อยากเริ่มต้นเขียนนิยายครับ พอจะมีพล็อตอยู่ในหัว แต่กังวลเรื่องการใช้คำละสำนวน ควรจะเริ่มยังไงดีครับ
ตั้งกระทู้ใหม่
anniesniper
6 พ.ค. 62 เวลา 17:40 น.
687
views
21 ความคิดเห็น
นึกภาพไว้แหละค่ะดีแล้ว แต่มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปเนอะ แนะนำง่าย ๆ นะ
สมมตินึกภาพ ดอกบัวกลางสระน้ำขึ้นมา เอาล่ะมาลองบรรยายกัน
รอบ 1 สระแห่งหนึ่งมีบัวสีชมพูบานสะพรั่ง น้ำใสเห็นตัวปลา
รอบ 2 สระน้ำขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง กลางสระน้ำมีดอกบัวบานสะพรั่งหลากสีสัน น้ำใสจนเห็นตัวปลา กบตัวน้อยเกาะอยู่บนใบบัว
รอบ 3 ยามเช้าแสงแดดอ่อน ๆ ตกกระทบสระน้ำส่องแสงระยิบระยับ ดอกบัวหลากสีสันต่างพากันบานสะพรั่งรอรับแสดงแดด ใบสีเขียวเข้มกระจายอยู่เต็มราวกับทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ในน้ำใสราวกับกระจกจนสามารถเห็นปลาคาร์ฟหลากสีสันแหวกว่ายไปมาได้ เมื่อมองดูดี ๆ ยังสามารถเห็นกบน้อยตัวสีเขียวอยู่บนใบบัว ยามสายลมพัดเอื่อย ๆ ทุกอย่างในสระก็พลิ้วเล็กน้อยทำให้ดูมีชีวิตชีวายิ่งขึ้นไปอีก
ค่อย ๆ ฝึกบรรยายไปค่ะ มันก็จะดีขึ้น เมื่อเรานึกภาพออก ก็ลองบรรยายาออกมา อ่านออกมาว่าลื่นไหลหรือไม่
ฟัง ฟังเพลง หรือฟังอะไรก็ตามให้มาก ฟังพูดบรรยาย
พูด ลองอ่านออกเสียงในสิ่งที่เขียนออกมา
อ่าน อ่านให้มากเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ และศึกษาวิธีการเขียน
เขียน เขียนมันออกมาค่ะ จะได้รู้ว่าเราสามารถเขียนได้ดีแค่ไหน ฝึกบ่อย ๆ ค่ะ
ประมาณนี้อ่ะนะ หวังว่าจะเป็นประโยชน์
เรื่องสำนวนนี้มันขึ้นอยู่ที่ประสบการณ์ด้วยนะคะ ไม่มีคำแนะนำอะไรมาก แค่ลองอ่านนิยายที่เขาบรรยายดีๆใช้ภาษาสวยๆ แล้วลองทำแบบนั้นดู แต่ไม่ใช่ว่าเราให้ไปลอกของเขานะคะ ให้ดูเขาเป็นแนวทางน่ะค่ะ คิดซะว่าคุณอยากอ่านนิยายที่มีภาษาดีขนาดไหนคุณก็เขียนนิยายที่มีภาษาดีขนาดนั้นแหละค่ะ หวังว่าความเห็นจะช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อย ยังไงก็สู้ๆนะคะ
ปล.พิมพ์ยาวแบบนี้คุณคงจะไม่อ่านความเห็นของเราหรอกมั้ง....
ถ้าคิดว่าอ่านมาเยอะ .....ก็ลองเขียนเลย //สู้นะ
ไม่พยายามใช้คำเดิมบ่อยก็ได้ใจคนอ่านแล้ว 20%
ของแบบนี้มันต้องฝึกค่ะ เขียนไปเรื่อยๆ แก้ไปเรื่อยๆ สักพักเราจะจับจุดได้ แต่ยังไงก็ต้องมีการตรวจทานเป็นระยะอยู่ดี แนะนำว่าเขียนจบตอนนึงแล้วไปพักให้สมองโล่งแล้วกลับมาอ่านอีกรอบค่ะ เราจะเห็นจุดที่ควรแก้ไข สำคัญเลยคือมีคลังคำศัพท์ในหัวมากพอ การใช้คำให้ถูกศัพท์ถูกความหมาย ไม่ใช้คำซ้ำมากๆ ใกล้ๆกันก็ช่วยให้อ่านได้ไหลลื่นมากขึ้นแล้วค่ะ ยังไงก็สู้ๆนะ
มันต้องใช้เวลาครับ การเขียนนิยายนี่อาจจะถูกมองว่าไม่ใช่เรื่องยาก แต่จริงแล้วทุกอย่างต้องสะสมผ่านทั้งเวลาและปริมาณ อ่านมากเขียนมากมีเวลาตกผลึกในสมอง สำหรับนิยายก็เขียนเพื่อสื่อสารกับผู้อ่านเข้าไว้ครับ อย่าเขียนแบบพูดคนเดียวไม่สนใจคนอ่าน เกาะรูปประโยคภาษาไทยไว้ ใช้ศัพท์พื้นฐานก็พอ คนเก่ง ๆ เขาก็ใช้รูปประโยคที่สั้นและศํพท์ที่ง่ายเพื่อสื่อสารให้คนอ่านเข้าใจกันนะ
เราเป็นคนอ่านนิยายมาเยอะเหมือนกันค่ะ แล้วภาษาไทยก็ไม่ได้ดีเลยค่ะ
แต่ก็อยากเขียนออกมา
ลองได้เขียนออกมาแล้วจะเห็นข้อปรับปรุงตัวเอง มันจะทำให้เราพัฒนาต่อไปเรื่อยไรค่ะ
หากคิดแล้วไม่ลงมือทำสกิลเราจะอยู่นิ่งค่ะแล้วไม่รู้ข้อผิดพลาดตัวเอง
ลองดูนะคะ เพราะเราก็เริ่มจากลองผิดลองถูกค่ะ
ลุยเลยครับ
ถ้าไม่ดีมีคนคอมเม้น ก็ค่อยลองกลับมาคิดดู
สำหรับมือใหม่(หรือไม่ใหม่) เรารู้สึกว่าการบรรยายตรงๆ ก็มีเสน่ห์ดีค่ะ ไม่ต้องเสริมแต่งอะไรมาก อย่างเช่น
(การดำเนินด้วยบุรุษที่ 1) :
"บุษบา"
เสียงเรียกดังจากชั้นล่างทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่อ่านมาหลายชั่วโมง
"จ๊ะ น้ายี่โถ"
ฉันขานรับก่อนจะคั้นหน้าหนังสือกันลืมแล้วลุกเดินลงไปหา ซึ่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าน้าเรียกฉันจากตรงไหน เพราะในเวลาแบบนี้มีที่เดียวที่น้าจะอยู่ได้
น้ายี่โถเป็นน้าแท้ๆ ที่เลี้ยงดูฉันมาหลังพ่อกับ-ในอุบัติเหตรถยนต์ ตอนนั้นฉันมีอายุได้เพียง 1 ขวบเท่านั้น และพอฉันสามขวบตากับยายก็จากไปเพราะตรอมใจเรื่องของแม่
แม่ของฉันเป็นลูกสาวคนโตที่หาเลี้ยงครอบครัวในระหว่างที่น้ายังเรียนอยู่ การเสียพ่อกับแม่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นจึงทำให้สถานะภาพทางการเงินของบ้านย้ำแย่ลงไปด้วย หลังตากับยายเสียไปบ้านไม้สองชั้นท้ายซอยนี้จึงเป็นมรดกเดียวที่เรามี
น้ายี่โถพึ่งเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังหลังจากฉันขึ้นมอปลายแล้ว เพราะแบบนั้นฉันจึงกำหนดเป้าหมายในชีวิตของตัวเองทันที
ฉันต้องการเป็นหมอ!
แม้มันจะไม่สามารถเรียกชีวิตของพ่อกับแม่และตากับยายได้ แต่อย่างน้อยคงมีอีกหลายครอบครัวที่ไม่ต้องเจอแบบที่ฉันเป็น
ถึงแบบนั้นฉันก็ไม่คิดกล่าวโทษโชคชะตาของฉันหรอก เพราะแม้ว่าเราจะเหลือเพียงลำพังสองน้าหลาน แต่น้ายี่โถก็เลี้ยงดูฉันเป็นอย่างดีเท่าที่น้าจะหาให้ฉันได้
(การดำเนินด้วยบุรุษที่ 3) :
"บุษบา"
เสียงเอ่ยเรียกลั่นบ้านไม้สองชั้นทำให้เด็กสาวที่กำลังนั่งอ่านนั่งสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ ก่อนจะขานรับเสียงที่เอ่ยเรียกแม้ไม่เห็นเจ้าตัว
"จ๊ะ น้ายี่โถ"
เด็กสาวไม่ได้อยู่รอให้น้าสาวเอ่ยตะโกนขึ้นมาอีก เธอลุกขึ้นจากเก้าที่นั่งจมอยู่หลายชั่วโมงโดยไม่ลืมคั้นหน้าที่อ่านค้างเอาไว้ สองขาก้าวลงไปชั้นล่างในตำแหน่งที่เธอมั่นใจว่าน้าของเธอต้องอยู่อย่างแน่นอน
บุษบาเป็นเด็กเตรียมสอบที่ตั้งใจจะเข้าคณะแพทย์ให้ได้ ด้วยเพราะความจำฝังใจตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเจ้าตัวจะจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เลย แต่ทว่าเหตุการณ์ในวันนั้นกลับนำมาซึ่งความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
พ่อกับแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำจนเสียชีวิตทั้งคู่ และด้วยความที่แม่ของเธอเป็นลูกสาวคนโตที่หาเลี้ยงครอบครัวในขณะที่น้าจองเธอยังเรียนอยู่ การสูญเสียในวันนั้นจึงไม่ใช่เพียงความสูญเสียทางใจ แต่เป็นการสูญเสียทางสถานะภาพทางการเงินของที่บ้านด้วย และหลังจากนั้นไม่นานตากับยายก็ตรอมใจและตายไปหลังเหตุการณ์ครั้งนั้นสองปี บ้านไม้สองชั้นท้ายซอยแห่งนี้จึงเป็นมรดกเพียงชิ้นเดียวที่เธอและน้ามี แต่ถึงแบบนั้นน้ายี่โถก็ยังเลี้ยงดูเธออย่างดีตามกำลังที่น้าจะหาให้เธอได้
<<< จะเห็นว่าแค่คำบรรยายง่ายๆ ไม่ต้องประดิษฐ์คนอ่านก็เข้าใจได้ทันที เพราะงั้นแค่เห็นภาพในหัวยังไงก็ใส่มันออกมาได้จ้า ยิ่งมีพล็อตมีภาพอยู่ด้วยแล้วเราว่า จขกท ทำได้ชัวร์ แล้วยิ่งอ่านนิยายมากนั่นหมายถึงคลังคำศัพท์ที่เจ้าของกระทู้สะสมไว้เยอะ เลือกเอามาใช้ให้เข้ากับเหตุการณ์ แค่นี้ก็เป็นบทบรรยายที่ดีแล้วละ
...อย่ากลัวที่จะเขียนออกมาเลยค่ะ...
ส่วนสกิลการบรรยายที่เพิ่มขึ้นก็เป็นหลังจากนี้จ้า
ไม่ต้องกังวลหรอก เขียนๆไปเลยขนาด นิยายผม มี คำ และ สำนวนผิดๆ เลยอย่างคำว่า "เธอ" > "เทอ" มีคำนี้อีก "พยายาม" > "พยาม" ภาษาผิดๆ ใส่ลงไปนิยาย โดนติโดนว่า มาเยอะมาก แต่ไม่จำ
อันนี้วิธีเรานะคะ555 (ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า)
1.อ่านหนังสือเยอะ ฝึกจินตนาการสม่ำเสมอ
2.ฟังเพลงบ่อยๆ สำหรับเราชอบฟังเพลงญี่ปุ่นหรือเพลงตะวันตกที่เขาเอามาร้องแปลไทย ไม่ก็เอามาซับไทยให้ (เพราะส่วนใหญ่เป็นคำที่เราไม่ค่อยคุ้นในชีวิตประจำวัน) แต่เพลงไทยดีๆก็มีเยอะอยู่เหมือนกัน
เช่น ท่ามกลางบนฟากฟ้า ทุกคนมองดูอยู่ หลุบนัยน์ตาลงพื้น ทุกครายามแหงนมอง บลาๆ (มันคงเป็นเราที่ดูแปลกอยู่คนเดียว=-=)
เครดิต- https://www.dek-d.com/board/view/2749258/
3.ฝึกเขียน และเปรียบเทียบคำ ถ้าเขียนนิยายของตัวเองไม่ออก ลองเขียนเรื่องของตัวเองดูก่อนก็ได้นะคะ555(มันได้ด้วยเหรอ)
ค่อยๆแต่งค่อยๆแก้เดี๋ยวก็ออกมาดีเองฮะ
ขอเสนอหลักสูตรตุ้กตาล้มลุกฉบับมือใหม่!
- เขียนให้จบก่อนแล้วค่อยทยอยลง จะได้ไม่กังวลเรื่องคนอ่าน
- อย่าพยายามทำให้ภาษาสวยทั้งเรื่อง เอาให้เขียนได้เรื่อยๆ พอถึงจุดสำคัญแล้วค่อยสวย
- วางพล็อตแต่น้อย ลงมือเขียนเยอะๆ (ไอเดียดีๆชอบโผล่ระหว่างเขียน) จบแล้วรีไรท์ก็ยังไม่สาย
- ดูว่านิยายที่เราอินที่สุดมีวิธีจัดรูปประโยคยังไง แล้วเลียนแบบเขาไปก่อน จะได้ไม่มึน
- อย่าเขียนไปแก้ไป มันบล็อกต่อมจินตนาการ เขียนร่างแรกให้จบแล้วค่อยแก้ (รายตอนก็ได้)
- โปรดรู้ไว้ว่านักเขียนทุกคนกังวลกับสำนวนของตัวเอง ขอย้ำ...เป็นกันทุกคน!
- อนุญาตให้ตัวเองเขียนผิด/หน้าแหก/ล้มเหลวได้ซะ (ทลายความกลัว) แล้ว-เขียน-มัน-ให้-จบ!
ป.ล. ที่พูดมาเนียบอกตัวเองล้วนๆ สู้โว้ยยยยยยยย!!!
เขียนให้จบก่อนแล้วค่อยทยอยลง จะได้ไม่กังวลเรื่องคนอ่าน
จุกตรงนี้มากค่ะ กรี๊ดดดดดดด!!! ไม่มีเผื่อไว้เลยค่ะ มีแต่วางพล็อตไว้จนจบท้ังหมดแต่เรื่องเขียนบรรยายนี่คือ โพสลงตรงไหนคือจบตรงนั้นเลยค่ะ
รู้สึกผิดกันผู้อ่านมากค่ะ แต่เราตั้งใจทุกตอนนะคะฮือออกระซิกๆ
อ่านโพสเหมือนโดนศอกเข้าท้อง จุก
แต่เราก็ตั้งใจเขียนทุกตอนน้าาาาา
เอ่อ...ข้อนี้ผมวางดักไว้ป้องกันหลายๆอย่างน่ะ ไม่ได้บ่นเรื่องดอง
- นักเขียนกังวลเพราะคนอ่าน
ดูจากกระทู้พวกกังวลยอดเฟบตกลางทาง/นักอ่านขอให้เปลี่ยนพล็อตกลางทาง = เครียด
- ลงนิยายไปแล้วเราดันอยากรีไรท์
มันจะลำบากมากๆเพราะคนอ่านเขาอ่านไปแล้ว จะไปขอให้เขาอ่านใหม่ก็ยังไงอยู่ = เครียด
- รักษาสภาวะ Flow ได้ง่ายกว่าเพราะไม่มีอะไรให้กังวล
ถ้าเครียดแล้วมันเขียนๆลบๆ เขียนไม่ออก ระแวงอนาคต กังวลอดีต = เครียด
ความเครียดคือศัตรูของจินตนาการ!!!!!
เหมือนโดนแทงฉึก ๆ ไงพิกลเลยค่ะคุณเทนจู 555
สู้ด้วยอีกคน ฮึบ
ไม่นึกว่าจะติด Top งั้นแถมให้อีกนิดแล้วกัน
เจ้าข้อที่ว่า 'เขียนให้จบก่อนแล้วค่อยทยอยลง จะได้ไม่กังวลเรื่องคนอ่าน' เนียมีข้อดีอีกอย่างนึง คือคนเขียนสามารถเอาไว้โม้คนอ่านได้ว่า "จะพยายามลงให้วันละตอนนะครับ ไม่อยากให้รอกันนาน" อันที่จริงคือ...เอ็งเขียนจบนานแล้ว แต่มาพูดว่าจะทำให้ได้เพื่อผู้อ่าน (หล่อมาก!)
พอลงสม่ำเสมอมากๆ คนอ่านเขา/ผู้ดูแลเว็บ(ที่คอยตัดสินใจเลือกนิยายขึ้นมาแนะนำ)เขาจะให้ความเชื่อถือกับนิยายเรื่องนั้น เมื่อถูกโปรโมทซ้ำๆ ค่าสถิติต่างๆมันก็จะพลักดันให้ติด TOP ได้ง่ายขึ้นเอง เพราะอัตตราการเติบโตมันเพิ่มไม่หยุด สังเกตมาจากพวกนิยายใหม่โผล่ขึ้นมาติดท็อปหน้าตาเฉย พวกเขามักจะลงตอนใหม่ถี่ๆ พอเว็บนับอัตตราการเติบโตอะไรซักอย่างบวกลบคูณหารแล้วก็ตู้ม! ติดท็อบจ้า~ (wtf...)
ส่วนตัวต้องออกแบบวิธีเขียนที่ทำให้ใจตัวเองมั่นคง ไม่ไปเหวี่ยงขึ้นลงตามคอมเม้นท์จนมีผลกับนิยาย วางแผนเล็กๆเอาไว้แล้วเชื่อใจตัวเองเขียนไปเป็นพอ พอลงนิยาย(จบแล้ว)ไปดันไม่เวิร์ค ผลตอบรับไม่ดี ก็เอาวิธีพัฒนาสินค้าของ apple มาใช้เลยก็คือ...
"รีบส่งตัวต้นแบบออกไปให้คนด่า แล้วเก็บผลตอบรับกลับมาพัฒนารุ่น 2 ออกขายใหม่"
ป.ล. ยังไงก็อย่าลืมเน้อว่านี่คือความเห็นไม่ใช่ข้อเท็จจริง หยิบจับข้อที่โดนใจเอาไปปรับใช้กันเอาเอง
การตลาดของบริษัท Apple อย่าลืมด้วยว่า ต้อง "แพง" ขึ้นกว่าเดิม ถึงจะมีคนสนใจครับ
แต่กับนิยายนี่ไม่รู้นะว่ายิ่งแพงจะยิ่งมีคนสนใจหรือเปล่า รับผิดชอบกันเอง 55555
ถ้าอ่านมาเยอะ ก็ถือว่ามีพื้นฐานแล้ว
การอธิบายให้เห็นภาพ ก็คือการอธิบายให้เห็นภาพนั้นแหละ อาจจะตอบกวน ๆ หน่อย แต่มันก็มีแค่นี้จริง ๆ
เลือกนิยายที่เราอ่านแล้วติดหนึบมาหนึ่งเรื่อง แล้วสำรวจดูการบรรยายของเขา ว่าเขาบรรยายยังไง ภาพที่ตัวละครเห็นกี่เปอร์เซ็น ความคิดตัวละครกี่เปอร์เซ็น เหตุการณ์สำคัญอธิบายยังไง ความรู้สึกมากกว่าหรือสิ่งที่เห็นมากกว่า ไปสังเกตมา แล้วเวลาตัวเราเขียนก็ให้ชั่งตวงทุกอย่างให้ได้ตามต้นฉบับ ตอนแรกอาจเอาเหมือนเขาไปก่อนเพื่อความมั่นใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราก็จะเริ่มมีรูปแบบของตัวเราเอง
เริ่มแรก ลองศึกษาแนวทางเรื่องที่เราชอบการบรรยายดู และใช้ตามก่อนในช่วงแรก สักพักเข้าที่เข้าทางจะได้สำนวนของตัวเองค่ะ
ไม่ต้องกังวลเรื่องสำนวนการเขียนของตัวเองครับ ยังไงก็ต้องเขียนไปสักระยะหนึ่งก่อนแล้วพอย้อนกลับมาวิเคราะห์ก็จะเห็นจุดบกพร่องหรือแนวทางของตนเองชัดเจนขึ้น ลองหาดูว่าถนัดบรรยายแบบไหนและใช้มุมมองเรื่องยังไง ที่สำคัญถ้าคิดเรื่องออกแล้วให้ทดไว้ก่อนเลยว่าใครทำอะไรที่ไหนอย่างไร แต่การจะเขียนจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องราวตามนั้นทั้งหมด ให้ลองคิดหลาย ๆ มุม อาจเป็นมุมมองจากตัวละครหรือมุมมองพระเจ้าที่คนเขียนบรรยายทุกอย่าง ต้องชั่งตวงวัดเอาเองว่าเล่าเรื่องจากมุมมองไหนให้อรรถรสดีหรือตรงแนวถนัดของเรา
อืม ลองเริ่มเขียนจากคำบอกเล่าดูสิ แบบว่า เวลานั่งจับกลุ่มนินทา เราเป็นหัวโจกที่บรรยายเรื่องเพื่อนโดดเรียนไปเที่ยวซะละเอียดยิบ รู้อะไร คิดแบบไหนก็พูดออกมาหมด ลองทำดูนะคะ การที่พยายามคิดวิธีบรรยายภาพมากไปบางครั้งมันก็กดดันตัวเองนะ เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือการเล่าเรื่องให้ผู้อ่านเข้าใจ เช่น เหตุการณ์ตื่นเต้นมีอะไรบ้าง หรือใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่แล้วผู้อ่านตอบได้นั่นก็ถือว่าใช้ได้แล้วละค่ะ เอาเป็นว่าไม่ต้องคิดมากน้อะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป พอเขียนมากๆเข้า การเรียนรู้ถึงข้อผิดพลาดก็จะทำให้ฝีมือการบรรยายพัฒนาไปเองค่ะ สู้ๆน้า ถ้าคุณตั้งใจและไม่ย่อท้อ คุณทำได้อยู่แล้ว
หรือไม่ก็ลองเข้าไปอ่านศึกษาข้อมูลจากคุณนิรันดร์ก็ได้นะครับ ไปตามลิงก์นี้เลย เธอรวบรวมข้อมูลทุกอย่างที่คุณอยากจะรับรู้มาให้หมดแล้ว
https://my.dek-d.com/Miran/writer/view.php?id=1860018
ก่อนอื่นต้องเลิกกังวลก่อนนะฮะ อย่าพึ่งไปเทียบกับใคร
ถ้ายังไม่เคยลงมือเขียนก็จะไม่รู้ว่าดีกว่าเมื่อวานแล้วรึยัง เพราะงั้นแล้วลงมือเขียนไปโลด
ถ้าอ่านมาเยอะ ก็น่าจะซึมซับทักษะมาระดับนึงแล้วนะครับ ลองเรียบเรียงรายละเอียดเหตุการณ์ภาพในหัว บรรยายไม่ต้องใช้คำสวยหรูมาก แค่เรียบเรียงสื่อถึงอารมณ์เข้าใจง่ายไม่วกวนก็พอ (เคยประสบปัญหาวกวนเหมือนกัน เราก็แค่ปรับมัน)
จากนั้นก็อ่านซ้ำ ๆถ้าเจอจุดบกพร่อง ก็ขอให้แก้ไขครับ เขียนเรื่อย ๆทุก ๆวัน สำนวนเราจะไหลลื่นเอง ^^
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?