เราควรทำยังไงดี ??

[aum4501]

สวัสดี ทุกคน นี้เป็นกระทู้แรกของเรา พอดีเรามีเรื่องเครียดหลายเรื่องมากก ไม่ว่าจะเป็นทางเพศของเราด้วยความที่เราเป็นเพศที่สาม มันยากที่ครอบครัวและคนรอบตัวยอมรับและคุยกับเราขนาดเพื่อน คนรอบข้างยังเคยเหยียดและดูถูกเราเลยล้อบางไรบ้าง ว่าเกิดมาเป็นแบบนี้พ่อแม่ไม่เสียใจเหลอ? ทำไรให้พ่อแม่ภูมิใจบ้าง? เป็นแบบนี้แล้วโตไปทำอะไรหากินได้? ทางการเรียน คือพ่อแม่เราไม่สนับสนุนให้เราเรียนต่อ แต่คือเราอยากเรียนมาก แม่บอกว่า “ไปหาทำงานเหมือนคนอื่นเขาจะได้มีตัง ไม่ต้องมาขอพ่อแม่โตจนป่านนี้แล้วยังเลี้ยงตัวเองไม่รอดเลย” แล้วปิดเทอมเราก็ขึ้นไปทำงานที่กรุงเทพ ทำร้านอาหารแห่งหนึ่งตอนเข้าไปคือแบบว่าเหมือนเราเป็นทาสเขาอ่ะทำทุกอย่างเลย แล้ววันแรกที่เราเข้าไปทำตรงกับวันอาทิตย์ แล้วคือว่าวันอาทิตย์เป็นวันที่ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ แล้วเราคือพนักงานใหม่ เรายังไม่รูว่าต้องทำอะไรบ้าง พวกรุ่นพี่เขาก็ไม่มีการบอกไรเลย ไอเราก็เลยเข้าๆออกๆ จากการล้างแก้ว พอล้างเสร็จพี่ๆเรียกไปเก็บโต๊ะ แล้วบางครั้งลูกค้าก็มายืนกดดันอ่ะ (เมื่อไหรจะเสร็จสักทีรอนานแล้วนะ) พอเก็บเสร็จเอาเมนูไปให้ลูกค้ารอรับออร์เดอร์อีก แบบว่าเราคิดในใจว่าพี่ๆไม่เห็นมาช่วยเลย ทั้งที่ตัวเองก็ว่างอ่ะยืนเช็ดจานช้อนส้อมเฉย เราอ่ะเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่นเหมือนอย่างพี่ๆเค้าเก็บโต๊ะเราไปช่วยเขาตลอดแต่เขาไม่เคยมาช่วยเราเลยเราก็อยากจะเมินเขาบ้างเหมือนกันแต่ทำไม่ได้ จิตใต้สำนึกมันร้องมาว่าเราต้องช่วยเขาไม่ว่าเขาจะร้าย จะดุกับเราสักเท่าไหร พอเราไปเจอกับแม่ครัวแกเป็นคนเดียวที่ดีกับเราแนะนำเราทำนูน ทำนี่ ทำอย่างนี้ บลาๆๆ ทำไปได้สักอาทิตย์หนึ่งแม่ครัวแกก็ถามว่างานที่นี่หนักไหม เราก็ตอบว่าหนักจ่ะ เป็นครั้งแรกที่หนูทำงานก็มาเจองานหนักเลย แกก็แนะนำว่า “ไปทำ KFC 7-11 MK ดีกว่านะ ได้เงินเดือนเยอะกว่าด้วยที่นี่อะกินข้าวก็ไม่ตรงเวลา” เราตอบแกว่า “ไม่เป็นไรหรอกจ้า เดี๋ยวหนูก็ออกไปเรียนแล้วจ้า” ยิ้มแห้ง หลายวันผ่านไป และเราก็รอวันประกาศสอบสัมภาษณ์ และเราก็ติด แบบดีใจมากกก วันรุ่งขึ้นเราไปทำงานวันสุดท้าย เราก็พยายามทำงานจนเลิกงานเราก็บอกลาทุกคนที่ทำงาน แล้ววันถัดมาเราเดินทางกลับบ้านเพื่อจะไปสอบสัมภาษณ์ ที่มหา’ลัย

Comments

[HQ097]

แล้ว???? คือตกลงนี่จะมาเล่าเรื่องหรือต้องการจะถามอะไรครับ? เนื้อหาบนๆ บ่นเรื่องเป็นเพศที่สามแล้วคนรอบข้างไม่เข้าใจ พอมากลางๆ บ่นว่าทำงานร้านอาหารแล้วงานหนักพี่ๆที่ทำงานไม่ช่วยเลย แล้วก็เข้าเรียน จบ........

อืม.....โอเคครับ พี่อ่านแล้วและลองรอมาเกือบห้าสิบนาที ไม่มีการพิมพ์ต่อ แสดงว่าน้องคงจะมาพิมพ์แค่นี้สินะ ของอนุญาติรีพอร์ตละกันนะครับ เพราะถือว่าผิดบอร์ดแล้วล่ะ

[aum4501]

ต้องขอโทษด้วยนะจ่ะ เขียนยังไม่จบ นึกว่าไม่มีใครอ่านซะแล้ว

[HQ097]

เขาอ่านกันครับ แต่ถ้าอ่านจบแล้วพบว่าไม่สามารถตอบอะไรได้ ส่วนมากก็จะทิ้งกระทู้ไปเลย

[aum4501]

ขอต่อล่ะกัน

พอถึงบ้านประโยคแรกที่พอแม่ถาม “กลับมาทำไม เงินเดือนออกยัง” เราก็ไม่ตอบ ในใจคือแบบว่าทำไมไม่ถามว่าเป็นไงบ้างเหนื่อยไหม เราอยากได้ยินคำแบบนี้จากพ่อแม่ที่สุด แต่เราไม่เคยได้ยินสักครั้ง วันรุ่งขึ้นเราเดินทางไปมหา’ลัย เดินทางครึ่งวันกว่าจะถึง และเราก็นังรถสองแถวต่อไปมหาลัย ด้วยความที่เราไม่เคยออกไปไหนมาไหนคนเดียวไกลขนาดนี้ เราก็หลงเดินหาหอพัก แดดก็ร้อนมากกกก เดินมาไกลมากกกก เหงื่อไหลเหมือนอาบน้ำ เราก็เดินต่อไปเรื่อยๆๆๆๆ ร้อนๆพักแป็ป แล้วก็เดินไปเรื่อยๆๆ แล้วก็เจอพี่คนหนึ่งแกมาถามว่า “น้องไปไหนอ่ะ พี่เห็นน้องเดินมาสักพักล่ะ” เรายิ้ม “หนูเดินหาหอพักจ่ะ” พี่แกก็ถาม “น้องมาคนเดียวเหรอ?” เรา “ใช่จ้า” พี่แกก็พูด “น่าสงสารจัง มาพี่พาไปหาหอ น้องมากี่วัน” เรา “สองวันจ้า” แล้วพี่แกก็ขับรถพาเราไปหาหอ เราก็ขอบคุณแก แกก็ถามว่ามาสัม คณะอะไร เรา “คณะ……..” เราก็ถามแก “พี่ล่ะเรียนคณะไร ” “คณะ……”คณะเดียวกัน เราก็ถามว่าเรียนยากไหม บลาๆๆ วันรุ่งขึ้น เราแต่งตัวไปสอบสัม เดินไปรอรถหน้าหอ พอไปถึงเราก็ไปตรวจดูรายชื่อ แล้วเราก็ต้องตกตะลึง โหวว!!484 คน เราจะติดไหมว่ะ เราก็ไปต่อแถวรอเอกสารสัม ก่อนสัมตื่นเต้นมากกก กลัว กังวล พอเข้าห้องสัมสลัดทิ้งให้หมด สัมเสร็จเราก้โทรหาพี่ใจดี (พี่ไม่แกได้ชื่อนี้นะ) พี่แกก็มารับ พาไปเก็บของ กินข้าว และพาไปนั่งรถสองแถว ไปต่อบขส.กลับบ้าน พอถึงบ้านคำที่เราต้องการคือเป็นไงบ้าง พอไหวไหม สู้ๆแม่เป็นกำลังใจให้เสมอ แต่ความจริง เป็นไงติดไหม? เราก็ตอบว่าเขายังไม่ประกาศผล พอถึงวันประกาศผล ปรากฏว่าเราติด เราดีใจมากก เราก็บอกแม่ว่าเราสอบติดด้วย แม่พูด “ค่าเทอมเท่าไหร่แม่ไม่มีเงินส่งให้หรอก” เรากลั้นน้ำตาใว้เลย แล้วเราก็พูดว่า “ส่งตัวเองเรียนก็ได้ ไม่ง้อหรอก” หลบเดินไปเข้าบ้านเอาของออกจากเป้ทั้งน้ำตา พอติดก็ไม่มีตังส่งให้เรียน พอไม่ติดก็ด่าว่าโง่ เราตั้งใจจะกู้ กยศ.

-เราควรทำไงดี ต้องพูดกับพ่อแม่ยังไง เราอยากให้พ่อแม่เข้าใจเราบ้าง ให้กำลังใจบ้าง คอยสู้ไปพร้อมกับเรา ขอแค่เนียะไม่ได้ไรมากมายเลย

ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบ

[HQ097]

ถ้าให้บอกกันตรงๆ แบบไม่ถนอมเลยล่ะก็ (ที่จริงพี่ไม่อยากพูดให้ความหวังมากอ่ะนะ ไม่งั้นเกิดไม่ได้เป็นแบบนั้นจะยิ่งแย่กว่าเดิม)

- ถ้าที่น้องพิมพ์มาทั้งหมด เป็นจริง* โดยไม่ได้ใส่ความรู้สึกตนเองไปบิดเบือนมัน พี่ก็จะแนะนำว่าให้น้องรีบหาเพื่อนที่พอจะเข้าใจและไม่เหยียดน้องที่หมาวิทยาลัยจะดีกว่านะครับ เพราะจากที่น้องพิมพ์มา ทางบ้านน้องน่าจะไม่สามารถให้กำลังใจน้องได้ตามที่น้องหวัง ดังนั้นหากน้องต้องการกำลังใจ พี่ว่าลองหาจากคนนอก (ที่น้องไว้ใจได้จริงๆ) น่าจะได้ผลกว่าในเคสนี้นะครับ

- โดยปกติแล้วนอกจาก กยศ มหาวทิยาลัยจะมีทุนการศึกษาสำหรับนักศึกษาที่เรียนดีด้วยนะ ดังนั้นเรื่องค่าใช้จ่ายการเรียนน่าจะยังพอมีทางไปได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งทางบ้าน

- ส่วนเรื่องค่าใช้่จ่ายประจำวัน ส่วนมากรอบๆ ม ก็จะมีการรับเด็กทำงานพิเศษอยู่ พี่แนะนำว่าให้เอาประสบการณ์ที่น้องเจอเพื่อตอนทำงานรอบก่อนในการปรับตัวและเลือกสถานที่ทำงานด้วย (อันที่จริง งานร้านอาหาร งานที่น้องทำน่ะ พี่เคยทำมานะ แถมของเคสพี่ พี่ไม่มีคนช่วยด้วย เพราะร้านมันเล็ก ดังนั้นพี่จะเป็นบริกร คนล้างจาน และเด็กเสิร์ฟในคนเดียวเลย)

- หากสามารถจัดแบ่งเวลาได้ ก็ลองหาชมรมที่น้องสนใจเข้าร่วมดู มันอาจทำให้น้องมีเพื่อนที่เข้ากับน้องได้เพิ่มขึ้น และมันจะช่วยเสริมประสบการณืให้น้องได้ด้วย

- สังคมคนเราเดี๋ยวนี้ไม่ได้สวยงามมากขึ้นหรือน้อยลงกว่าแต่ก่อนหรอกนะครับ สมัยพี่พี่ก็เคยเจอคนเหยียด (ด้านคณะที่เรียน) และเคยโดนกินแรงเหมือนกัน สิ่งที่พี่แนะนำคือหาเพื่อนดีๆ ที่น้องจะคุยอะไรได้เเบบสบายใจ กับยึดหลัก 'จะเจออะไรมาก็ชั่ง กลับถึงหอทิ้งทุกอย่างให้หมด' (พี่ทำไม่ได้ 100% หรอก แต่ก็ช่วยเราได้มาก เพราะจะไม่ทำให้เราเครียดไปตลอดทั้งวัน)

คร่าวๆ ก็ประมาณนี้ล่ะมั้ง คำตอบที่น้องต้องการอยู่แค่ข้อแรก ส่วนข้ออื่นๆ เป็นแค่คำแนะนำเฉยๆ

[aum4501]

-ที่ทำงานหนูก็เป็นร้านอาหารเล็กๆ เหมือนกัน จึงต้องทำทุกอย่างเหมือนพี่

-ที่หนูพิมพ์ไปเป็นความจริงทุกอย่างไม่มีการแอบอ้างแอบอิงสิ่งใดเลย

ขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำจ้าา หนูจะนำไปปรับใช้ในตอนเปิดเทอม