หงุดหงิดใส่แม่เวลาพูดเรื่องเรียนตลอด
ตั้งกระทู้ใหม่
ตอนนี้เราอยู่ม.3ค่ะ ช่วงนี้เรากับเพื่อนในห้องเรียนกันหนักมากเพราะมันใกล้ที่จะสอบเข้าโรงเรียนชื่อดัง M แล้วค่ะ
ปัญหาของเรามาตั้งแต่ช่วงก่อนเปิดเทอมแล้วค่ะ จู่ๆ แม่ก็ลงเรียนพิเศษให้โดยไม่บอกสักคำ ให้เราทดลองไปเรียนแล้วสุดท้ายก็เรียนระยะยาวไปเลย เราหงุดหงิดมากค่ะช่วงนั้น แม่ก็ลงเพิ่มเรื่อยๆ วางแผนต่อไปด้วยว่า ลงคอร์สนี้จบ ลูกต้องลงคอร์สนั้นต่อ แล้วต่ออันโน้นอันนี้
เราเกลียดการบังคับที่สุดเลยค่ะ จนแม่จะลงคณิตศาสตร์ครูนึงให้เราแล้วบอกเราก่อนจิ้มสมัครนิดนึง ตอนนั้นเราร้องไห้เลยค่ะ ไม่ไหวแล้ว พอเห็นตารางทุกอย่างรู้สึกว่ามันหนักไปหมด โรงเรียนเราเลิกสี่โมงทุกวัน แล้วต้องไปเรียนพิเศษต่อทุกวัน ขนาดวันเสาร์-อาทิตย์ เรามีเวลาทำการบ้านแค่วันเสาร์เย็นเท่านั้น
สุดท้ายก็ไม่ได้ลงคณิตศาสตร์ แต่หลังจากนั้นแม่ก็พูดไปเรื่อยว่าไม่เป็นไร แม่เห็นครูคนนี้สอนดีบลาๆ แต่แม่พูดซ้้ำๆจนเรารู้สึกผิดค่ะ
ต่อมาพอเปิดเทอม การที่เราเรียนติดต่อกันไม่ได้พักทำให้เราเครียดค่ะ เครียดมากๆ ทำการบ้านถึงสี่ทุ่มครึ่งทุกวัน (เกินนั้นไม่ได้เพราะแม่กับเรานอนห้องเดียวกัน) การบ้านโรงเรียนบางวันต้องไปลอกเพื่อนตอนเช้าค่ะ
แม่ชอบถามคะแนนเรียนพิเศษ ได้เท่านี้มั้ย ทำไมได้น้อยจัง และแม่ชอบเปรียบเทียบกับเพื่อนสนิทที่เก่งกว่าเราบ่อยๆด้วยค่ะ เรายิ่งกดดันมากขึ้นไปอีก
ที่รับไม่ได้ที่สุดคือ แม่ให้ความสำคัญกับการบ้านเรียนพิเศษมากกว่าการบ้านที่โรงเรียนค่ะ แม่บังคับให้ทำการบ้านที่เรียนพิเศษก่อนทุกครั้ง มีครั้งนึงเราทำการบ้านเรียนพิเศษไม่ทัน คะแนนออกมาได้น้อย แม่เอาเรื่องนี้มาว่าเราอีกสามวันค่ะ
เราแอบร้องไห้คนเดียวสองรอบแล้วค่ะ ทั้งๆที่ไม่เป็นมาก่อน อยู่ที่โรงเรียนก็ดี้ด้ามากๆ แต่อยู่ที่บ้านแทบไม่หัวเราะเท่าไรเลยค่ะ ยิ่งทะเลาะกับแม่ยิ่งหดหู่ รู้สึกว่าตัวเองอาจจะเป็นไบโพลาร์ด้วย(เดาเอาค่ะ ขๆนะคะ)
ช่วงนี้เราไม่อยากอยู่ใกล้แม่เลย กลัวว่าอยู่ใกล้แม่แม่จะพูดเรื่องเรียน เรื่องลงคอร์ส มันไม่ชอบไปหมดเลยค่ะ แต่พอแม่พูดเรื่องเรียนปุ๊ป ชักสีหน้ามาทันที หงุดหงิดมากๆเดี๋ยวนั้นเลยค่ะ
ล่าสุดแม่จะลงคอร์สโค้งให้ครึ่งวันค่ะ พอเราไม่ยอมแล้วแม่พูดถึงเพื่อนสนิทคนเดิมอีกแล้ว เราเหมือนน็อตหลุดค่ะ พูดประชดไปเลยค่ะ ว่าเขาลงคอร์สนี้ล่ะสิ บลาๆ แม่ก็เงียบไปแล้วก็พูดว่าแม่เสียใจมาก ลูกไม่อยากอยู่ใกล้แม่ ลงอะไรให้ไม่เอา
เรารู้สึกผิดจริงๆค่ะ แต่ตอนนั้นคุมอารมณ์ไม่อยู่ อยากขอโทษแม่ แต่ตอนนี้แม่ปิดไฟนอนแล้ว(เราอยู่ข้างนอก)
เราจึงอยากขอให้เพื่อนๆชาวเด็กดีช่วยแนะนำเรื่องการควบคุมอารมณ์หน่อยค่ะ คือถ้าเราหงุดหงิดหรือไม่ชอบอะไรสีหน้า น้ำเสียงจะเปลี่ยนหมด คือหงุดหงิดแล้วชอบพูดไม่คิด ไม่ชอบนิสัยตัวเองแบบนี้ค่ะ มีวิธีเปลี่ยนมั้ยคะ
แม่เราเป็นแม่ที่ดีค่ะ เรารักแม่ ตอนนี้ติดแค่เรื่องนี้ ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านจนจบนะคะ จบการระบายค่ะ ขอบคุณค่ะ
Omi-chan
11 มิ.ย. 62 เวลา 22:29 น.
2,057
views
7 ความคิดเห็น
พี่ก็เคยเป็นจ้า ช่วงเรียนอะเครียดมาก โดนแม่บ่นเเบบนี้ตลอด
วิธีควบคุมของพี่คือ เดินหนี ขึ้นห้องนอนค่ะ 5555
ขอบคุณนะคะ
เราอยู่ม.4 จะบอกน้องว่าไม่ให้เครียดก็ไม่ได้เพราะเครียดไปแล้ว ทางที่ดีที่สุดคือการพูดคุยกันก่อนจะเก็บกดจนระเบิดออกมาซึ่งนั่นก็คงไม่ทันแล้วเพราะเหมือนน้องจะระเบิดไปแล้ว เรียนถี่ขนาดนี้เป็นใครก็เหนื่อยค่ะ ถ้าเราเจอแบบนี้คือจะชักให้แม่ดูเลย มันมากไปจริงๆถึงน้องจะระเิดไปแล้วแต่มันยังคงไม่สายไปสำหรับการพูดคุย พี่แนะนำให้หาโอกาส หาเหตุผลมาอธิบาย หรือพูดอ้อมๆเมื่อมีโอกาสหรือสถานการณ์ที่มันเชื่อมโยงกันได้ วิธีนี้พี่ได้มาจากหนังสือหมวดจิตวิทยา
จะยกตัวอย่างการหาโอกาสและพูดอ้อมๆ โอกาสเช่น ตอนกินข้าวพร้อมกัน ข้าวเช้า ข้าวเย็นหรือเสาร์อาทิตย์ตอกินๆเผลอๆก็เล่าเรื่องตอนที่ไปเรียนมา แอบเล่าแซมๆไปว่าเหนื่อยหรือหนัก เช่น เรื่องทำการบ้านไม่ทัน หรือ โอกาสเวลาดูข่าวดูละคร ถ้ามีเรื่องแนวๆนี้โผล่ขึ้นมาอย่างเด็กเรียนหนักจนเครียดและคิดฆ่าตัวตายก็ลองเชื่อมโยงกับตัวเองดูแบบ อีกนิดหนูจะโดดหลังคาแล้วนะแม่แต่หนูแค่ปีนขึ้นไปไม่ถึง
ขอบคุณมากๆค่ะ
เราขออกความเห็นหน่อย อาจจะไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเค้าเท่าไหร่นะ555
คือเรื่องอย่างงี้อย่าไปยอมแม่ค่ะ พูดๆไปเลย เอาประโยคแบบนี้ก็ได้ แต่ปรับให้ซอฟๆลงหน่อยนะ555
' หนูเข้าใจว่าแม่อยากให้หนูเรียนเก่งแล้วก็ได้ดีในอนาคต แต่ก่อนจะลงอะไรให้ถามกันซักคำหน่อยมั้ยว่าเรียนไหวรึป่าว แม่คิดว่าตอนนี้หนูรู้สึกยังไง พยายามไปแค่ไหนก็เอาแต่เปรียบเทียบกับคนอื่น แทนที่จะให้กำลังใจกัน หนูเสียใจมากนะคะแม่'
ประโยคนี้พี่คิดมาเป็นอย่างดีแล้วตามหลักจิตวิทยาการพูด(เฉพาะประโยคแรก555) เริ่มด้วยพูดเหมือนเข้าใจความหวังดีของแม่ ต่อด้วยความรู้สึกที่ปฏิเสธแม่และโกรธแม่ แล้วตามด้วยตัดพ้อ จะดีมากๆถ้าพูดจบแล้วร้องไห้ใส่เลย555
ถ้าแม่เป็นแม่ที่ไม่ยึดตัวเองเป็นหลักมากจนเกินพอดี เรื่องมันจะจบลงแบบสวยๆค่ะ แต่ถ้าแม่เป็นสไตล์ฉันถูกเสมอ หลงตัวเองอะไรพวกนี้ เราจะโดนด่ากลับมาแทน555
ส่วนเรื่องขอโทษเนี่ยแล้วแต่นะคะ แต่ส่วนตัวเรามองว่าเราไม่จำเป็นต้องขอโทษ คนที่ควรขอโทษน่าจะเป็นแม่มากกว่า(ถ้าแม่รู้สึกตัวและคิดได้ ซึ่งส่วนมากมักคิดไม่ได้) ความคิดเราอาจจะไม่ค่อยเหมือนคนทั่วไปเท่าไหร่อาจจะขัดหูขัดตาใครบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ จะลองพูดกับแม่ดูนะคะ
น้องคะ คือพี่คิดว่าโรงเรียนพี่คือโรงเรียนที่น้องอยากสอบเข้าอะค่ะ คือพี่ตกใจกับการเรียนพิเศษน้องมาก มันเกินไปอะ พี่ติดตัวจริงยังไม่เรียนขนาดนั้นเลย ที่บ้านพี่ แม่พี่ก็จะถามก่อนนะเวลาจะสมัครเรียนให้ ถ้าพี่ไม่ชอบ ไม่โอเค เขาก็จะไม่ลง เพราะรู้ว่าลงเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์สำหรับพี่หรอก น้องลองคุยกับแม่ดูนะ ว่าเรียนเยอะไม่ใช่ว่าจะดี เราควรเรียนสิ่งที่เราเรียนแล้วได้ประโยชน์มากกว่าอะ น้องควรคุยกับแม่เรื่องนี้ดูตรงๆเลยนะ
จริงๆน้องอาจจะแค่เรียนมากไปจนเครียดเลยควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ก็ได้
ปล.ลองเอาที่พี่เขียนให้แม่อ่านดูก็ได้นะ
ขอบคุณมากๆนะคะ ขอถามวิธีการอ่านหนังสือของพี่หน่อยค่ะ ทำยังไงให้ติดเหรอคะ ฝึกทำแบบฝึกหัดยังไงบ้าง หนูอยากเข้าโรงเรียนนี้มากๆเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ส่วนตัวนะ ลองปรึกษาดีๆ คุยกะแม่แจงให้ดูว่าที่ลงๆไปเนี่ยเวลาแทบจะไม่มีให้พักเลย
เข้าว่าเรียนพิเศษจะได้เก่ง แต่ถ้าทำให้คะแนนที่โรงเรียนเสีย หนูก็เกรดไม่ดี
จะสอบเข้าลำบาก บอกให้แม่ลองลดลงมา สมมติเรียนพิเศษตั้งแต่4โมงถึง2ทุ่ม
ก็ขอลดลงมาเหลือ1ทุ่ม หนูจะได้พักได้ทำการบ้าน และให้บอกให้แม่ดูที่แม่ลงๆไปอ่ะ มันมีวิชาซ้ำนะ เรียนหลายที่เดี๋ยวเทคนิคจะตีกัน อะไรก็ว่าไป พยายามคุยด้วยเหตุผล
จัดเข่า เปิดใจคุยไปเลย ถ้าท่านไม่ฟังหาว่าเถียงก็ทำใจ สู้ๆนะครับ
ขอบคุณมากเลยค่ะ
ลองพูดกับคุณแม่ดีๆก่อนนะคะ ตอนนี้เราก็เป็นเหมือนกันอยู่ ม.3 แล้วอยากไปต่อ ม.4 ที่โรงเรียนสาธิต ส่วนเรื่องวิธีควบคุมอารมณ์ก็คือตอนที่เรากำลังจะอารมณ์เสียใส่แม่ให้นึกถึงความดีที่แม่เคยทำกับเราไว้
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?