จุดจบสายด้นสด พล็อตมีปัญหา ไปต่อหรือหยุดก่อนดี?
ตั้งกระทู้ใหม่
พอถึงจุดนึงเลยคิดว่า ต้องหักดิบแล้ว แบบต้องเขียนด้นสดเอาลงเว็ปเลยไม่งั้นก็จะผลัดไปอีกแสนปี
พอเอาเข้าจริง ถามว่าแก้ปัญหาได้มั้ย มันแก้ได้จริง แต่ปัญหาใหม่เกิดขึ้นแทนนี่สิ!?
เรารู้สึกว่า ระหว่างแต่งมันมีหลายอย่างที่คอนโทรไม่ได้ตามต้องการเพราะก่อนเก่าๆที่เราด้นไว้มันบล็อคทางไปต่อเรา แล้วก็ปมหลายปมก็เอามาใส่ได้น้อยกว่าที่ควรจะเป็นเลยทำให้ไม่อิน เราเลยแก้ปัญหาด้วยการพักซักอาทิตย์นึงมาร่างพล็อต แต่ดันเกิดปัญหาจ้า!!!
ปัญหาคือ เรามั่นใจในตัวเองมากไป คิดว่าในหัวเรามีพล็อตแค่ต้นกับจบและปมที่จะใส่ในเรื่องก็พอ ระหว่างนั้นด้นเอา แต่มันไม่ใช่เพราะเราคิดพล็อตกลางเรื่องไม่ออกจริงจัง ปมที่คิดไว้ก็ไม่ณุ้ว่าจะเอาปมไหนมาก่อนหลังดี
เอาล่ะสิ ปัญหาใหญ่เลยทีงี้ ถ้าฝืนเขียนต่อปัญหาแน่ๆ แต่ถ้าเราพักงานเขียนไว้ไปคิดพล็อตก่อนจนละเอียดก็เสี่ยงดองอีก แถมจะหายไปนานอีก(กลัวคนอ่านรอค่ะ)
โอเค เราผิดเองแหล่ะที่สะเพร่า ไม่ยอมวางพล็อตให้ดีก่อน เข็ดแล้วจ้า5555
ท่านที่มีปัญหาเรื่องพล็อตตัน ทุกท่านแก้ปัญหายังไงบ้างคะ ไปต่อระหว่างนั้นก็คิดไปด้วย หรื หยุดแล้ววางพล็อตให้ละเอียดก่อน
OzLovely
20 พ.ค. 62 เวลา 23:18 น.
760
views
22 ความคิดเห็น
อ่านแล้วเหมือนตัวเองมาตั้งกะทู้ถามยังไงไม่รู้ 555
คือจะบอกว่าวิธีการเขียนของคุณเหมือนเราไม่ผิด มีฉากเปิด ฉากปิด ปมเรื่อง นอกนั้นเก็บผักบุ้ง ปล่อยตัวละครไหล(ด้นสด) ไม่มีพล็อตตายตัวให้ตัวละครเดิน (คือไม่มีการวางพล็อตนั่นเอง) ถ้าเดาไม่ผิด (ถ้าเหมือนเราละก็) ไม่มีการเขียนพล็อตในกระดาษ ทุกอย่างอยู่ในหัวเท่านั้น
วิธีการแก้ปัญหา..
จริงๆ แล้ว คุณควรเขียนงานเรื่องนี้ให้ได้อย่างน้อย 80% ของเนื้อเรื่องค่ะ อย่างน้อยก็มีสต็อกอยู่ หรือใกล้จบแล้วค่อยลงเว็บ มันจะตัดประเด็นเรื่องนี้ไป แต่ก็เข้าใจนะคะว่าใจร้อน เพราะคนเขียนย่อมอยากรู้feedback
เอาล่ะ...ทีนี้เกิดปัญหาขึ้นคือไปต่อไม่ได้ วิธีการแก้อย่างแรกคือพักให้สมองโล่ง (อาจต้องปดคนอ่านไปก่อนด้วยเรื่องบลาๆๆๆ) อันดับต่อมา คือไล่อ่านตั้งแต่หน้าแรกค่ะ หาทางบิดเนื้อเรื่องเพื่อให้ไปต่อได้ แล้วค่อยตบพล็อตกลับมาเดินตามแนวทางใหม่อีกครั้ง แต่ต้องจำไว้ว่าอย่างให้ออกทะเลไปไกลค่ะ
หวังว่าข้อความข้างต้นจะช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อยนะคะ ไฟต์ติ้งค่ะ :)
ขอบคุณมากๆค่ะ
ตอนนี้สำนึกผิดแล้ว จะไม่ลงทันทีที่แต่งแล้ว ฮืออออ
เราสดทุกเรื่องลองไปดูได้ 5555555555555
เราไม่ชอบวางพล็อตไว้ก่อน เพราะเราขี้เกียจเป็นนักเขียนนิสัยแย่นิสๆ 55 แต่เราว่ามันสดใหม่มันทำให้เราอย่างแต่ง everything ไหลไปกับสมอง..แต่ก็เสี่ยงออกทะเลตอนนี้เรื่องล่าสุดก็เขียนเสร็จไปตามที่คาดไว้ 50% แล้วแหละ เราเป็นคนที่ถ้าจะวางพล็อตเรื่องก่อนนิยายเรื่องนั้นจะไม่ค่อยสนุกน่าเบื่อ มีคนอ่านน้อย แล้วก็ดองนานมากประมาณ 4-5 ปี เรื่องไหนสดมันดันปัง..
เรื่องที่เราสดเราก็ดองเหมือนกันแหละ อย่าว่างั้นงี้แต่เราก็มาต่อบ่อยกว่าเรื่องที่วางพล็อตไว้แล้ว ถ่้าถามว่าเราแก้ไขยังไง????..
เรามีแรงบันดาลใจล้นสมอง เราต้องจำมาเยอะๆแต่ไม่ใช่ก็อปนะ จำรูปแบบของการดูหนังซีรีย์อารมณ์ เพราะงี้เลยมีแรงเขียนต่อได้...
เราดูหนัง/ซีรีย์เยอะ ได้แรงบันดานใจได้มุมมองของตัวแสดง แบบเช่นตัวละครจะเล่าเรื่องจากการอ่านแดอารี่อะไรงี้ เราอ่านหนังสือบ่อย ไปเจอพวกเรื่องประวัติศาสตร์ไปเจอเรื่องวิทยาศาตร์เอามาผสมใช้ในเรื่องของเรา ดูข่าวบ้าง เราเลยได้แรงบันดานใจจากข่าวอาชญากรรมในข่าวมาสร้างฉากตื่นเต้นเช่น เครื่องบินตก ปล้นแบงค์ข่าวช่วยตัวประกันไรงี้ หรือไม่ก็ ฟังเพลง/ดูMV แล้วเอามาประยุกค์ให้เข้ากับเรื่องที่เขาเขียน ให้มันอยู่ในกรอบของเรื่องไม่ออกทะเลมากไป (แบบหนังเรื่อง halloween อันนี้ออกทะเลหนักมาก) แบบนั้นแหละ เราชอบจดมากๆเลยยมีไอเดียเยอะอยากเปิดเรื่องใหม่บ่อยแต่ก็พยายามไม่ทิ้งเรื่องเก่ามาก เราไม่ฝืนเขียนเวลาตัน
แต่ถ้าบังคับตัวเองได้มันจะผ่านไปได้ด้วยดีนะเราว่า 5555
เพราะเราเคยตันอยู่ 2 ปีคิดไรไม่ออกเลย เลยลองเขียนไปเรื่อยๆเขียนลบๆจนมันถึงจุดอิ่มตัวเราก็หยุดและกลับมาลองเขียนใหม่มันจะมีจุดพีคเว้ยย
จุดพีคที่ว่าคือฉากที่เราเขียนตอนหน้าเบื่อผ่านไปได้แล้วเข้าสู่เนื้อหาตอนที่มันสนุกเราเขียนนิยายแอคชั่นจุดที่่เราหยุดเขียนไม่ได้เลยคือฉากหนีตาย ฉากตามล่า ถ้าเขียนให้เหมือนกับหนังที่ฉายภาพออกมาได้ทุกอย่างมันจะมันส์มาก คนอ่านก็จะมันส์ด้วย 5555 และถ้าตันจริงๆทางออกของเรามันอาจจะดูแรงกับนักเขียนคนอื่นมากนั้นก็คือการ 'รีไรต์' เขียนใหม่ทั้งหมดนั้นแหละ 555
ยาวเลยนั้นแหละ ... สู้ๆนะเรารู้ว่าคุณเก่ง ++
ขอบคุณมากๆค่ะ เราพึ่งลงได้แค่6ตอนเองไม่รู้ว่าถ้ารีไรต์เลยจะน่าเกลียดมั้ย แต่คิดว่าอนาคตได้รีแน่ๆค่ะ
ผมก็เจอครับ ผมหยุดเขียนทั้งหมด ปิดนิยาย แล้วมาวางพล็อตใหม่ 555 เหมือนหนีปัญหาเลย
ตอนนี้ปิดมาครึ่งปีละ ยังไม่เปิด
ด้นสดก็ต้องด้นต่อไปจนจบ ยอมรับให้ได้ว่าต้องแถเพื่อให้เรื่องไปต่อ
มันเป็นธรรมชาติของมัน หยุดเขียนไปเริ่มเรื่องใหม่ก็เจอปัญหาเหมือนเดิม
เราเป็นคนหนึ่งที่เขียนด้นสดค่ะ ไม่ได้วางละเอียด แต่มีกรอบให้กับเรื่องที่จะเขียน มีเหตุการณ์ใหญ่ๆ ที่อยากให้เกิดในเรื่องรออยู่ ส่วนรายละเอียดค่อยมาเติมตอนเขียนจริง เพราะเวลาเขียนเราจะปล่อยให้ตัวละครเดินเรื่องไปเอง ส่วนเรามีหน้าที่แค่พาเขาไปยังเหตุการณ์ที่เรากำหนดไว้ เพราะถ้าเรานำตัวละครหรือปล่อยตัวละครเกินไป โน่นนนนนค่ะ ออกอ่าวไทยสู่ทะเลจีนใต้ไปเลย
.
เรื่องตันมันธรรมดานะ แต่ถ้าจะให้ดีเขียนให้จบ แม้ใจอยากจะลงก็ทนเอาหน่อย จบแล้วมันแก้ไขได้ แต่ถ้าเขียนไม่จบปัญหาเยอะกว่า ว่าป่ะ จบแล้วอ่านทวนเติมรายละเอียดสักรอบ ค่อยลงเว็บก็ยังไม่สายค่ะ รีไรต์ไปลงไปได้ความสม่ำเสมอด้วย ส่วนตัวเราว่าเขียนไปลงไปมันกดดันตัวเองนะ เขียนตันแล้วมาเจอกดดันเรื่องนี้อีก ชีวิตรันทดเลยคราวนี้
.
แต่ๆๆ ถ้าตันในระดับสีแดงแบบไปต่อไม่ได้แล้วจริงๆ ลองหยิบหนังสือของคนที่เราชอบมาอ่านดูค่ะ ดูการเล่าเรื่องของเขา ดูมุมมองของเขา อะไรที่ทำให้เราชอบแล้วลองๆ มาปรับของเราดูค่ะ น่าจะช่วยได้บ้างเนาะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
ขอยคุณมากๆค่ะ ตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นสีแดงแต่อนาคตไม่แน่ สงสัยต้องหยุดลงแล้วมาวางพล็อตก่อนจริงๆ5555
ส่วนใหญ่เราจะเขียนพล็อต วางโคลงเรื่อง วางปมต่าง ๆ เอาไว้ แล้วถึงจะเริ่มรวบรวมข้อมูล ในระหว่างนั้นก็จะสร้างคาแลคเตอร์ตัวละคร สร้างฉากในจินตนาการณ์ขึ้นมา และสรรหาชื่อที่สละสลวยไปด้วย เมื่อได้ทุกอย่างครบตามที่ต้องการแล้วเราถึงจะเริ่มลงมือเขียน
ปัญหาของเราไม่ใช่เรื่องตันแต่มันคือความขี้เกียจ ไม่ติดเล่น(เกมส์) ก็ติดโซเซียล วิธีแก้ เล่นให้เต็มที่ในตอนกลางวันแล้วมาขยันในตอนกลางคืน //เอาใจช่วยค่ะ(〃･ิ‿･ิ)ゞ
ก็นะคะ เราก็ด้นสด แต่ยังไม่เคยเจอถึงขั้นตัน
เรื่องแรกด้นสดแบบเขียนแต่ชื่อตัวละครที่สำคัญเท่านั้นค่ะ ส่วนโครงเรื่องจะอยู่ในหัวทั้งหมดเลย ก็เขียนไปคิดไปอย่างเมามัน เรื่องสองก็ไม่ต่างจากภาคแรก เพราะเป็นรุ่นลูก ก็ด้นสดต่อค่ะ เพียงแต่คราวนี้ต้องจดชื่อตัวละครที่เพิ่มมากขึ้น แต่ก็มีการวางเนื้อเรื่องคร่าว ๆ ค่ะ วางไว้เสียดิบดี สุดท้ายไม่ใช้ที่วางไว้ทั้งหมดเลยค่ะ ด้นสดเอาสนุกกว่า
พอมาเรื่องที่สาม หึ อย่าคิดว่าจะวางโครงเรื่อง ด้นมันต่ออีกค่ะ แต่งมันสด ๆ เลย แต่งจบลงเลย จนกระทั่งมีนักอ่านมาถามว่า จะจบอย่างไรคะ ก็ตอบไปว่า ไม่รู้ค่ะ ช่างสนุกเสียจริง
แต่ของเราไม่เคยออกทะเลนะคะ เพราะการเขียนทุกครั้ง โครงเรื่องมันจะอยู่ในหัวอยู่แล้ว เมื่อเขียนไป เราก็สามารถควบคุมมันได้ค่ะ
บางคนอาจมองว่าเสี่ยง แต่เรามองว่ามันสนุกดี ทั้งสามเรื่องก็จบลงหมดแล้วค่ะ
อ้อ วิธีแก้ อืม ไงดีล่ะ คือถ้าคิดไม่ออก เราจะพักแค่พอให้สมองโล่งค่ะ หลับสักตื่นเลยก็ได้ หรือตั้งรางวัลให้ตัวเองค่ะ ถ้าจบแล้วจะไปดูหนังนะ หรืออะไรสักอย่าง สู้ ๆ ค่ะ
คิดไปคิดมาสายดีก็ดีตรงที่ถ้านักเขียนอินงานก็จะน่าลุ้นตามด้วย เพราะแม้แต่คนเขียนเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าขะจบแบบไหน55555
ถ้าด้นแล้วก็ต้องด้นให้จบค่ะ แถให้ได้ แม้สีข้างจะถลอกขนาดไหนก็ตาม แล้วพอจบก็ค่อยมาอ่านทวนซ้ำอีกที ถึงตอนนั้นอาจคิดอะไรออกแล้วก็ได้
ความเป้นนักด้นอย่างเดียวคงไม่รอด คงต้องฝึกเป็นนักเรียบเรียงด้วย และนักรื้อแก้ปัญหาไปด้วย
ลองนึกถึงสร้างตึกอะครับ
คนที่เขามีพล็อตสมบูรณ์ก็เหมือนมีแปลนที่ดีมากๆ ก็สรา้งๆไปเรื่อยตามแปลน ไม่มีอะไรต้องตามแก้
แต่ถ้าเป็นนักด้น (ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่เริ่มต้นด้วยวิธีนี้มาตลอดในการหาความคิด)
เราสรา้งๆไปสักพัก อยู่ไประยะหนึ่งก็โอเค แต่ก็จะมีระยะที่ต้องขายอาคาร ..ทีนี้ล่ะงานเข้า
แต่นั่นก็ไมา่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้
ลองหาดูวีดีโอ การรีโนเวทบ้านดูสิครับ
เผื่อจะได้อะไรบางอย่าง
เราก็ด้นสดเหมือนกัน
มึแค่พล๊อต...
เคยวางโครงเรื่อง.....ทำได้นะ...แต่แข็งไป..เราแต่งเองยังไม่อินเลย
ก็ 14 เรื่อง ...มีโครงร่าง 1 เรื่อง ไม่ปัง.....นอกนั้น...ประสบการณ์จากทั้งหมดทีเคยเห็น เคยอ่าน...ทั้งสิ้น
ด้นสดแล้วพลาดก็เหมือนติดกระดุมผิดเม็ดมันก็จะผิดไปเรื่อยๆ
วิธีแก้ก็คือรื้อติดใหม่ ตั้งแต่ตรงที่ผิดค่ะ
นิยายที่เราเขียนทุกเรื่อง เป็นเรื่องที่เขียนไปลงไปทุกเรื่องค่ะ(ด้นสดนั่นแหละ 5555)
เราเหมือนกับ จขกท. เลย คือมีต้นเรื่อง มีปมเรื่อง มีตอนจบของเรื่อง และที่เรามีอีกอย่างคือปมของตัวละครค่ะ มันอาจไม่ได้มาพร้อมกันตอนแรก แต่มันจะค่อย ๆ มา เพราะตัวละครเราก็คือมนุษย์คนหนึ่ง ต้องมีอดีตที่ผ่านมากับปัจจุบันที่เป็นอยู่
ปมตัวละครอาจจะเป็นเมนหลักของเรื่องหรืออาจแค่เป็นปมเสริมพฤติกรรมของตัวละครว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ มีนิสัยแบบนี้ มีการคิดตัดสินใจแบบนี้ อาจเอามาใส่หรือไม่ใส่ในเรื่องก็ได้ แต่ส่วนพวกนี้ก็เป็นทางเลือกที่ดีในการเอามาแก้วิกฤตปมหลักตันค่ะ
เวลาเราเขียนอยู่แล้วรู้สึกว่าไปต่อไม่ได้เราจะหยุดและตั้งคำถามกับเนื้อเรื่องของตัวเองค่ะ(บางทีคอมเมนต์คนอ่านก็ช่วยตั้งคำถามให้เราค่ะ ทำให้ฉุดคิด เพราะจุดนี้เลยชอบที่จะเขียนไปลงไป 555) อย่าง จขกท. บอกว่ามีปมหลักก็ถามปมหลักอันนั้นเลยค่ะ ปมคืออะไร? เพราะอะไรทำให้เกิดปมนี้? ผลกระทบจากปมมีอะไรบ้าง? และวิธีแก้ปมคืออะไร? ค่อย ๆ ถามค่อย ๆ แก้ปมไป สุดท้ายทางที่ตันก็จะเห็นรอยร้าวให้เราทุบออกแล้วต่อได้เองค่ะ ยิ่งนิยายใครที่มีคอมเมนต์จากนักอ่านถือว่าเป็นกำไรนะคะ ไม่ว่าจะเป็นติหรือชมหรือสงสัย มองหาข้อดีในคอมเมนต์เหล่านั้นแล้วเอามาใช้กับงานเขียนของเราค่ะ
สู้ ๆ นะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ แต่ปัญหาคือ ปมทุกปมของเราเป็นปมตัวละครOTZ
ถ้างั้นก็ถามมันทุกตัวเลยค่ะ ว่าจะไงกับชีวิตต่อดี ต้องการอะไร จะเอาไงก็บอกมาเล้ยยยย 555
ไม่ไหวก็หยุดสักพัก(แต่อย่านาน เดี๋ยวดองเค็ม 555)
เปิดมุมมองให้ทั้งตัวเราและตัวละครเรียนรู้ไปพร้อมกันเล้ย หรือไม่ก็เอาคอมเมนมาสร้างทางให้ตัวละครเดินเลยจ้า
งานที่ไม่มีเเบบเเผนไม่เคยเป็นงานที่ดีหรอกครับ นักเขียนที่ประสบความสำเร็จในวงการนี้ส่วนมากคือคนที่วางเเผนก่อนครับ เเค่อาจจะไม่เข้มงวดมากหรือสามารถยืดหยุ่นได้ตามความเหมาะสมของผู้เขียน หากจริงจังจริงๆ ผมว่าวางเเผนดีกว่าครับ เเต่ถ้าอยากเขียนเฉยๆ ก็เเล้วเเต่ถนัดเถอะครับ ถามมาตรฐานของตัวเองเอาว่า โอเคไหม?
ผมก็ด้นสดครับ แต่เราต้องมีตอนจบในใจ และมีวัตถุประสงค์ของเรื่อง เหมือนเล่นเกมครับ ต้องทำทุกทางเพื่อให้เรื่องเราเข้าวัตถุประสงค์ที่เราวางไว้และไปสู่ตอนจบ
*เรื่องปม อย่าสร้างเยอะ ถ้าปมไม่เกี่ยวกับวัตถุประสงค์ก็รีบคลายๆไป
สายด้นเนื้อเรื่องเหมือนกัน ปกติเวลาเขียนเราจะมีแค่โครง ต้น ปม ตอนจบคร่าวๆ แค่นี้ ส่วนชื่อเรื่อง คำโปรย ชื่อตัวละครนี่ คิดที่หลังสุดเลย เพราะไม่ถนัด นอกนั้นแล้วแต่ตัวละครจะพาไป ไปไหนก็ได้อย่าออกแกรนด์ไลน์ก็พอ555 เวลาตันก็นอน ยิ่งคิดมากยิ่งเลอะเทอะ จะพาล่มทั้งเรื่อง ไม่ไหวก็รีไรต์ แต่คงแกนเรื่องหลักไว้
กำลังประสบพบเจอเหตุการณ์นี้อยู่เจ้าค่ะ ฮือ..
ด้นสดไม่ค่อยรอดค่ะ มีแต่พล็อต แต่โครงไม่แน่นก็ไม่ค่อยรอด เพราะระหว่างทางมีรายละเอียดให้ปรับเปลี่ยนมากมาย ดังนั้นเวลาจะเขียนเรื่องใหม่ เราวางละเอียดหมด จะได้ไม่มีปัญหา
ถ้าตันจริง ๆ ประกาศรีไรต์ค่ะ
กลับมาวางพล็อตใหม่ แบ่งตอนไปเลยว่าตอนไหนจะเขียนเกี่ยวกับอะไร มีปมอะไร คลายยังไง
เราเคยด้นสดไม่รอดเหมือนกัน ตอนนี้ต้องวางฌครงเรื่องให้ดีก่อนถึงจะเรื่มเขียน
สู้ ๆ ค่ะ
"ท่านมีปัญหาเรื่องไฟแต่งไม่มามากกว่าวางพล็อต"
ทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ล่ะคะ มันแทงใจเรามากรู้มั้ย เอื้อ
พอท่านบอกแบบนี้ เราก็คิดได้เลยว่า เออจริง
ขอบคุณมากๆค่ะที่ชี้ทางสว่าง
เราก็เป็นคนนึงนะคะที่ด้นสดตั้งแต่ต้นเลย คือแต่ละเรื่องที่แต่งเนี่ยคิดแค่วันสองวันแค่นั้นอะในการเปิดฉากตัวละครส่วนที่เหลือก็แค่ไหลไปเรื่อยๆเลย เวลาที่มันตันก็จะย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่บทแรกค่อยๆแล้วคิดภาพตามว่าตรงนี้มันอารมณ์ไหนตัวละครกำลังรู้สึกอะไรแล้วมันควรจะเป็นยังไงต่อ เหมือนพาตัวเองเข้าไปอยู่ในนิยายอะคะมันก็จะค่อยๆคิดพล๊อตเรื่องตอนต่อๆไปได้เอง แต่ถ้าตันจริงๆเราก็จะไม่แต่งต่อเลยนะเพราะรู้ว่าต่อให้แต่งไปก็ไม่สนุกหรอกนักเขียนกร่อยนักอ่านก็อาจจะกร่อยด้วย แต่ทางที่ดีมีพล๊อตกันไว้ก็ดีกว่าอยู่แล้วค่ะ ยังไงก็ไฟท์ติ้งนะคะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?
บทความที่คนนิยมอ่านต่อ