ทำไมชีวิตเจอแต่อะไรแบบนี้

[A-B-C-D]

พ่อแม่ก็ไม่สนใจ ไม่เป็นห่วงอะไร จะไปต่างจังหวัดก็ไม่ถามอะไร แค่อยากให้ถามว่าไปกี่โมงถึงหรือยัง เดินทางปลอดภัยนะลูก แต่ไม่มีเลย มาเรียนไกลบ้านไม่มีโทรถามสารทุกข์สุกดิบเลย ป่วยก็บอกพักผ่อนก็หาย ปวดฟันบอกทานยา //เช็ดน้ำตานิดๆ

พี่น้อง ใช้ชีวิตสบายอยู่ในอ้อมกอดพ่อแม่ อยู่อย่างราชา พ่อแม่ค่อนข้างหัวโบราณ ผชเป็นใหญ่ประมาณนั้น (เราเป็นลูกคนกลางด้วยค่ะ ผญคนเดียวจากพี่น้อง 3 คน ปัญหาคลาสสิค)

เพื่อนเก่า ทักไปไม่ตอบ บอกไม่ว่าง นัดเจอไม่มา เสียความรู้สึกไม่แคร์ แต่อยู่กับแฟน ทำงานโอเคเข้าใจ บางทีแค่อยากปรึกษา เครียด อยากระบายไม่มีใครอยู่ฟัง จะเข้าหาเฉพาะเวลาทะเลาะกับแฟนหรือมีปัญหาที่บ้าน

เพื่อนปัจจุบัน อยู่ไปนานๆเริ่มรู้นิสัย(ออกลายตอน 2 ปีให้หลัง)มาเกาะเห็นๆ เวลาเดือดร้อนทำเป็นไม่รู้เรื่อง พอตีตัวออกห่างหาเพื่อนใหม่เค้าก็ไม่ต้อนรับเหมือนอยากอยู่กันแค่นั้น ปิดรับคนนอก (เจอมา 4 กลุ่ม) พอเจอกลุ่มที่ใช่ก็ออกลายกันอีกแล้ว คุยกับคนไปทั่ว (เจอใครทักหมด) เราไม่ชวนคุยเค้าก็ไม่คุยด้วยเลย บางคนทำเมิน แค่รอยยิ้มยังไม่มี อย่างน้อยตอนนี้ก็ดูๆกันอยู่ 2 - 3 คน กลัวออกลาย

แฟนเก่า ติดเกม ดีแต่พูด ไม่ให้เกียรติ พึ่งไม่ได้ นิสัยไม่ดี เลิก

แฟนใหม่ ไม่อยากหากลัวมาซ้ำแผลเก่า

เจอแบบนี้ควรวางตัวในการใช้ชีวิตยังไงคะ มีคำแนะนำในการใช้ชีวิตไหมคะ