เรากำลังคิดจะลาออกจากงานประจำเพื่อเป็นนักเขียน Fulltime

เรามีฐานแฟนอยู่แล้ว รายได้ต่อปีก็เยอะกว่าเงินเดือน ถ้าไม่ได้เดือนร้อนอะไรก็ทำไปเถอะค่ะ (หมายถึงทำเป็นนักเขียนอย่างเดียว) จะได้ไม่เสียสุขภาพจิตด้วยค่ะ

ส่วนเรื่องงานขายไม่ได้ เราว่านั่นยังเป็นเรื่องอีกไกลนะคะ ถ้าไม่มั่นใจก็เก็บเงินจากรายได้ อีกส่วนแล้วค่อยคิดหาอะไรทำต่อก็ไม่น่าจะมีปัญหาค่ะ

แต่ว่าไปแล้วเงินรายปีเฉลี่ยขนาดนี้ ประสบการณ์งานเขียนขนาดนี้ ไม่น่าจะไม่มีคนอ่านหรืองานขายไม่ได้นะคะ นอกเสียจากคนเขียนหมดใจไม่อยากเขียนมากกว่าค่ะ

อย่างไรก็สู้ๆนะคะ

มีเงินเก็บเผื่อไว้ก่อนซักก้อนนะก่อนออก สมมติช่วงไหนนิยายแป้กๆไปเนอะ จะได้อยู่ได้ ...คือถ้าถึงขนาดนั่งร้องไห้นี่ออกเถอะค่ะ วงวาร เสียสุขภาพจิตจริงๆ อันนี้เข้าใจเลย

เราหยุดแต่งนิยายไปเกือบสิบปี ออกจากงานประจำมาพร้อมกับรายได้ที่สามารถอยู่ได้อย่างประหยัดแค่สองเดือน แต่ก็ออกมาตายเอาดาบหน้าเพราะเวลาแต่งนิยายจะเข้เกียจทำทุกสิ่ง ตอนนี้ออกงานมาได้หนึ่งเดือนแล้วก็ยังคิดว่าทำถูกแล้วที่มาจับนิยาย แม้หน่วยเงินจะไม่แน่นอนแต่ทำแล้วมีความสุขก็เลยทำค่ะ ฉะนั้นอยากทำอะไรทำค่ะ ถ้าไม่ไหวจะกลับไปจับงานประจำใหม่ก็ได้ อายุยังน้อยมีเลือกเยอะแยะ สู้ๆ ค่ะ

เราเสียดายวิชาชีพนะ อดทนหน่อย พอครบ 1 ปี ก็อาจได้้บรรจุแล้ว ใจเย็นๆ

เดี๋ยวนี้บรรจุเร็วกว่าที่ผ่านมา

งานแบบนี้ อาจเหนื่อยช่วงแรก พอสัก 10 ปี 15 ปีก็ลอยเช้าได้แล้ว

เงินเดือนมันโอเคนะ แรกๆก็น้อยล่ะ

ตอนนี้เราเขียนนิยายเป็นงานอดิเรก งานประจำเราเงินเดือนดีกว่าอยู่แล้ว //คิดนานๆ

ขึ้นเวร ไม่มีรายงาน ยังลงมาเขียนนิยายได้ ได้พล๊อตเรื่องอีก //ตัดสินใจดีๆ

ถ้ามั่นใจว่าสามารถเก็บเงินได้จะลองดูก็ได้ค่ะ แต่ก่อนหน้านั้นต้องคิดให้ดี ๆ ก่อนนะคะ ออกมาแล้วจะมานึกเสียใจภายหลังงานก็ไม่ได้หาง่าย ๆ เหมือนเดิมแล้ว

ส่วนเรื่องยึดการเขียนนิยายเป็นอาชีพหลักนั้น โดยส่วนตัวเราคงไม่ทำ ทุกวันนี้ค่าใช้จ่ายและค่าครองชีพสูงขึ้นทุกวัน ด้วยรายได้ที่ไม่แน่นอนของอาชีพนักเขียน เราคงอยู่ไม่ได้แน่ ๆ ค่ะ

ดูจากฐานรายได้ที่ได้จากการเขียนนิยายแล้ว คิดว่าไม่น่ามีปัญหาครับ

ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่จบสายวิทย์สุขภาพมาเหมือนกัน แต่ไม่ยอมไปทำงานโรงพยาบาล หันไปทำอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกับสาขาวิชาที่เรียนจบมาแทน

ทุกวันนี้มองย้อนกลับไปถามว่าเสียดายไหมที่ทิ้งวิชาชีพตัวเอง บอกได้เต็มปากเต็มคำเลยครับว่า ไม่!

หยิบที่เคยตอบไว้มาแปะใหม่นะคะ

“ส่วนตัวเราไม่ค่อยเห็นด้วยกับการทำงานเป็นอาชีพ เพราะตัวคนเขียนอาจขาดวัตถุดิบในการเขียนนิยายได้ (ตอนเอ๊าะๆ น่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่พออายุมากขึ้น ทรัพยากรในตัวถูกขุดใช้ไปเยอะ ตอนนั้นแหละ...ได้เรื่อง หลายคนไม่ค่อยเห็นด้วยกับแนวคิดนี้ ก็นะ พูดจากใจคนกำลังเผชิญความเสื่อมของร่างกาย ได้แค่เตือน แต่เข้าใจแหละว่าแต่ละท่านมีเงื่อนไขในชีวิตต่างกัน)

ทีนี้ถ้าอยากเป็นอาชีพจริงๆ เราคงแนะนำว่าให้ทำงานประจำไปด้วยเขียนไปด้วย สร้างพอร์ตนิยายของตัวเองขึ้นมาให้ได้ส่วนหนึ่ง จนกระทั่งมันกลายเป็น Passive income จะทำให้ภาระเราลดลงได้ คอยส่องดูว่าเงินจากนิยายของตัวเองสามารถครอบคลุมค่าใช้จ่ายขั้นพื้นฐานที่สุดหรือยัง

.

แต่ละคนมีค่าใช้จ่ายส่วนนี้ไม่เหมือนกัน พวกค่าเช่าบ้าน (ผ่อนบ้าน) หนี้สินขั้นต่ำที่จะต้องจ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอมลูก หรือจะรวมค่ากินขั้นต่ำไปด้วยก็ได้ค่ะ ถ้ามันครอบคลุมได้ ค่อยมาพิจารณาเรื่องการทำเป็นงานประจำลำดับต่อไป

ถ้าทำเลยโดยที่ได้รายได้แค่แสนหรือสองแสนต่อปีโดยไม่มีหนี้สิน (กรณีที่อยู่กรุงเทพฯ) เราว่าอาจอยู่ได้ แต่ไม่ใช่คุณภาพชีวิตที่ดีพอค่ะ อย่าลืมว่าจะต้องมีเงินเก็บกรณีเจ็บป่วย ยังไม่รวมเงินฉุกเฉินอื่นๆ พ่อแม่แก่ตัวลงใช้ค่ารักษาเยอะมาก แต่งงานมีลูก เด็กเล็กป่วยบ่อย ไหนจะค่าเทอม ไม่น้อยเลยแหละ

สรุป ทำได้ แต่ต้องวางแผนการเงินและการงานให้ดีเพื่อลดความเสี่ยงค่ะ ไม่งั้นตัวคุณเองนั่นแหละที่จะเจ็บปวดกับสิ่งที่คุณรักเพียงเพราะอยากใช้สิ่งนี้เป็นงานหาเลี้ยงชีพตน”

งานคุณจขกท นี่ โหดจริงค่ะ สายงานด้านการแพทย์พยาบาลหนักมากๆ เรื่องนี้เราคงแนะนำไม่ได้ ไม่ใช่สายอาชีพที่เราคุ้นเคย แต่โดยปกติ เริ่มต้นไม่ว่าอาชีพไหนก็แย่ค่ะ แต่มันจะมีเส้นทางของสายอาชีพนั้นๆ อยู่ สิ่งที่พึงจะทำได้คือ อดทนและเรียนรู้ จากนั้นพวกเงินและผลประโยชน์มันจะมาตามความอดทน ความรู้ และประสบการณ์นั้นมาเอง

แต่ถ้าสงสัยว่าตัวเองยึดอาชีพนักเขียนได้ไหม เราว่าถ้าคุณจขกท ไม่ได้มีภาระทางการเงิน ไม่ได้เป็นหนี้ มีเงินเก็บพอที่จะออกมาใช้ชีวิตโดยลองให้ระยะเวลาตัวเองดู เช่น สามเดือน ครึ่งปี (ขึ้นอยู่กับคุณจขกท ผลิตงานได้เร็วแค่ไหน) แล้วลองดูว่าไหวไม่ไหว (หันไปดูลิสต์ค่าใช้จ่ายของตัวเองด้วย รวมถึงค่าใช้จ่ายในอนาคต)

เราเดาว่าอาชีพประจำของคุณจขกท ค่อนข้างขาดแคลน ถ้าคุณจขกท มองว่ามันไม่ไหว ก็น่าจะมีงานรองรับอยู่นะคะ (มั้ง)

ลองทำงานอื่นดูไหมคะ เผื่อมันจะดีขึ้นกว่างานที่ทำอยู่

ถ้าเศรษฐกิจมันดีกว่านี้ เราจะเชียร์จขกทให้ออกเลยนะคะ เพราะการทำสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง แล้วมันเป็นงานที่หนักมาก ๆ ก็เป็นปัญหาที่ดูใหญ่มากจริง ๆ

แล้วพอเรามาคลุกคลีอยู่กับวงการนี้ ต้องยอมรับว่ารายได้มันมากจริง ๆ เราเองยังตกใจกับผลตอบแทนที่ได้รับเหมือนกัน แต่ยังคงไว้เป็นงานอดิเรกเช่นเคย

ถ้าให้แนะนำตอนนี้ สภาพเศรษฐกิจแย่มาก เราเป็นผู้ประกอบการ รับรู้ทุกอย่างโดยตรง ปลดพนักงานแล้วด้วย เลยอยากให้จขกทลองทบทวนดูดีๆอีกครั้งค่ะ

'นิยาย' เราว่าถ้ามันจำเป็นจริง ๆ ก็น่าจะเป็นค่าใช้จ่ายแรกๆที่ทุกคนสามารถตัดทิ้งได้เมื่อเจอวิกฤตทางการเงินนะคะ ทั้งหยุดซื้อ หรือลดจำนวนการซื้อลง คัดเลือกเฉพาะเรื่องที่อยากได้จริง ๆ เราจึงมองว่า 2ปีต่อจากนี้ มันค่อนข้างเสี่ยงมาก กับทุกกิจการที่เป็นปัจจัยฟุ่มเฟือย อาจจะมีแค่ธุรกิจบางประเภทที่เติบโตได้ในสถานการณ์แบบนี้ ซึ่งมันไม่น่าจะเป็นหนังสือ

ขอให้จขกทโชคดี กับทุกทางที่ตัดสินใจเลือกค่ะ

ขอให้คุณโชคดีในสิ่งที่คุณเลือกนะ และหวังว่าไม่ว่าคุณจะเลือกทางไหนก็ขอให้คุณประสบ​ความ​สำเร็จนะ สู้ๆ

เพราะผมในตอนนี้ไม่สามารถ​แนะนำอะไรคุณได้จริงๆ

เศรษฐกิจแบบนี้ กอดงานประจำไปก่อนค่ะ รายได้จากอีบุ๊ก+งานเขียน ถือเป็นรายได้เสริมไปก่อน ตอนนี้ก็ตั้งเป้าไว้ก่อน เช่นหากมีงานเขียนครบ 80 เรื่อง สามารถออกงานได้เดือนละ 1 เรื่อง รายได้อยู่ประมาณ 4-5 หมื่นบาทค่อยตัดสินใจออกจากงานประจำอีกที ตอนนี้มีรายได้จากงานเขียนเดือนละ 20000 บวกกับรายได้จากงานประจำ 16000 เท่ากับว่ามีรายได้เดือนละ 36000 บาทเท่านั้น ถ้าคุณต้องการออกจากงาน อย่างน้อยรายได้จากงานเขียนของคุณก็ต้องมากกว่า 36000 บาท เพื่อทดแทนในส่วนของรายได้ที่หายไป เราเข้าใจว่าคุณอาจจะรู้สึกกดดันจากการทำงาน พยายามอดทนและปล่อยเบลอให้มากที่สุดนะคะ เศรษฐกิจแบบนี้อย่าเพิ่งออกจากงานประจำดีที่สุด สู้ๆ จ้า

ดูจากระยะเวลา ประสบการณ์ กับรายได้จากการเป็นนักเขียนแล้วค่อนข้างมีฐานแฟนคลับพอสมควรนะคะ เราเชื่อว่าจินตนาการไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าร่างกาย จิตใจ กับสมองเราไหวก็สามารถสร้างสรรค์นิยายเรื่องใหม่ได้เรื่อยๆ (จะขายดีไหมขึ้นอยู่กับฝีมือแล้ว)​

ปัญหาหลักคืองานประจำมันเหนื่อย มันท้อ เราเข้าใจนะ แม่เราก็เป็นพยาบาล อาชีพในรพ.มันไม่เคยมีเวลาตายตัวให้เราได้พักผ่อน เราเหนื่อยแทนแม่ตลอดที่อยากเลิกก็เลิกไม่ได้เพราะมีภาระ(เราเอง)​

รายได้ประมาณนี้ ถ้าไม่มีภาระที่ต้องรับผิดชอบอะไรมากมาย เช่น ส่งน้องเรียน จ่ายค่านู่นนี่ ถือว่าอยู่ได้สบายๆนะ แต่ทางที่ดีลองหางานประจำอื่นๆไปพลางๆด้วยดีกว่ากันเหนียว เช่น ธุรกิจส่วนตัว ขายของอะไรแบบนี้ ไม่ได้มั่นคงเหมือนงานอื่นๆแต่อย่างน้อยก็เป็นนายตัวเอง เศรษฐกิจแบบนี้เอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆอ่ะน้อ

คหสต.นะเราก็ไม่ได้มีประสบการณ์ขนาดนั้น เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เราควรมีรายได้มากกว่าหนึ่งทาง

จะไม่เป็นพยาบาล ก็ได้แต่ควรมีอาชีพอื่นอีกนอกจากเขียนนิยาย

ซึ่งต้องดูการใช้ชีวิตขอบเราเองด้วย

ถ้าเป็นคนชอบเที่ยว อยากเรียนต่อต่างประเทศ ชอบสินค้าเทคโนโลยี เปลี่ยนโทรศัพท์ทุกปี

บ้านก็ยังต้องเช่า เลี้ยงดูบุพการี ส่งน้องเรียน รายได้จากการเขียนอย่างเดียวคงไม่ตอบโจทย์

แต่ถ้าพ่อแม่เตรียมตัวเกษียณแล้วเรียบร้อยไม่เป็นภาระลูกหลาน ไม่โดนญาติพี่น้องโกง ไม่มีหนี้นอกระบบในระบบ มีปัจจัยสี่ไม่ขาดเหลือ อันนี้บอกเลยชิล อยากทำไรทำเลย

ถ้ารายได้จากการเขียนดีขนาดนี้(มากกว่านักเขียนอาชีพบางคนด้วย) และเป็นงานที่มีความสุข ออกมาเลยค่ะ ชีิวตคนไม่ยืนยาว ชีวิตเป็นของเรา อาชีพนักเขียนเป็นหนึ่งในไม่กี่อาชีพที่เลือกได้ ทำแล้วมีความสุข เห็นด้วยค่ะ

ถ้ามีฐานแฟนคลับก็วางใจได้ในระดับนึง แต่มันยังคงมีความเสี่ยงอยู่นะคะ อาชีพนี้ไม่แน่นอน รายได้ก็ขึ้น-ลงต่างกันไป ลองหางานที่มีเวลาว่าง กับเวลาพักแทนดีไหมคะ

ภาระไม่มี ไม่ต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียน จะรออะไรล่ะครับ

ขอถอดชื่อตอบนะคะ เพราะมีเรื่องรายได้เข้ามาเกี่ยวด้วย ขอแทนตัวว่าพี่นะคะ (จริงๆ อาจจะเป็นน้าได้) พี่ทำงานประจำมาก่อนและลาออกเพราะไม่มีคนดูแลสมาชิกในครอบครัว การทิ้งเงินเดือนห้าหมื่นมันไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่ายเลยแต่ก็ต้องทำ เมื่อมองย้อนกลับไปในวันนั้น สิ่งที่ทำให้พี่ลาออกได้อย่างไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง และคิดว่ามันพอจะมีประโยชน์ในการชั่งใจของน้อง คือ 1. เงินสำรองที่จะใช้จ่ายได้แบบเงินเย็นไปเป็นเวลา 6-12 เดือน หรือมากกว่านั้น ถามน้อง ตอนนี้น้องมีเงินสำรองใช้จ่ายไปได้กี่เดือนคะ 2. ที่อยู่อาศัยที่เป็นของเรา ข้อนี้หากน้องอยู่กับคุณแม่ก็ไม่ใช่ประเด็น แต่ในอนาคตหากน้องคิดจะกู้ธนาคารเพื่อไปซื้อบ้าน ถ้าเราไม่ทำงานประจำมันยากนะคะ 3. รถ เรื่องรถบางคนบอกว่าไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ แต่ถ้าเรามีผู้สูงวัยหรือเด็กเล็กในความดูแล เวลาป่วยไข้ขึ้นมา เราไม่สามารถพึ่งพิงคนอื่นได้ตลอดไปนะคะ อันนี้ลองคิดดู เน้นไปที่ข้อ 1. อย่างเดียวก่อนก็ได้ค่ะ ประเด็นเรื่องงาน แยกเป็นสองหัวข้อนะคะ 1. งานเขียนนิยาย บังเอิญตัวเลขรายได้เราพอๆ กันเลย ปีนี้รายได้อีบุ๊กพี่ก็อยู่ราวๆ สี่แสนนิดๆ แต่เงินได้มาก็หมดไปถูกไหมคะ ดังนั้น ถ้าเราจะทำงานเขียนให้มีความสุข วิธีของพี่คือ ไม่ได้เขียนงานวันนี้เพื่อเป็นค่ากินอยู่ของเดือนหรือสองเดือนข้างหน้า เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมันจะเครียดมาก เราจะเขียนงานแบบกดดัน ดังนั้นก็ย้อนไปที่เงินสำรองอีกนั่นแหละ ถ้าเราทำงานเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายของอีกหกเดือนข้างหน้า มันจะชิลไปอีกแบบเลยนะที่รัก 2. ลาออกจากงานประจำแล้วจะทำอะไรดี น้องยังอายุน้อย มองหางานอื่นเสริมไว้จะดีมากเลยค่ะ เด็กวัยรุ่นสมัยนี้เก่ง มองอะไรก็เป็นธุรกิจไปหมด แต่เศรษฐกิจแบบนี้บอกด้วยความรักว่าถ้าเราทุนไม่หนาพออย่าลงทุนเยอะนะคะ ทำอะไรเท่าที่เราทำได้ เน้นแบบ work at home ดีที่สุด และหากทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว อย่าละเลยเรื่องเงินออม และการลงทุนนะคะ เริ่มที่อายุน้อยดีที่สุด ไม่ว่าน้องจะตัดสินใจอย่างไร พี่ขอส่งกำลังใจให้นะคะ งานเป็นที่มาของรายได้ก็จริง แต่ถ้างานบั่นทอนชีวิตเรามากเกินไป เราก็ไม่ไหวเหมือนกันเนอะ มองกว้างๆ และอย่าลืมสู้ให้สุดๆ ก่อน มีคนที่ลำบากกว่าเราอีกเยอะในโลกใบนี้ ขอให้น้องโชคดีนะคะ

เราเรียนคณะอักษร แถมยังเรียนเอกที่จบมาคงทำอาชีพด้านหนังสือโดยตรงเราก็คิดเหมือนกับคุณนะ อยากจะยึดอาชีพเป็นนักเขียนไปเลย ไม่อยากทำงานบริษัท ไม่อยากสอบราชการ ฯลฯ แล้วยังมีแพลนจะหาเงินเรียนต่อโทด้านทฤษฎีศิลป์ที่คณะจิตรกรรม แต่พอคิดไปคิดมาเราคงเฉาแย่แน่ถ้าอยู่กับบ้าน เขียนนิยายไปเรื่อย ๆ ตอนเรียนชีวิตเราก็จืดอยู่แล้ว (เช้าไปเรียน เย็นไปยืมหนังสือหอสมุดมาอ่าน) บวกกับเราเป็นคนขี้เบื่อ ชอบทำอะไรท้าทายตลอดเวลา มันเลยทำให้เราคิดว่าถ้าอยากเขียนนิยายก็ต้องทำงานประจำไปด้วย จขกท.อาจจะไม่ชอบอาชีพพยาบาล แต่ยังมีอีกหลายอาชีพที่ทำได้ เช่นการเปิดธุรกิจส่วนตัวเป็นของตัวเอง รับจ้างสอนพิเศษ เห็นด้วยกับคอมเมนต์บน ๆ ว่าต้องมีรายได้หลายช่องทางนะคะ เป็นนักเขียนมันเหมือนกับอาชีพที่เสริมเข้ามามากกว่า เป็นเหมือนเราเขียนนิยายเป็นงานอดิเรกแล้วเอาไปขายได้ เราเคยเห็นรุ่นพี่ลาออกจากบริษัทมาเป็นนักเขียนฟุลไทม์ ต้องหมุนเงิน บางทีก็เครียดกับยอดจองไม่ถึงเป้า (ดีที่พี่เขามีสามีคอยดูแล) จขกท.ออกจากงานพยาบาลได้ค่ะถ้าไม่ชอบ แต่เราว่าไม่ควรยึดอาชีพนักเขียนเป็นงานฟุลไทม์ค่ะ

จริงๆผมก็ไม่รู้นะครับว่าจะอยู่ในฐานะที่จะแนะนำเจ้าของกระทู้ได้ไหม

รายได้ขาย Ebook ปีนี้ทำได้ 3-4 แสน เก่งมากๆเลยครับ ผมเข้าใจเลยว่าทำไมถึงอยากจะออกจากงานประจำมาทำงานเขียนอย่าง Full time

ตอนนี้ผมก็เขียนนิยายแบบ Full time มา 2 ปีแล้ว รายได้ก็พอเลี้ยงตัวเองได้และมีเก็บบ้าง ตอนนี้ก็กำลังมองหาช่องทางอื่นเพื่อเอาเงินเก็บที่มีไปต่อยอดลงทุน


คนเราควรต้องมีรายได้ 2 ทาง ผมเห็นด้วยกับข้อนี้มากๆแต่ผมไม่เห็นด้วยกับการยิดติดกับงานประจำ

งานประจำบางงาน ทำงานโครตเหนื่อยยังกับเป็นแรงงานทาส เงินเดือน 15,000 แต่ข้อดีของงานประจำมันก็มีอยู่.. ยกตัวอย่างเช่นกู้ง่าย ทำบัตรเครดิตง่าน

ส่วนตัวคิดว่าถ้าเจ้าของกระทู้ไม่มีภาระเรื่องที่อยู่หรือต้องส่งเสียใครและสามารถอยู่แบบนั้นไปได้อีก 2-3 ปี ผมสนับสนุนให้ออกมาครับ ...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องมีเงินเก็บให้พอเหลือใช้ได้สัก 6 เดือนเป็นอย่างน้อยนะครับ

อีกข้อที่ผมเห็นว่าสำคัญมากๆคือ..เมื่อออกจากงานประจำมาแล้วก็จะมีเวลามากขึ้น..เมื่อมีเวลามากขึ้นแล้วมั่นใจขนาดไหนที่จะนำเวลานั้นไปทุ่มให้กับการเขียนแล้วสร้างรายได้ให้สูงขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้? ถ้าคิดว่าทำได้ก็เอาเลยครับ


สุดท้ายขอให้คิดไว้เสมอว่า งานเขียน มันเป็นอะไรที่ไม่แน่นอนเท่าไหร่ บางทีขายได้รับทรัพย์ บางทีก็อาจจะขายไม่ดี สู้ๆนะครับ ถนนสายนักเขียนมันไม่ใช่อะไรที่อยู่รอดได้ง่าย

ขอแสดงความเห็นอีกสักคนนะคะ อยากบอกเล่าในอีกมุมหนึ่งที่ต่างจากท่านอื่นๆ ที่ตอบมาแล้ว

จะเห็นด้วยหรือไม่ก็ไม่เป็นไร

น้องเพิ่งทำงานได้แค่ 3 เดือน น่าจะได้ลองทำมันต่อไปสักหลายเดือนหน่อย หรือสัก 1 ปีก่อนดีไหมคะ ตอนนี้ก็พยายามทำมันให้ดีที่สุดทั้ง 2 อย่างไปให้รู้แน่ชัดว่าอะไรมันเหมาะหรือเราสามารถบาลานซ์มันได้ในระดับหนึ่ง ก็จะมีรายได้ถึง 2 ทาง

พี่ไม่ใช่นักเขียน แต่เคยทิ้งงานประจำมาทำงานส่วนตัวอยู่บ้านช่วงหนึ่งคือสอนพิเศษ

รายได้ดีมีเงินเข้าบ้านทุกชั่วโมงที่สอน (สอนได้เท่าไหร่ก็ยกให้แม่ไปแทบหมด เพราะกินอยู่กับเขาอยู่แล้ว) ขนาดมีรายได้ดีมากโดยแทบไม่ต้องลงทุนอะไรเลย(ได้เงินมากกว่างานประจำที่ลาออกมาอีก) มีเด็กมาเรียนที่บ้านเรา เราเสียแค่ค่าไฟ แต่ผู้ใหญ่ที่บ้านยังบ่นทุกวันให้ไปหางานประจำทำ

ความกดดันเรื่องการทำงานมาจากผู้คนรอบตัวเราที่จะทำให้เราต้องท้อใจ

พวกผู้ใหญ่ พ่อแม่ เขาก็ยังอยากที่จะคุยกับญาติพี่น้อง เพื่อนพ้องของเขาว่าลูกเขาทำงานดีๆ หรือทำงานอะไรที่เขาสามารถไปคุยกับคนอื่นๆ ได้ ที่มันไม่ใช่งานนอกระบบที่ผู้ใหญ่เขารู้สึกว่ามันไม่มีหลักแหล่งหรือความมั่นคง ซึ่งคนที่บ้านพี่ก็ออกจะเป็นคนหัวเก่าอยู่มาก

พอทำงานอยู่บ้านก็ต้องโดนว่าทุกวันว่าไม่ยอมออกไปหางานประจำดีๆ ทำ โดนกรอกหูทุกวันจนเครียดเลยค่ะ ทนฟังเสียงตำหนิได้ปีนึงในที่สุดก็ต้องยอมไปสอบเข้าทำงานเหมือนพี่น้องคนอื่นๆ ทีี่เขาเป็นอาจารย์กัน ตอนนี้ก็มาเบื่อที่ทำงานแต่อย่างน้อยก็ได้ทำงานที่ตนเองชอบและถนัด แทนที่จะต้องทนฟังเสียงบ่นของผู้ใหญ่ที่บ้านที่ทำให้ท้อแท้มากๆๆๆๆๆๆ

ถ้ามันได้เยอะมาก ๆ แล้วและมีฐานแฟนเยอะก็ออกจากงานเก่าดีกว่าค่ะเพราะดูท่าทางคุณก็รู้สึกอึดอัดกับมันมากแล้ว ถ้ารู้สึกไม่มั่นคงหางานใหม่ในสาขานี้ได้ค่ะ การเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จก็เป็นพอร์ตชั้นดีเราว่าสำนักพิมพ์เอย ไรเอย ต้องการตัวคุณค่ะ

ถ้ารู้สึกไม่มั่นคงอีก เราบอกเรื่องว่าทำการตลาดให้ดีขึ้นกว่าเดิมและวางแผนทางการเงินให้พร้อมค่ะ สำหรับทุก ๆ สถานการณ์ เอาจนคุณรู้สึกมั่นคงน่ะค่ะ เราเองก็แนะนำได้เท่านี้หวังว่าจะมีประโยชน์ในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ

เรื่องต่อไปอาจขายได้ไม่ดีเท่าเรื่องก่อนๆ แต่มันก็คงไม่ถึงกับได้กำไรน้อยหรือขาดทุนหรอกมั้งครับ