ถึง รัตติกาล
ตั้งกระทู้ใหม่
ทันทีที่ตัวอักษรตัวสุดท้ายโลดแล่นเข้าสู่โสตประสาท น้ำตาที่ตั้งใจกักเก็บไว้อย่างสุดความสามารถก็กลับหลั่งไหลออกมาให้ได้อาย เด็กสาวที่นอนอยู่บนโซฟาปาดน้ำตาที่ไหลทะลักออกมาลวกๆ ก่อนจะกดปุ่มปิดการทำงานของโทรศัพท์ที่เธอกำมันแน่นมาราวๆชั่วโมงเห็นจะได้
ความรู้สึกของการที่ต้องทนมองเห็นคนรักกลายเป็นศพไปต่อหน้าต่อตา กับ การที่กำลังขาดที่พึ่งและทำร้ายคนที่รักตัวเองโดยที่รู้ตัวแต่ควบคุมอะไรไม่ได้เลย อย่างไหนมันจะเจ็บปวดกว่ากันนะ? ถ้าเธอเป็นแฮรี่พนันได้ว่าคงสติแตกไปตั้งแต่ตอนที่ลูอิสโดนพาตัวไปที่ศาลแล้ว....
ร่างอวบชันขาขึ้นหนึ่งข้างพลางปล่อยกระแสความเจ็บปวดต่อเนื้อหาของนิยายที่เพิ่งอ่านจบไปตีวนเวียนในหัวสมองอย่างน่าหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้มันตีกันต่อไป
ที่จริงเธอไม่ได้ชอบคู่พระนางในเรื่องนี้เท่าไหร่นักหรอก แต่ที่อ่านเพราะดันกดเข้ามาผิดต่างหาก ใช่....กดผิดแค่นั้นจริงๆ
แต่หลังจากที่อ่านเรื่องนี้จบมันกลับทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก ความรู้สึกมวนในท้องน้อย กับหนังตาที่เริ่มแห้งตึงจากหยาดน้ำตาที่ค่อยๆเหือดไป ไหนจะเท้าและมือที่เริ่มปวดเกร็งจากการที่ตึงเครียดกับเนื้อเรื่องในนิยายเรื่องนั้นเกินจำเป็น เด็กสาวปล่อยโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงราวกับโดนของร้อน ประจวบกับเสียงของใครบางคนที่ย้ำเตือนเธอว่า ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในโลกแห่งจินตนาการและตัวอักษรของใครบางคนอีกแล้ว เธอมีงานบ้านอีกมากมายที่ต้องทำหลังจากที่พักผ่อนร่างกายแต่ดันมาเติมความเครียดให้สมองแบบนี้...โอ้ ชีวิตช่างมีสีสันเสียจริงสินะ
สองขาเดินก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ สองมือยีผมที่หยิกพันกันของตัวเองพลางนึกไปถึงเรื่องที่อ่านไปเมื่อตอนกลางวัน ... ‘ความรักนี่เข้าใจยากจริงๆเลยนะ...’ ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว กับการที่ได้ยินเสียงของคนที่ไม่ได้อยู่บนโลกแห่งความจริงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากพิษรัก หรือการกระทำบางอย่างที่โหดร้ายกับมนุษย์ด้วยกันราวกับหมูราวกับหมาโดยไม่มีความเมตตาปราณีใดๆทั้งสิ้น เพียงแค่ไม่กี่หมื่นตัวอักษรอต่กลับทำให้เธอหม่นหมองตามได้ขนาดนี้เชียวหรือ?
ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ....
ภาพตัวอักษรในตอนที่บรรยายฉากสุดท้ายว่า ‘แฮรี่ผู้อ่อนแอและได้จิตใจแหลกสลายไปแล้วกำลังยืนอยู่บนสะพานยาวที่กั้นแม่น้ำเทมส์เอาไว้กำลังจดจ้องไปที่เบื้องล่างอย่างหลุดลอย คนรักเก่าที่จากไป สถานะทางสังคมที่ถูกตีตรา อิสระทางกายที่ถูกริดรอน หัวใจที่บอบช้ำปานจะเหลวแหลกหลุดลงมากองกับพื้นเบื้องล่าง ไม่ว่าเซนจะรีบเพียงใด ถึงสองขายาวจะวิ่งได้เร็วขนาดไหน... ก็ไม่อาจเร็วเท่าร่างของแฮรี่ที่ค่อยๆร่วงลอยเบาหวิวลงสู่ผืนน้ำหยาบเบื้องล่าง และทิ้งไว้เพียงรอยยิ้มที่ยอมแพ้ซึ่งทุกสิ่งบนโลกให้เซน มาลิคได้จดจำเป็นครั้งสุดท้าย....’
เธอกำลังหงุดหงิดและเริ่มเศร้าซึม...ผลงานของคุณรัตติกาลชักจะดีเกินไปจนเธอหงุดหงิดแล้วนะ!!
สุดท้ายแล้วเธอก็ทนไม่ได้ นิ้วมือทั้งสิบ(หรือทั้งหมดเท่าที่เธอจะยกขึ้นมาให้พิมพ์ได้) ละเลงอยู่บนแป้นพิมพ์ เพื่อให้ทันกระแสความคิดความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้อัดแน่นลงไปในทุกตัวอักษรทุกตัวที่เธอกดนิ้วลงไป
เธอไม่ได้คาดหวังให้คนๆนั้นได้มาอ่าน
เธอไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะโด่งดัง
เธอแค่ต้องการพูดความจริง...เท่านั้นจริงๆ....
แต่แม้จะเตรียมใจมาดีขนาดไหนเธอก็ยังคงวิตก สองมือสั่นเครือลังเลที่จะกดปุ่มส่งบทความของเธอไปให้บุคคลที่ทำให้เธอเจ็บช้ำภายในตับตลอดมา แอคเคาท์แอดrtikanโชว์หราอยู่บนจอสี่เหลี่ยม
ในที่สุดก็กดเข้าไปจนได้....
ไม่ๆๆๆๆ มองในแง่ดีเขาอาจจะนอนหลับไปแล้ว ใช่! แบบหลับปุ๋ยไปเลยไงล่ะ!! ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เธอควรจะshut downเครื่องคอมและไปนอนได้แล้ว สองขาหยัดตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะย่อตัวลงไปตั้งใจจะปิดเครื่อง....ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า...
-บานาน่าที่ดีต้องธอร์กิ อ่านแล้ว-
....
-end-
Poly_teen
13 เม.ย. 62 เวลา 20:58 น.
347
views
แสดงความคิดเห็น