เราทำนักอ่านขาประจำหายไป...

ของเราก็หายนะคะ แต่ยอดคนอ่าน คนตาม กดหัวใจขึ้นก็ดีแล้วอ่ะ อย่างนักอ่านใหม่ๆ ที่เข้ามาคอมเม้นต์พอถึงช่วงหนึ่งหายไปเราก็ได้แต่คิดว่าเนื้อเรื่องเรายังคงไม่มีอะไรให้คอมเม้นต์เท่าไร~ ทุกวันนี้เห็นยอดเฟบขึ้นทุกวันก็อุ่นใจแล้วล่ะ ปกติอัพทุกวันมาเดือนนี้วันเว้นวันก็จะปลงหน่อยๆ

โอ๋ๆ อย่าคิดในแง่ลบเลยนะ เดี๋ยวจิตตก

เรื่องคอมเม้นต์นี่มันไม่สามารถบังคับใครได้หรอกค่ะ ขนาดตัวเราเองเข้าไปอ่านงานเขียนคนอื่นก็ไม่ค่อยเม้นต์ เพราะไม่รู้จะเม้นต์อะไร อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าเจ้าของงานเขียนอีโก้แรงหรือเปล่า ถ้าเม้นต์เชิงติจะถูกด่าไหม นักอ่านคนอื่นๆ จะโจมตีหรือเปล่า บลาๆๆๆๆ หลายๆ เหตุผลที่กล่าวไปทำให้นักอ่านไม่ค่อยเม้นต์ค่ะ เพราะฉะนั้นมองในเง่ดีดีกว่า เราอาจจะเขียนดีแล้ว เขาก็เลยไม่รู้จะติชมอะไร จะได้มีแรงไปต่อ ปั่นจนจบนะ

//ไม่อยากให้กังวลนะ เรื่องพรรค์นี้มันนานาจิตตัง บางเรื่องเขียนดีก็ไม่ดัง ไม่มีคอมเม้นต์ บางเรื่องเขียนห่วยชะมัด ดังเป็นพลุแตก เม้นต์ถล่มทลาย มันเอาแน่อะไรไม่ได้หรอกค่ะ อยู่ที่จังหวะและโอกาส และแนวที่เขียนด้วย อย่าซีเรียสกับเรื่องพรรค์นี้เลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ

**เพิ่มเติม**

แนะนำวิธี ให้ทิ้งข้อความชวนพูดคุยไว้ท้ายนิยายแต่ละตอนค่ะ คุยอะไรก็ได้ จะมีสาระหรือไร้สาระ ตามแต่ชอบ บางทีเขาอาจจะคุยกับเรากลับมานะ (เราหมายถึงนักอ่านที่เงียบหายไปน่ะ)

เป็นเหมือนกัน แอบเสียใจ เราเขียนขัดใจเขาหรือเปล่านะ? ฮือ ;-;

อย่าคิดมากนะคะ บางทีคุณคนนั้นอาจจะติดธุระหรือมีเหตุที่ไม่ได้ติดตามต่อค่ะ

อีกประการคือ บางคนกลัวนักเขียนคิดมากค่ะ นักเขียนบางท่านพอมีคนติดตามมีเมนต์จะเริ่มกดดันตัวเองน่ะค่ะ นักอ่านบางคนก็เลยไม่กล้าเมนต์ถี่ ๆ ให้กดดันก็มีนะคะ

ทำหน้าที่ของคุณให้ดีที่สุดก็พอค่ะ

พิมพ์ท้ายตอนที่อัปใหม่ไปว่า

สวัสดีค่า นักอ่าน XXX ยังติดตามนิยายของเราอยู่ม๊ายยย คิดถึงคอมเมนต์ของพวกคุณมากๆ เลย ถ้ายังติดตามอยู่รบกวนยกมือกันหน่อยได้ไหมคะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่า \(^0^)/

บางเรื่องใช้วิธีตรงไปตรงมามันก็ง่ายกว่าที่คิด นักอ่านที่เคยคอมเมนต์ประจำ ถ้าเจอแบบนี้ ใครจะทนไม่แสดงตัวได้?

เคยเป็นอยู่ครับ มีตอนหนึ่งที่ลงไปในนิยายแล้วไม่มีใครกดหัวใจให้เลย แต่กรณีนี้นักอ่านเขามาบอกเหตุผลเลยปรับปรุงจนเหมือนเดิมครับ ตอนที่ยังไม่รู้ให้คิดในแง่ดีไว้ครับ อย่างน้อยเราก็ได้ระบายความคิดของเราลงบนนิยาย

เราก็เป็นค่ะ ปกติจะมีขาประจำมาคอยให้กำลังใจ เรารู้สึกใจชื้น และมีกำลังใจขึ้นนะ (แต่งไม่เก่งยังดีที่มีคนอ่านวุ้ย) แต่ด้วยความที่เราไม่ค่อยว่างด้วย เลยอาทิตย์นึงอัพที สองอาทิตย์อัพที บางทีก็ดองลงไหไปเป็นเดือนเลย ขาประจำบางทีก็มาทวง มารอ มาปัก จนเค้าหายไปเอง อยากบอกว่าเสียใจมากเลยที่ไม่มีเวลามาอัพให้บ่อยๆ ไม่งั้นคุณๆที่น่ารักคงอยู่กับเรานานกว่านี้

#ขอจับมือระบายด้วยคนนะคะ ฮือออ

#สาวยูริ

คอมเม้นท์เป็นอะไรที่ไม่เคยแน่นอน ทำใจดีๆแล้วตั้งมั่นเขียนของเราต่อไปเรื่อยๆค่ะ นักอ่านบางคนอาจดองไว้อ่านรวดเดียวก็ได้ หรือจขกทอยากจะเล่นกับจิตใจสักนิดลองเขียนแบบทิ้งไพ่เด็ดช่วงท้ายๆตอนบ้างแล้วตัดฉับ! กดอัพนิยายแล้วจิบชารออย่างใจเย็น

/ออกตัวก่อนว่าเราไม่ได้เชี่ยวชาญด้านการแกล้งคนอ่านแต่อย่างใด

อารมณ์ประมาณ แรกคบกระหนุงกระหนิง(แปลว่าไรวะ) กอดนิด หอมหน่อย นานไปก็เพลาลง อยู่ด้วยกันจนแก่ตาย ถามจริงยังจะทำอย่างนั้นกันอยู่ไหม

*ตอบตรงคำถามหรือเปล่าหว่า

พึ่งโดนไปคนนึงครับ555หลังจากที่ผมดรอปเรื่องเเรกไป มาเขียนเรื่องใหม่ก็เสียใจนิดหน่อยเเต่ก็ผิดที่ผมดรอปนิยายเรื่องนั้นเเล้วมาเขียนเรื่องใหม่ก็ได้ พี่คนนั้นเขาเป็นคนเเนะนำเเละให้คำติชมอยู่ตลอด จนตอนนี้เเทบไม่มีคนมาเม้นเเล้ว

วันนี้เพิ่งอ่านนิยายเรื่องนึงจบไป มีราว 40 ตอน เราเม้นต์ให้เค้า 3 ตอนเองมั้ง ทั้งที่ชอบมาก แทบไม่มีที่ติ

คนอ่านของเค้าก็เยอะอยู่นะ แต่คอมเม้นต์ก็น้อยดี เป็นปกติ

เราเป็นนักอ่านที่ไม่ค่อยเมนต์ค่ะ

ส่วนใหญ่จะเมนต์แค่ตอนพีค ๆ กำลังค้างคา หรือไม่ก็อ่านจนจบเรื่องแล้วประทับใจมาก ทักเฟสไปขอบคุณนักเขียนยาวเหยียดเลย 555

กลับกัน ก็เข้าใจว่าคอมเมนต์มีค่ากับนักเขียนแค่ไหน พอตัวเองเป็นคนเขียนบ้าง เลยคิดว่าเขียนให้จบค่อยลงดีกว่า ไม่งั้นพอไม่เจอเมนต์ จะกลายเป็นหมาหงอย หมดกำลังใจไปซะก่อน

ก็อ่านอยู่แหละค่ะ การเม้นแสดงให้นักเขียนรู้ว่าเขาติดตามคุณนะ รอนิยายคุณเสมอ และนักอ่านจะมีจุดหนึ่งที่คิดว่านี่ก็เม้นมาพอสมควรแล้ว อ่านเงียบๆจะดีกว่า เดี๋ยวจะเป็นการเร่งนักเขียนจนเกิดกดดัน รำคาญเรา สุดท้ายก็เลิกอัปให้อ่าน

คิดได้อย่างนั้นก็อ่านเงียบๆ ไม่กวน แต่ยังรออ่านอยู่ทุกวันเลยนะ