เขียนเรื่องใหม่แต่ก็ยังมีบางอย่างซ้ำๆเดิม ผู้อ่านจะว่ายังไง?
ตั้งกระทู้ใหม่
แต่พอดำเนินเรื่องไปได้ถึงจุดนึงมันจะเริ่มตัน คิดไม่ออก
และแล้ว เราก็เอาของเดิมมาใช้กับเรื่องใหม่อีกแล้ว ราวกับว่ามันเป็น ท่าไม้ตาย
ของผมมีหลายเรื่องที่มีการบังคับให้แต่งงานกัน
นี่มันยุคไหนแล้วยังมีอีกหรือ? คนส่วนมากคงคิดอย่างนี้กัน
แต่มันไม่รู้จะคิดให้เป็นอย่างอื่นได้ยังไง ถามตัวเองว่าเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหม
มันก็คิดวิธีอื่นไม่ออก
ผมไม่ได้คิดจะเปลี่ยนหรอกนะ คิดว่าคิดดีแล้ว แค่สงสัยว่านักเขียนคนอื่นเขา
เป็นแบบนี้กันบ้างหรือเปล่า และคนอ่านเขาจะว่ายังไง
ถ้ามีคนอ่านนิยายเราเรื่องที่สอง ที่สาม แล้วก็เจอว่า แบบนี้อีกแล้ว
เขาจะเบื่อหรือเปล่า
เจ้า(แมว)ขาว
11 ต.ค. 62 เวลา 15:43 น.
636
views
14 ความคิดเห็น
ความคิดส่วนตัวนะ ถ้าเจอเรื่องที่มีเนื้อหาหลายอย่างเหมือนกันจะมองว่า เหมือนเอาเรื่องเดิม มาเปลี่ยนชื่อตัวละครเท่านั้น
ไม่เหมือนขนาดคิดว่าเป็นเรื่องเดิมเอามาดัดแปลงใหม่หรอกครับ
เป็นว่าหลายอย่างต่างกันแต่แค่บางส่วนเหมือนกัน
เขียนเสร็จส่งสนพ.แล้วหนึ่งเรื่อง เรื่องที่สองตอนแรกไม่มีบังคับแต่งงาน
แต่พอรีไรต์ก็มีแต่รายละเอียดต่างกัน ที่เคยคิด คิดอยู่ ยังไม่เขียนอีกสองเรื่อง
ก็มีบังคับจับคู่แต่งงานอีกแล้ว จนเริ่มสงสัยตัวเองว่าทำไม?
ถ้าเนื้อเรื่องหลักต่างกันก็ไม่เป็นไรหรอก ผมก็ชอบเอามาจับแต่งงานนะ
ของเราถึงขนาดนักอ่านตัวยงรีบเบรกหัวทิ่มตั้งแต่ตอนแรกของเรื่องใหม่...อย่าดราม่านะ ไม่อยากปวดใจ พอแล้ว 2 เรื่องที่พระเอกมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น
พอมันซ้ำ ผู้อ่านก็จะเดาแนวทางเรื่องออกได้ง่าย ๆ ค่ะ แบบนั้นมันก็จะไม่ตื่นเต้น
ความเห็นส่วนตัว มันเหมือนเราไปดูหนังแล้วเดาทางของหนังได้ และเมื่อมันเป็นไปอย่างที่คิด ความสนุกก็ลดลง อะไรประมาณนั้น
เพราะงั้นไงครับ ถึงจะคู่ควรแก่การหักมุมในภายหลัง
หักมากไปคนอ่านไม่พอใจด่าเรากากอีก.. เศร้า
ด่ากลับเลยครับ
อย่าไปยอม
ถ้าเราคิดมุขใหม่ ไม่ออก ก็คงต้องใช้มุขเดิมมาประยุกต์ แต่สุดท้ายก็ต้องให้นักอ่านตัดสินอยู่ดี อย่างของผม ดำเนินเรื่องโดยให้พระเอกมีฮาเร็ม คนอ่านเขาก็จะรุ้อยู่แล้วว่าเดี๋ยวพระเอกจะมีเมียเพิ่มในตอนต่อไป และเวลาพระเอกตอบคำถามอะไร จะอิงเรื่องฮาเร็มเป็นหลัก อย่างเช่น
ก็อบลินคิงส์ ถามพระเอกว่า รุ้รึป่าว คุณสมบัติข้อแรกของพระราชาในโลกแฟนตาซีคืออะไร
คนอ่านก็จะเดาได้ว่า พระเอกจะตอบอะไรอยู่แล้วเกี่ยวกับเรื่องฮาเร็ม และแล้วพระเอกก็จะตอบว่า
คุณสมบัติข้อแรกของพระราชาในโลกแฟนตาซี คือ การมีฮาเร็มส่วนตัว ประมาณนี้ครับ
ไปถามคนอ่านน่าจะได้คำตอบที่ดีกว่าครับ
เลยช่วงนั้นไปแล้วครับ
เรื่องที่สองเคยลงให้อ่านในเด็กดี จบไปแล้วด้วย เดิมไม่มีบังคับแต่งงาน
แต่พอรีไรต์จะเตรียมส่งให้สนพ.พิจารณาก็เปลี่ยนรายละเอียดบางส่วน
แล้วก็เกิดติดขัดไปถึงตอนท้ายที่ต้องการไม่ได้ ก็เลยไปเอาบังคับแต่งงาน
แบบเรื่องแรกมาอีก แต่อันนี้ต่างกันตรงที่เป็นในอดีตและเป็นคู่พ่อแม่พระเอก
ไม่ใช่พระเอกนางเอก
รีไรต์เสร็จผมคงจะไม่เอามาลงอีก คงจะส่งคนละสนพ.กับเรื่องแรกครับ
ใช้พล็อตซ้ำ คนที่เบื่อคนแรกน่าจะเป็นคนเขียนมากกว่านะ ส่วนคนอ่านก็คงแบ่งออกเป็นสองฝั่งอยู่ดี
มันไม่ดีกว่าหรือ คิดใหม่ไปเลย อย่างน้อยคนอ่านที่บ่นว่า "ซ้ำ" ก็จะไม่มี เพราะมันไม่ซ้ำเดิม
แต่ถ้าต้องการเขียนให้มันจบ ๆ ไป มันก็ใช่ได้นะ ถือเป็นวิธีแก้ปัญหาวิธีหนึ่ง
เจ้าของกระทู้ไม่ได้อยู่ในอาการคิดไม่ออกอะไรหรอก เรื่องพวกนี้มันต้องใช้อะไรมากกว่า คิดออก หรือคิดไม่ออก ผมจึงมักยกให้การคิดพล็อต เป็นขั้นตอนที่ยากที่สุดของการเขียนนิยาย
// อีกประเด็น ถ้าหมายถึงฉากจบ ก็ไม่ต้องซีเรียสอะไรมาก เรื่องราวในโลกนี้ มีฉากจบไม่กี่แบบ อย่าพยายามแต่งให้แตกต่าง เพราะอาจจะทำให้พังทั้งเรื่องเลยก็ได้ เช่น นิยายที่แต่งมาอย่างเยี่ยมยอด แต่ดันมีตอนจบที่ซ้ำกับเรื่องก่อน คนเขียนทะลึ่งเปลี่ยนฉากจบ ความยับเยินจึงมาเยือน อะไรทำนองนั้น
ควรเปลี่ยนไม่ให้ซ้ำนะครับ
แตกต่างกันบ้างก็ยังดี
ผมนี่ตระกูลตัวเอกตระกูลเดียวกันทุกเรื่องอ่านะ
ไม่มีงานก็อบเกรดเอ และไม่มีงานใหม่ที่จริงแท้ครับ เพราะอย่างไรเสีย งานเขียนล้วนมาจากประสบการณ์ ก็คือสอ่งที่ผ่านหูผ่านตามาแล้วทั้งนั้น ตราบที่ยังไม่ซดน้ำแกงด้วยส้อม ใช้ชามตักข้าวเข้าปาก ไม่ถือว่าหลุดโลกนักหรอกครับ
เราเคยไปนั่งอ่านนิยายทั้งหมดที่เราแต่งมา ก็พบว่าเรื่องที้แต่งไล่เลี่ยกัน จะเหมือนกันมาก เหมือนความคิดเรายังเป็นคนเดิม พอผ่านเวลาไปสักช่วงหนี่ง เราถึงจะเปลี่ยนไป อย่างเลื่อนระดับชั้นหนี่ง ย้ายที่อยู่นีง เจอเพื่อนใหม่กลุ่มหนี่ง เราว่านิยายมันสะท้อนตัวตนเรา.. แต่น่าแปลกที่เพื่อนพระเอก พวกตัวประกอบคาแร็กเตอร์จะไ่ม่่ค่อยซ้ำอาจเพราะพวกนั้นถูกจำลองมาจากคนในชีวิตจริงของเรา.. ที่พบเจอคนใหม่ตลอด... เช่นนั้นนักเขียนจึงมักออกไปหาเจออะไรใหม่ๆ อยู่เสมอ...
ออกไปมองฟ้าและดาวที่กว้างใหญ่.. เพลงโฆษณาลอบมาเลย
พูดแบบนี้แล้วนึกถึงนักเขียนจีนคนหนึ่งที่เขียนแนวกลับชาติมาเกิดเพื่อแก้แค้นหลายๆ เรื่องเลยค่ะ แต่การเขียนแนวเดิมๆ ใช่ว่าจะไม่ดี บางทีคนอ่านเขาก็ต้องการแบบนี้ ชอบแบบนี้ จะเอาแบบนี้ ถึงได้ติดตามเรา ควรเรียกว่าลายเซ็นในงานเขียนไหม? ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่มันไม่มีทางเขียนให้เหมือนเดิมได้ตลอดไปหรอก ทุกครั้งมันจะมีความเปลี่ยนแปลงเสมอ สำหรับคนที่เบื่อเขาก็จากไป สำหรับคนที่ชอบก็จะอยู่ต่อ แล้วแต่คนตัดสินใจกันนะ แล้วแต่ว่าเราจะรับผลกระทบของมันได้ไหม ซึ่งบางทีเราเปลี่ยนแนวเยอะก็ใช่ว่ากระแสตอบรับจะดีเท่าเรื่องเก่าด้วย 555 ดีไม่ดีพังพินาศเพราะนักอ่านเก่าชอบแนวเดิมๆ อันนี้จากประสบการณ์ตรงของคนชอบเปลี่ยนแนวเลยแหละ
ถ้าเรายังไม่เบื่อจะเขียนก็เขียนไปเถอะค่ะ เขียนจนพอใจ ยังไงงานเขียนมันก็ตามความพอใจของเรา (ถ้าไม่ได้กะทำเป็นอาชีพอะนะ)
เรื่องนี้พูดกันยาก มองได้แตกต่างหลากหลาย
บางคนบอกว่านั่นล่ะเอกลักษณ์
บางคนบอกหากินวนเวียนแนวเดิม
ซานเซ๊ยนฉาเค่อ พล็อตหลักเดียว คือคุณหนูตื่นมาล้างแค้นเลือดสาด
ดังทั้งสามเรื่อง ผลาญ นางพญาท้ารบ คุณหนูอันดับหนึ่ง
อัสนีวสันต์ฟังปุ๊บรู้ปั๊บ ดันเพลงไหนก็ดังเถิดเทิงทุกเพลง
คนไทยเมื่อก่อน ติด-ความซ้ำ-กันจะตาย
ร้อยเนื้อทำนองเดียว ใช้ทำนองเดิมใส่เนื้อใหม่ ได้เพลงใหม่ ตีความใหม่
ขอบคุณทุุกท่านที่เข้ามาร่วมแสดงความเห็นกันนะครับ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?