มีใครที่ยังรอดชีวิตอยู่จากยุคสมัยที่เปลี่ยนไปไหม
ตั้งกระทู้ใหม่
สวัสดีเจ้าค่ะ ด้วยความคิดถึง ไม่ได้มีสิ่งอื่นใดมากมาย ข้าพเจ้าจึงได้แวะเวียนเข้ามาตั้งกระทู้ในที่นี้อีกครั้ง
ในรอบกี่ปีก็มิอาจทราบได้
พอเข้ามาในวันนี้ ก็ได้พบสิ่งหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจ...ราวกับบรรลุพระธรรมอันสูงส่ง
'เวลาไม่เคยหยุดการเคลื่อนไหว'
มันไม่เคยหยุดนิ่งเลยแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวของวินาที
ราวกับข้าพเจ้าขี่ไทม์แมชชีนมาดูอนาคตเบื้องหน้าอย่างไรอย่างนั้น
เพราะเหมือนเมื่อวานข้าพเจ้าจะยังคงเห็นบุคคลหน้าเก่าอยู่แท้ๆ ช่วงปี พุทธศักราช ๒๕๕๔ อะไรแบบนี้
อา....
เหล่าผู้กล้าที่เคยตอบกระทู้กันอย่างล้นหลามได้เปลี่ยนหน้ากลายเป็นบุคคลที่ข้าพเจ้าไม่เคยรู้จัก
(แต่ข้าพเจ้าอยากทำความรู้จักใหม่ด้วยเหมือนกัน แต่ไม่รู้จะทักทายอย่างไรดี)
และ เหล่าบุคคลที่คุ้นเคยในช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าเคยใช้ชีวิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ได้หดหายไป เกือบทั้งสิ้น
เหมือนกับไดโนเสาร์ ที่โดนอุกบาตพุ่งชนโลก ทำให้สูญพันธุ์....
เหมือนกับวันเวลามันล่วงเลยจนทำให้ เหล่าผู้ตั้งปณิธานมุ่งมั่นเป็นนักเขียนในอดีตล้มหายตายจาก....
เวทีแห่งนี้ แค่อยากจะเขียนมันคงไม่มากพอ ที่จะทำให้ท่านทั้งหลายกลายเป็นนักเขียน....
ความไม่ย่อท้อและมุ่งมั่นต่างหากที่จะทำให้กลายเป็นนักเขียน
ไหนใครกันบ้างที่รอดชีวิตจากโศกนาฏกรรมในยุคจูราสิคที่พวกเราเคยอาศัยอยู่ร่วมกัน ในบอร์ดแห่งนี้เมื่อสมัยก่อน...
ข้าพเจ้าอยากทราบว่าท่านเป็นเช่นไร ใช้ชีวิตอยากไรหลังอุกบาตชนโลกเมื่อครานั้น...
และฝากถึงน้องๆ หน้าใหม่ทั้งหลายที่ได้เติบโตวิวัฒนาการมาแทนที่
ว่าเหล่านักรบที่มีความฝันทั้งหลายจะไม่ดับสูญหากไม่ย่อท้อ...
ท้อได้...แต่อย่าถอย
เหนื่อยได้...แต่ต้องไปต่อ
เบื่อได้...แต่ต้องกลับมา
อย่าได้ไปสนใจหมู่มวลแมลงที่มาไต่ตอมชิมรสจากน้ำหวานในนิยายของท่าน ว่าพวกเขาเหล่านั้นคิดเห็นเป็นเช่นไร
จงประพฤติตนให้กลายเป็นดอกไม้ที่ผลิตน้ำหวาน ที่เอาแต่เติบโตยิ่งขึ้นไปอยู่ตลอดเวลามิดีกว่าหรือ?
เท่าที่สังเกตผ่านมาทุกยุคทุกสมัยก่อนยุคจูราสิคก็มีคนดังหลายคนกระมัง ที่เหลือรอด... เหลือรอดชีวิตจนกลายเป็นตำนาน และดำรงชีวิตอยู่ด้วยการเป็นนักเขียนอาชีพสำเร็จจริงๆ (ข้าพเจ้าแอบภูมิใจ ด้วยความปลาบปลื้มเป็นที่สุด)
อยากให้น้องๆ ยุคออนไลน์ ได้ปฏิบัติตัวยึดมั่น หากตั้งเป้าหมายไว้ในสิ่งใดก็ตาม หากเราไม่ถอย สักวันต้องไปถึงแน่นอน
บางคนชอบคิดว่า ต้องไปให้เร็ว ให้ไว แต่รู้ไหมว่า ยิ่งตั้งเป้าเร็ว แรง ไว เมื่อไหร่ โอกาสที่จะผิดหวังย่อมสูง เพราะไม่มีสิ่งใดได้ดังใจนึกหรอก แรงผลักดันจะมอดไหม้หมด เมื่อสิ่งที่ตั้งใจทำไว้นั้น พลันไม่สมใจนึก อาจทำให้ล้มหายตายจากไปในที่สุด
เคยตั้งคำถามไหมว่า 'นิทานเก่าเก็บบางเรื่องสอนให้พวกเรารู้จักสิ่งใด'
เหตุไฉน เต่าถึงชนะกระต่ายได้ในตอนจบของนิทาน
มันคงเป็นวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิดจริงแท้ เมื่อสิ่งเก่าหายไป สิ่งใหม่ย่อมเข้าแทนที่
ประดุจดั่งคลื่น คลื่นลูกใหม่ที่คอยซัดไล่หลังคลื่นลูกเก่าเสมอ
ข้าพเจ้าจะยังคงอยู่เฝ้ารอ...
เหล่าตำนานบทใหม่ที่จะถือกำเนิด เหล่าบุคคลที่ไม่ถอย แม้จะไปได้ช้า แต่หากว่า...สม่ำเสมอเหล่านั้น
ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนทุกท่านที่ได้เริ่มเขียน
หวังว่าอุกบาตชนโลกรอบหน้าท่านจะยังมีชีวิตอยู่....ราวกับหินผาที่มิอาจทำลายได้
ปล.ใครรอดมาบ้างจากยุคจูราสิคจงเปิดเผยตัวของเจ้าในกระทู้นี้เสีย
ปล2.ยินดีที่ได้รู้จักนักเขียนหน้าใหม่ทุกท่านเจ้าค่ะ
ปล3.ข้าพเจ้าแค่ว่างเลยมาเพ้อ
อัญยา
4 ม.ค. 63 เวลา 16:26 น.
2,330
views
29 ความคิดเห็น
กระทู้กริบ เพราะมนุษย์โบราณได้ตายไปหมดสิ้นแล้วหรือ....
หรือข้าพเจ้าน่ากลัวเกินไป จนมนุษย์ยุคใหม่ไม่กล้าตอบกระทู้
เรายังทันได้เห็นคุณอยู่ค่ะ แต่ไม่รู้จะทักว่าอัลไลดี
ข้าพเจ้าจำท่านได้นะ ว่าแต่พวกท่านซ่อน ท่านเคย์เซย์ไปไส
และอีกหลายๆ คน
ช่างมันเถอะ อย่างไรเสีย ข้าพเจ้าก็ได้เห็นท่านรอดชีวิตผ่านยุคจูราสิคมาได้ 1 คนแล้ว
แอบดีใจเจ้าค่ะ
คุณซ่อนนาม กับคุณkeisei มาเป็นระยะ ๆ ค่ะ ลุงoctory ก็นาน ๆ มาเยี่ยมที
แสดงว่า พวกเขาได้วิวัฒนาการจนอยู่อาศัยในโลกแห่งนี้ได้แล้ว
รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ที่ได้รู้แบบนี้
^^
ไม่รู้มีใครจำเราได้มั้ย เราเป็นเงา เราจำทุกคนได้นะ 555
จ้า มันคงนานมากจริงๆ จนถึงขั้นระลึกชาติกันเลยทีเดียว
หน้าใหม่คร้าบ!! อย่าโกรธอย่าเคืองกันเลยนะ....ข้าน้อยผิดไปแล้ว !!!
ข้าพเจ้ามิใช่วิญญาณอาฆาตนะ จะไปแค้นเคือนเรื่องใดกัน
ข้าน้อยใคร่ขอผู้อาวุโสโปรดชี้แนะนิยายของข้าน้อยด้วย?
อยากเป็นวีรชนผู้รอดชีวิตจากโศกนาฏกรรมที่รุ่นพี่อัญยาว่ามาจังค่ะ เพราะผู้รอดชีวิตคงจะเป็นนักรบ (นักเขียน) ฝีมือเยี่ยมจึงรอดพ้นความท้อ ความเหนื่อย และความเบื่อนั้นมาได้
กำลังใจที่รุ่นพี่อัญยาส่งต่อให้น้องๆ นักเขียนหน้าใหม่อย่างเสือ เสือขอรับไว้ด้วยใจและขอขอบคุณมากๆ ค่ะ แวะมาที่บอร์ดอีกนะคะ มาชี้แนะน้องๆ บ้างนะคะ
ปล. เสือนี่ตีเนียนทำหมือนรุ่นพี่จะรู้จักเสือยังงั้นเลย 5555
หลายคนที่ข้าพเจ้ารู้จัก
นิยายถูกนำไปสร้างเป็นละครกันหมดแล้ว หลากหลายช่องกันเลยล่ะ(ทั้งๆ ที่เคยเห็นสิงบอร์ด พูดคุยกันสมัยก่อน แวะมาทักทายกันบ่อยๆ เมื่อ เอ่อ....น่าจะเกิน 10 ปีก่อนน่ะนะ)
หลายคนที่ข้าพเจ้ารู้จักที่รอดพ้นมาได้ ทุกคนสามารถทำรายได้เป็นกอบเป็นกำ จากนิยาย ชนิดว่าเป็นงานหลักโดยมิต้องมีงานเสริม
หลายคนที่นิยายไม่ได้สร้างเป็นละครส่วนมากก็แนวแฟนตาซีที่โทรทัศน์ไม่สามารถรังสรรค์ออกมาได้
แต่พวกเขาเหล่านั้นก็อยู่ได้ดี และยังคงเขียนงานเรื่อยๆ โดยไม่ต้องเอามาลงบนเว็บอีกเลย
หลายคนเขียนนิยายสยองขวัญ ที่ชาวบ้านบอกว่ามิอาจดังได้ภายใต้เว็บแห่งนี้
ซึ่งมันก็จริงน่ะนะ
แต่เชื่อไหมว่า หลายคนเหล่านั้น มีหนังสือวางกองเป็นภูเขาเตี้ยๆ ล้วนแล้วแต่เป็นนิยายที่เกี่ยวข้องกับผี และสยองขวัญเกลื่อนกลาดชั้นวางหนังสือ
หลายคน....ที่กลายเป็นกองบรรณาธิการณ์
หลายคน...ที่เคยลงนิยายในเว็บ มีคนคอมเม้นต์แค่ 1 ความคิดเห็น แต่นิยายออกเป็นเล่มแล้วขายดิบขายดี
หลายคนที่เคยเขียนนิยายแนวโรงเรียนเพราะแรงบันดาลใจมาจากแฮรี่ และก็กลายเป็นตำนานเช่นกัน
แล้วท่าน อยากจะเป็นอะไรกันล่ะ
หวังว่าท่านจะกลายเป็นเช่นนั้น สักวัน....
สู้ๆ นะเจ้าคะ
ไม่มีความฝันอะไรมากมายค่ะ แค่อยากเป็นแค่นักเขียนที่อยากให้คนมาอ่านนิยายและมาวิจารณ์ มีบอร์ดไว้ให้ชวนคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับนักเขียนด้วยกัน บางครั้งก็ออกความคิดเห็นเผื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับเพื่อนนักเขียน บางครั้งก็แสดงความโง่ โอ่อวด และอวดดีออกไปบ้าง ก็โดนต่อว่าบ้าง แต่ก็พอใจที่เป็นเช่นนี้ไม่ชอบไปไกลกว่า อยากอยู่จุดเริ่มต้นอย่างนี้ตลอดไปค่ะ
การอยู่จุดเติม ชอบจุดเดิม ไม่ได้แปลว่า เราจะไม่พัฒนาหรอกนะ
ดูอย่างต้นไม้สิ
ต้นไม้บางต้น มันก็อยู่จุดเดิมตลอด ที่เดิมตลอด....
แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือมันเติบโตได้ สูงใหญ่จนเป็นร่มเงาได้
จุดเดิมก็ไม่ได้แย่นักหรอก เมื่อเติบโตขึ้นเฉกเช่นต้นไม้ ทัศนียภาพที่สามารถเห็นได้ก็กว้างขึ้นเอง
จากที่เคยมองเพียงพื้นดิน ..... ก็จะเห็นไปได้ไกลกว่านั้นเรื่อยๆ ตามความสูงของการเจริญเติบโต
ปล.เจ้เพ้อ เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อน ไว้เจอกันคราวหน้า
เป็นในสิ่งที่เป็นเรา ไม่ได้มีอะไรเสียหายสักหน่อย
การเปรียบเทียบนี้เห็นภาพและเข้าใจเลยค่ะ เสือจะเป็นอย่างต้นไม้ที่อยู่จุดเดิมแล้วพัฒนาขึ้น มุมมอง วิสัยทัศน์ คงจะเปลี่ยนไปตามการพัฒนาด้วย ขอบคุณคุณ อัญยา มากค่ะ
ปล. เสือเป็นคนขี้ลืมมากๆ ค่ะ และจำชื่อใครในบอร์ดไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อน้องนักศึกษาที่เคยมาฝึกงาน เสือ ก็จำไม่ได้ค่ะ ต้องขออภัยถ้าเสือจะจำเพื่อนๆ ไม่ได้ นอกจากคนที่คุยทางข้อความลับ นั่นแหละค่ะ พอจำได้บ้าง
ใครจำได้หมดก็บินได้แล้วล่ะ หุหุ
คนเก่า ๆ ไม่ค่อยอยากจะตอบกระทู้ เพราะความเห็นแรง ๆ แบบไม่รักษาน้ำใจกันในบอร์ดมีเยอะ คนที่ไม่อยากจะมีเรื่องก็ปล่อยไปไม่อยากจะยุ่งด้วย ก็เป็นเช่นนั้นแล
มันเคยมียุคนิวเคลียร์แบบนั้นด้วยหรือ
แสดงว่าข้าพเจ้ารอดพ้นมาโดยที่ไม่โดนทิ้งบอมล่ะเนอะ
ถ้าอยู่ ณ ตอนนั้น คงมีศพข้าพเจ้าด้วยแหง
เหมือนจะเคยเจอกันแวบๆ หรือเปล่า ไม่แน่ใจ 5555
โตขึ้นภาระก็เยอะขึ้นเป็นธรรมดา เวลาว่างก็น้อยลง
ไม่ค่อยได้เล่นบอร์ดแล้วค่ะ เอาเวลาไปเขียนนิยาย ทำงานประจำหมด
แต่ก็แวะมาบ้างแหละเวลาเหงา ^^
ยินดีต้อนรับผู้กล้าเฉกเช่นท่านอีกคน
ข้าพเจ้าจำท่านได้ ขอกอด 1 ที ราวกับเจอเพื่อนเก่า ถึงแม้จะไม่สนิทชิดเชื้อ แต่เพื่อนเก่า ก็คือเพื่อนเสมอ
ขอบคุณที่ช่วยแสดงตัว ณ กระทู้นี้เจ้าค่ะ
ข้าน้อยไม่รู้จักเอ่ยทัก ทำความรู้จักท่านได้เช่นไร
แต่ถึงกระนั้นข้าจึงโผล่มาตอบคอมเม้น มันช่างรู้สึกเขินอายยิ่งนัก เมื่อได้พบผู้มีประสบการณ์อย่างยิ่งเช่นท่าน
ข้าน้อยยังคงเป็นมือใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวนะขอรับ
//ข้าน้อยแค่แวะมา
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันเจ้าค่ะ..
มือใหม่ ฤา มือเก่าไม่สำคัญ
นักเขียนที่ถูกเรียกว่ามือเก่าได้นั้น คือคนที่ไม่เคยล้มเลิก และเปลี่ยนจากคำว่า 'มือใหม่' ที่ต่อท้าย ให้กลายเป็นมือเก่าด้วยประสบการณ์
ข้าพเจ้าจะรอดูท่านเสมอ วันที่ท่านกลายเป็นนักเขียนมือเก่าในภายภาคหน้า
วันนั้นข้าน้อยคงเห็นท่านเป็นตำนานในสายตาข้าแล้ว
ตำนานเสียจนแหลกเหลวแหงๆ
โผล่มาสวัสดีค่ะ
เราน่าจะไม่เคยเจอกัน (น่าจะสิงบอร์ดคนละยุค)
เพราะเราสิงช่วงปี 49 อะค่ะ (5555+) ใช้คนละไอดีกับตอนนี้ด้วย แล้วก็ไม่ได้แวะเวียนเข้ามานานเลยจนเพิ่งกลับมาเมื่อปี 2018-2019
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^^
หลังยุค 49
สมัยที่ยังไม่มี My id หรือเปล่านะ
เพราะเอาจริงๆ ข้าพเจ้าอยู่มาตั้งแต่เปิดเว็บแห่งนี้ เลยล่ะ(สมัยนั้นหน้าตาเว็บจืดชืดกว่านี้เยอะ)
ขอกอดอีกคน ที่ท่านยังมีชีวิตรอด ไม่ไปสารวนอยู่สิ่งอื่น(เมื่อโตขึ้น ล้วนมีหน้าที่การงานกันทุกคนล่ะเนอะ)
แต่ยังแวะเวียนมาแบบนี้ได้ แสดงว่า ยังมีคนที่ไม่กลายเป็นฟอสซิลอีกเยอะพอสมควร
555+
เป็นยุคแรกๆที่มี My ID เลยค่ะ เวอร์ชั่น 1 แบบ มายไอดีเพิ่งเกิด
สมัยนั้นทุกคนตื่นเต้นกับการตกแต่งหน้ามายไอดีมาก มีเลี้ยงแมวในมายไอดีด้วย แล้วก็แอดเพื่อใน ID กัน ต้องเข้ามาให้อาหารแมวทุกวัน แล้วก็ไปลูบหัวแมวในไอดีเพื่อน (จนตอนนี้แมวกลายเป็นศพไปแล้ว อายุ 3880 วัน)
แต่เราอยู่ไม่ทันตั้งแต่เปิดเว็บค่ะ สุดยอดเลย >...<
ช่วงที่มีโค้ดแต่ง My id 1 ก็ว่าล้ำแล้ว
มาตอนนี้ข้าพเจ้าแทบหงายหลัง เพราะกดเข้ามา นึกว่าเล่นเว็บอวกาศอยู่
แต่เรื่องสัตว์เลี้ยงแต่ก่อนนี่ก็เห่อกันจริงๆ
ท่านเป็นคนแรกนะที่ทำให้ข้าพเจ้านึกย้อนไปถึงจุดนั้นได้
ราวๆ ยุคบารามอส หรือ เซวีน่าล่ะมั้ง
ใช่เลยยยยยยย
ที่เข้ามาในเด็กดี เพราะลงแฟนฟิคบารามอสค่ะ 55555+ (ทุกวันนี้แฟนฟิคนั้นก็ยังเขียนไม่จบ) แฟนฟิคบารามอสเป็นอะไรทีเ่ปิดโลกการเขียนของเราเลย เพราะไปอ่านแฟนฟิคของคนอื่นแล้วรู้สึกว่า อยากเขียนบ้างงงงง
ก่อนหน้าจะมาเด็กดีอยู่ในบอร์ด sun-tree บอร์ดแรกในชีวิตที่เล่นคือ sun-tree หลังจากนั้นก็ไปลงนิยายในเว็บใบหญ้า เว็บไร้กรอบ แล้วถึงจะมาเด็กดี
เข้ามาอยู่ในเด็กดีได้สองสามปีถึงจะรู้จักบอร์ดนักเขียน
ตอนนั้นก็มี jj-book ด้วยเนอะ
ฮู๊ย นี่มันกระทู้ดักแก่ 555
สะ สุดๆ =...="
รู้สึกเหมือนเป็นเด็กตัวเล็กพึ่งหัดจับปากกาเลยค่ะ เมื้อพบท่านในกระทู้นี้[ข้าน้อยขอคารวะ]แม้เราจะไม่เคยรู้จักหรือสนทนากันมาก่อนก็ตาม
เราเริ่มเขียนนิยายเมื่อสองปีมานี้เอง รู้ว่าเป็นแค่ส่วนเล็กๆเลย
เราเองก็คงต้องพยายามมากขึ้น เพราะยุคสมัยที่เปลี่ยนไป เวลาไหลทุกไปทุกนาทีจนน่ากลัว
จากนี้คงต้องฝากตัวด้วย
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะทุกท่านที่เลื่อนผ่านข้อความนี้
ยินดีเช่นกันเจ้าค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จัก ทักทายพูดคุยกันได้เสมอเลยค่ะ ไม่ดุ
.....
ตราบใดก็ตามที่มนุษยชาติยังใช้วาจาสื่อสาร
เหล่าบทความ แลนิยายจะมิอาจหายไป
จากวารสาร กลายเป็นนิตรสาร หนังสือรวมเล่ม
จากหนังรวมเล่ม กลายเป็น E-Book และนิยายออนไลน์
เหมือน โทรเลข > จดหมาย > โทรศัพท์บ้าน > โทรศัพท์มือถือ > ต่อไปคงฝังซิมส์สื่อสารไว้ในสมองคนตั้งแต่แรกเกิดแหงๆ
ทุกอย่างก้าวไปข้างหน้าเสมอ
เข้ามายกมือค่ะท่าน
เล่นครั้งแรกก็ร่วมสิบปีก่อน มาๆ หายๆ
คนคุ้นหน้าเมื่อก่อนหายไปเกือบหมดแล้ว
แต่ตราบที่ยังเขียนนิยายอยู่ก็จะแวะมาบอร์ดนี้ตลอดไป
และขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
กำลังใจมันส่งต่อกันได้เสมอค่ะท่าน
พวกเรายุคจูราสิคคงต้องเกนียวแน่นเข้าไว้ ไม่งั้นสูญพันธุ์แหง
เด็กใหม่ครับ (ก็แหง่หละ หน้าเก่าหายหมด ใครจะจำเราได้)
หน้าใหม่มา หน้าเก่าค่อย ๆ เงียบไป เป็นธรรมชาติของบอร์ดไปแล้ว ใครที่เข้าบ่อยในช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งเศร้าไป บอร์ดนี้พร้อมมีคนตอบเสมอ หากมีกระทู้ที่น่าตอบโผล่ออกมาบ่อย ๆ หลัง ๆ ไม่ค่อยมี ก็เลยดูเงียบ ๆ ไป
หรือไม่ก็รอให้ ดร. ในตำนานกลับมาเกิดใหม่สักคน รับรองได้คึกคักแน่นอน
หรืออีกแบบก็คือ เด็กดีเพิ่มพื้นที่ของการ์ตูนเข้ามา (แบบเว็บตูน) จำนวนกระทู้ก็จะมากขึ้น สมาชิกบอร์ดหน้าใหม่ก็จะมากขึ้น
หวังว่าสักวันจะเป็นเช่นนั้น
ย้อนกลับไป 10 กว่าปีที่แล้ว ข้าพเจ้ายังไม่อาจเชื่อได้เลยว่า ที่นี่จะเป็นได้ขนาดนี้
แต่ก่อนไม่มีบอร์ดหรอกนะ มีแต่คุยกันผ่านคอมเม้นตืนิยายล้วนๆ
กับ MSN สมัยนั้นนู่นนนน
@SilverPlus
เราจำท่านได้ เมื่อก่อนเคยมาตอบในกระทู้
หลงทางจนมาเจอตรอกเเห่งเหล่าผู้กล้า นับว่าเป็นเกียรติคุณอย่างยิ่งที่ได้ร่วมสนทนา ข้าน้อยขอเลื่อมใสในความพยายามเเละความอดทนที่พวกท่านได้ฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ นานา จนรอดพ้นมาถึงทุกวันนี้ได้ ขอคารวะ!
ท่านอาจจะเป็นบุคคลที่ไปดึงดาบในตำนานขึ้นมาก็ได้นะ
ใครจะไปรู้อนาคตกันเล่า เนอะ
หน้าเก่าจากบอร์ดอื่น มาเป็นเด็กใหม่ของที่นี่ค่ะ ดูตามปีที่ระบุ เรามาที่นี่หลังจากนั้นสักสามปีได้ (ถ้าพูดถึงบารามอส เราอ่านจากที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่แต่นับว่าทันตั้งแต่ตอนแรกที่ลงเลยแหละ)
แสดงว่าอ่านตั้งแต่ในบล็อกเลยสินะ
ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ ยุคจูราสิคของพวกเรายังเหลืออยู่จริงๆ
นึกว่าจะเป็นฟอสซิลกันหมดแล้ว
คุณอัญยา ชื่อนี้พอคุ้นๆอยู่บ้างค่ะ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเจอกันกระทู้ไหน
เอาเป็นว่า สวัสดีค่ะ และสวัสดีปีใหม่2020นะคะ เจอกันครั้งนี้คงจะไม่มีใครลืมใครนะคะ (ฮา) สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โรสลินจ้าา ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ชื่อท่านข้าพเจ้าก็พอคุ้นๆ ด้วยเจ้าค่ะ
ยินดีเช่นกันค่ะ
แปลว่ายังพอทันบ้างสินะ ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ผมไม่มีอะไรจะพูด
ว่างๆ แวะมาให้ความรู้น้องๆ ในนี้หน่อยแล้วกัน
จำได้ว่าเคยเขียนบทความแนะนำขึ้นมานะ
ไปอ่านกรุบทความแนะนำเหล่านั้นได้ใน My id ของข้าพเจ้าได้เลย
และมีอีกหลายบทความเลยที่ คนในบอร์ดเคยเขียนขึ้น
คิดว่าคงมีประโยชน์พอสมควรเลยค่ะ
จูราสสิกนี่รุ่นไหนเหรอคะ 55555 เรามาทันรุ่นพี่เคเซย์ ท่านหนอน ท่านแ ค มมี่ ท่านซ่อนนาม ท่านเครื่องบิน ท่านศรา พี่แวร์ ฯลฯ ไม่ทราบชื่อที่กล่าวมาคือรุ่นนั้นมั้ย 555555
เวลาเปลี่ยน อะไร ๆ ก็เปลี่ยนจริง ๆ ค่ะ ใจหายเหมือนกัน
ยุคนี้น่าน่าจะเป็นยุคปลายจูราสิคกระมัง
เพราะมันมียุคก่อนหน้านั้นอีก
แต่ดีใจเจ้าค่ะ อย่างน้อยท่านก็รอดมาได้เช่นกัน
ยังอยู่่ๆ เพียงแต่ว่าไม่ค่อยเข้าบอร์ด ส่วนใหญ่สิงหน้าไรเตอร์มากกว่าหน้าไอดีซะอีก อ้อใช่ เราอยู่มาจะครบสิบปีเดือนพฤษภาคมนี้.....
มันก็จริงน่ะนะ ถ้ามุ่งเขียนนิยายโดยตรงจะไม่ค่อยเข้ามาสิงบอร์ดเท่าไหร่
แต่อย่างว่าแหละค่ะ
ก็คิดถึงนี่เนอะ
เอาจริงๆ นะ เราจำคุณไม่ได้ ด้วยความสัตย์จริง
ถ้าพูดถึงสมัยดร. ในตำนานละก็ เราทันอยู่ ช่วงนั้นดราม่าเรื่องรองเท้าแดงแรงมาก 55 รุ่นพี่แต่ละคนดุและเคร่งเรื่องกฎเกณฑ์ แต่เราไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว เพราะไม่ได้สิงบอร์ดอะนะ
สมัยนั้นมีท่านเครื่องบินเป็นแกนนำให้ความรู้เรื่องต่างๆ ท่านมด(ที่เป็นทหาร) ท่านเคย์เซย์(ครั้งสุดท้ายที่คุยกัน ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าจะทำงานหนังสือพิมพ์) จักรพรรดิ์หน่อง (รายนี้เคยเห็นโผล่เข้าบอร์ดมาตั้งกระทู้แวบๆ) ท่านเดี๋ยวนะขอนึกก่อน ท่านคันดะคุง ท่านSilverPlus และนักเขียนหญิงค่าย 1168 ชื่อสวอนๆ อะไรสักอย่าง ที่ตอนนี้เปลี่ยนแนวย้ายไปเขียนให้พิมพ์คำ และอื่นๆ อีกมากมายที่จำชื่อไม่ได้
//เรารอดแบบเรื่อยๆ เปื่อยๆ ไม่ได้เขียนเป็นอาชีพหลัก แต่เขียนเป็นงานอดิเรกอะนะ
ไม่แปลกใจเจ้าค่ะที่จะจำข้าพเจ้าไม่ได้
เพราะข้าพเจ้าชอบอ่านอย่างเดียว ไม่เคยตอบ
แต่ด้วยที่เวลาล่วงเลยมาช้านานขนาดนี้ ข้าพเจ้าเลยกลับมาเสาะแสวงหาบรรยากาศเก่าๆ คนเก่าๆ อีกครั้ง
เหมือนข้าพเจ้าจะเหงาเนอะ ห้าๆ
เคยเล่นบอร์ด อีกชื่อล็อคอินนึงตั้งแต่ 12-13 ขวบ จนตอนนี้ 27 ปีแล้ว มีลูกมีสามี
ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าค่ะ
เวลานี่ มันไม่ยอมหยุดให้จริงๆ ล่ะเนอะ
กระผมเพิ่งเริ่มเขียนนิยายมาได้ไม่กี่เดือนนี้เองเหตุที่ก้าวเท้าเข้ามาในแดนแห่งผู้กล้าแห่งนี้เพราะว่ากระผมได้อ่านนิยายหลายๆเรื่องในเด็กดีแล้วอยากลองเขียนดูบ้างกระผมค่อนข้างเป็นมือใหม่เพราะงั้น...กระผมขอฝากตัวด้วยนะขอรับ(รู้สึกเขินแปลกๆที่เข้ามาตอบกระทู้นี้ แหะๆ>///<)
ท่านอาจจะกลายเป็นตำนานบทใหม่ก็ได้นะ
^^
สวัสดีปีใหม่ ย้อนหลังค่ะ คุณอัญยา
ยินดีต้อนรับ การกลับมาเยี่ยมเยียนบอร์ดค่ะ
ยินดีมากมาย ที่ได้เห็นสมาชิกเก่าแก่กลับมาเยี่ยมเยียนบอร์ด
สำหรับในประโยคที่คุณฝากเข้ามา เพื่อกำลังใจนี้...
และฝากถึงน้องๆ หน้าใหม่ทั้งหลายที่ได้เติบโตวิวัฒนาการมาแทนที่
ว่าเหล่านักรบที่มีความฝันทั้งหลายจะไม่ดับสูญหากไม่ย่อท้อ...
ในโอกาสที่ยังคงเป็นเด็กหัดใหม่ หรือเป็นรุ่นน้องที่ยังหัดเขียนอยู่ อ่านแล้วต้องตอบคุณว่า ขอบคุณมากมายค่ะ
สำหรับเจ้าของเม้นต์นี้นะคะ มัวแต่เพลินเล่นบอร์ดค่ะ
ติดเล่นบอร์ด นิยาย ไม่ได้เขียน ไม่ได้พัฒนาเลยด้วยค่ะ
หากแต่ในความรู้สึกลึกๆ ที่มีอยู่....
นั้นไม่ต่างจากคำ ที่คุณกล่าวเข้ามา คล้ายคำขวัญเหล่านี้ค่ะ
ท้อได้...แต่อย่าถอย
เหนื่อยได้...แต่ต้องไปต่อ
เบื่อได้...แต่ต้องกลับมา
ขอบคุณสำหรับคำชี้นำ ชี้แนะ เป็นไกด์ที่ช่วยให้มีพลัง ที่จะฝึกหัดเขียนต่อไปได้ค่ะ
เนื่องในโอกาสปีใหม่นี้ ขออวยพรให้คุณอัญยา มีสุขภาพที่แข็งแรง มีความสุข และประสบความสำเร็จ ในทุกสิ่งอย่าง ที่คุณปรารถนาค่ะ
นานๆ ผู้หลัก ผู้ใหญ่กลับมาเยี่ยมเยียน...
ขอมอบภาพ แทนการ์ดสวยๆ นี้ เนื่องในโอกาสปีใหม่นี้ ด้วยค่ะ
ท่านรู้ไหม
แม้เวลาจะผ่านไป ข้าพเจ้าไม่เคยลืมท่านได้เลย
เนื่องด้วยวิธีตอบกระทู้ของท่าน
เวลายังมิอาจทำลายได้เลยนะนี่
รักษาเอกลักษณ์ตรงนี้ไว้นะคะ คนที่มีเอกลักษณ์เป็นตัวตนชัดเจนขนาดนี้
ดังได้ไม่ยากเลยนะ ที่เห็นๆ มา
ถ้าเป็นนักร้อง ก็จะมีเสียงร้อง ที่ทำใครฟังต่างก็จำได้ทันทีเชียวแหละ
เอกลักษณ์นี่ ไม่ได้มีกันง่ายๆ หรอกเนอะ
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ยังจำกันได้เจ้าค่ะ ไว้เจอกันใหม่ เมื่อโลกโดนฟื้นฟูแล้ว
^^
ขอพลังจงสถิตอยู่กับท่าน
อย่าให้ด้านมืดบดบังทุกสิ่งได้
อย่าถอย อย่าเบื่อ อีกล่ะ ^^
สวัสดีค่ะ
อ่านจากเม้นต์ของคุณแล้วนะคะ รู้สึกเขินเลยด้วยค่ะ
ขอบคุณมากมาย สำหรับกำลังใจ และ คำชมเชยค่ะ
จริงแล้ว คุณก็คือหนึ่ง...
(ซึ่งมีอีกหลายๆ ท่านที่หายหน้าไป หรือเพียงเปลี่ยนยูส ไม่ทราบได้)
ผู้ที่เป็นอาจารย์ ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชา หรือแม้คำแนะนำ รวมคำให้กำลังใจ เช่นนี้ ในครั้งแรกที่เราพบเจอกันณ.ที่แห่งนี้
ในครั้งหนึ่ง...ครั้งนั้น...เมื่อนานพอสมควรแล้ว
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ยังจำกันได้เจ้าค่ะ ไว้เจอกันใหม่
เพียงมาเยี่ยม และจากลา...นะคะ อ่านแล้วก็ใจหาย
จริงแล้ว หากทำได้ อยากให้สมาชิกคนเก่าๆ กลับเข้ามาช่วยชี้แนะ ช่วยแนะนำ เพื่อที่นักเขียนรุ่นใหม่ๆ ได้มีโอกาสฝึกปรือจากผู้ที่มีศิลปะที่แท้จริงค่ะ
โลกนี้...หรือสังคมนี้ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ ในทุกโลก ในทุกๆสังคม ผู้ที่ทรงคุณวุฒิ ผู้ที่มีประสบการณ์ ผู้ที่มีผลงาน ผู้ที่มีศิลปะ เป็นผู้ที่สำคัญอย่างยิ่งยวด
ไม่มีสังคมไหน ที่เด็กอ่อนหัด จะสามารถสร้างเมือง หรือสังคมของเขาได้
ด้วยการที่ไม่ใช้เวลาที่อาจจะมากเกินไป
การใช้เวลาที่มากเกินไป จะทำให้งานั้นไหม้ แต่ถั่วจะไม่สุกนะคะ
นานมาแล้ว...จนมาถึงวันนี้ คุณยังคงมีปริศนาที่ทิ้งไว้ว่า...เมื่อโลกโดนฟื้นฟูแล้ว
ในความเป็นจริง อาจจะไม่มีวันที่เกิดขึ้นได้ จากนํ้ามือของเด็กอ่อนหัดทั้งหลายค่ะ
แม้ว่าเขาทั้งหลายจะพยายามเพียงไร...ก็ตามที
เขาเหล่านี้ต้องการอาจารย์ ต้องการครูที่ดี ต้องการผู้ชี้แนะ นั้นก็เป็นความจริง
อยากให้สมาชิกเก่าๆ กลับมาค่ะ
หากคุณมีเวลา และโอกาสกลับมานะคะ
รอวันที่ผู้มีประสบการณ์ มีผลงาน มีศิลปะ กลับมา เพื่อกู้บ้าน กู้เมืองค่ะ
รอวันที่คุณ และทุกๆ คนจะกลับคืนมา เพื่อนำพาการเริ่มต้น...ใหม่ จากการชี้แนะ และชักจูง เพื่อเดินหน้าต่อไปค่ะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับกำลังใจค่ะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?