ชีวิตของคนคนหนึ่ง

[นามสมมุติ]

สวัสดีคะ ฉันอายุ19ปีของพูดถึงเรื่องราวในตอนนี้ ฉันเป็นมะเร็งลำใส้ คอ และสมอง
ฉันรู้สึกตัวเองเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมาแล้วฉันก็ได้กลับมาเรียนต่อและยังไม่ได้รักษาเพราะฉันใกล้จะจบการศึกษาปีหน้านี้แล้วแต่ก็มาพบว่าเป็นมะเร็งและไม่อะไรที่พอช่วยเหลือฉันจากโรคนี้ได้เลยฉันต้องทานอาหารลำบากกว่าแต่ก่อนตัวร้อนไม่สบายทุกวันฉันเหนื่อยง่ายและไม่มีความสบายใจสักนิดใครพอจะพูดกล่าวอะไรพอที่จะให้ฉันรู้สึกดีบ้างหรือเปล่าคะขอทางออกให้ฉันได้ไหมคะว่าฉันควรทำอย่างไรฐานนะทางบ้านตอนนี้ก็มีหนี้สิ้นลำบากส่วนตัวฉันก็กู้เงินยืมเรียนกยศ.ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมาครอบครัวฉันต้องลำบากอีกหลายเท่าแน่นอนฉันเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวฉันตอนนี้ฉันจึงหมดหนทางในการหาวิธีแก้ไขและอยากจะขอความเห็นการชี้แจงจากผู้ที่เคยประสบปัญหาแบบเดียวกันนี้แนะนำฉันด้วยหรือขอความเห็นที่หน้าสนใจในทางที่ดีและเป็นไปได้ด้วยนะขอบคุณคะ

Comments

[nathnichkook480]

เราชื่อกุ๊กที่มีนิสัย ที่ชอบช่วย้หลือชีวิตคนอื่น รักเด็กชอบเล่นกับเด็กๆทุกคน รักเพื่อนและรักคนอื่นไปทั่ว ชอบทำงานเก็บเงินอาสารับเลี้ยงดูอย่างเต็มใจ เราก้อทำทุกอย่างหมดวิถีทางทำให้คนอื่นมีความสุขจะได้ไม่ลำบากคอยมีเราอยู่เคียงข้างและอยู่ข้างๆเวลาที่คุณเดือดร้อนตัวเราเองไม่เคยมีปัญหาไม่ชอบก่อเรื่องและไม่อยากทำคัวน่ารำคาญให้คนอื่นเห็นว่าเราไม่ใช่เด็กพิเศษที่ใช้กำลัง

[เกย์อักษรฯเอกปรัชญา]

สวัสดีฮะ พี่เป็นคนที่เรียนจบมหาลัยแล้ว ทำงานแล้ว พี่อ่านทุกตัวอักษรของน้องแล้วนะ

น้องกำลังเผชิญปัญหาหนักหน่วงมาก มากจนยากที่จะแก้ไขได้ง่ายๆ โรคมะเร็งเป็นโรคที่รักษายาก คนเป็นโรคนี้ต้องพึ่งพาความหวังที่ซักวันจะหายได้ กำลังใจจากคนรอบข้าง และที่สำคัญที่สุดคือการรักษาอย่างถูกวิธีซึ่งมีแนวโน้มจะมีค่าใช้จ่ายสูง พี่เห็นใจน้องมากที่ตกอยู่ในสภาพนี้

ขอให้น้องทำใจให้สบายนะ น้องไม่มีความผิดอะไรใดๆเลยเพราะน้องไม่ได้มีเจตนาอยากเป็นมะเร็งใช่ไหม ชีวิตมนุษย์มันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่มีอะไรแน่นอน จริงๆแล้วมนุษย์ไม่สมควรที่จะเกิดมาบนโลกใบนี้เลย โลกนี้มีแต่ความเสี่ยงต่อชีวิตทั้งนั้นและเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน ความผิดอยู่ที่ผู้ให้กำเนิดของน้อง ไม่ใช่อยู่ที่น้อง น้องไม่เป็นหนี้บุญคุณอะไรต่อผู้ให้กำเนิดทั้งสิ้น แต่กลับกัน ผู้ให้กำเนิดต่างหากที่ต้องใช้หนี้น้องเพราะให้กำเนิดน้องมาด้วยเหตุผลส่วนตัว น้องไม่ได้เป็นฝ่ายขอให้เกิดมาสักหน่อย เมื่อเกิดมาแล้ว น้องสมควรที่จะได้รับความรัก กำลังใจ และการภูมิทักษาแล(dignifying care)*จากผู้ให้กำเนิด

(*การภูมิทักษาแล คือ การดูแลโดยไม่เข้าแทรกแซงความเป็นตัวการของผู้ที่ได้รับการดูแล เช่น การไม่บังคับให้ตัดสินใจทำอะไรโดยขัดกับความปรารถนาของผู้ที่ได้รับการดูแล เป็นต้น)

การปฏิบัติตัวที่พอจะทำได้ในสถานการณ์นี้คือ น้องต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ก่อความทุกข์ทรมานให้เพิ่มขึ้นมากไปกว่านี้ หาโรงพยาบาลที่เชี่ยวชาญการรักษามะเร็งที่ครอบครัวมีกำลังจ่ายไหว เข้ารับการรักษาอย่างสม่ำเสมอ ทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ ออกกำลังกาย ทำจิตใจให้เบิกบาน ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม ทานช็อกโกแลต กาแฟ อะไรที่อร่่อยๆหรือมีกลิ่มอะโรม่า

ชี้แจงครอบครัวและคนรอบข้างให้เข้าใจ และเรียกร้องให้พวกเขาดูแลช่วยเหลือตามสมควร

หลายๆครั้งต้องขอร้องให้พวกเขาถามไถ่อาการเป็นประจำ เช่น ขอให้พวกเขาถามทุกครั้งที่เจอหน้าว่า "อาการเป็นยังไงบ้าง" "ร่างกายยังไหวไหม""พูดไหวไหม" "ให้ช่วยพยุงไหม" เป็นต้น

เมื่อดูอาการไประยะหนึ่ง หากพบว่าแนวโน้มโรคมะเร็งจะกำเริบมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว พี่อยากให้น้องเป็นหนึ่งเสียงเรียกร้องการตายอย่างภาคภูมิ(dying with dignity) ให้กับตัวเองและคนอื่นๆในสังคม ก็ในเมื่อคนเราเลือกเกิดไม่ได้ เราก็ควรต้องเลือกการตายได้

ทุกคนไม่ควรต้องตายอย่างไร้ศักดิ์ศรีและก่อความเดือดร้อนให้กับสถานที่และคนอื่นๆในสังคม

ในกรณีที่ชีวิตกำลังจะเข้าใกล้ความตายและเจ็บปวดอย่างมากจนไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างปกติสุขได้ ก็จำเป็นที่จะต้องเรียกร้องการได้ตายอย่างสมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สถานการณ์ประเทศไทยตอนนี้คงจะเรียกร้องไม่ได้ถึงขั้นการุณยฆาต แต่อย่างน้อยๆตอนนี้เราควรจะเรียกร้องให้มีการช่วยฆ่าตัวตาย(assisted suicide)กันได้แล้ว เพราะเป็นการตายอย่างภาคภูมิ

[เจเคกิโลกลิ้ง]

เป็นกำลังใจให้นะ