ตอนไหนในนิยายตนเองที่ชอบมากที่สุดคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
บอกชื่อเรื่องไว้ด้วยนะคะ เผื่อจะได้ตามไปอ่าน^^
ส่วนเราชอบตอนนี้มากค่ะ
จาก ตอน อาจริยคุณ [4/4] (แอบเปลี่ยนชื่อตอน)
ของเรื่องบุพเพหุ้นรักค่ะ
หัวใจหลักของเรื่องเลยค่ะ ตั้งใจเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
เพราะอยากเขียนตอนนี้เลยค่ะ
Ciel En Rose
17 เม.ย. 62 เวลา 21:03 น.
900
views
21 ความคิดเห็น
ตอนที่ 42 Artificial Family บทพิเศษ(1) จุดเริ่มต้นของการสร้าง และ จุดจบของความว่างเปล่า
https://writer.dek-d.com/passapondrive/writer/viewlongc.php?id=1925385&chapter=42
ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลักไปอ่านก่อนได้เลยจ้า
ต้องแปะลิงก์ไหม? จริงๆก็กดเข้าไปหาได้เลยมีอยู่เรื่องเดียว หรือต้องแคปหน้าจอ
//แปะก่อนแล้วกันถ้าไม่ได้ค่อยเอาออก
แปะลิงก์ได้ค่ะ
หรือจะแคปหน้าจอมาก็ได้ค่ะ หรือจะทิ้งไว้สองอย่างเลยก็ได้ค่ะ^^
จะแย่แค่ไหนก็ช่วยทำเป็นไม่เห็นหน่อยนะ555
คุณชมเขาไม่ทันเห็นหรอกค่ะ
เดี๋ยวเขาก็หลับ
คาดว่าพรุ่งนี้น่าจะเห็น
มาแว้ววว แต่เด่วก็หายไปแล้วจริง ๆ 5555
คุณจะให้แปะไรอ่ะ เราชอบหลายตอนมากเลย
ตามแต่ใจต้องการเลยค่ะคุณเตย^^
ตอนที่ 11
Chapter XI: สุดยอดพรานหญิง
https://writer.dek-d.com/Noht/story/viewlongc.php?id=1910848&chapter=11
จากนิยาย “Bloodshed Western หฤทัยแห่งโจรา” ของผมเองครับ
เป็นตอนการล่าสัตว์ครั้งแรกของแก๊งค์โจร และนางเอกได้แสดงให้ทุกคนเห็นว่า ฝีมือการล่าของเธอยอดเยี่ยมเพียงใด
จะตามไปอ่านค่ะ^^
ตลกก็ได้ค่ะ ยินดี อิอิ
แล้วจะแวบไปนะคะ^^
ขอบคุณเจ้าคะ
ฉากที่คุณเจ้าหญิงยกมานี่ชอบเพราะเกี่ยวกับความเข้าใจของคนเป็นหมอใช่มั้ย?
ก็ชอบด้วยค่ะ
แต่เรื่องนี้ที่ตั้งใจเขียนเกี่ยวกับหมอ เพราะส่วนตัวชอบพระราชปณิธานของพระราชบิดาค่ะ
งั้นจริงๆ ฉากนี้ชอบเพราะอะไรอะ?
ชอบเพราะ
1. มีปณิธานพระราชบิดา
2. จุดที่นางเอกสองคนเข้าใจอาชีพหมอมากขึ้น
3. ชอบบรรยากาศค่ะ คือตอนนี้จริง ๆ มีพูดถึงอาจารย์ใหญ่ด้วย แต่เราแคปมาไม่หมด ส่วนตัวชอบบรรยากาศการเรียน การรักษาคนไข้ของหมอค่ะ
ดีมาก ผมชอบผู้หญิงมีpassion
//ยื่นเสาวรสให้ค่ะ
//เผ่น55
ผมชอบผู้หญิงตลก เป็นเพื่อน
ตอนหวานๆ ครับ ฝากติชมด้วยนะครับ^^ เนื้อหาคือการเลื่อนระดับความสนิทของพระนาง
เดอะโธรนออนไลน์ ตอนผ่อนคลาย
https://writer.dek-d.com/fuzzsinger/writer/viewlongc.php?id=1745896&chapter=21
พรุ่งนี้จะไปอ่านนะคะ^^
ครับผม^^
เราขอเลือกตอนที่นักอ่านชอบที่สุดจากยอดวิวสูงสุด และยอดไลค์สูงสุดละกันนะคะ
จากเรื่อง ++ Just One Night ++ ตกกระได (หัวใจ) พลอยรัก
ตอนที่ 22 : พระอิฐพระปูน
“สวัสดีค่ะพี่ภพ บังเอิญจังเลยนะคะ เจอกันอีกแล้ว” นิศานาถส่งยิ้มหวานให้วรภพที่กำลังเล่นเวทอยู่ที่มุมเดิม ซึ่งเฟลโล่วหนุ่มก็ยิ้มตอบแบบพอเป็นมารยาทเหมือนเคย
ตื๊อจริงๆยายนี่
คิดไปพลางก็แอบเหลือบตามองบนไปพลาง เพราะวรภพรู้ดีว่านี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างที่เธอพูด
ยายชีฟเดนท์ดมยานี่จงใจตามมาอ่อยเขาถึงฟิตเนสอีกแล้ว
“วันนี้พี่ภพเล่นเวทส่วนไหนเหรอคะ สอนศาบ้างสิ” ท่าทีอ้อล้อของนิศานาถทำให้วรภพรู้สึกหมั่นไส้ตะหงิดๆ เพราะเขาไม่ชอบผู้หญิงที่ให้ท่าผู้ชายมาแต่ไหนแต่ไร
“ผมว่าคุณไปให้เทรนเนอร์สอนดีกว่านะ ผมจะเล่นเวทของผมต่อ” เมื่อเห็นว่าวรภพปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย นิศานาถจึงส่งยิ้มพิมพ์ใจให้เขาแก้เก้อ ก่อนจะเดินนวยนาถไปยังลู่วิ่งไฟฟ้าที่อยู่ใกล้ๆ
นายนี่มันเป็นพระอิฐพระปูนหรือยังไงนะ อ่อยจนเหนื่อยแล้วไม่เห็นจะสะทกสะท้านบ้างเลย
นิศานาถบ่นกระปอดกระแปดอยู่ในใจ พร้อมๆ กับขาที่วิ่งบนลู่วิ่งไฟฟ้าด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเพลงที่เธอฟังอยู่จังหวะมันช่างเร้าใจจนทำให้ต้องวิ่งเร็วไปโดยอัตโนมัติ
นิศานาถวิ่งไปพลางแอบมองวรภพไปพลาง เธออดนึกชื่นชมความมีวินัยของเฟลโล่วหนุ่มไม่ได้ เป็นเพราะขยันออกกำลังกายอย่างเอาจริงเอาจังแบบนี้ รูปร่างของเขาจึงดูดีอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม
แต่เป็นเพราะการวิ่งเร็วต่อเนื่องกันนานเกือบครึ่งชั่วโมงโดยไม่หยุดพัก ประกอบกับวันนี้ทั้งวันเธอแทบจะไม่ได้จิบน้ำเลย จึงทำให้ชีฟเดนท์คนสวยเริ่มมีอาการหูอื้อตาลายขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เมื่อรู้ตัวว่าอาการเริ่มจะไม่ค่อยดี นิศานาถจึงรีบเอื้อมมือไปกดหยุดลู่วิ่งไฟฟ้า ก่อนจะส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากวรภพที่กำลังนั่งเล่นเวทอยู่ใกล้ๆ
“พี่ภพคะ ช่วยด้วยค่ะ ศาจะเป็นลม..”
เฟลโล่วหนุ่มหันไปมองตามเสียงของนิศานาถอย่างเสียมิได้ เพราะในแวบแรกเขาคิดว่าเธอคงจะหาเรื่องเรียกร้องความสนใจอีกเป็นแน่ แต่เมื่อวรภพหันไปเห็นว่าใบหน้าของนิศานาถซีดเผือดราวกับว่ากำลังจะเป็นลมจริงๆ เขาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปหาเธอทันที
วรภพเข้าไปประคองนิศานาถที่กำลังเป็นลมล้มพับอยู่บนลู่วิ่งได้อย่างพอดิบพอดี ชายหนุ่มรีบช้อนร่างบางเอาไว้ ก่อนจะอุ้มเธอตรงไปยังห้องพยาบาลของฟิตเนส
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” เทรนเนอร์รีบเข้ามาไถ่ถาม เมื่อเห็นว่าลูกค้ามีอาการผิดปกติ
“เธอแค่เป็นลมเฉยๆน่ะครับ ผมเป็นหมอ เดี๋ยวผมจะดูแลเธอเอง” วรภพพูดพลางวางร่างบางลงบนเตียงพยาบาล เขาจัดการคลำชีพจรของนิศานาถเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง ตามด้วยการหากระดาษแข็งเท่าที่จะคว้าได้แถวนั้นมาพัดวีให้เธอ
“เป็นไรมากไหมเนี่ยยายเพี้ยน..” เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมๆกับมองดวงหน้าหวานของนิศานาถที่มีเหงื่อผุดซึมทั่วใบหน้าด้วยความเป็นห่วง
วรภพไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเมื่อครู่ ป่านนี้เธอจะเป็นยังไง
ใบหน้ารูปไข่ถูกล้อมกรอบด้วยไรผมที่ชื้นเหงื่อ คิ้วตรงสไตล์เกาหลีขมวดมุ่นนิดๆ ดวงตากลมโตที่กำลังปิดสนิททำให้เห็นขนตางอนยาวที่เรียงตัวสวย จมูกโด่งที่ปลายเชิดรั้นน้อยๆ รับกับริมฝีปากอิ่มสีทับทิมเป็นอย่างดี เรียกว่าถ้าดูดีๆ ชีฟเดนท์คนนี้ก็หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูไม่ใช่เล่น
คิดอะไรของแก-ภพ ยายนี่เป็นลมอยู่ถึงได้ดูไร้พิษสงแบบนี้ เดี๋ยวพอตื่นมาก็ร้ายกาจเหมือนเดิม
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่วรภพก็อดใจเต้นตึกตักตอนที่ลอบมองนิศานาถในยามหลับใหลไม่ได้ จนเขาต้องบอกกับตัวเองวนไปซ้ำๆ ว่าห้ามหลงรูปสวยๆ ของยายเพี้ยนนี่เป็นอันขาด...
ขี้เกียจแคปหน้าจอเลยก็อปมาวางซะเลย 555
นี่คือคู่รองที่เราพูดถึงในกระทู้เมื่อวันก่อนค่ะ
ลองเข้าไปเยี่ยมชมได้นะคะ
ถ้าโพสยาวเกินไปต้องขอโทษด้วยค่ะ
กรี๊ดพี่เฟลโล่กับชีฟเด้นท์>///<
หวานๆ น่ารัก อิอิ
ไว้จะตามไปอ่านนะคะ
อิอิ ขอบคุณค่า
เรื่องนี้ตัวละครเป็นหมอทุกคนเลยค่ะ ชีวิตเด้นท์ๆ เฟลโล่วๆ เนี่ยแหละ 555
โอ้ย! ทำไมมีหลายเรื่องน่าอ่านขนาดนี้
แต่เวลาช่างมีน้อยนิด อยากอ่านให้จบทุกเรื่องเลยค่ะ555
เข้าใจเลยค่ะ เพราะเราก็เป็นเหมือนกัน
จะอ่านก็จะอ่าน จะเขียนก็จะเขียน แล้วไหนจะอยากวาดอีก
โอ๊ยยย ขอเวลาเพิ่มเป็นวันละสามสิบชั่วโมงได้ไหม
//จับมือค่ะ
ทุกวันนี้เวลาไม่พอเลย
มีทั้งงานหลักงานอดิเรก งานบ้าน เวลากิน สุดท้ายก็ถึงเวลานอน
//บรัยหนึ่งวันของช้านน
ตัวละรเป็นหม้อทุกคน โอ้ มีมาม่ากับไข่หรือยังคะ//ผิด
สู้ ๆ นะคะ ฉายไฟไปที่ตัวหลักเยอะ ๆ
ถึงว่า หูดำทุกตัวเลยค่ะ ตึ่งโป๊ะ!
/ ตอนนี้กำลังเอาสปอร์ตไลท์ขนาดใหญ่ยักษ์สาดใส่คู่หลักอยู่ค่ะ
และมันก็ได้ผล ฟีดแบ็คนักอ่านชอบตอนล่าสุดมากๆค่ะ // ปริ่ม
อ่ะปริ่มด้วย
บทที่ชอบที่สุดสำหรับเรือนแก้วคือ “พราก พบ และจำจาก” ค่ะ
เป็นตอนที่มีฉากน่ารัก ๆ เจ้าเล่ห์นิดหน่อยของพระเอก ที่พานางเอกกลับบ้าน แฝงความห่วงใยจนให้บอดี้การ์ดเงามาคุ้มครองเธอ และยังทำคะแนนกับผู้ใหญ่ที่บ้านนางเอกได้อีก เปิดฉากคลี่คลายปมในอดีต เปิดตัวพ่อนางเอกที่หายไป รวมถึงซีนศาสนานิดหน่อยที่อ่านเองก็ยิ้มไปได้ เรียกว่าปมนิดเดียวเรื่องทำบุญลากยาวไปจนคลี่คลายปริศนาในอดีตเมื่อ 20 ปีก่อน ถ้าไม่มีฉากนี้ นิยายคงไม่สามารถเดินต่อไปได้ค่ะ
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1911845&chapter=34
น่าอ่านมากค่ะ
ขอพรุ่งนี้จะไปอ่านนะคะ^^
ตอนจบครับ หมดเวรหมดกรรมเเล้ว(ฮา)
ดูเหมือนจะตามไปถึงชาติหน้า
ตอนจบคลอดออกมายังคะ อิอิ
เราก็อยากให้จบเหมือนกัน5555
ตอนเเรกยังไม่ได้เขียนเลยครับ555
ชอบตรงคำสอนมากครับ นี่แหละหมอ
//จับมือค่ะน้องคนหล่อ อิอิ
ตอนที่เราชอบที่สุดน่าจะเป็นตอน 'แสงจันทร์' จากเรื่อง The Song of Echo ค่ะ เพราะเป็นตอนที่จบได้สวยที่สุด(เอ๊ะ?) คือตอนนี้เป็นตอนที่นางเอกได้รับเลือก ซึ่งพอนึกภาพตามแล้วมันน่าจะแบบ..น่าประทับใจมากเลยค่ะ และเรารู้สึกว่ามันแปลก..คือตอนนี้มียอดวิวและยอดไลค์โดดมากกว่าตอนอื่น ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้โปรโมทมากกว่าตอนอื่นเลย (อาจจะไม่มากแต่สำหรับนิยายเราก็แปลกอยู่ดี)
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1861724&chapter=6
จะตามไปอ่านค่ะ^^
ขอบคุณค่ะ ^^
ตอนนี้ละกันครับ โมเม้นเบาๆในเมฆหมอกทะมึน
องค์ที่ 1 ตอนที่ 3 ธราสันฐาน
จากเรื่อง How River Comes and Goes - กลางสายชลเชี่ยว ครับ
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1896995
ปล. อย่าถูกหลอกโดยฉากนี้ล่ะครั---
เราจะมองว่าเป็นความรักของพี่น้อง น่ารักดีค่ะ
รึว่าแท้จริงแล้วคือคู่ชิป5555
ไม่ใช่ครับ 55 ไม่เกี่ยวกับคู่ครับ มันเกี่ยวกับบรรยากาศ กับแนวเรื่องหรอก
// ถ้าพูดให้ตรงคงเรียกได้ว่า
ฉากนี้เป็นความสงบก่อนพายุลูกใหญ่จะกวาดแทบทุกสิ่งราบเป็นหน้ากลองล่ะครับ
//แบคกราวน์เรื่องนี้เป็นยุคปฎิวัติจีนน่ะครับ
โอ้ววววว
น่าสนใจค่ะ^^
ตอนที่1เลยครับ เพราะผมภูมิใจกับเรื่องนี้มาก เนื่องจากเปลี่ยนแนวทางการเขียนไปหมดเลย และที่สำคัญ เขาขี่ม้าในเรื่องด้วยยยยยย
https://my.dek-d.com/mix11899/writer/view.php?id=1947246
น่าสนใจค่ะ^^
อยากแต่งนิยายที่พระเอกเป็นหมอนะ หมอเด็กก็เท่ดี แต่ผมไม่มีข้อมูล
หมอเด็กนี่คือความฝันพี่เลย
แต่พี่ก็ไม่มีข้อมูลเหมือนกัน==!
หลังไมค์มาถามพี่ได้นะน้องคนหล่อ
ปล. หมอเด็กจริงๆ แล้วไม่เท่เลยค่ะ มีแต่ความฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้ง 5555
เคยเป็นความฝันเช่นกัน //พรุ่งนี้ขอสับแรงๆๆ จัดหนักๆ นะครับ555
เกรงใจครับ555
พี่มีความรู้เรื่องหมอเหรอครับ //อยากเห็นหมอตูนนน
ก็มีพอมีอยู่บ้าง เอ๊ะ หรือไม่มี
เอาเป็นว่าถ้าอยากได้ข้อมูลอะไรก็ลองถามมาได้เลยจ้า
// จะให้ตูนเป็นหมอเหรอ?
หมอผีเดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนมาใช้แอพยันต์ แทนกระดาษหรือยังครับ?
คงแก้จากนักศึกษาเป็นกุมารแพทย์ ผมไม่รู้นะว่าวันนึงต้องทำไรมั่งหรือย้อมผมได้ไหม
สงสัยไปถามพระอาจารย์อยู่ เดี๋ยวรอ...
เรื่องยันต์ยังไม่มีแอพค่ะคุณเอฟ แต่ถ้าในไลน์กรุ๊ปจะมีแจก QR code ยันต์ของพระอาจารย์ที่ปลุกเสกใหม่ล่าสุดเป็นครั้งๆ นะคะ
น้องคนหล่อ - หมอเด็ก อาชีพคือเดินราวน์มันทั้งวันกับพกเครื่องคิดเลขเพื่อคำนวณโด้สยาเด็กค่ะ
ราวน์วันนึงไม่ต่ำสี่รอบ แล้วก็ไปตรวจโอพีดี
งานนอกจากนี้ก็ตาม subspecialty ลึกลงไปอีกค่ะ
เรื่องทำสีผม ทำได้ แต่เค้าไม่นิยมทำ เพราะมันจะลดความน่าเชื่อถือค่ะ
ความรู้ใหม่ของเรา 55
เดี๋ยวนี้หายันต์ได้ง่ายจัง
อ๋อ ขอบคุณมากครับ
เวลาพวกพระอาจารย์ตัวปลอมทั้งหลายตาย ผมจะได้เอาไปใช้น่ะ ขังไว้ไม่ให้ไปผุดไปเกิดให้หมด อยากมีคนเคารพนับถือดีนัก จนต้องใช้ไสยศาสตร์มาอ้าง จริงๆพวกอาจารย์ พวกต้มตุ๋น พวกร่างทรงทั้งหมดดีกว่านะ เพราะมันไม่มีจริงหรอก แม้แต่ยันต์ห่วยๆด้วย แต่qrcodeเอาไว้เล่น ก็สนุกดี
โด้สยา? เดินราวน์?
dose = ขนาด
โด้สยา = ขนาดยา ค่ะ
ส่วนคำว่า ราวน์ คือการไปตรวจและรักษาคนไข้แผนกผู้ป่วยในที่แอดมิทอยู่ค่ะ
/ เพิ่งรู้ว่ามันคือภาษาประหลาด
เพิ่งรู้ว่าคุณรู้เรื่องประหลาดพวกนี้ด้วย?
สรุปคือ เราเป็นคนประหลาด 5555
อ๋อ หลักๆ คือตรวจกับรักษาผู้ป่วยนอกและในและติดตามอาการนี่เอง ฟังดูน่าสนุกจัง เพราะได้เห็นพัฒนาการของเด็กที่เป็นคนไข้เรื่อยๆ (เดาล้วนๆ555)
ประหลาดในทางที่ดี เหมือนกับพวกที่รู้เรื่องมนุษย์ต่างดาวและสื่อสารกับมันรู้เรื่อง อะไรทำนองนั้น
ว่าแต่คุณไปศึกษาเรื่องมนุษย์ต่างดาวพวกนี้จากที่ไหนหรอ?
เราจะถือว่าเป็นคำชมนะคุณเอฟ
// ฟามลับค่ะ :)
แน่นอน คือคนที่ไม่รู้เรื่องก็ต้องขอความช่วยเหลือจากคนที่รู้เรื่องนะ นาซ่าต้องการคุณ
เดี๋ยวคิดออกแล้วจะมาแปะนะคะ
คาดว่าคุณชมน่าจะไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว ฝันดีนะคะ
มาแว้วววว55
จากเรื่อง I'm Too Old ชีวิตนี้ยังมีต่ออีกยาว
Chapter XV : ลูกศิษย์ของราชาก็คือราชาองค์ถัดไป
“ครั้งหน้าจะไม่ใช่พัด จำไว้ พวกเจ้าไม่ว่าใคร ก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องลูกศิษย์ของเรา”
น้ำเสียงนิ่งๆของกษัตริย์แห่งแดนดินทำเอาทุกคนในห้องสะท้านเฮือก เขาก้าวเดินลงมาจากกลางอากาศราวกับมีบันไดที่มองไม่เห็นคอยรับร่างเอาไว้ในแต่ละก้าว ดูราวกับเทวดาตกสวรรค์ที่ลงมาเยือนให้มนุษย์แลเห็น
เป็นการเสด็จลงมาอย่างน่าเกรงขาม...ไม่ต่างไปจากองค์ลูซิเฟอร์ลงมาด้วยพระองค์เองเลย
โรซี่ไม่เคยเห็นเหล่าดยุคหน้าซีดขนาดนี้มาก่อน ไหล่แกร่งที่ไม่เคยสั่นสะเทือนยามอยู่บนหลังอาชาเวลาออกรบกำลังสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว พวกเขาไม่อาจแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาตอบรับได้
“อย่าเย่อหยิ่งให้มันมากนัก”
โซโลมอนเตือนเป็นครั้งสุดท้าย เขาก้าวลงมาถึงพื้นล่าง ยื่นสองมือออกมาอุ้มโรซี่ไว้แล้วเตรียมพาลูกศิษย์ของเขาจากไป ณ วินาทีนั้น สายลมจากที่ไหนก็ไม่ทราบได้พัดเข้ามาหวังจะปัดผ้าคลุมหน้าของเขาให้เลิกออก โซโลมอนไหวตัวทันพาตนเองและโรซี่หายวับไปกับตา ทิ้งไว้เพียงร่างกายอ่อนแรงนับร้อยร่าง นอนระเกะระกะบนพื้นอย่างน่าสมเพช
...จะเล่นกับมดปลวกก็ให้ดูเจ้านายของมดปลวกด้วย
https://writer.dek-d.com/lightwars/writer/view.php?id=904796
เท่สุดๆ เลยค่ะ
กลับไปอ่านทีไรก็คิดว่าอะไรดลใจให้เขียนค่ะ
ลึกซึ้งมาก ๆ ค่ะ
ชอบสำนวนของคุณมิรันสุด ๆ เลยค่ะ><
สำนวนแปลออกมาได้สุดยอดมาก ถึงจะรู้สึกซึ้งกับสำนวนอังกฤษ แต่พอแปลออกมาเป็นภาษาไทยแล้วยิ่งรู้สึกซึ้ง(ภาษาแม่อะนะ) แปลออกมาได้ดีมาก
ต้องขอบคุณผู้ถอดความเป็นภาษาไทยล่ะค่ะที่ถอดได้ลึกซื้งมาก
อ.ระวี ภาวิไล ตอนท่านเสียนี่แบบนึกถึงงานแปลมากๆ เลยค่ะ
อ่านเเล้วก็นึกถึงเรื่องสั้นที่เคยเขียน
เป็นเนื้อหาในจดหมายของมือซ้ายถึงสมองซีกขวา5555555555
#ต้องเบียวเเตกเเละว่างจัดขนาดไหน
เอาเป็นตอนนี้แล้วกัน
จริง ๆ ชอบทุกตอนเลยอ่ะ แต่อันนี้เป็นส่วนท้ายของตอนพิเศษ
โดยนำเอาโฮมช้อปปิ้งเข้ามาร่วมขำ ๆ
เป็นนิยายธีมโบราณ
เป็นตอนเข้าหอของหนุ่มสาว แบบไม่ประสี
เลยต้องมีการใช้หนังสือเป็นตัวช่วย อันนี้เป็นตอนรีวิวหนังสือ
มีรีวิวหนังสือแบบนี้ด้วย55555
แน่ใจน่ะว่ามันธีมโบราณ
สมัยนั้นมีไลน์แล้วเหรอ555
ก็แหม มันตอนพิเศษนี่นา เลยเพิ่มขำ ๆ
เคยมีนักอ่านมาถามด้วยนะว่า จะสั่งซื้อหนังสืออีกเล่ม ชมห่าน ได้ที่ไหน 55
เด่ว ๆ มาทั้งเป็ดทั้งห่านเลยเหรอ555
555 ห่านนี่กรณี นก
ส่วนเป็ดนี่ เรียบร้อยแน่นอน 555
คิดได้ไงหวา
เกลียดตรง ศูนย์สอง อิ๊อิ๊อ๊ะอ๊ะอึ๊อึ๊
55555555555
55 นี่ลืมประโยคปิดท้ายอ่ะ
ถ้าไม่พอใจ ยินดีคืนเงิน 55
ทำไมมีตัวประกอบ(กระต่าย) แล้วไม่มีตัวพระเอกในฉากบ้างอะ ไม่ยอมๆๆๆ
กระต่ายก็นางเอกไง
พระเอกเป็นผักกาดขาว
ไม่ยอมเป็นเด็กไปได้
คุณพูดเรื่องอะไร พระเอกคุณเป็นผักกาดหรอ ? แล้วทำไมผมถึงไปคู่กับตัวประกอบนั่น ผมบอกกี่รอบแล้วว่าผมชอบผู้หญิง คุณจะให้เขามากินผมอย่างเมามันไม่ได้
สู้ ๆ ค่ะ
รออ่าน อิอิ
สำหรับผม ไม่ชอบฉากเฉลยปมแน่ๆ เพราะเหมือนกับเขียนสิ่งที่รู้อยู่แล้ว น่าเบื่อจนอยากเอาหัวพิมพ์ แต่มันคงตื่นเต้นมากสำหรับนักอ่าน
แสดงว่าของผมจริงจังสินะ คงใช่ เพราะผมเป็นพวกชอบเซอร์ไพรส์นักอ่านน่ะ ประมาณว่าไม่เสียดายที่อ่านมาจนจบ
//รับผ้าห่ม
แต่ตอนนี้มันหน้าร้อนนะคะ5555
เหมือนเราจะกลายเป็นเป็ด 55555
เป็ดเชอรี่อบก็อร่อยยย
//ยื่นเชอรี่ให้เอาไปอบด้วย
#มันใช่เรอะ5555
ขำ 555
ก๊าบๆๆ หนีได้ไหม 555
รอดูยูริแปป
ชอบฉาก SM ในเรื่องค่ะ แค่กๆ หมายถึง ชอบฉากการถูกกลืนกินทางความรู้สึก และการบังคับให้ไม่ให้รู้สึกของบาทหลวงค่ะ เป็นความขัดแย้งที่อ่อนแรงมากๆ Warning: This content contains fragile issue (เนื้อเรื่องดาร์กและค่อนข้างบิดเบี้ยวในระดับหนึ่ง)
Criminal's Love Confession ตอนที่ 9 The Fragile Soul
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1577505&chapter=9
ปล. จำได้ว่าคุณ Ciel En Rose เคยตามไปอ่านแล้วรอบหนึ่ง ถ้ารู้สึกมันดาร์กไปมากๆก็ไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ ><
.............................................................................................
คุณพ่อโจเอลลงมือปลดชุดของออกจากร่างอย่างจำยอม
เขา ‘ถอด’ ตามที่ถูกสั่ง สิ่งที่รัดพันและปกคลุมร่างของเขาร่วงตกลงไปกับพื้น บาทหลวงโจเอลอยู่ในสภาพเปล่าเปลือย มีเพียงสร้อยกางเขนเท่านั้นที่เขาได้รับอนุญาตให้สวมใส่ไว้
บาทหลวงหนุ่มก้มลงไปประคองชุดบาทหลวงของตนเองไว้แนบอก พับอย่างเรียบร้อย และนำขึ้นไปวางพาดไว้บนเก้าอี้ เขาไม่ยินยอมที่จะให้เครื่องแบบของผู้รับใช้พระเจ้าที่สูงส่งต้องมาตกต่ำอยู่แนบพื้นเป็นอันขาด
ไม่มีวัน
แต่ว่า…
บาทหลวงหนุ่มเม้มปาก เขาก้มลองมองสร้อยกางเขนที่ยังคงอยู่แนบแผ่นอก
แบบนี้จะดีแล้วหรือ?
เขาควรปล่อยให้มันดำเนินต่อไปอย่างนี้หรือ?
หรือว่าเขาควรจะ…
ไม่
ไม่หรอก
แบบนี้แหละดีแล้ว
มันต้องเป็นแบบนี้นั่นแหละ
‘ต้อง’ เป็นแบบนี้เขาถึงจะ...
บาทหลวงโจเอลสะดุ้งน้อยๆ เมื่อนิ้วมือหยาบกร้านของบาทหลวงอาวุโสแตะลงกับรอยแผลบนผิวของเขา ภวังค์ของเขาปลิวหายเมื่อประสาทสัมผัสจากผิวกายกระชากเอาสติของเขากลับคืนมา
“ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะลูกไม่เชื่อฟัง” คุณพ่อเบอร์นาร์ดพูด
“ครับ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะตัวลูกไม่เชื่อฟัง” บาทหลวงโจเอลพูดทวนซ้ำ เขาย้ำจนถ้อยคำเหล่านี้ซึมซับลงไปจนถึงแก่นของหัวใจ
เพราะเขาไม่เชื่อฟัง เรื่องบ้าๆ เหล่านี้จึงเกิดขึ้น
เพราะเขาไม่เชื่อฟัง เรื่องบ้าๆ เหล่านี้จึงยังดำเนินต่อเรื่อยมา
เสียงดังขวับดังขึ้นหนึ่งครั้ง เสียงวัตถุกระทบผิวเนื้อสะท้อนก้องอยู่ในห้อง จากนั้นความเจ็บปวดก็ฟาดโหมใส่จนเขาต้องสูดปาก บาทหลวงโจเอลหันกลับไปมองด้านหลัง
คราวนี้เป็นเข็มขัดหนัง บาทหลวงหนุ่มสังเกต เป็นเข็มขัดหนังที่มาพร้อมกับหัวเข็มขัดทองเหลือง มันครูดแผ่นหลังของเขาจนแสบ จิกและแทงผิวหนังของเขาเมื่อมันกระทบและลากผ่าน
เข็มขัดถูกฟาดลงมาอีกครั้ง
“ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเข้าใกล้พระองค์” บาทหลวงอาวุโสนำพูดอีกครั้ง
“ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเข้าใกล้พระองค์” เขาพูดตาม
จากนั้นเข็มขัดเส้นยาวก็กระทบลงบนผิวเขาอีกรอบ อีกรอบ และอีกรอบ สลับปนเปไปกับคำพูดพร่ำชักนำของเขาและคุณพ่อเบอร์นาร์ดราวกับคำสวดภาวนาของผู้นอกรีต
“เพื่อขอให้พระองค์เมตตาลูก”
“เพื่อขอให้พระองค์เมตตาลูก”
บาทหลวงหนุ่มกัดฟัน เขาพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้และบังคับตนเอาไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาในยามที่เข็มขัดปะทะกับเนื้อหนังของเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดสะดุ้งจนร่างกระตุกไม่ได้เมื่อความเจ็บปวดซัดเข้าใส่ ในห้วงขณะหนึ่งความคิดของบาทหลวงโจเอลอัดแน่นไปด้วยความคิดที่เป็นบาป แต่แล้วมันก็ถูกเข็มขัดฟาดใส่จนสลายไม่มีชิ้นดีในเสี้ยววินาทีถัดไป
“เพื่อขอให้พระองค์รับลูกเอาไว้” บาทหลวงเบอร์นาร์ดพูดเสียงขรึม มือข้างที่ไม่ได้ถือเข็มขัดยกมากุมสร้อยกางเขนของตนเองเอาไว้ ท่วงท่าราวกับกำลังภาวนาต่อพระองค์เพื่อเขา
“เพื่อขอให้พระองค์...รับลูกเอาไว้” บาทหลวงหนุ่มตอบรับกระท่อนกระแท่น
สองขาของเขาสั่นเทา ร่างกายของเขากำลังสับสน อวัยวะต่างๆ กำลังขัดแย้งกันเอง
เขาถูกคุกคามด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาสั่งให้สองขาก้าวหนี แต่สมองส่วนที่ควบคุมความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกลับสั่งให้เขารับสัมผัสนั้นต่อไปอย่างเต็มใจ
ถอยหนีไป...ยืนนิ่งไว้
ถอยหนีไป...ยืนนิ่งไว้
ถอยหนี...ต้องยืนนิ่งต่อไป
ในที่สุดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็เอาชนะปฏิกิริยาทางร่างกาย บาทหลวงหนุ่มเลือกที่จะยืนนิ่งอละรับสัมผัสแห่งการชี้นำจากบาทหลวงเบอร์นาร์ดต่อไป
เสียงหวดดังขึ้นอีกครั้ง ร่างกายของบาทหลวงโจเอลกระตุกเกร็งอีกรอบ
เขาเจ็บ เขาเจ็บ เขาเจ็บ เจ็บจนไม่อาจรู้สึกเจ็บไปได้มากกว่านี้ แต่ทุกครั้งที่หัวเข็มขัดถูกฟาดลงมา ความเจ็บที่คิดว่านั่นเป็นที่สุดมันกลับยังไม่ถึงที่สุด มันสามารถเจ็บได้มากกว่านี้อีก เจ็บจนชา แต่ความชาที่คิดว่าจะพอบรรเทาความเจ็บปวดได้บ้างกลับช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด เมื่อความเจ็บปวดระลอกใหม่โหมเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ค้นพบว่ามันสามารถเจ็บปวดได้มากยิ่งกว่า
เจ็บขึ้นเรื่อยๆ จนคล้ายจะไม่มีที่สิ้นสุด
“ลูกจะทำอีกหรือไม่? ” บาทหลวงเบอร์นาร์ดถาม คราวนี้เขาฟาดเข็มขัดลงไปทันทีโดยไม่รอจังหวะให้เขาได้พูดตอบ ครั้งนี้ไม่ใช่ที่แผ่นหลัง แต่เป็นที่สะโพกและต้นขาด้านหลัง
“ลูก อึก! ...ลูกจะไม่ทำมันอีก” เขากัดฟันตอบ
เขาคล้ายได้ยินเสียงเปียกแฉะ บาทหลวงโจเอลคิดว่าผิวของตัวเองคงเหวอะหวะและโชกเลือด
“ขอให้พระองค์นำทางลูกด้วยเถิด” บาทหลวงเบอร์นาร์ดยังคงฟาดลงมาซ้ำไม่หยุดหย่อน แรงหวดนั้นคล้ายจะหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องกัดปากแน่นเพื่อห้ามเสียงร้องของตัวเอง
“ข...พระองค์...นำทางลูก...เถิด”
เขาถูกเฆี่ยนอีกสองสามทีจากนั้นทุกอย่างก็หยุดลง
“อาเมน”
“...อาเมน” เขาตอบรับเสียงแผ่ว
.............................................................................................
สงสารรรรรรอ่าาาา
น่าสงสารแต่มันจำเป็นต้องมี เราเองก็ปวดใจเหมือนกันค่ะ ฮือออ
ดาร์กมากค่ะ เรายอมแพ้เลย55
5555 เราเข้าใจเลยค่ะ มันดาร์กจริงๆแหละ ^^
ชื่นชมในความดาร์ก
เรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร?
เอ้อ อธิบายยากจังค่ะ 5555 เอาเป็น ธีมของเรื่องคือความเปราะบางในจิตใจและจุดเริ่มต้นของการเอาใจออกห่างจากศาสนาจากตนเอง และการถูกล่อลวง การครอบงำจิตใจของบาทหลวงที่จิตใจเปราะบางด้วยตัวละครที่มีลักษณะของการ Manipulate เพื่อให้ตนเองกลายเป็นพระเจ้า และดึงให้บาทหลวงมาเป็นคนของตัวเองแทนค่ะ (โโยจะแทรกปริศนาลงไปในเรื่องเป็นระยะๆ)
โอเค แค่เรื่องที่สร้างขึ้นมาเพื่อตอบสนองจินตนาการBDSMของตัวเองสินะ
ผิดแล้วค่ะ เรามีจุดประสงค์ในการสร้างเรื่องนี้ขึ้น แต่หากคุณสะดวกใจที่จะตัดสินจากข้อมูลเพียงแค่นั้นเราก็ไม่ว่าอะไรค่ะ
ก็จุดประสงค์ในการสสร้างฉากทรมานไม่ใช่หรอ? ผมก็เคยเขียนเพื่อสร้างฉากมนุษย์มีคู่หูเป็นพระเจ้าซึ่งแปลงกายเป็นหนูตะเพาเหมือนกัน
เราไม่ได้เอนจอยในการสร้างฉากทรมานค่ะ แต่ฮากนี้ถูกใส่มาเพื่อเป็น hint ในนิยายสำหรับปริศนาที่เราทิ้งเอาไว้ก่อนหน้านี้เพื่อให้คนอ่านเกิดความเข้าใจในบุคลิกและความเป็นมาของบาทหลวง และอีกหลายๆอย่างที่เราไม่ได้เฉลย (และยังไม่ถึงเวลาเฉลยค่ะ)
อ่อครับ ผมเข้าใจจุดประสงค์ในฮากนี้แล้วครับ 555
ค่ะ (ทำมันมันต้องบังคับจำนวนตัวอักษรด้วย)
F*cking think like me.
ชอบตอนspecialสงกรานต์มาที่สุดเพราะได้แกล้งนักอ่าน555
(แกมันเลวไอกุหลาบมึน เอ้ย!! มืด)
มีตบมุกเองด้วย5555
แกล้งนักอ่านยังไงเหรอคะ
ตัดจบแบบบาปๆแต่ไม่มีตอนบาปๆให้อ่าน หึหึหึ
//ยื่นไฟฉายให้ จะได้ไม่มืดเสียที
ม่ายอาวววววววววว
เราชอบอยู่ในที่มืด
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ