ครูมีบทบาทกับเด็กๆ ยังไงบ้างครับ และนิสัยของครูที่เด็กๆ จะตอบสนองได้ดีนี่มีอะไรแนะนำไหมครับ
ตั้งกระทู้ใหม่
ป.ล. พยายามเขียนถ่ายทอดความอ่อนโยนในฐานะครูอยู่ครับ ลองดูบทพูดข้างล่างได้ พอจะเป็นครูที่ดีได้ไหมครับ
"ฉันอยากผลักดันให้เด็กๆ มีจินตนาการ เขาไม่จำเป็นต้องเก่งทุกด้าน ขอแค่มีความฝัน มีความมั่นใจ และทำได้ดีในสิ่งที่รักก็พอ" ดินตอบในฐานะอดีตครูคนหนึ่ง "ก็นะ ครูต้องชี้แนะแนวทางที่ถูกที่ควรให้ศิษย์ พวกเขาจะโตไปเป็นอะไรก็ได้ แค่เป็นคนดีก็พอแล้ว"
คนหล่อมืออาชีพ
25 ก.ค. 62 เวลา 09:06 น.
903
views
7 ความคิดเห็น
ขอตอบครูที่เข้าถึงเด็กได้ดีแล้วกันค่ะ ครูแต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกันแต่ที่จะเข้ากับนร.ได้ ที่เราสัมผัสมาโดยตรงคือเป็นครูที่เป็นเหมือนเพื่อน นร.ไว้ใจและสามารถปรึกษาได้ทุกเรื่องโดยไม่ต้องกลัวว่าเรื่องนั้นจะไปถึงหูคนอื่น เกี่ยวกับการสอนก็ไม่พูดแค่ตัวอักษรที่อยู่ในหนังสือแต่มีการบรรยายโดยใช้คำพูดทั่วๆ ไป มีมุกตลกแทรกเป็นระยะ มันทำให้นร.สนใจเนื้อหามากขึ้นค่ะต่อให้จะเคยเบื่อเนื้อหานั้นก็เถอะ และครูควรรู้เนื้อหาของบทเรียนนั้นมากกว่าที่ในหนังสือมีด้วย ครูที่เราเจอมาคือถ้าเป็นเวลาพักที่นร.ว่างแล้วเดินคุยเดินเล่นในห้องกับเพื่อน เขาไม่ว่าค่ะแต่ถ้าเสียงดังเกินไปและเขาทำงานอยู่ก็มีบอกให้ลดเสียงลงหน่อย อาจมีสีหน้าดุหน่อยแต่ไม่ใช้การตะคอกเลยค่ะ คือเป็นครูที่รู้ใจเด็กน่ะค่ะ พักก็คือพักจะให้นั่งอยู่กับที่เฉยๆ มันก็ไม่ใช่ เรารู้สึกว่าเขาเป็นครูที่ผ่านการเป็นเด็กนร.มาก่อนจริงๆ ไม่เหมือนครูคนอื่นที่เหมือนลืมไปว่าตัวเองก็เคยเป็นนร.อะไรที่ไม่ชอบ นร.ตอนนี้ก็ไม่ชอบเหมือนกัน ในฐานะครูเขาต้องให้เด็กทำตามกฎรร.ค่ะแต่มันไม่ใช่การชี้นิ้วบังคับ เขาพูดด้วยเหตุผลและชี้ทางออกให้คนที่มีปัญหาจริงๆ ไม่ใช่บังคับแล้วพอเด็กมีปัญหาก็ให้หาทางเอาเอง การคุยเล่นกับนร.ก็มีส่วนค่ะ มากๆ เลยล่ะ อย่าไปยึดติดว่าฉันคือครูอยู่เหนือนร. การเป็นทั้งครูและรุ่นพี่ที่สอนทั้งเรื่องในตำราและนอกตำรามันโอเคมากค่ะสำหรับที่เราเจอมา ในเวลาเรียนมันทำให้กล้าโต้ตอบกับเขา เวลาเล่นคือทำให้เราสนิทกันยิ่งขึ้น ครูเราอายุยังไม่ถึงเลข 3 ถือว่าเป็นวัยใกล้เคียงกับม.ปลาย เวลาพูดเล่นๆ ด้วยกันมันเลยเข้าถึงกันได้เหมือนได้คุยกับเพื่อนจนมันเกิดเป็นความไว้ใจ นร.เลยสามารถปรึกษาปัญหาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องแฟน
ขอบคุณครับผม^^
แค่มาแขร์ 'ครูที่ดี' ที่เราเคยเจอแล้วกันนะคะ เผื่อเป็นไอเดียในการเขียน
ปกติเราไม่เคยเรียกคนสอนเราว่าครู เราเรียกอาจารย์ บางทีครูสำหรับเรามันมีความหมายมากกว่าให้ความรู้ละมั้งคะ ซึ่งที่ผ่านมาเรารู้สึกว่าไม่เจอใครที่อยากจะใช้คำนี้เรียกสักเท่าไหร่
ตอนสมัยเรียนมัธยมฯ เรามองว่าโลกนี้คือสีเทา ทุกอย่างไม่อาจตัดสินได้ว่าสิ่งใดดี สิ่งใดแย่ ทุกคนล้วนมีเหตุผลในการกระทำทั้งนั้น เพราะคิดแบบนี้ เราหันหลังให้กับศาสนา ไม่นับถือใดๆ สิ่งที่เราเชื่อคือ คนที่มีความรู้ความสามารถ และเหนือสิ่งอื่นใด เราเชื่อในตัวเอง
จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย (เราเรียนมหาวิทยาลัยศิลปะ) ผู้สอนในนั้นเราสามารถเรียกว่า 'ครู' โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ ครูเมตตากับเหล่าลูกศิษย์ที่แสนเกรียนทั้งหลายมาก (ขอใช้คำว่าทั้งหลาย ดงคนเรียนศิลปะ มีความปัจเจกสูงมาก ฟังใครเสียที่ไหน)
สิ่งที่ครูทั้งหลายมีเหมือนกันคือ ครูฟังสิ่งที่พวกเราคิด
ในห้องมีการถกเถียงกันหลายอย่างแล้วแต่หัวข้อ ไม่ว่าจะยกมือพูดอะไร หรือออกมาคุยนอกรอบ ครูจะรับฟังก่อน ถ้าครูไม่รู้ ครูจะบอกว่าตรงนี้ครูไม่แน่ใจ ขอไปหาก่อน แล้วค่อยมาตอบนะ ครูไม่เคยต้องมาทำตัวเป็นพหูสูตรทุกอย่าง ฉันผิดไม่ได้ ถ้าจะผิดก็คือนักเรียนนั่นแหละ ผิดที่ถาม หรือถ้าเป็นนักเรียนที่มาแนวเป๋ แปลว่าไม่เข้าใจ ครูก็พร้อมจะอธิบายให้ฟัง
การฟัง นี่แหละค่ะ ที่ทำให้พวกเกรียนตัวพ่อตัวแม่ทั้งหลายเปิดใจกับครูมากขึ้น เพราะมันแปลว่าครูยอมรับความคิดของเรา ดังนั้นเราก็พร้อมจะฟังครู ให้ครูชี้แนะสิ่งที่เราผิดพลาด ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เรียน รวมไปถึงศีลธรรม จริยธรรม ต่างๆ นานา เรียกว่าเป็นคนเต็มคนก็ตอนนี้แหละ
หลังจากนั้นเราถึงได้รู้ว่าโลกมันไม่ใช่สีเทา แต่เป็นตัวเราไม่มีคอมมอนเซนส์ที่เห็นว่าอะไรคือสีขาวและสีดำต่างหาก เมื่อไม่มีเส้นบรรทัดฐาน สีขาวกับสีดำถึงหลอมรวมกันมั่วไปหมด ถ้าเมื่อไหร่ที่แยกแยะไม่ได้ ก็จะเชื่อในเหตุผลของการกระทำไปเรื่อย แล้วจะไม่สามารถหาว่าสิ่งใดที่ถูก สิ่งใดที่ผิด ก็มีเหตุผลที่จะทำนี่นา ดังนั้นโอกาสไหลไปในทางมืดจะมีสูงมาก
เช่นว่า ครูพูดถึงเรื่อง เงินพ่อแม่ ว่าเป็นเงินพ่อแม่ ไม่ใช่เงินของเธอ ถ้าพ่อแม่แก่ตัวไป เธอจะมาคิดว่าต่อไปเธอจะได้รับมรดกเอง แต่ว่าต่อไปถ้าเธอไม่ได้รับ ก็จะไปโกรธพ่อแม่ว่าทำไมไม่ให้ แบบนี้ไม่ถูก เงินเขาก็คือเงินเขา เขาจะให้เธอหรือเปล่าเป็นเรื่องของเขา เธอไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งไปโกรธด้วยซ้ำ เป็นต้น
(แล้วก็มันจะมีพวกเด็กที่พ่อแม่รวย แล้วคิดว่าตัวเองรวยด้วย เลยทำตัวกร่างเพราะคิดว่าพ่อแม่มีเงินมีอิทธิพล แต่ที่จริงแล้วตัวเองก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบที่พองขนนึกว่าเป็นไก่ชน คนอื่นมองไม่เห็นตัวเองเห็นแต่เงินพ่อแม่ นั่นก็แล้วไป แต่ถ้าตัวเองมองไม่เห็นกระทั่งตัวเองที่แท้จริงแบบนี้อันตราย ครูสอนแม้กระทั่งเรื่องพวกนี้...)
เล่าสู่กันฟังค่ะ ส่วนจะเอาไปประยุกต์ยังไงตามสะดวกเลยค่ะ
โห น่าชื่นชมจัง
"The mediocre teacher tells.
The good teacher explains.
The superior teacher demonstrates.
The great teacher inspires."
William Arthur Ward.
ว้าว555
คครูศิลปะของผมให้วาดการ์ตูนครับ *สายตาฟรุ้งฟริ้ง*
โห น่าสนุกดีนะครับ555
เพิ่มเติมนิดหน่อยนอกจากความเห็นทรงคุณค่าหลาย ๆ ความเห็นด้านบน เราว่าในมุมของการเขียนนิยาย จริง ๆ มันอาจจะขึ้นกับนิสัยนักเรียนด้วยอะแหละ ตัวเองเขียนแนวแฟนตาซีโรงเรียนภาคแรกอะนะ มีประจำชั้นคนนึงที่มีบทค่อยข้างเยอะ จริง ๆ มีมาจนภาคสองด้วย เราก็ว่าเราก็ชอบแกดี ถึงจะไม่ค่อยเหมือนครูที่ดีในอุดมคติหรือที่ใคร ๆ กล่าวไว้ 5555 ก็อาศัยสิ่งแวดล้อมเข้าช่วย สร้างเหตุการณ์หรือบรรยากาศให้คนคนนี้แหละ ก็ถือว่าเป็นครูที่โอ แม้จะไม่เพอร์เฟค ไม่ได้เก่ง นิสัยแปลก ๆ แต่ก็เป็นตัวละครที่มีนัยสำคัญกับนักเรียนทั้งหลายอะ (จะบอกว่า และน่าจดจำ แต่ไม่รุ้ว่ามันน่าจดจำจริงป่าวอะดิ 555)
ป.ล. ดึกแล้วอาจพูดไม่รุ้เรื่องขออภัย 5555
ขอบคุณครับ^^ มึน
คือว่า....อ่อนโยนกว่าครูที่สอนเรามาอีกค่ะ 555 ครูเราส่วนใหญ่สายโหดหน่อยนะคะ บางทีก็ว่าเลย(นางบอกไม่ถึงขั้นด่า เราก็เออออตามไป)
แนวคิดของนางเอกคนหล่อดีมากๆค่ะ เด็กไม่จำเป็นต้องเก่งทุกด้าน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่ถูกเรียกว่าเด็ก ต้องมีสิ่งที่รอให้ผู้ใหญ่ชี้แนะอยู่ แต่บางคนก็ไม่รู้จะถ่ายทอดอย่างไรจึงเป็นหน้าที่ของครูค่ะ
เด็กทำในส่วนไหนแปลกไป ครูต้องคอยอธิบาย แบบละเอียดยิบเลยก็ได้ถ้ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากๆ (วิธีสังเกตคือยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่ดี ครูยิ่งบ่นยาว เพราะต้องการให้เด็กจำและเข้าใจ)
ง่ายๆเลยนะคะ อยากให้ครูมีลักษณะอย่างไรก็ใส่แนวคิดด้านนั้นๆลงไป เช่นอยากให้ครูอ่อนโยน ต้องรู้ก่อนว่าอ่อนโยนในความหมายของคุณคืออะไร ถ้าอ่อนโยนในความหมายของคุณคือรักเด็ก และรับได้ในทุกสิ่งที่เด็กเป็น คอยชี้แนะด้วยความใจเย็นและไม่ค่อยดุด่าว่ากล่าว ก็ต้องคงเส้นคงวาด้วย ไม่ใช่ตอนแรกๆอ่อนโยนใจดีมาก แต่หลังๆอ่อนโยนแปปเดียวก็ถือไม้เรียวไล่ฟาดเด็กแล้วแบบนี้เป็นต้น
หรืออยากได้ครูที่ปากร้ายเพราะหวังดี ก็ต้องทำความเข้าใจมันก่อน คือปากร้ายในที่นี้เป็นอย่างไร ไม่ใช่การหลุดสัตว์เลื้อยคลานออกมาหมดสวนสัตว์ หรือดอกไม้ทั้งทุ่งอะไรแบบนี้ แต่เป็นการตอกหน้าตรงๆเลยว่าไม่ดีอย่างไร อาจจะเพิ่มคำด่าแบบสุภาพไปนิดๆให้เด็กรู้สึกว่ามันไม่สมควร หรือเปล่า? ถ้าใช่ ก็อาจจะลองเปลี่ยนคำว่าปากร้ายเป็น พูดตรงและแรง แทนน่าจะคงความเสมอต้นเสมอปลายของคาแรคเตอร์ได้ง่ายกว่าค่ะ
ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็ไม่เคยสร้างตัวละครที่เป็นครูนะคะ แต่จากการเก็บข้อมูลมาตลอดก็หวังว่าจะช่วยคุณคนหล่อได้ไม่มากก็น้อยค่ะ
ปล. ถ้าจะให้ดี คุณคนหล่อลองไปเยี่ยมโรงเรียนสมัยอนุบาล-ประถมดูสิคะ ครูที่สอนเด็กช่วงอายุนี้จะใจเย็นเป็นพิเศษ และมีความอ่อนโยนที่+++ กว่าครูสอนมัธยม โดยเฉพาะมัธยมตอนปลายแน่นอนค่ะ 555
เฮือก!! เป็นครั้งแรกที่เขียนเรื่องมีสาระยาวขนาดนี้!!! (คนอื่นๆ : ในที่สุดก็กลับมาเป็นคนเดิมแล้วสินะ) 555
ปกติถ้าเราเขียนยาวแบบนี้จะเป็นกระทู้บ่น กระทู้ระบายมากกว่าอะนะ รู้สึกภูมิใจมากที่ในที่สุดก็เป็นคนมีสาระได้สำเร็จ
ขอบคุณครับ555 (เด็กม.ปลายมันเกรียน555)
//กอดครับ
ยินดีค่ะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?