ประสบการณ์โรคซึมเศร้าเพราะการสอบเข้ามหาลัย

วันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์สอบเข้ามหาลัยของเราคือเราเป็นเด็กคนนึงที่ไม่ได้เรียนเก่งไม่เคยสอบเข้าที่ไหนเรียนเอกชลมาตลอดชีวิตเลยเราก็คิดว่ามหาลัยเราก็คงเรียนเอกชลต่อชิวๆไม่ต้องเคลียดอะไรก็เรียนตามปกติฐานะทางบ้านเราปานกลางไม่ได้ร่ำรวยอะไรการที่เราใช้เงินแบบนี้เราก็รู้สึกผิดเหมือน จนวันนึงเราได้มาเจอรายการเด็กดีแอดมิดชั่นตอนเราอยู่ม4ตอนนั้นเป็นของรุ่น60เราก็ตามและย้อนดูรุ่นเก่าๆจนหมดจนทำให้เราเกิดแรงบรรดาลใจว่าการเข้ามหาลัยไม่ได้ยากอย่างที่คิดหนิเราเลยเริ่มมีไฟและหาขอมูลเกี่ยวกับการสอบเข้าคณะที่สนใจเรามีมหาลัยในดวงใจย่านรังสิตเพราะว่าพี่เราเรียนที่นั้นเราไปส่งพี่และเข้าออกแต่เด็กเลยรักและอยากเรียนที่นี้มานานมาก เราปักธงเป้าหมายไว้ว่าที่นี้แหละคือที่ของเราและเราก็เริ่มศึกษาว่าเราควรได้คะแนนเท่าไหร่และเราเริ่มเรียนพิเศษมาตั้งแต่นั้นการที่เราไปเรียนพิเศษมันมีค่ากับเรามากเราสนุกกับการเรียนเราพึ่งรับรู้ว่าทำไมการเรียนมันสนุกทำไมเวลาฉลาดขึ้นแล้วสนุกจังไม่เคยรู้้สึกแบบนี้เรามีไฟสุดๆ และตั้งใจเรียนเรื่อยมากคณะที่เราจะเข้าใช้ Gat Pat7 เป็นหลักเราอ่านเรื่อยมาทุกอย่างมันดีมากยกเว้นที่โรงเรียนของเรา เรากลายเป็นตัวประหลาดที่ตั้งใจเรียนทำตัวแปลกแยกจากคนอื่นครูที่โรงเรียนก็แซะพูดเหมือนว่าจะได้หลอ และหลายๆอย่างเอาเป็นว่าเข้าใจเราเถอะนะเราโดนเยอะมากจริงๆยกตัวอย่างเลยเราไม่ว่างทำกิจกรรมตอนเย็นซึ่งไม่เกี่ยวกับเราครูขอให้เราไปช่วยเพราะปกติเราชอบทำกิจกรรมแต่วันนั้นเราบอกว่าเราไม่ว่างต้องไปเรียนพิเศษครูตอบเราว่า มันรีบขนาดนั้นเลยหลอ เราตกใจเพราะในตอนนั้นอีก2เดือนจะสอบวิชาแรกเเล้วช่วงใกล้สอบเราเคลียดมากจิตตกเพราะรู้ว่าบางวิชาจะทำได้ไม่ดีเท่าที่ควรเคลียดจนคิดว่าไม่ได้เเล้วเราคิดฆ่าตัวตายบ่อยมากๆเราไม่เคยเข้าใจคนที่คิดแบบนี้จนมาเจอกับตัวเองจริงๆครอบครัวเราสนับสนุนมากแต่เจอสังคมแบบนี้เราก็ไม่ไหวเราอ่านหนังสือไปร้องไห้ไปทุกวันจนสอบผลสอบออกมาเราไม่ได้พอใจนักคะแนน gat อยู่ที่240+ pat7 150+ แต่คณะและเอกที่เราจะเข้าเป็นเอกที่ไม่ได้รับความนิยมมากเราคิดว่าพอมีหวังเรายื่นรอบ3แต่เรายื่นไม่ได้หลายคณะเพราะเกรดเราแย่มาๆเราอยากสอบข้อเขียนหลายคณะแต่เราไม่สามารถทำได้เพราะเกรดเราไม่ถึงทั้งๆที่มันเป็นหนึ่งในคณะในฝันของเราแต่มันต้องดับลงทั้งๆที่เรายังไม่ได้แสดงฝีมือแต่มีคณะนึงที่เราชอบและไม่กำหนดเกรดเราเลยยื่นไป ผลออกมาคือเราไม่ติดเราช้อคเหมือนโลกแตกนอนไม่หลับไปหลายวันแล้วสิ่งที่เราช้อคเพราะการไปปในรอบแอดมิดชั่นโอกาศเราคือ 0 แล้วเพราะโรงเรียนเรากดเกรดมากจริงๆเราจบม6มาด้วยเกรด 2.1 ในโรงเรียนเราเกรดประมาณนี้ทั้งนั้นคุณอาจจะคิดว่าไม่ส่งงานหรือเปล่า เราส่งแล้่วโรงเรียนเราถ้าไม่ส่งคือจะติด ร แต่คะแนนเก็บน้อยมากแม้งานจะเยอะและข้อสอบยากมากครูเราเค้าจะดีใจว่าคนสอบไม่ได้ เราสอบโอเน้ตภาษาไทยได้81 แต่เราสอบผ่านบ้างไม่ผ่านบ้างในโรงเรียนได้เกรด1.5คิดดูนะว่าเค้ากดแค่ไหน โลกเราเหมือนจะแตกในตอนนี้ความหวังเราหมดคะแนนแอดที่คำนวณมามันแสดงว่าเราโง่คะแนนเราไม่ได้ดีแต่เราคิดว่าไม่ได้แย่แต่เกรดมันทำให้เราแย่เราเริ้มโทษทุกอย่างโทษตัวเราที่ไม่ย้ายโรงเรียนโทษโรงเรียนที่ทำแบบนี้โทษระบบที่ใช้เกรดการคำนวณคะแนนของเรามันติดลบหรือไม่ก็บวกเล็กน้อยแต่ถ้าเราได้เกรด3แบบเด็กปกติเราคงสบายเราเจอคนต่างโรงเรียนมากมายเกรดเค้า3.5+แแต่คะแนนเทียบกับเราแทบไม่ติดแต่คะแนนดันออกมาเยอะกว่าเรา เราจุกจนพูดไม่ออกล่าสุดตอนเราเขียนกระทู้ผลยังไม่ออกแต่เรารู้แล้วเราจะได้ที่ไหนตอนนี้เรายังร้องไห้ทุกวันเพราะที่ทำมามันคือ0 มันสิ้นหวังเราคงต้องเรียนในคณะที่เราไม่อยากเราตอนนี้เราไม่มีความสุขเลยแค่คิดว่าการตื่นไปเรียนมันทรมานเพราะมันเป็นคณะที่เราไม่อยากเรียนเราไม่สนุกกับมันและไม่อยากทำงานสายนี้แน่ๆแต่คงต้องเรียนเราไม่มีแรงที่จะมีชีวิตต่อเราหาเหตุผลแทบไม่ได้ว่าเราจะใช้ชีวิตไปทำไม เราคิดได้นะว่านี้แค่มหาลัยชีวิตอีกยาวไกลคนสอบไม่ติดแต่ชีวิตดีมีเยอะ เราเข้าใจหมดแต่ความรู้สึกเรามันห้ามไม่ได้จริิงๆเราพยายามสุดหัวใจไม่ให้ตัวเองเป็นแบบนี้เเล้วเราตีตราว่าตัวเองเป็นคนไม่ประสบความสำเร็จไปแล้ว อยากจะซิ่วแต่เกรด2.1ที่ค้ำคอคนโง่อย่างเราไปไหนคงไม่รอดจริงๆเราแค่เสียใจที่ควรใช้คะแนนมากกว่าเกรดเพราะต่างรรชีวิตเปลี่ยนมาก ขอบคุณที่รับฟังเราแค่อยากมาระบายเราอาจจะเขียนคงเพราะตอนนี้สติก็ยังไม่อยู่กับตัวแต่เราสัญญาว่าจะทำให้ตัวเองมีชีวิตต่อไป เล่าไม่หมดคิดไม่ออกจริงๆแง