[ชวนคุย] เป้าหมายหรือความปรารถนาสูงสุดในการเขียนนิยายของทุกคนคืออะไรคะ

ตอนเริ่มเขียนแรกๆ ก็หวังว่าจะขายได้

อยากเขียนก็ส่วนหนึ่ง ลึกๆ ก็อยากได้ตังด้วย

...เคยคิดจริงๆนะ มั่นใจเกิ๊น

พอเริ่มเขียนก็รู้ตัวทันที หาคนอ่านฟรีให้ได้ก่อนเท้อออ

ตอนนี้ปราถนาสูงสุดคือ เขียนที่อยากขียนให้จบเสียทีเถอะ

ดองมาล้านปีแล้วววจ้าาา

คล้ายๆคุณเสือเลยค่ะ

เริ่มแรกก็แต่งเพราะเห็นคนอื่นเค้าแต่งกัน ประมาณว่าเพื่อนสนิทในกลุ่มเขียนนิยายกันหมดเลย ก็เลยเอาบ้าง

พอมีคนมาอ่านมาคอมเมนต์มารอ ก็รู้สึกสนุก พอมียอดวิวเยอะๆ ประกอบกับเพื่อนในกลุ่มได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือก็อยากทำบ้าง (อันนี้ใช้เวลานานกว่าคุณเสืออีก เกือบๆ สิบปีแน่ะ หลังจากเพื่อนได้ตีพิมพ์ แต่ต้องยอมรับว่าเราไม่ได้ตั้งใจแหละ คือไม่ได้แต่งตลอด เพราะเรียนหนัก พอทำงานก็ไม่ได้เขียนเลย เพิ่งกลับมาเขียนเมื่อปีที่แล้วเรียกว่าเว้นจากการเขียนมาเกือบสิบปีเหมือนกัน)

แต่ตอนนี้เพิ่งจบที่แก้ต้นฉบับหัวฟูไป แหะๆ ถ้าได้วางขายแล้วคงมีเป้าหมายอื่นๆต่อไปอีก

สูงสุดคือเขียนสิ่งที่ดีให้อยู่ในใจคนอ่าน

อยากถ่ายทอดการเติบโตตัวละครให้มีชีวิตและสมเหตุสมผลที่สุดฮะ

อยากให้คนอ่านได้รู้สึกว่าเขามีชีวิตเหมือนที่เรารู้สึกค่ะ แหะะ

อยากเป็นนักเขียนมืออาชีพ ใช้การเขียนหาเลี้ยงชีพ (หล่อเลี้ยงความฟินในตัวเอง) ไปจนแก่

เป้าหมายคืออยากฝึกภาษา ฝึกความอดทน(พยายามไม่ลอยแพนิยาย) และเขียนสิ่งที่ตัวเองต้องการอ่านให้ออกมาดีที่สุด ที่สำคัญอยากให้คนอื่นชอบมันด้วย

จริงๆ ตอนแรกคืออยากฝึกภาษาไทยให้เก่งขึ้นค่ะ อันนี้เอาตามจริงเลยนะ จากได้เกรดภาษาไทยตอน ม.1 มา 2.5 เลยหาวิธีจะทำให้เราจำศัพท์ได้เยอะขึ้น และเขียนถูกมากขึ้น (เมื่อก่อนเราสะกดคำกากมาก บอกเลยว่าโง่ภาษาไทย) หลังจากเขียนนิยายไปเรื่อยๆ ปีต่อๆ มาเราได้เกรด 3.5 ขึ้นตลอดเลยค่ะ มันช่วยจริงๆ นะ สำหรับใครที่โง่ไทยแบบเรา 555+

และพอเขียนไปเขียนมากลายเป็นว่าสนุกดีแล้วก็ท้าทายดี

อยากให้ชั้นหนังสือมีนิยายที่ตัวเองเขียนอยู่ค่ะคงฟินน่าดูเลยที่ได้สัมผัสหนังสือที่เป็นงานเขียนตัวเอง เราจะบอกให้ลูกหลานลองอ่านดูเพราะทั้งหมดนี้คือความใฝ่ฝันของป้า/ยายเอง;_; อันที่จริงเริ่มเขียนก็เพราะอยากอ่านแบบนี้ด้วยล่ะมั้งคะ

ปรารถนานิยายที่ไม่มีวันจบ สามารถเขียนได้เรื่อยและยังคงความสนุกน่าตื่นเต้นได้ในทุกๆ ตอนเป็นเรื่องที่จะอยู่กับผู้อ่านตลอดไปเปรียบเสมือนกับงานเลี้ยงที่ไม่มีวันเลิกลา

เขียนให้จบ รวมเล่มเป็นอีบุ้คค่ะ แค่นี้แหละ

แล้วก็คิดชิล ๆ ถ้านิยายเราดีจริง สนพ คงติดต่อมาเอง

ถ้าไม่ก็รวมเล่มอีบุ้คชิล ๆ ไป สบายใจดีค่ะ คิดแบบนี้แหละชีวิตสโลไลฟ

คุณเสือสุดยอด ^_^

อยากให้ใครสักคนพิมพ์คำว่า รัxวี xลxณี ลงไปในกูเกิ้ล แล้วมีข้อมูลเขียนว่านักเขียนหน้าใหม่ไฟแรง(มั้ง) นามปากกาปล่อยอึ่ง อดีตเจ้าของผลงานเรื่อง "A Study in scarlet" เมื่อชาติที่แล้ว และผลงานในชาติปัจจุบันอย่าง "E-Villain" ก็ได้รับความนิยมเป็นเท่าตัวจนถูกนำมาสร้างเป็นเวอร์ชั่นภาพยนตร์ แถมยังกวาดรายได้ถล่มทลายแซง "Avatar" ไปไกลลิบปากซอย

มีชื่อในกูเกิ้ลเนี่ยนะ

เป็นแค่ความปรารถนาธรรมดา ไม่ขอเติมคำสร้อยว่า "สูงสุด" ลงไปนะคะ

- อยากเขียนแล้วขายได้เงินถล่มทลาย เอาแบบซื้อบ้านด้วยเงินสดได้เลยยิ่งดี ไม่ต้องดังก็ได้ แต่ขอให้ขายได้เยอะ ๆ 555 --แต่ในเมื่อมันดูจะเป็นไปได้ยากยิ่ง เลยจะขอลดระดับจากความปรารถนาเป็นความเพ้อฝันที่ถึงไม่เป็นจริงก็ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ อิอิ

- อยากให้ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้อยู่กับตัวไปนาน ๆ ค่ะ เป็นความสุขเล็ก ๆ ที่ได้เขียนเรื่องราวในหัวออกมา ได้ยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อมีคนอ่าน มีคนชอบเรื่องที่เขียน มีคนคอยรออ่านแม้ว่าบางทีจะใช้เวลาเขียนนานเหลือเกิน เป็นความรู้สึกที่ไม่ได้คาดหวัง ไม่มีอะไรบั่นทอนจิตใจ กึ่ง ๆ จะเป็นความมั่นใจปนภาคภูมินิด ๆ ที่แค่ยังเห็นตัวเองอยู่ตรงนี้ก็เป็นพลังให้เขียนต่อไปได้

ถ้าตอบแบบไม่โกหกตัวเอง

คงไม่มีใครไม่อยากให้ตัวละครในนิยายออกมาโลดแล่นให้ชาวบ้านชาวช่องดูกันหรอก เพียงแต่โอกาสมันไม่ได้มาถึงกันง่ายๆ ยิ่งโชคไม่ช่วย+ ไม่มีแรงผลักดัน ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้

เมื่อหลายปีก่อนเคยไปถึงจุดนั้น 3 ครั้ง แต่ยังไม่ใช่วันของเรา

ถ้าถามว่าตอนนี้คิดไหม ก็คิดนะ แต่ต้องปรับตัวตามสถานการณ์ จริงๆ เคยคิดจะหันไปเขียนบทโทรทัศน์อย่างที่ผกก. คนหนึ่งเสนอมาด้วย แต่คิดไปคิดมา...เขียนงานให้เสร็จและหาที่ส่งจะดีกว่า อย่างน้อยระยะเวลาในการรับจ่ายเงินก็แน่นอน ไม่ต้องวิ่งวุ่นไปตามกองถ่าย รอว่าเมื่อไหร่ผกก.จะสั่งแก้บท

#เพราะมนุษย์มีกิเลสในใจ ความต้องการไม่เคยเพียงพอ พอๆ กับที่ความฝันไม่เคยหยุดนิ่ง!

ตอนเริ่มแรกแต่งเพื่อสนองนีฟ นานๆเข้าอยากแต่งเพราะความชอบส่วนตัวและอยากให้นิยายที่เราเขียนอยู่ตอนนี้เขียนจบสักเรื่องเถอะ ( ไม่นับเรื่องสั้น เรื่องยาวนี้ไม่เขียนจบเลยสักเรื่อง )

เขียนให้จบโดยที่ไม่มีใครด่าค่ะ

ตีพิมพ์ครับ ;-; แต่ไม่จำเป็นต้องขายออก ขอแค่เค้าซื้อไปแค่เล่มเดียว ผมก็พอใจแล้วครับ ไม่ได้สนว่าสุดท้าย จะต้องมากองอยู่ที่บ้านหรือไม่ ของคุณ ผมว่าลองติดต่อไปดูครับ มันคือการลงมือทำ ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ ผมเคยเขียนนิยายมานาน บางครั้ง ก็เห็นเขาข้ามไปตอนอื่น โดยไม่อ่านตอนก่อนหน้า ก็รู้สึกแย่อยู่หรอก แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ต่อมาก็มีคนมาคอมเมนท์ [ซึ่งทำมาเป็นปี] มียอดแฟนคลับ และคนให้ดาว ถึงไม่เยอะ แต่มันก็เหมือนกำลังใจอย่างหนึ่ง ทุกวันนี้พยายามดันต้นฉบับอยู่ ซึ่งไม่มีคอมพ์ เงินก็ไม่เยอะ จะซื้ออะไร ก็ต้องคิดว่าจะมีเงินเข้าร้านเน็ตมั้ย...

สุดท้ายคือความพยายามจะทำให้เราแข็งแกร่ง และบรรลุเป้าหมายครับ

[และอาจจะมากจนเราคาดไม่ถึง]

เริ่มแรกแค่อยากแต่งฟิคเกมแคสเตอร์เองค่ะ นานวันเข้าเริ่มรู้สึกรสนิยมนิยายตัวเองหาเสพยาก มีก็น้อยเลยผันตัวมาเป็นสายผลิตเองซะเลย 555

ความปรารถนาจริงๆ อยากเป็นนักเขียนอาชีพเลยค่ะ แต่ทางครอบครัวไม่ยอมรับให้ทำเป็นงานหลัก...ก็คงได้เขียนนิยายต่อไปเรื่อยๆ ส่วนตัวบรรลุเป้าหมายได้ตีพิมพ์ไปแล้ว แต่ก็ยังอยากให้ทุกเรื่องที่แต่งได้พิมพ์นะ!

แล้วก็หวังให้ฝีมือตัวเองพัฒนาขึ้นนั่นล่ะค่ะ จริงๆ รู้สึกว่าช่วงที่เคยพักเขียนแล้วกลับมาแต่งต่อเป็นช่วงที่ค่อนข้างสะดวกในหลายๆ ทาง คือ e-book แพร่หลายขึ้นเยอะกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ถึงไม่ได้พิมพ์งบไม่พอก็สามารถทำ e-book ให้นักอ่านได้ ปลื้มตรงนี้

ครั้งแรกที่เขียน เราก็เป็นหนึ่งในสาวน้อยฝันสูง ได้ตีพิมพ์ มีเงินทองไหลมาเทมาคือทุกอย่างของความปรารถนาแล้ว แต่...เราคงลืมไปว่า ไม่ใช่เราแค่คนเดียวที่มีเป้าหมายนี้ เราไม่มีคอมเมนต์ ยอดวิวแทบไม่กระดิก แค่แตะหลักร้อยยังอยากยิ่งกว่ายาก 

สุดท้าย... ไม่ค่ะ เราไม่ได้ละทิ้งความฝัน แต่เราเลือกที่จะลดระดับมันลงมาก่อน คือ ‘แต่งให้จบ’ เพราะต้องเข้าใจว่าการตั้งเป้าหมายและทุ่มความหวังให้กับนิยายตอนเดียวด้วยความคิดที่ว่า

“เดี๋ยวยอดวิว ยอดเม้นต์มันต้องพุ่งกระฉูดแน่ ชั้นมั่นใจ แล้วเดี๋ยวสนพ.จะต้องวิ่งโร่เข้ามาขอตีพิมพ์ด้วยชัวร์ๆ!!” (อันนี้คือล้อเลียนตัวเองด้วยนะ คนไรก็ไม่รู้ทำร้ายตัวเอง แต่เราเชื่อว่าใครก็คงไม่เป็นถึงขนาดนั้นกับนิยายตอนเดียวแน่ๆ555 ) โอกาสที่ไม่เป็นไปตามหวังแล้วหมดกำลังใจมันสูง

และแน่นอนว่าต้องฝืนแต่งและตัดจบอย่างรวดเร็ว พอมองย้อนกลับไป เรารู้สึกว่าตอนนั้นเรามีความรับผิดชอบสูงกว่าตอนนี้มากเลย เพราะถึงไม่มีคอมเม้นต์ เราก็ยังเขียนต่อจนจบ ไม่หายวับไปกับตาทันทีที่เบื่อ

แต่ตอนนี้เหมือนมันกลับกัน เรารู้สึกได้ว่าเราแต่งดีขึ้น มีคอมเมนท์เยอะกว่าเดิมจนไม่คิดไม่ฝัน(เมื่อก่อนคือนึกถึงเม้นต์หลักหมื่น แต่หลังจากนั้นคือยี่สิบเม้นต์ก็นํ้าตาไหลละ) แต่...พอเราเบื่อ เราก็หยุดแต่งบ้าง ดีอย่างเดียวคือแจ้งก่อนและไม่ได้ลบทิ้ง พอสำนึกได้ก็รีบแจ้นกลับมาและปั่นต่ออย่างไว พอปั่นไปสักตอนสองตอน อยู่ๆมันก็เบื่อ แล้วเราก็แจ้งหยุดอีกครั้ง วนลูปอยู่อย่างนี้ไม่รู้นานเท่าไหร่นะ แต่มันก็นานจริงๆ

แต่ก็นะ เหมือนสวรรค์จะยังเห็นใจอยู่ นิยายเรื่องที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้ของเราได้ผ่านการพิจารณาจากสนพ.ขนาดพอดีตัวนักเขียนหน้าใหม่อย่างเรา ตอนนี้จึงต้องรีบรีไรท์ กะว่าได้ตีพิมพ์เมื่อไหร่จะเล่าความปรารถนาของสาวน้อยให้ฟังแบบละเอียดๆกว่านี้นะคะ

ถ้าเอาตอนนี้คือเขียนให้จบ แต่ภ้าสูงสุดคือไม่ว่าจะเขียนแฟนฟิคเรื่องไหนก็มีคนตามทุกเรื่อง อยากได้แฟนคลับสักพันอัพ แต่แบบ... อื้ม เท่านี้แหละ พอละค่ะ เรื่องตีพิมพ์ไม่หวังละ

เป็นอะไรที่... อยากอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตอะค่ะ เราอยากเขียนไปเรื่อยๆ ให้ดีขึ้นเรื่อยๆ มีคนที่เก่งกว่าเสมอ คอยช่วยดู แลกเปลี่ยนความเห็นกัน งานเราคือเพื่อนเรา ลูกเรา ชื่อของเราเขียนอยู่บนนั้น ถ้ามองความเป็นจริงแล้ว มันก็เป็นไปได้ยากจริงๆนั่นแหละที่ถ้าไม่มีเทคนิิคอะไรจะเลี้ยงตัวเองไม่ได้เอา แต่เราก็หวังว่าจะข้ามตัวเองในช่วงโหดสุดๆนี้ไปได้โดยเสียหายน้อยที่สุดก็พอค่ะ555

อยากจะเขียนความจริงที่ได้รู้ทั้งหมดลงไปในนิยายแต่ชั่งใจจะไม่เขียน "เพราะบางเรื่องมันไม่ควรจะรู้" จึงก่ำกึ่งว่าจะเขียนหรือไม่เขียนดี

เจอคำถามนี้ไปเอาจริง ๆ คือไม่เคยคิดเลยค่ะ เป้าหมายสูงสุดของชีวิตไปตั้งกับเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับการเขียนนิยาย(การเขียนนิยายคืองานอดิเรกสุดชีวิตค่ะ ไม่ได้ตั้งเป้าอย่างแท้จริง)...

ใช้เวลานึกแบบเร่งด่วน...ผ่านไปห้านาทีก็ยังนึกไม่ออกค่ะ อร๊ายยย(แล้วหล่อนต้องบอกด้วยเหรอ) ถ้าให้พูดจริง ๆ แบบไม่โลกสวยเลยนะคะ แค่มีคนเข้ามาอ่านก็พอใจค่ะ คือยังไงดี...นี่รู้ตัวเองมากค่ะว่าสกิลการเขียนเป็นยังไง แค่ผู้อ่านเข้าใจทีี่เราจะสื่อได้นี่คือแบบ...ฮาเลลูย่า บัลเล่ต์หมุนติ้ว 

ขนาดเขียนกับเพื่อน นางยังมองเหยียดว่าแกแน่ใจหรือว่าแกเขียนแล้ว แกคิดพล็อตกับเขียนง่อยมา เดี๋ยวฉันเกลาเอง ฮ่าาาาาา

คนเราต้องมีข้อเสียบ้างเนอะ จะเพอร์เฟคทุกเรื่องก็ไม่ได้ หน้าตาดีก็เพียงพอแล้วเคอะ อร๊ายยยย (หล่อนหน้าหนา หนาทนกว่าปูนคอนกรีตค่ะ หึหึ)

เมื่อก่อนอาจอยากได้ยอดเฟบ คอมเมนท์ ตีพิมพ์ ฝึกภาษา เพราะมีเขียนเรื่องสั้นภาษาอังกฤษส่งให้อาจารย์อ่านแก้

แต่เป้าหมายตอนนี้คือ เขียนให้จบ อย่างเดียวค่ะ

เพราะในไหอีกเยอะ

ความปรารถนาสูงสุดในการเขียนนิยายคือ การเลิกเขียนให้ได้ค่ะ

ความปรารถนาที่ไม่เคยเป็นจริงมาสิบกว่าปี...เศร้า

...เขียนจบก็พอแล้วค่ะ

นั่นสินะ ไม่คิดเลย แต่ก็แอบฝันอยู่ครับ555

เป้าหมายในตอนนี้คือ เขียนตอนจบออกมาให้พีคและอินที่สุดคับ (ของผมในตอนนี้ก็มีแค่นี้บวกกับฝึกฝีมือแค่นี้แหละคับ 5555)

เขียนจบทุกเรื่องที่ไอเดียผุดขึ้นมาค่ะ

เคยหวังไว้ว่าอยากให้อีบุ๊ค/หนังสือของเราขายออก อยากให้มีคนอ่าน มีคนเม้นท์แสดงความคิดเห็นแต่ละตอน

แต่เมื่อพบกับสัจธรรม...เลยรู้สึกว่าตัวเองหวังสูงไปสำหรับนักเขียนหน้าใหม่

เรื่องใหม่เลยตัั้งไว้ว่า "อยากให้ตัวละครออกมาโลดแล่นจนถึงบทสรุป เนื้อเรื่องที่เรารัก...ตัวละครที่เราผูกพัน..."

โดยเฉพาะพอแต่งไปเรื่อยๆ จะพบกับประสบการณ์ระหว่างทางนอกเหนือจากตอนจบของเล่ม มันให้ทั้งความสุขและความสนุกกับเราไม่ต่างกันเลย

เราเพิ่งรู้ตัวก็ตอนแต่งบทล่าสุดเมื่อวาน ฉากที่พระนางได้กลับมาเจอกันอีกครั้งหลังแยกจาก แม้จะรู้เรื่องอยู่แล้ว แต่ก็อดตื่นเต้นไปกับพวกเขาไม่ได้ ยิ่งฉากหวานเรานี่ทั้งบิดทั้งกรี๊ดจนต้องหยุดพักเป็นระยะตลอด(ความรู้สึกเหมือนอ่่านนิยายเรื่องที่ตัวเองชอบเลย)

ความหวังที่ยังอยากให้ขายออกก็ยังมีอยู่ค่ะ แต่ตั้งเอาไว้เป็นเป้าหมายรองของรอง(กันตัวเองเจ็บ)

เมื่อก่อนอยากได้คอมเม้นต์และยอดคนเข้าชม เดี๋ยวนี้อยากจะรู้ว่านิยายแนวไหนมีคนอ่านเยอะสุดเลยลองแต่งทุกแนว

ตอนนี้ได้ข้อสรุปเลวร้ายว่า นิยายแนวดราม่าและความผูกพันในครอบครัวไม่ค่อยมีคนชอบอ่าน ดังนั้นต่อไปนี้จะไม่เขียนนิยายแนวอย่างนี้อีกแล้ว ฮ่าๆ

ความฝันของผมก็คงเป็นการได้รับการตีพิมพ์ และเราสามารถเดินเห็นหนังสือของเราตามร้านขายหนังสือทั่วไป มันคือความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตนักเขียนเลย

อยากได้ 5 ดาว เพื่อพื้นที่สำหรับการเก็บภาพเพิ่มขึ้น 55555+ เป้าหมายแรกเริ่มการเขียน ไม่ได้หวังคนอ่าน ไม่ได้หวังคอมเม้นต์ ไม่ได้หวังอะไรเลย!! แค่อยากได้ดาวมาประดับเท่านั้นเอง ขาดอีกแค่ 4,500 Exp ก็จะบรรลุคอขวดทะลวงสู่ 5 ดาว!!

เลือกไม่ถูกว่าจะให้นิยายตัวเองดังระดับโลกหรือแต่งให้จบสักเรื่องดี

เพราะดูจะเป็นไปได้ยากทั้งคู่

ความฝันสูงสุดของเราตอนนี้คืออยากมีด้อมนิยายเป็นของตัวเองค่ะ เป็นพื้นทีที่แฟนๆสร้างขึ้นมาเพื่อพูดถึงนิยายเรื่องนี้ เอาไว้ลงฟิค ลงแฟนอาร์ต กรี้ดกร๊าดตัวละคร เราอยากได้ความรู้สึกของแฟนๆที่ชื่นชอบในผลงานของเราค่ะ

แต่การที่จะมีด้อมได้นั้น ส่วนตัวมันยากกว่าการได้ตีพิมพ์อีกมั้งคะ 5555555 นิยายบางเรื่องขนาดมีผลงานออกมาเป็นหนัง เป็นซีรี่ ยังไม่มีด้อมเป็นของตัวเองเลย TwT

ตอนแรกตั้งเป้าหมายอยู่ที่สามารถหาเลี้ยงตัวเองด้วยการเขียนนิยายและบทความได้ แต่ตอนนี้เป้าหมายเปลี่ยนไปเป็น....เขียนนิยายให้จบ!!

เป้าหมายในการเขียนนิยายของเราตอนนี้มีอยู่หลาย step เลยค่ะ

แต่จะเริ่มจาก...

- ในฐานะผู้เขียนเราต้องสามารถผลักดันตัวละครไปจนถึงจุดจบของเรื่อง ให้ตัวละครได้มีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น หลังจากที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมาอย่างเหน็ดเหนื่อยทั้งเรื่อง

- มีผู้อ่านจำนวนหนึ่งคอยติดตามการดำเนินชีวิตของตัวละครในนิยายของเราตั้งแต่ต้นจนจบ และคอยเอาใจช่วยหรือร่วมลุ้นไปกับเราเสมอ อยากร่วมเดินทางไปพร้อมๆกับนักอ่านค่ะ

- นิยายที่เขียนเป็นที่ชื่นชอบของนักอ่าน และได้กลายเป็นนิยายที่นักอ่านนำไปแบ่งปันหรือนำเสนอให้เพื่อนๆได้อ่านด้วย

- สามารถหารายได้เสริมจำนวนหนึ่งจากงานเขียน ซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเองรักและชอบทำได้

- ได้มีโอกาสรวมเล่มนิยายทำเป็นหนังสือ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือทำมือ หรือส่ง สนพ ก็ตาม อย่างมีโมเม้นนั้นซักครั้ง

- สุดท้าย การเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง และถูกพูดถึงในหมู่นักอ่านที่ชื่นชอบนิยายในแนวที่เราเขียนค่ะ ฮ่าๆ (อันนี้ค่อนข้างเป็นความฝันที่ค่อนข้างจะไกลเกินเอื้อม ^^)

เราเริ่มเขียนนิยายมา 10 ปี+แล้ว แต่ก็เขียนบ้างหยุดบ้าง ไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ เพราะอะไรหลายๆอย่าง แต่ในช่วง 1-2 ปีนี้ได้กลับมาเขียนอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง เลยคาดว่าตัวเองน่่าจะทำให้ความฝันข้อแรกๆเป็นจริงๆได้ในเวลาอันใกล้นี้ค่ะ ^^

ยินดีกับความสำเร็จของคุณเสือด้วยนะคะ

เขียนจบ เย้

ให้ตัวละครในนิยายมีคนรักเยอะๆ

ขอแค่ให้ตัวเองเขียนนิยายได้ทุกเรื่องเขียนเสร็จภายใน 5 วิต่อ 10 เรื่องก็พอใจแล้วครับ ดองนิยายจนเค็มซะกินไม่ได้เลย TwT และเขียนให้จบสักเรื่องทีมันเยอะ ปล.คนครีเอทก็งีแหละเขียนเยอะตอนนี้ดองนิยายจนเค็มเป็นปลาเค็มละ

ถ้าให้พูดแบบที่ไม่คำนึงถึงอะไรเลยนะคะ ก็อยากให้นิยายได้แปลเป็นภาษาอังกฤษ จากนั้นก็อาจจะได้เป็นภาษาอื่นๆต่อ ได้สร้างเป็นซีรีส์หรือหนังไทย หรืออาจจะหนังฮอลลีวูดเลยก็ได้ อยากให้นิยายโดนตีพิมพ์ซ้ำๆจนเป็น passive imcome โอ้โห ฝันไปไกลดีจริง5555 แต่ตอนนี้คงแค่ขอให้ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ก่อนละกันค่ะ