จำไม่ได้ มันนานมาแล้ว แต่ที่จำได้มีเรื่องหนึ่งลบไปแล้ว นาม Music Princess ตอนแรกไม่เท่าไหร่ หลังๆ มานึกดูก็รู้สึกได้ว่า อ่อนหัดจริงๆ เขียนอะไรไม่ได้เลยเฉย อายพอตัวอยู่T^T

นี้เรื่องแรกกกกกคือแต่งแบบไม่มีความรู้เลย55555นี้ลิ้งเพื่ออยากลองอ่านความมั่วของเรา https://my.dek-d.com/vitsanugear/writer/view.php?id=1863529 ตอนนี้เราย้ายไปแต่งในรีดอะไรด์และแต่งพร้อมกับอีกเรื่องเรื่องนี้ศึกษาหาข้อมูลอ่านวิธีแต่งดูวิธีการบรรยายต่าง ฝากด้วยยยยยยย https://www.readawrite.com/a/jZ94pi-%E0%B8%89%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B9%89%E0%B9%81%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%AA%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%B8%E0%B8%98%E0%B8%A2%E0%B8%B2 (อันนี้อยากลองวัดความสามารถตัวเองแต่งแบบย้อนเวลาเลยจ้าาาาาทามไลน์เรื่องจะอยู่ในช่วงอยุธยาตอนปลายกับธนบุรีในอณาคตอาจเพิ่มรัตนโกสินมาด้วย)

เรื่องแรกของผมก็ยังเป็นเรื่องที่ผมกำลังแต่งอยู่ในปัจจุบันฮะ ถามว่าอายไหม มันไม่เชิงอายฮะแต่รู้สึกเป๋อๆ ที่ดันมาแต่งนอกกระแสแนวที่ไม่มีคนอ่าน เป็นนิยายศาสนา ส่วนเรื่องดีหรือไม่ดีก็ต้องให้คนอ่านตัดสินใจ และถ้าผมจำไม่ผิด คุณจขกท.เคยอ่านนิยายผมด้วย งั้นคุณ จขกท.ก็ตัดสินนิยายเรื่องแรกของผมดูละกันครับว่าสอบตกไหม 555

#เล่าให้ฟัง(อ่าน)เเต่ห้ามล้อนะครับ

เเต่งเรื่องเเรกสุดก็...

เอ่อ ประมาณประถมสามมั้งครับ..?

ด้วยความนิยายเรื่องเเรกที่อ่านเป็นนิยายเเจ่มใสที่ยืมของพี่สาวที่น่ารักอ่าน

(เเล้วพี่สาวก็ขโมยเพื่อนมาอ่านอีกที)

นิยายเรื่องเเรกที่เเต่งก็เลยเป็น อา..

เเนวน่ารักใส่ๆ ชื่อเรื่องว่า รักนิรันดร์

#รู้สึกขนลุก #ผมทำอะไรลงไป (._.?

รึเปล่านะ? ไม่เเน่ใจว่าระหว่างเรื่องนี้กับเเนวรักเเฟนตาซีอีกเรื่อง อันไหนมาก่อนกัน

เเต่ดูจากเเนวเรื่องก็น่าจะเรื่องนี้นี่เเหละครับ

#ผมยังไม่น่าเเก่ขนาดนั้น(ฮา)

เนื้อเรื่องมันก็ออก เอ่อ..

เป็นสำนวนภาษาเเจ่มใสที่เเนวเรื่องออกจะเป็นอนิเมะฮาเร็ม? ที่ผู้หญิงทะเลาะกันเเย่งผู้ชายที่ทำอะไรไม่เป็น? จริงๆนะ พระเอกในตอนนั้นอย่างกาก คือถ้าไม่ได้มีคาเเรคเตอร์อบอุ่นเเนวพี่ชายเเละผู้หญิงในเรื่องชอบ หมอนี่ก็กลายเป็นตัวประกอบไปเเล้ว!

(ให้ตายเถอะ พอนึกถึงความยาวที่เคยเเต่งไว้ก็สงสัยว่าทำไปได้ยังไงทั้งที่ตอนนั้นพิมพ์ไม่คล่อง ก็เด็กประถมนี่หว่า ต้องค่อยๆเอานิ้วจิ้มตัวอักษรที่ละตัว ด๋องด๋อยมาก)

*ต่อ*

คือตอนนั้นก็เป็นเป็นช่วงที่กำลังชอบอ่านหนังสือ ไปห้องสมุดทุกวันไรงี้

(เเต่ตอนนี้ขี้เกียจจะอ่านเเล้วครับ)

เลยได้หนังสือ เอ่อ เอาใจเเฟน? ร้อยเเปดวิธีสราภาพรัก? ก็นั่นเเหละ ด้วยเหตุนี้ นิยายเรื่องรักนิรันดร์ก็เลยเปิดเรื่องมาเป็นการที่ทุกๆเช้าที่โต๊ะพระเอกจะมีช็อกโกเเลตวางอยู่เเล้ววันหนึ่งนางเอกก็เดินมาบอกพระเอกว่าให้ช็อกโกเลตผิดคน

#ยัยนี่มันร้าย(ให้ถูกเเหละเเต่อยากทำความรู้จักกับพระเอกไง)

เเล้วเนื้อเรื่องก็ดำเนินไปเเบบปล่อยวาง

ด้นสดมันทุกตอนนั่นเเหละ ไม่มีการวางโครงอะไรทั้งสิ้น คือตอนนั้นคิดว่า

เอ๋!~ นิยายเนี่ยมันต้องมีภาพประกอบสินะ อา~ จะใช้ภาพอะไรดีนะ

*เเล้วก็วิ่งไปขอยืมหนังสือสอนวาดรูป

ของเพื่อน เเต่ละชุดสุดยอดมากให้ตาย*

เเล้วก็นั่งคิดว่าถ้านางเอกใส่ชุดนี้จะเป็นยังไง จะเเต่งยังไงจัดอีเวนท์เเบบไหนให้นางเอกพระเอกได้ใส่ชุดนี้!?

(ฮา)

จำได้ว่ามีอยู่ตอนหนึ่ง อยู่ๆก็เเต่งให้นางเอกทำของตก เป็นสร้อยข้อเท้ามั้ง?

(เอ็งไปเรียนเเต่ใส่กำไลข้อเท้า?)

เเล้วไม่พระเอกก็ตัวเอกหญิงอีกคนเก็บได้ อันนี้จำไม่ค่อยได้ คือ เเต่งประดุจว่าเครื่องประดับชิ้นนี้มันมีอะไรบางอย่าง มันคือของเเทนใจพระเอกนางเอกสมัยเด็ก!?

#ทำไมเนียน(ฮา) รู้สึกว่าเป็นการด้นสดที่เนียนมาก เหมือนวางเเผนมา ทั้งๆที่ตอนนั้นนึกอะไรได้ก็ใส่ เรื่องทั้งหมดเเค่กอยากให้นางเอกมีเครื่องประดับประจำตัวสักชิ้นเเค่นั้นเอง(._.

เรื่องแรกตอนป.6ค่ะ แนวหุ่นยนต์คือจำไม่ได้แล้วค่ะ 20+ปี แต่ครูให้เขียนไปประกวดวิทยาศาสตร์อะไรสักอย่าง คาดว่าคนตรวจคงจะทิ้งกองขยะไปเลยค่ะ55555

ของเราเป็นเรื่องในโรงเรียน (อาชีวะ)

ตอนนั้นก็เริ่มอ่านหนังสือแรกๆ ก็เลยอยากเขียนบ้าง ดูหนังสือสอนนู่นนั่นนี่

เขาก็บอกให้เริ่มจากสิ่งรอบตัว

เราเลยจัดเพื่อนๆ มายำซะเละ เพราะในตึกมันไม่มีอะไรกุ๊กกิ๊กคุคิเลย

ตึกศิลป์อ่ะนะ มีแต่คนเพี้ยนๆ ละก็ทำอะไรเพี้ยนๆ

เช่น เจอ ผอ. เดินมาบนตึกครั้งแรก นึกว่าภารโรง

รองฝ่ายปกครองดูมีอำนาจมากกว่า ผอ.

อาจารย์บนตึกก็มีคำพูดติดปาก โคตรขำ

ใส่กระโปรงสั้นเกินให้เปลี่ยนไปใส่ถุงดำ แล้วก็ไปนั่งเรียนกันทั้งเสียงกอบแกบนั่นแหละ

โดดเรียนทั้งห้องเพราะลืมทำการบ้านภาษาอังกฤษ (วิชานรกของเด็กศิลป์)

แต่พอจะโดดกันดันไม่รู้จะไปอยู่ไหนเพราะไม่เคยโดดเรียน

ปีนหน้าต่างชั้นหนึ่งออกไปซื้อขนมหลังตึกเพราะขี้เกียจเดินอ้อม (ใส่กระโปรง)

คาแร็คเตอร์ตัวละครโคตรเพี้ยน บ้าบอ หาสาระไม่ได้

ละก็แต่งไม่จบ เพราะเรียนจบออกมาซะก่อน ฮ่าๆๆๆ

เรื่องแรกๆ เลย(ไม่รวมเรื่องที่จริงจัง) เขียนตอนอยู่มอปลาย เอาชีวิตเพื่อนในกลุ่มมาเขียน 8 คน นางเอกก็เลยต้องมีแปด หาพระเอกมาอีก 8 โอ้! เขียนด้วยปากกาลงสมุดด้วยนะ เขียนเป็นตอนๆ แล้วก็เอาให้เพื่อนอ่าน

เราก็มีนะ เรื่องแรก แต่ลืมไปแล้วอ่ะ

ที่พอจะจำได้ก็คือ นิยายเรื่องแรกที่แต่งให้เพื่อนในกลุ่มอ่าน

มันเป็นฟิค EXO พอดีช่วงนั้นกลุ่มเพื่อนเราคลั่งไคล้โอป้ามากมาย 55555

แต่งฟิคโดยการเอาชื่อของตัวเองกับเพื่อนในกลุ่มเป็นนางเอก คู่กับเมนตัวเอง (เฉิน,คริส,เทา,แบคฮยอน)

มันก็จะออกแนวน่ารักกุ๊กกิ๊กที่แต่งไว้อ่านเฉพาะในกลุ่มเพื่อนอะเนอะ

สุดท้ายเรื่องนี้ก็ไม่จบนะ... ดูเหมือนเพื่อนๆอยากให้เเต่งต่อไปเรื่อยๆ อยากจะบ้าตาย! ฉันแต่งของฉันอยู่คนเดียวนะย่ะ//บ่นๆ

เวลาแต่งฉากจุ๊บๆ ไม่ดีก็โดนดุตลอดดด เศร้าจิต #ปล. คู่เรากับเฉินตั้งเป้าว่าต้องมาม่า อุส่าห์คิดว่าเป็นคู่เมนตัวเองจะแต่งยังไงก็ได้ สุดท้ายก็โดนด่าอยู่ดี เชอะ! ไม่แต่งแล้วเว้ย!~

แล้วก็ๆ ตอนนี้มีนิยายเรื่องแรกที่พึ่งลง สามารถลองอ่านได้นะคะ~ (ไม่ค่อยจะพรีเซ้นท์ตัวเองเลย 555)

เป็นฟิคคือเดิม! เจน โวลตูรี่ แวมไพร์ทไวไลท์ [ติดตามกันได้น้า] น้องจะจบแล้ว~

: เชบัลดรีม

นิยายแต่ละคนไม่ค่อยจะมีแก่นสาร นั่นก็รวมถึงตัวเราเองก็ด้วย //แต่มันคือความทรงจำดีๆนะคะ

***รออ่านคอมเม้นท์นิยายเรื่องแรกของแต่ละคนเลยค่ะ

เรื่องแรกก็จะมีแต่บทสนทนา และ การกระทำที่ไร้แก่นสารของตัวละคร 555

จำได้ว่าให้ป๊าอ่าน แล้วคือโดนทักเรื่องตรรกะเหตุผลการกระทำของตัวละครตั้งแต่สองบรรทัดแรกฮะ

แล้วก็โดนอีกรัว ๆ คือความรู้สึกเหมือนตกบันไดขึ้นเขาคิชฌกูฏอ่ะ

คือตอนนั้นเราก็ว่ามันดีแล้วนะ ติซะไม่อยากเขียนแล้วอ่ะ5555 จากนั้นก็เลิกเขียนเลย

แต่คิดพล็อตใหม่ ๆ ได้ทุกวัน และจะชอบมาก ในการไล่เขียนชื่อเขียนพล็อตนิยายที่มีในไห

หลังจากนั้นไม่ได้เริ่มเขียนต่อซะที :) คือ คิดพล็อตเยอะจนตอนนี้ ไหเริ่มร้าวแล้ว

โฆษณาซะดิบดีแต่กลับเขียนไม่ได้ดังที่กล่าวไป อยากย้อนกลับไปกระชากคอเสื้อตัวเอง "อย่าทำอะไรแบบนั้นอีก!"

เอง เราโคตรอนาล็อก

คือมีโน๊ตบุ๊คนะยุคนั้น

แต่เขียนใส่กระดาษไง

จำได้ขึ้นใจ แม้จะจำ

เนื้อเรื่องไม่ได้เลยก็ตาม

"นักฆ่าล่าเพชร" หึๆ

แม้จะจำเนื้อหาไม่ได้

แต่สิ่งที่จำได้ดีคือ...

มันเศร้ามาก จนอยาก

จะร้องไห้ TT

เราบอกแล้วใช่ป่ะว่ามัน

ถูกเขียนไว้ในกระดาษ

วันหนึ่งน้องชายเรา

อายุไม่ถึง 3 ขวบมั้ง

จำไม่ได้ มันเข้ามาใน

ห้องเรา และทำนมหกใส่

อ๊ากกก !! แฉะหมด

เอ๋อไปพักอ่ะ บอกคน

ในบ้านก็ไม่ได้ อาย

55555555555555

จบ ประสบการณ์

นิยายเรื่องแรกของน้ำกาย

ที่มันเป็นเรื่องจริงที่ฟ้อง

แม่และต้องอับอาย5555

เรื่องแรกที่เขียน น่าจะเป็นแฟนฟิคการ์ตูนค่ะ เขียนตอนประถม 555

จำได้ว่าเขียนแบบไม่มีพล็อตอะไรเลย ไหลไปเรื่อยๆ นึกอะไรออกก็เขียน แล้วลงในเด็กดีนี่แหละ

ในเนื้อเรื่องจะมีคำบรรยายที่แทรกด้วยวงเล็บความคิดของเรา เช่น (ใครพูดกับแกฟะ!) ภาษาวิบัติล้านแปด แล้วก็ประโยคเลี่ยนๆน้ำเน่าๆแบบที่กลับไปอ่านแล้วรับไม่ได้อะ นังเด็กประถม นังเด็กแก่แดด อ่านแล้วอายจิ้บเป๋ง 5555555

ทุกวันนี้หลังรีไรท์ใหม่แล้วก็ยังทิ้งไว้ในเด็กดีอยู่นะคะ เก็บไว้ใสๆ น่ารักดี เป็นความทรงจำตอนเด็กๆ สิบกว่าปีแล้ว 555555

จะเขียนแนวสดใสเลือดสาดมาเต็ม จะเขียนดาร์กกลายเป็นอยู่ใรทุ่งลาเวนเดอร์ สุดท้ายก็จบด้วยการลบเรื่องนั้น

ไปเลยรับไม่ได้จริงๆแต่ที่รับไม่ได้กว่านั้นคือ นะค่ะ กับ นะคะ อยากลงไปชักดิ้นชักงออยู่บนพื้นเลย555555+

เรื่องที่เริ่มเขียนก็มีค่ะ ตอนนั้น อายุ 11 -เราก็นึกว่าเขียนเล่นๆๆ แต่งไปแต่งมา ไม่รู้จะเอาแนวไหนเป็นหลักเลย บางที่ออก แนวผจญภัย บางที ออกแนวไร้สาระ ( ปล. ตอนนี้ยังเขียนไม่จบเลย 555 ) คือเอาตรงๆ เพราะเอกเป็นแค่ลูกหัวหน้าผู้ดูแลพระราชวัง อยู่ดีๆมันก็นึกสนุกอยากไปตามหาเพชรล้ำค่าของอาณาจักรซะงั้น ส่วนนางเอก ก็เป็นเจ้าหญิงของอาณาจักรแห่งหนึ่ง นางเอกของข้าพเจ้า เป็นเด็กห้าว กวน และ น่ารัก ไหนเวลาเดียวกัน ส่วนคุณพระเอกเป็นคนเงียบๆ แต่เถื่อน ซะงั้น 55 แค่นี้ละค่ะ