คุณเคยก้าวข้ามวาสนาตัวเองไหมครับ? ผมก้าวผ่านไปแล้วไม่มีใครคบเลย
ชีวิตผมและสังคมของผมถูกวาสนากำหนดให้ไม่สู้ปริญญาตรี ผมไม่อยากเป็นแค่นั้น
บางทีผมเป็นปวช.ปวส. หรือขับรถสองแถว รถตู้ รถเมล์อะไรอย่างเนียะ แต่ผมไม่เอา ทั้งๆที่สมองจดจำแค่นั้น แต่ผมก็ฝ่าฝืนสมองให้อ่านหนังสือได้มากกว่าพวกวาสนาน้อย ไอคิวผมเป็นอะไรที่มากกว่าพวกเดียวกัน แต่เรื่องจำด้อยพอๆกัน ผมจึงเรียนปริญญาตรีด้วยความใช่ความชอบ ผมได้สามเลยนะ ส่วนสี่นั่นก็สูงไป
ทำแบบเนียะ กลายเป็นว่าไม่มีเพื่อนแท้ว่ะ ทำไมผมต้องเสียสังคมเพราะก้าวข้ามขีดจำกัดความสามารถวาสนาที่จะต่ำกว่าปริญญาตรี
แต่ไม่คิดเรื่องปริญญาเอก นั่นก็สูงเกินไปแล้ว
บางครั้งพวกยากจนอย่างรปภ.ที่มหาลัยเอกชนที่ผมเรียน ผมก็อยากไปเอามันเป็นเพื่อนนะ มันสูบบุหรี่ ดมกาว ถ้าผมวาสนาไม่ต่ำจริงผมไม่อยากจะมะเหงกใส่เขา "เจ้านายจ้างแกมาทำอะไรกันแน่วะ มาดมกาว รู้ไหมว่าอย่างมากฉันก็แค่บุหรี้ ฉันคือนักศึกษาค่าไม่ได้ต่างไปจากรปภ.แบบแกหรอก เล่นอะไรวะ มาดมกาว เออ ก็ฉันเห็นแล้วมันไม่พอใจฉันต้องสาระแนแกน่ะสิ ทำไมไม่มีแรงเรียนหนังสือวะ แบบมีเงินพอมีพอกินแล้วอ่านหนังสือแบบฉันเนี่ย -โง่ -ทึบ"
ผมไม่มีเพื่อน ที่เข้ามาหาผมยังว่าพวกมัน "แกจะเอาป.โทป.เอกด้วยหรอ?"
นี่ผมทำตัวถูกหรือผิดไป
ใครที่อ่านหนังสือแล้วอยากรู้เคล็ดลับ ก็อ่านจนหมด และกลับมาเริ่มใหม่ให้ได้หลายรอบ ผมอ่านย้ำ 16-17 ครั้ง บางทีเกิน 20
เคล็ดลับ : ถ้าเอาความจำเร็ว มันจะเป็นเหมือนตัวประหลาดที่อ่านหนังสือแนวตั้ง อ่านขึ้นลงมันทำให้รับเข้าได้ด้วย ' 0 ' คนปกติเขาซ้ายขวา -นี่มาแปลก แนวตั้งขึ้นลง
ไม่เข้าใจ ทำไมผมไม่เป็นคนขับรถตู้หรือรถสองแถวล่ะ? และนั่นก็เพื่อนตัวเองนะ แต่ผมไม่เอา ผมก้าวข้ามมาป.ตรีได้เพราะผมพอมีพอกิน มีเงินซื้ออาหารไว้เติมพลังก็เท่านั้น คนอื่นมันไม่สู้ขนาดนี้ ยากจน จะให้เอาเป็นเพื่อนตัวเอง.....ไม่เข้าใจ
ปัจจุบันคนเราอ่านหนังสือน้อยลงจริงๆ แต่ตัวผมอ่านแล้วไม่มีใครคบหานี่....=w="
3 ความคิดเห็น
ก้าวข้ามวาสนาแบบไหนหรอคะ ไม่รู้ว่าเราเข้าใจถูกไหม น่าจะประสบความสำเร็จเกินที่คาดไว้หรือเปล่า
วาสนาที่มีกำหนดว่าเป็นพวกด้อยค่าไม่สูงส่ง ทาวบ้านเคยบอกว่าไม่ประสบความสำเร็จจากมหาวิทยาลัยบอกให้ไปขับสองแถว เคยผ่านสถาบันกับเส้นทางที่ผิดพลาดโดนรีไทร์ และพอผมอยู่กับเส้นทางที่ชอบ และเรียนที่ใช่แล้ว ผมจะได้ขึ้นปีสามครั้งแรกในชีวิต
แต่เพื่อนแท้อาจจะไม่มี คนที่อยู่กับผมก็บอกว่าต่อป.โท ผมรู้สึกว่าผมไม่ไหว พื้นฐานเป็นคนไม่จำให้มากอะไรอยู่แล้ว
มีปัญหาอะไรอื่นๆหรือเปล่าคะ จริงๆการมีเพื่อนมีง่ายมาก แต่ถ้าโตแล้วระดับมหาลัยก็อาจจะยากเพราะต่างคนก็ต่างมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว จากที่มาไกลได้ขนาดนี้ก็ควรภูมิใจและแฮปปี้ได้แล้วนะคะ เรื่องเรียนหนักต้องผ่านไปให้ได้คะ ยึดพ่อแม่หรือคนสำคัญในชีวิตเป็นหลักนะคะ อาจจะเหงาหรือน้อยเนี้ยต่ำใจอะไร ใครๆก็มีโมเม้นท์แบบนั้นนะ เราไม่ได้ทุกข์อยู่คนเดียวเลยคะ ;)
วาสนาให้คนอย่างผมไม่สูงระดับปริญญาตรีครับ จริงๆผมควรเป็นแค่คนขับรถตู้ รถสองแถว ก็จะมีสังคมแค่นั้นผมก็ไม่เอา ก็ฝืนเรียนปริญญาตรีมาจนปีสาม ใครจะเรียนสูงจะเรียนต่ำก็ไม่อยากเป็นเพื่อนผมเลย
เราว่ามันไม่เกี่ยวหรอกเรื่องวาสนาก็ส่วนวาสนา เรื่องสังคมก็อยู่ในส่วนของสังคม ทำไม จขกท. ถึงตัดสินตัวเองด้วยคำว่าวาสนาเพียงคำเดียวล่ะ ถ้าหากทุกคนเกิดมาภายใต้กฏเกณฑ์ที่ว่า "ห้ามก้าวข้ามวาสนาของตัวเอง"
เราจะตะเกียกตะกายไขว่คว้าสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเองไปเพื่ออะไร เราจะค้นหาวิถีทางประสบความสำเร็จในชีวิตไปเพื่ออะไร
ครูคนหนึ่งของเราเคยบอกไว้ว่า เราเกิดมาไม่ได้เพื่อที่จะรู้ว่าเราเป็นอะไร แต่เกิดมาเพื่อที่จะได้รู้ว่าเราทำอะไรเป็น
ดังนั้น จขกท.ทำแบบนี้ก็ถูกแล้ว เราไม่ได้เกิดมาจากท้องแม่ปุ๊ปก็มีคำว่า คนขับสองแถว คนขับรถตู้ลอยขึ้นมาเลย มิเช่นนั้น การศึกษามันก็ไม่สำคัญกับมนุษย์อย่างเราๆ แล้วแหละจริงไหม?
ส่วนเรื่องเพื่อน เราคิดว่า จขกท. อาจจะต้องเปิดใจมองหลายๆ อย่าง เช่น เราไม่ค่อยพูดหรือเปล่า บุคลิกภาพของเรามันไม่ดึงดูดให้คนเขาอยากรู้จักไหม ของแบบนี้แก้กันได้ อาจจะยิ้มแย้มให้มากขึ้น พูดจาฉะฉานมากขึ้น พยายามมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี ให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าเราเป็นมิตรนะ เท่านี้แหละ มนุษย์ส่วนใหญ่ต้องการแค่นี้ในการเข้าสังคม ที่สำคัญนะ เราว่ายิ่งเรียนสูงสิดี สังคมเราจะยิ่งกว้างขึ้น ได้เจอคนหลากหลายขึ้น แถมสังคมเหล่านั้นก็จะยิ่งมีระดับและมีคุณภาพชีวิตของคนในสังคมดีขึ้นไปอีก
ลองเอาคำที่เราพิมพ์ไว้ไปคิดนะ ลิขิตฟ้ามันมี แต่ส่วนใหญ่ๆ เราเองแหละที่ต้องฝ่าฟันมันเอง
ถ้าจะปล่อยให้เป็นเรื่องของบุญวาสนา ชาตินี้มนุษย์ก็คงนอนคอยแต่โอกาสจากเบื้องบนจนสุดท้ายก็คงอดตายกันหมดแล้วแหละ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?