(ช่วยตอบหน่อย) ช่วยบอกการเขียนดราม่าหน่อยครับ นั่งฟังเพลงอยู่นาน แต่งได้แค่นี้เอง ใครมีอะไรแนะนำเข้ามาได้เลยครับ ขอความกรุณาด้วยครับ
ตั้งกระทู้ใหม่
เธอสวยงามในความทรงจำของผมเสมอ...แม้โรคร้ายจะพรากชีวิตน้อยๆ ไปตลอดกาล
'หลับตาลงสิ สมมุติวันนึงเราตาย เราอยากบอกอะไรก่อนที่จะไม่มีโอกาส'
'เอาแบบนั้นเหรอ? ได้สิ'
'เอาจริงๆ ก็คิดคำอื่นนอกจากรักไม่ออก'
มาถึงวันนี้ สิ่งที่เธอพูดเอาไว้มันก็ไม่พอ...
ผมหลับตาลงในท่ากอดเข่า จมลึกอยู่ในทะเลที่หลอมรวมทุกความรู้สึก มันผสมปนเปกันจนผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็รู้ว่ากำลังเศร้าโศกจนอยากจะตายไปให้มันพ้นๆ
ผมเจ็บปวดทุกครั้ง เมื่อคิดถึงภาพที่แสนหอมหวานของรักแรก มันงดงามเหมือนกับฝันกลางวัน ทว่าเมื่อลืมตาตื่น ความเจ็บปวดจากการสูญเสียก็จะกลับมาทิ่มแทงเสมอ
'ฉันไม่อยากบอกนายว่าป่วย พอรู้ตัวตั้งแต่ห้าปีก่อน ฉันก็คิดแค่ว่าบอกไม่ได้' นี่คือคำพูดพร้อมน้ำตาในวันสุดท้ายของเธอ 'ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้บอกอะไรเลย...'
'จริงๆ ฉันอยากให้นายตายไปด้วยกันนะ แต่ก็แค่คิดน่ะ นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงจะไม่มีฉันอยู่แล้ว...' เธอบอก 'หลับตาลงซะนะ...……愛してた'
เปลือกตาของเธอค่อยๆ ปิดลงอย่างอ่อนแรง ที่โรงพยาบาลนั้นเอง ผมกำลังจะเสียหัวใจไปตลอดกาล...
'ฉันไม่อยากตายเลย...ไม่อยากแยกจากไปอีก และไม่อยากโกหกอีกแล้ว' เธอพูดช้าลง 'หายไปด้วยกันได้ไหม...แค่ถามนะ ไม่ต้องทำ'
ถึงจะหลงลืมน้ำเสียงหวานๆ นั่นไป แต่ผมก็จำคำนั้นได้ และพยายามจะจำจนวันตาย และคอยบอกกับตัวเองว่ายังไงก็ห้ามลืม ทั้งรอยยิ้มแสนหวาน คมเขี้ยวที่ต้องคอยระวัง และมื้ออาหารในตลาด ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
ถึงเธอจะเป็นคนแปลกๆ แต่ผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ และถ้าทั้งชีวิตของผมจะสามารถแลกกับลมหายใจเพียงเฮือกหนึ่งให้เธอได้ ผมก็จะแลกอย่างไม่ลังเล
"เจอกันชาติหน้า ที่รักของฉัน"
ริคกี้
19 พ.ค. 62 เวลา 20:46 น.
1,162
views
15 ความคิดเห็น
ถ้าฟังเพลงแล้วแต่ยังรู้สึกว่าเศร้าไม่พอ ขอแนะนำให้หาข่าวเสือดำมาอ่านละกัน
เอาดีๆ เซ่555 - ผมจะจำน้องเสือตลอดไป
ดราม่านี่ยากพอๆกับตลกโปกฮาเลยนะ(สำหรับพี่) เอาเป็นว่าการจะเขียนดราม่านั้นคงต้องมีเรื่องราวภูมิหลัง หรือไม่ก็ตัวละครได้ฝ่าฝันอุปสรรคมาด้วยกันมากมาย แล้วอยู่ๆวันหนึ่งพระเอกค่อยมารู้ว่าเธอป่วยเหมือนในฉากด้านบน พี่คิดว่าถ้าเขียนแบบนี้จะทำให้นักอ่านอินตามได้นะ
ขอบคุณคร้าบ
แล้วด้านบทบรรยายกับบทสนทนาล่ะครับ
บรรยาย? พี่ว่าขาดอะไรไปนะ อืม…อ้อ! ขาดการบรรยายภาพ! เท่าที่อ่านทำให้นึกภาพตามไม่ได้เลย สถานที่? อยู่ไหนอ่ะ? เห็นแต่บทสนทนาและความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร นอกนั้นไม่มีอะไรเลย ลองเพิ่มเติมการบรรยายภาพดูนะจ๊ะ สู้ๆ
…เปลือกตาของเธอค่อยๆ ปิดลงอย่างอ่อนโยน ที่โรงพยาบาลนั้นเอง ผมกำลังจะเสียหัวใจไปตลอดกาล...
ริคกี้…พี่ไม่ได้หมายความว่าให้เพิ่มการบรรยายภาพแบบนี้ (อ่านตอนดื่มน้ำ เล่นเอาน้ำพุ่งออกจากปากทันทีเลย 555)
พี่หมายถึง บรรยายให้ครอบคลุมมากกว่านี้ เอางั้นนะ พี่ไม่เก่งการบรรยายเป็นทุนเดิม(ขอปาดเหงื่อแป๊บ) แต่ก็น่าจะพอทำเป็นตัวอย่างเพื่อให้น้องเข้าใจได้ง่ายขึ้น เพราะการบรรยายไม่ได้มีแค่สถานที่ แต่มันรวมถึงบรรยากาศรอบข้าง การกระทำของตัวละคร(ลูบผม ลูบแก้ม เอาหน้าผากชนกัน…หรืออะไรยังไงก็เขียนเข้าไปให้มันเศร้าๆเข้ากับฉาก)
ขอยกตัวอย่างนะน้องคนหล่อ…ที่น้องแก้ใหม่คือในโรงพยาบาลใช่ไหม…โอเค (พี่ถนัดมุมมองของบุคคลที่สาม)
ณ โรงพยาบาลที่…รักษาตัวอยู่ ภายในห้องพักฟื้นของผู้ป่วยรวม(หรือส่วนตัวก็ว่าไป) ขณะนี้มีผู้ป่วยรายอื่นและญาติพี่น้องของเขากำลังเข้ามาเยี่ยมกันอย่างหนาตา …(ชื่อพระเอก)ได้หันมองดูรอบๆห้องจนทั่วทุกตารางเมตรแล้ว สายตาคมก็หยุดลงที่เตียงนอนของผู้ป่วยหญิงรายหนึ่ง
เธอคนนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงราวกับผักรอวันเหี่ยวเฉา ใบหน้าที่เคยสวยงามอยู่เป็นนิจ บัดนี้กลับซีดเซียวแลดูคล้ายจะไร้เลือดฝาด เท้าใหญ่ก้าวเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงเธอช้าๆ ทั้งที่ดวงตายังคงจ้องมองเพียงดวงหน้าไร้ซึ่งเลือดฝาด และเมื่อยิ่งเดินเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ความรู้สึกโหยหาห่วงใยก็ตีรื้อขึ้นมามากเท่านั้น
ภาพที่เห็นทำเอาร่างสูงแทบเข่าทรุดนั่งลงไปกองกับพื้น ภายในอกข้างซ้ายคับแน่นเหมือนถูกบีบแรงๆด้วยกำมือของใครสักคน ช่างให้ความรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน มันปวดร้าวอึดอัดสุดแสนจะทรมาน แล้วตอนนี้มันก็ทรมานมากจนคนๆหนึ่งจะทนรับได้ไหว
“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ป่วยหนักขนาดนี้ทำไมถึงไม่ยอมบอกกันบ้าง!”
จุดนี้น้องคนหล่อต้องบรรยายให้เศร้าๆเข้าไว้ อารมณ์ต้องจัดหนักจัดเต็ม เดาว่าถ้าพระเอกเป็นตัวของเราเองเราจะรู้สึกยังไง เพราะนี่คือครั้งแรกที่พระเอกรู้ว่านางเอกป่วย…เข้าใจตรงกันนะ บรรยายได้ไม่ดีมากแต่ก็คิดว่าน่าจะทำให้น้องเข้าใจได้นะ
ปล. เป็นนักหัดเขียน เศร้าได้ นอยด์ได้ แต่ถ้ารู้ปัญหาของตนเองแล้วก็ต้องใช้ความพยายามในการแก้ไขปรับปรุงให้ดีขึ้นด้วย พี่เชื่อว่าน้องทำได้อยู่แล้ว ทุกอย่างมันก็เหมือนกับที่เคยผ่านมานั่นแหละ เพราะงั้นพยายามต่อไปนะจ๊ะ (พยายามและพัฒนาไปพร้อมกัน) ไฟท์ติ้ง!!
ขอบคุณครับ^^
เกาะขอบรอเรียนรู้ด้วยค่ะ
ดราม่ายากมากจริงๆ
ขอโดดเกาะหลังพี่ต่ออีกคน555
คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้นะ----
ตัดจบ
เศร้าเลย ไม่มีต่อ
ใช่ครับ เป็นงี้แหละ555
กำลังคิดอยู่ว่าจะเเนะเเนวทางยังไงดี เพราะถ้าปาตัวอย่างไปคุณคงไม่อ่านเพราะมันวาย
(ช่วยตอบหน่อย) ช่วยบอกการเขียนดราม่าหน่อยครับ นั่งฟังเพลงอยู่นาน แต่งได้แค่นี้เอง ใครมีอะไรแนะนำเข้ามาได้เลยครับ ขอความกรุณาด้วยครับ
สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้
อยากทราบว่าตัวละครในฉากที่เห็น ทั้งสองตัวนั้น ซึ่งตกอยู่ในเหตุการณ์ดราม่าในบทนี้ เป็นตัวเอก คือเป็นบทบาทของพระ-นางหรือไม่คะ?
หากใช่นะคะ
ฮื้ออออออออออ เรื่องนี้นะ มีหักมุมเหรอคะ?
นางเอกตายยยย โอยยย รับไม่ได้ค่ะ
คือว่าเป็นคนรักการเสพเรื่องราวที่จบแฮปปี้เอ็นดิ้งค่ะ
การจากลาสิ่งที่ตนรักนะดู และอ่าน หรือเสพแล้วรู้ึกสลด หดหู่ เจ็บปวดที่หัวใจนะ
ทั้งหมดนั้นเกิดเป็นความทรมานหลังเสพ ความบันเทิงในแนวดราม่า จริงนะคะ
ยิ่งเรื่องในแนวรักๆนี่นะคะ ไม่อยากดู๊ ไม่อยากอ่านค่ะ
เป็นคนอ่อนแอ ไม่มีภูมิต้านทานค่ะ
ทั้งหมดข้างบนนั้น เป็นความรู้สึกส่วนบุคคลนะคะ (อารมณ์แอนตี้ดราม่า ผิดหวัง พาไป นอกเรื่องไปเลยด้วยยย)
---------------
โอเคน๊าา กลับเข้ามาช่วยดูสิ่งที่คุณขอให้ช่วยดูนะคะ
คือนิยายของคุณนี้ ดูแล้วก็เศร้าดีนะคะ หักมุมจริงเลยด้วยยย
คนที่ต้องตายลง น่าจะเป็นนางเอกใช่ไหม่เอย
หากคุณจะถามว่า คุณเขียนบทนี้ได้ดีหรือไม่ ตอบว่าอ่านแล้วก็รู้สึกว่าโอเคค่ะ คุณเขียนฉากได้เศร้ามาก
ก็ใช่ และถูกต้องอยู่แล้วค่ะ
คือ คงไม่มีอะไรที่จะเศร้าโศกาได้มากไปกว่าการที่ต้องเสียคนรักไป...เพราะแน่นอนความตายนะ จะเป็นสาเหตุที่คนทั้งสองจะไม่มีวันได้พบเจอกันอีก
พระเอกตกอยู่ในอารมณ์ที่เศร้าโศก เสียใจ และรันทด จากฉากต่อเนื่องซึ่งเห็นได้ชัดเจนว่า คนสองคนมีความรักต่อกัน...หากแต่ทุกอย่างต้องจบลง...
ถึงเธอจะเบียวๆ เพี้ยนๆ แต่ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับเธอ และถ้าทั้งชีวิตของผมจะสามารถแลกกับลมหายใจเพียงเฮือกหนึ่งให้เธอได้ ผมก็จะแลกอย่างไม่ลังเล
"เจอกันชาติหน้า ที่รักของฉัน"
และที่น่าเศร้าที่สุดๆ...คือ ที่ต้องรับรู้ด้วยว่า เขาพระเอกต้องอยู่คนเดียวเดียวดาย...ต่อไปโดยไม่มีเธอนะคะ
เพียงคิดก็เศร้า เพราะสงสารพระเอกค่ะ
หากแต่ ในกรณี...ที่การปิดจบ ในตอนของคุณ มีประโยคซึ่งกล่าวทิ้งท้ายว่า...
"เจอกันชาติหน้า ที่รักของฉัน"
เอาแบบนี้ดีไหมเอ่ย เจ้าของเม้นต์จะลองแนะนำ ให้คุณมีภาคต่อไป...คือ โดยการกลับมาใหม่อีกครั้ง...ของนางเอก...
คือมีภาคต่อไปด้วยการกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง...ของนางเอกค่ะ ซึ่งจริงแล้วเหตุเช่นนี้จะเป็นอะไรที่น่าติดตามนะคะ
คุณได้มีงานเขียนที่ต่อเนื่องค่ะ
คนรักอ่าน...ได้ลุ้นด้วยว่า คอยดูสิ...เขาทั้งคู่จะพบเจอกันอย่างไร...ในชาติต่อไปค่ะ
(ไม่ชอบเรื่องราวที่จบรันทด ช่วยคิดหาทางออกให้ คือไม่ยอมให้จบรัดทนค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
)
นิยายชาติ ภพ ของไทย เป็นวัฒนธรรมการเขียนที่ดีเยี่ยม และมีการเขียนต่อๆกันมามากมาย แม้ว่าจะเป็นแนวพล็อตที่แตกต่างกันก็ตามที
แต่ทุกๆเรื่องที่ถูกเขียนขึ้น มีสาระ มีความหมาย มีเหตุผล ทำให้เกิดเป็นความเชื่อ ความศรัทธาให้กับคนดูบางคนมากมายได้ ซึ่งเกิดเป็นผู้คนที่พยายามสร้างความดีขึ้นมากมาย เป็นผลบุญ เพื่อผลบุญนั้นจะเป็นตัวขับเคลื่อน เพื่อที่เขาทั้งหลายได้พบเจอคนที่เขารักในชาติต่อๆไป
ซึ่งเป็นผลพลอยได้ ที่เยี่ยมมากค่ะ
และดูทุกๆเรื่องจะประสบความสำเร็จทุกๆเรื่อง และทุกยุค ทุกสมัย ที่ถูกรีเมค หรือถูกสร้างทำ นะคะเจ้าของกระทู้
เช่น สามเรื่อง...นี้เป็นต้นค่ะ
ชอบมากๆ
หรือเรื่องนี้...ชอบมากๆๆๆค่ะ
เม้นต์นี้ เป็นเพียงคำแนะนำของนักอ่านซึ่งไม่ชอบเรื่องราวที่จบรัดทน สลดหดหู่นะคะ
เพราะหากจะเลือกที่จะอ่าน หรือดู หากหลีกเลี่ยงได้ ก็จะไม่ดูค่ะ
ไม่ชอบเสพความรันทด หดหู่ค่ะ
หากแต่ สุดท้ายแล้ว คุณเจ้าของกระทู้ค่ะ ที่จะเป็นผู้ตัดสินใจ ว่าคุณจะให้เรื่องราวที่คุณเขียนจบลงอย่างไร หรือแบบไหน เพราะนิยายเป็นของคุณนะคะ
คุณทำตามที่คุณต้องการเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณเจ้าของกระทู้ค่ะ
เป็นนิยายที่มีหลายตอนจบครับ ทุกสิ่งคือความเป็นไปได้ เศร้า สุข ล้วนเป็น True ending ได้
เป็นนิยายที่มีหลายตอนจยบครับ ทุกสิ่งคือความเป็นไปได้ เศร้า สุข ล้วนเป็น True ending ได้
สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้
ใช่ จริงด้วยสิเนาะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย การที่ต้องจากลา เป็นสาเหตุที่เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ และไม่มีใครคนใดหลีกหลี้ หนีไปพ้น...เป็นความจริงด้วยสินะ
นิยายบางเรื่องสามารถจบลงได้ตามเหตุดังกล่าวนั้น...
คุณเขียนได้สมจริงค่ะ
ฮื้ออออ
คือเพราะเป็นเรื่องราวที่ถูกเขียนขึ้นจากเหตุการณ์จริงนี้หล่ะ
บางครั้งนะ รู้สึก และยอมรับว่าความจริงเป็นสิ่งที่เจ็บปวดจริงด้วยเนอะ ฮื้อออ
คุณเขียนต่อไป ตามที่คุณตั้งใจเลยนะคะ
(ปล่อยให้แฟนคลับผู้ที่อ่อนแอต่อวังวลของวัฎจักรแห่งความจริงนี้ ร้องให้ขี้มูกโป่ง ให้เข็ดเลยด้วย ได้เกิดเป็นภูมิต้านทาน คือเขาได้มีภูมิต้านทานเนาะ)
เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ
สู้ สู้ต่อไปนะคะ
ถึงมีหลายตอนจบเพื่อคนหลายแบบครับ
ทั้ง Good end (จบดี) Bad end (จบแย่) Correct end (ฉากจบที่ถูกต้อง)ส่วน True end นี่คิดอยู่ว่าจะมีไหม5555
เพราะนิยายรักต่างจากนิยายเกม ทุกการตัดสินใจ ทุกฉากจบเกิดขึ้นได้
ถ้าเป็นฉากจบดี แน่นอน นางเอกไม่ป่วย และไม่เคยติดเชื้อแน่นอน จบดี แฮปปี้ มีครอบครัว
Correct end พระเอกอาจถูกรถชน บู้ม! ตาย
ทุกฉากจบเป็น True end ได้ อยู่ที่ว่าคุณจะเชื่ออะไร แต่ต้องดูก่อนว่า จะทำ True end ดีไหม
มันไม่ลื่นอ่ะ...ถ้าจะให้ปรับก็ทั้งหน้า//ไม่อวยนะ ...ขอโทษถ้าแรงไป ((เราไม่ได้โกรธกันนะ))
เรามีดราม่า....เรื่องหนึ่ง ...เป็นเรื่องสั้น ไม่ลิงค์นะ สนใจลองไปอ่าน ไม่ดีมาก แต่คนอ่านหลายคนก็ร้องไห้ได้อ่ะ
สวัสดีค่ะ คห.ที่6
มันไม่ลื่นอ่ะ...ถ้าจะให้ปรับก็ทั้งหน้า
เจ้าของเม้นต์นี้อยากขอคุณว่า หากคุณรู้สึกว่า...ไม่ลื่น...นะคะ
นั้นเกิดเป็นความเข้าใจได้ว่า คุณมีความสามารถรู้ได้ว่า...การเขียนที่ลื่นกว่า...ของเจ้าของกระทู้อย่างแน่นอน
เมื่อเข้าใจได้แบบนี้แล้ว ก็อยากขอให้คุณแก้ฉากทั้งหมดของเจ้าของกระทู้ ให้ดูเป็นความรู้ด้วยจะได้ไหมเอ่ย
คือว่าเจ้าของเม้นต์ ก็เป็นนักเรียนหัดเขียนค่ะ
ซึ่งจริงแล้วดูเจ้าของกระทู้จะเปิดใจได้กว้างขวางอยู่แล้ว จากคำที่เขาเข้ามาขอให้เพื่อนๆช่วยดูผลงานของเขา ดังที่เห็นในหัวข้อของประเด็นของเขานะคะ
คือนี่นะคะ
(ช่วยตอบหน่อย) ช่วยบอกการเขียนดราม่าหน่อยครับ นั่งฟังเพลงอยู่นาน แต่งได้แค่นี้เอง ใครมีอะไรแนะนำเข้ามาได้เลยครับ ขอความกรุณาด้วยครับ
ที่ขอให้คุณช่วยแก้ไขฉากนี้ของเขา เพื่อเป็นตัวอย่าง แบบอย่าง ซึ่งเจ้าของเม้นต์อยากที่จะถือโอกาสเรียนรู้ไปด้วยอีกคน
ขอบคุณล่วงหน้า
หากคุณจะกรุณา ค่ะ
แปะเลยครับ
รีบไหม....แก้ใหม่มันจะคนละสำนวนกับต้นฉบับนะ...
ถ้ารอได้...จะเข้ามาแก้ให้เย็นๆ / ของเรายังไม่ได้อัพเลย ..... TT
เดี๋ยวแก้เองฮะ แปะก็พอ เกรงใจ5555
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1822315
อ่ะ..ลองอ่านดูค่ะ เป็นเรื่องสั้น
โหลดอ่านออฟไลน์แพรบ555
ตอนแรกอ่านชื่อกระทู้ผ่านๆ แล้วกดเข้ามาอ่านเนื้อหาเลย อืม... ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังฟังเพลงเลยนะ กลับไปดูชื่อกระทู้ ฟังเพลงจริงด้วยแฮะ 555 ความรู้สึกหลังอ่านจบก็รู้นะคะว่าตัวละครเศร้าจริงๆ แต่จะทำให้อินตามได้ไหมก็อีกเรื่อง ขึ้นอยู่กับเนื้อเรื่องและความผูกพันธ์ตัวละครก่อนหน้านี้ด้วยล่ะค่่ะ อย่างน้อยๆ ถ้าเราอ่านแล้วรู้สึกเศร้า คิดว่านักอ่านน่าจะรู้สึกแบบเดียวกันค่ะ แต่ถ้าคนแต่งอ่านแล้วยังรู้สึกเฉยๆ ก็คงต้องปรับแก้ ลองเพิ่มฉากนึกถึงอดีตไปด้วยดีไหมคะ ทั้งรอยยิ้ม ทั้งมื้ออาหาร ลองบรรยายเป็นเหตุการณ์ตอนนั้นไปด้วยเลยน่ะค่ะ เท่าที่เราคิดได้นะ 555 เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
ขอบคุณนะอัลเล็น
โอ้ อันนีี้เห็นด้วยเลยค่ะ
ต้องเขียนให้ลึกกว่านี้555
เห็นด้วยกับน้องญาญ่าอุรัสยา แนะนำน้องคนหล่อให้หางานของนักเขียนเก๋าๆ มาอ่าน เคยอ่านนิยายของคุณทมยันตีมั้ยคะ หลายๆเรื่องเลยที่พี่อ่านแล้วร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า แถมซึม อึนต่อไปอีกหลายวัน คือมันมีความดึงดูดให้เราจมลงไปกับการดำเนินเรื่อง ความอินไปกับตัวละคร อันนี้คือกราบในความเทพเลย
แล้วก็อีกอย่าง น้องคนหล่อไม่มีประสบการณ์ในด้านความรักหรือมีน้อยมากใช่มั้ยเอ่ย สิ่งที่น้องพยายามสื่อออกมาในหลายๆเรื่องมันเลยค่อนข้างจะ ยังไงดีล่ะ แฟนตาซีของชายโสด? คืออ่านแล้วรู้น่ะว่าเราไม่ใช่มือโปร บางทีมันเลยขัดๆ ไม่ค่อยชวนอินเท่าไหร่ ยังไงก็ลองไปหานิยายมาอ่านเพิ่มความกว้าง ความลึกของช่วงอารมณ์ที่เรารู้จัก แล้วที่สำคัญเลยคืออัพคลังคำศัพท์ที่ควรใช้น่ะ น่าจะเป็นการอัพสกิลที่ดี (หลับตาอย่างอ่อนโยนมันฟังพิลึกมากสำหรับคนใกล้ตาย 5555 อ่อนแรง อ่อนล้าอะไรก็มีนะน้องงง ร้องไห้เป็นฝนตกอีก มันขัดซีนอารมณ์มาก นี่จะเอาขำเหรออ คือพี่ว่าคลังเราก็กว้างอยู่ แต่ไม่มีการจัดเรียงเป็นหมวดหมู่จนไม่รู้ว่าเอาไปใช้ตอนไหนได้บ้างอ่ะ อันนี้ใช้ตอนขำ อันนี้ใช้ตอนซีเรียส คือไม่มีป้ายแปะเลย) บางทีดุ่มๆแต่งไปแบบไม่มีไกด์ ไม่รู้แนวทางมันก็ยากน่ะ ยากทั้งคนเขียน คนช่วยดูเลย 55555 ยังไงก็สู้ๆนะ
เห็นด้วยอย่างที่สุดค่า :)
นั่นดิ พิลึกจริงด้วย555
บางทีตอนเราแต่งๆไปมันอินมาก ลื่นมากจนบางทีก็ลื่นแล้วไหลอะไรแปลกๆ ออกมา เพราะงั้นถึงต้องอ่านทวนเยอะๆ ก่อนจะเผยแพร่น่ะ บางทีเราอ่านทวนสามรอบ ก็เจอจุดแปลกๆ ต้องแก้ทั้งสามรอบเหมือนกัน งานเขียนถ้าไม่เกลาเลย มันก็ไม่สมูทอ่ะนะ //ว่าแต่มีลิสท์นิยายรึยัง อยากได้น้ำตาท่วมเบอร์ไหนบอกได้นะ พี่ยินดีแนะนำ 55555
ขอแบบน้ำตาเพราะอินเศร้า ฮื๊อ
ถ้าให้พี่วิจารณ์ คงไม่ต่างจากพี่ๆคนอื่นที่แนะนำค่ะ
น้องคนหล่อยังมีปัญหาเรื่องการใช้คำอยู่ บางคำอยู่ผิดที่ผิดทางพอสมควร เลยทำให้การส่งความรู้สึกเศร้า ดราม่าคนรักตายมันไม่ชัด ออกจะตลกในบางจุดด้วย
แต่พี่ก็เข้าใจนะว่าเวลาเราหัดเขียนมันยากมากในทุกซีนอารมณ์นั่นแหละ ลองใหม่ค่ะ
1. อ่านงานวรรณกรรมให้เยอะกว่านี้ ลองบอกพี่หน่อยซิว่างานชั้นครูที่อ่านไปล่าสุดเป็นเล่มไหน :) ถ้ายังอ่านได้ไม่มาก เราจะขาดวิธีการบรรยาย นักเขียนดีๆ อย่างงานป้าทมยันตีที่พี่แมวลั่มแนะนำ ถือว่าดีมาก —-ลองอ่าน”คำมั่นสัญญา”ดู เรื่องนี้นางเอกป่วยตาย พระเอกไม่ได้ลงเอยกับนางเอกแต่ช่วยเลี้ยงลูกให้ในตอนสุดท้าย หรืออาจจะไปอ่าน “ในฝัน” อันนี้ก็ตายเหมือนกัน “รอยอินทร์” และอีกหลายเรื่อง
2. เพลงช่วยให้เศร้าได้ แต่จะไม่มีประโยชน์มาก ถ้าเราไม่มีคลังคำศัพท์ที่สื่ออารมณ์ต่างๆ และไม่รู้วิธีการวางตำแหน่งให้มันโอเค ยกตัวอย่างเช่น
“ผมร้องไห้ออกมาเหมือนฝนตกและส่ายหน้า ส่วนเธอพยักหน้าตอบ เพราะความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่มันก็มีความเศร้าเป็นส่วนผสมหลัก แต่ก็ดีใจที่เธอไม่ต้องทุกข์ทรมานกับอาการป่วยอีกแล้ว”
น้องคนหล่อจะปรุงอาหารหรือ “ส่วนผสมหลัก” -คำนี้คืออะไรคะ? น้องคิดคำนี้จริงๆหรือถ้าต้องอยู่ต่อหน้าคนที่กำลังจะตายลงได้ในทุกวินาที มันคงไม่ใช่...จริงไหม
ร้องไห้แบบไหนคือ “ฝนตก” อันนี้ไม่มีความรู้สึกดราม่าเลยเพราะมันไม่ละเมียด ไม่ถึงอารมณ์คนจะตายตรงหน้า ภาพไม่สวยพอที่จะทำให้คนอ่านอิน
และอีกอย่างคือใช้ pov แบบไหน ถ้าจะเจาะที่อารมณ์พระเอก ก็ต้องใช้ pov1 อัดความทุกข์ กรีดร้องโหยไห้อยู่ข้างใน ความรู้สึกที่เหมือนใจถูกเฉือนออกไปอยู่รอนรอน แต่ตรงนี้มองไม่ออกว่าตกลงใครกำล้งเศร้า พระเอก หรือนางเอก เพราะกล้องมันลอยไปลอยมาค่ะ
ถ้าให้พี่แก้ย่อหน้านี้ ก็อาจจะเป็น
“ มีเพียงความเงียบ...ไม่มีแล้วเสียงร่ำไห้เพราะกล่องเสียงตีบตันไปหมด น้ำตาที่กำลังเอ่อท่วมหัวใจได้ไหลรินสู่ภายนอก ใบหน้าซีดขาวบนหมอนนั่นมีรอยแห่งมรณะฉายชัด ร่างที่ผอมซีดแทบไม่มีแรงจะพยักหน้า
แต่จะเอ่ยอะไรได้ สิ่งเดียวตอนนี้ที่ควรยินดี... จะไม่ต้องเจ็บอีกแล้ว...ใช่ไหมคนดี...”
3. พี่เคยตั้งกระทู้เรื่องซีนดราม่าไว้แล้ว จำได้ไหม ลองไปอ่านที่พี่ๆเขาเขียนดู อาจเป็นประโยชน์กับน้อง โดยเฉพาะที่พี่มิรันแปะลิงค์ให้ค่ะ
https://www.dek-d.com/board/view/3917111/
จำไว้ว่า พยายามน่ะดีอยู่แล้ว แต่อย่ายัดเยียดความรู้สึกตนเกินไป ทอดอารมณ์ และจังหวะการเขียนก็สำคัญ
เขย่าแต่พอดีเน้อ...
คำมั่นสัญญา ต้องหามาอ่านละ
นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะแนะนำน้องนะคะ
จะไม่มีอีกสำหรับกระทู้ใดๆที่น้องมาเขียนขอความช่วยเหลือ
ขอให้โชคดีแล้วกัน
ครับผม ขอบคุณครับ^^
คำมั่นสัญญาคือเดอะเบสท์มาก เป็นเรื่องที่อ่านแล้ว 'น้ำตาท่วมหมอน' แบบจริงจังเลยค่ะ
ทุกวันนี้ยังไม่คิดย้อนกลับไปอ่าน หน่วงเกิน 55555
ต้องอ่านเสียแล้ว อยากลองแฮะ555
แนะนำให้น้องคนหล่อไปอ่านอย่างยิ่ง อ่านเยอะๆ งานเก่าๆมีมาสเตอร์พีซเยอะแยะไปหมด คิดว่าจะเปิดมุมมองได้เยอะเลย ของแบบเนี้ย ถ้าไม่มีประสบการณ์ ไม่รู้จะอินยังไงด้วยตัวเอง มันก็ต้องเสพงานคนอื่นให้รู้แล้วเอามาตกผลึกสร้างแนวทางของตัวเองนะ สำคัญเลยคืออย่าไปเอาเค้ามาสวม ทำยังไงให้เราเป็นเรา แต่รู้แนวทางของคนอื่นๆ อันนี้ต้องอาศ้ยประสบการณ์แล้วล่ะ
ขอเน้นย้ำอีกทีว่า อย่าไปเอาเค้ามาสวม นอกจากจะเป็นการล่วงเกินคนที่ใจดีช่วยชี้แนะ มันยังเป็นการดูถูกตัวเองอย่างมากเลย... เราเป็นนักเขียน นักเขียนคือคนที่ถ่ายทอดความคิดของตัวเอง ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวหนังสือ การไปหยิบยกความคิดคนอื่นมาใส่ในงานตัวเอง พี่ถือว่ามันเป็นการล้มเหลวอย่างยิ่งในฐานะนักเขียนเลยนะ
ไม่เก่งก็ฝึกฝน ไม่รู้ก็ขวนขวาย แต่ไม่ใช่เอาสิ่งที่ได้รับมาเคลมเป็นของตัวเอง แล้วแบบนี้อีกหน่อยจะมีใครอยากช่วยเรากันล่ะ
ขอโทษครับผม
ทุกอย่างเป็นเพราะพี่ๆ เค้าหวังดีนะ ถ้าปรับแก้มันก็จะเป็นประโยชน์กับตัวน้องเฮงคนเดียวเลย พวกพี่ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไร อย่าคิดมาก แต่ไม่ใช่ไม่คิดตามเลยนะ 5555
เข้าใจครับผม ขอบคุณครับ
โอเค หลังจากทำใจอยู่นาน
ในที่สุดผมก็กลั้นใจอ่านมันจนจบ
#ไม่ได้จะบอกว่างานเขียนไม่ดีจนต้องกลั้นใจอ่านผมเเค่ขี้เกียจมากเท่านั้นเอง<3<3
• ออกตัวก่อนเลยว่าโดยเนื้อเเท้ผมเป็นนักอ่านเเละไม่ค่อยอ่านเเนวดราม่าหรือเเม้กระทั้งซึ้งกินใจ
เเต่ใช่ว่าจะไม่มีนิยายปวดตับในคลัง สำหรับใครที่อยากได้ตัวอย่างนิยายที่มีฉากดราม่า ผมจะเเปะไว้ให้ตรงนี้
เเน่นอนว่าทั้งหมดมันวาย
https://my.dek-d.com/Jittirain12/writer/view.php?id=1737710
ยังคงเป็นตำนานสำหรับผม ดราม่ามากเเต่ก็กลั้นใจอ่านจนจบในรวดเดียวผลคือซึมไปสองวัน เนื้อหาใกล้เคียงกับกระทู้
https://writer.dek-d.com/kotchagorn/story/view.php?id=1504640&fbclid=IwAR1n2-zjLwmZT1R-tJP_l6oHP-qUlrSGootBoK3_GavwAclePJhZO9ZsUAU
ใกล้เคียงเนื้อหากระทู้ นิยายเเปลน่าจะอ่านยากกว่าหน่อยนึง เเต่หนักหน่วงในทุกความรู้สึก
https://my.dek-d.com/real_namakemono/writer/view.php?id=1862820
อันนี้ก็ใกล้เคียงเเต่จะเบากว่าสองอันเเรกมาก มีฉากมุ้งมิ้งให้เยียวยาระหว่างทาง ไม่ถึงกับน้ำตาซึม
•ตรงนี้คือการชำเเหละเนื้อหา
อ่านเเล้วรู้สึกว่าบรรยายมากไปครับ
คือในฉากเศร้า/ดราม่าเนี่ยอะนะ
เราต้องปล่อยให้คนอ่านคิดเอาเอง
ให้เขาอินไปเอง เขียนน้อยเเต่ส่งผลต่ออารมณ์เป็นวงกว้าง
ควรเขียนภาษาเขียนให้เป็นภาษาเขียน อย่าเอาภาษาเขียนกับภาษาพูดมาปนกัน ท่อนที่เป็นบทพูดก็หยวนกันได้ ตอนที่บีบอารมณ์นี่มันไม่่ควรจริงๆ
เเนะนำว่าอย่าใช้คำสละสลวยมาก
ถ้าไม่ได้มาเเนวนี้เเต่เเรก มือใหม่มักจะพลาดกันเยอะตรงจุดนี้
ประเภทที่บรรยายอยู่ดีๆก็มีคำว่าโลหิต นัยน์ตา โศกา ทรวดทรง
คืออ่านเเล้วรับรู้เลยว่ามันไม่เข้าพวก ัเรื่องนี้อธิบายยากขึ้นอยู่กับดุลย์พินิจขอบเขตของเเต่ละคน อ่านเยอะจะรู้เองโดยธรรมชาติว่ามันเเปลกไหม
เล่าเรื่องเป็นเส้นตรง ไม่มีการใส่ปม
หรือลีลาการเขียน หักมุมสักนิดก็ไม่มี
การที่เราจะนำเสนออะไรซักอย่าง เราต้องทำให้มันดูมีอะไรก่อน มันถึงจะน่าสนใจ น่าเผือกต่อ
•ท่อนนี้มันเป็นตัวอย่างเเต่ไร้สาระมากไม่ต้องอ่านก็ได้ พิมพ์ไปงั้น
ตย.เปรียบเทียบ/เปรียบเปรย
-นำเสนอเล่าเรื่องสั้นๆเหมือนตัวเอกออกเดินทางไปส่งฝ่ายหญิง
เล่าให้เเฟนตาซีหน่อยก็เป็นรถไฟขบวนสุดท้ายไรงี้ ทุกอย่างราบรื่น จากกันด้วยดี มียิ้มให้กัน ปิดท้ายด้วยหลุมศพ/งานฝังศพ นางเอก ตบหน้าคนอ่านไปหนึ่งฉาด
ตย.เล่าย้อนอดีต
-นำเสนอเเบบเล่าย้อนหลัง อาจจะเป็นตัวเอกกำลังเปิดหนังสือรุ่นเเล้วลูกก็ถามถึงคนในรูปที่เจอโดยบังเอิญ เเล้วก็บรรยายว่าตัวเอกนึกย้อนไปถึงอดีตที่เคยคบกับนางเอก โดนนางเอกบอกเลิก เข้าใจผิดอยู่นานสุดท้ายก็ไม่ทันได้ดูใจไรงี้ พ่าม!----เเค่ก
ตย.เล่าเเบบสลับฉากไปมา
พบบ่อยในเรื่อง/หนังสั้นหักมุม พระเอกทำทุกอย่างเหมือนตอนที่นางเอกยังมีชีวิตอยู่สลับกับฉากที่นางเอหเคยใช้ชีวิตอยู่ในความทรงจำของพระเอก ปิดท้ายด้วยการโดดเพื่อนตบเรียกสติ หลอกว่านางเอกยังมีชีวิต-->หลอกว่าเพราะเอกทำใจได้เเล้ว ประมาณนั้น
•เตรียมเกาให้อ่าน พอดีคันมือ
https://youtu.be/9zmPTNgBZlo
อยากเเปะเฉยๆ ไล่ความเศร้ามั้ง?
โคตรเลยน่ารักไม่เคยกลั้นยิ้มได้---
กกับดักใช่หมือไร่
คิดมากน่า
ถ้าเปลี่ยนฉากระลึกถึงนี้อยู่ในห้องน้ำ ตอนที่พระเอกเปิดฝักบัวให้น้ำชำระล้างร่างกายอยู่ มันจะทำให้ฉากเศร้าสมบูรณ์ยิ่งขึ้นครับ ทำเหมือนใน mv ของเพลงไงครับ
หื้ม น่าลอง ต้องออกเดินทางอีกแล้วสิ เจอกันคราวหน้าครับ อาจหายไปพักนึง แต่ไม่นานมากหรอกมั้ง
อ่านดูแล้วครับ มันก็ใช้ได้นะ คือสนุกดีตรงภาษาครับ ถ้าลองยืดเรื่องให้ยาวกว่านี้ ใส่เนื้อเรื่องหลัก ผมคิดว่ามันจะสนุกได้นานขึ้น แต่ตอนท้ายอ่านไม่จบนะครับ
ขอบคุณคร้บผม^^
ขออนุญาตตอบนะคะ ไม่เก่งในฐานะนักเขียน แต่ชอบอ่าน ^w^
ถ้าให้อ่านแค่ที่ยกมา เฉยๆค่ะ เพราะเราไม่ได้ผูกพันอะไรกับตัวละคร ไม่รู้ว่าสองคนนี้รักกันมากขนาดไหนหรือผูกพันกันอย่างไรถึงต้องโศกเวลาจากกัน การเขียนดราม่าสำหรับเรา ยากสุดคือการปูเรื่องราวก่อนหน้านี้ให้คนอ่านรู้สึกว่า เออ เขารักกันมากจริงๆ นะ รักกันขนาดแค่ขึ้นรถไฟไปรบก็ต้องร้องไห้แล้ว หรือตัวละครมีความสำคัญจริงๆนะ คนอ่านถึงต้องอาดูรถ้าตัวละครนั้นไม่อยู่แล้ว ถ้าคนเขียนไม่สามารถสร้างความผูกพันเหล่านี้ขึ้นมาได้ ต่อให้เขียนสละสลวยแค่ไหนก็ไม่อินค่ะ แต่ถ้าคุณสร้างมันขึ้นมาสำเร็จ แค่พูดว่า "ลาก่อน" คำเดียวก็รวดร้าวไปทั้งใจ ไม่ต้องบรรยายอะไรมากเลย
นิยายที่อ่านแล้วร้องไห้ สำหรับเราไม่มีนะ ใจแข็งมาก ฮ่าๆๆ มีแค่อ่านแล้วซึมๆ เช่น คำพิพากษา ของ ชาติ กอบจิตติ ตัวเอกโดนรังแกมาทั้งเรื่องแล้วต้องตายอย่างโดดเดี่ยว อ่านแล้วจุกพูดไม่ออก สงสารตัวเอกสุดๆอะไรจะรันทดปานนั้น
ขอเสริมในส่วนที่คุณเขียน เราเห็นภาพนางเอกไม่ชัดค่ะ เลยไม่อิน (ลองดูหนังเรื่องราชินีและคนสนิท ฉากช่วงเวลาสุดท้ายของควีนทำออกมาได้ดีมาก หน่วงอารมณ์สุดๆ ทั้งการกล่าวลา ทั้งการเบนภาพไปที่ถังออกซิเจนว่าไม่มีฟองแล้ว ทำได้ดีมาก) คำพูดบางประโยคไม่ชัดว่าใครเป็นคนพูด ติดใจคำว่า "ได้โปรด ที่รักของฉัน" ถ้าเขียนไม่ดี สำนวนนี้จะลิเกมาก สำหรับนิยายที่มีฉากเป็นยุคปัจจุบัน น่าจะเติมฉากพระเอกนางเอกในช่วงเวลาสุดท้ายมากกว่าบรรยายความรู้สึกของพระเอกอย่างเดียวเพราะมันจะกลายเป็นคุณให้คนอ่านเห็นความพร่ำเพ้อของพระเอกแทนที่จะได้เห็นฉากที่สะเทือนใจสุดๆ โดยรวมเขียนดีค่ะ แต่ขาดช่วงพีคสุดของอารมณ์ ทำให้จำอะไรในฉากไม่ค่อยได้ น่าจะมีคำพูดโดนๆจากนางเอกสักคำ ให้พระเอกจำจนวันตาย (ยกตัวอย่างเรื่องอยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก นางเอกทิ้งคำพูดว่า "กัมบัตเตะเน่ พยายามเข้านะ" ให้พระเอก เพื่อให้พระเอกเดินหน้าต่อไปได้ในวันที่ไม่มีเธอแล้ว หนังญี่ปุ่นหลายเรื่องเด่นเรื่องคำพูดนะ ลองหาดูค่ะ)
ขอบคุณคร้บผม^^
นั่นสินะครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ