แต่งนิยายยังไงให้เศร้าดีคะ
ตั้งกระทู้ใหม่
Undertaker Girl
18 ก.พ. 63 เวลา 18:44 น.
1,232
views
15 ความคิดเห็น
บิ้วอารมณ์ค่ะ ทำเหมือนว่าโดนแฟนบอกเลิก หรือใครสักคนในครอบครัวด่า หาหนังเศร้าดู ฟังเพลงเศร้า เดี๋ยวก็ได้เอง ....
ปล. แนวทางนี้ใช้ได้กับแค่บางคน เพราะอันตัวเราเข้าดราม่าทีไรพังทุกที ตรั๊ยแล่วววว
ลองเขียนมาให้ดูก่อนได้ไหมจะได้แนะนำถูก บางครั้งไม่ต้องเขียนอะไรมากมายหรอก เขียนระบุสถานะ ว่าตายแล้วก็พอ
คือทั้งนางเอกและพระเอกต่างมีใจให้กันแต่ต่างหลอกตัวเองว่าไม่ได้รักอีกฝ่าย จนถึงวันที่นางเอกจะต้องตายเพราะที่บ้านกับพระเอกลงความเห็นว่าจะให้ตาย นางเอกมันก็ไม่ยอมให้ถูกฆ่าง่ายๆเลยสู้
ไม่รู้ว่าตอบตรงหรือเปล่านะคะ^^'
ถ้าแบบนี้คงต้องเล่นที่อารมณ์น้อยใจของนางเอกค่ะ ว่าทำไมตัวเองต้องเป็นคนเสียสละ ทำไมพระเอกยอมให้ตัวเองตายไม่มีใจใช่ไหมประมาณนี้ค่ะ
เคยแต่งแนวดราม่าค่ะ ลองจินตนาการถึงเวลาจขกท.เศร้าดูนะคะ แล้วบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรที่แต่งจากนิยาย^^
ไม่แน่ใจว่าหมายตัวคนเขียนเองเศร้าหรืออย่กให้คนอ่านเศร้า ถ้าเป็นอย่างที่สอง เราขอแนะนำว่าเขียนให้คนอ่านรักตัวละครนี้ก่อน รักในคาแรคเตอร์ของตัวละครซึ่งเราก็บอกชัดไม่ได้ว่าจะทำยังไง เราเองก็ไม่เก่งทางด้านนี้ค่ะ แฮะๆ แต่ตัวละครที่คนอ่านจะรักไม่ได้มีแค่พระ-นางหรอกค่ะ ตัวร้ายที่คนชอบเยอะก็มี คิดว่าน่าจะมาจากเสน่ห์ ร้ายนะแต่ร้ายมีเหตุผล นางเอกที่คนจะรักก็คงต้องมีเหตุผลในการกระทำ ไม่ได้เป็นแค่นางเอกที่สร้างเรื่องเก่ง เข้าหาพระเอกเก่งแต่นอกนั้นทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ถ้าคนอ่านรักตัวละครของคุณเมื่อไหร่คราวนี้ก็จะง่ายขึ้นต่อการเขียนบิวท์อารมณ์ค่ะ อยู่ที่ฝีมือแล้ว
ส่วนถ้าอยากเขียนให้เจ้าของเรื่องเศร้าเอง...อันนี้อยู่ที่ความผูกพันแล้วค่ะ ฮ่าๆ แต่เราจะเขียนให้คนอื่นเศร้าได้ เราก็ต้องเศร้าเองด้วยนะคะ อารมณ์คนแต่งจะส่งผ่านตัวอักษรไปถึงผู้อ่านค่ะต่อให้เราไม่รู้ตัวก็เถอะ ถ้าคนเขียนเขียนแล้วไม่อิน คนอ่านก็อินยากค่ะในความคิดเรานะ
พยายามเข้านะคะ
พยายามปรับอารมณ์ปูเนื้อเรื่องให้มันเริ่มดูเศร้าทีละนิดทีละหน่อยอย่าทำแบบระเบิดตูมทีเดียวคนอ่านจะตามอารมณ์ไม่ทันต้องพยายามปูเรื่องให้มันเริ่มค่อยๆเศร้าให้คนอ่านรู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครถ้าทำแบบนี้คนดูจะอินตามและเศร้าตาม
ปล.อันนี้ความเห็นส่วนตัวครับ
พอเลยวันศุกร์ วันต่อมาก็เริ่มเขียนได้เลยครับ เพราะเป็นวันเศร้า....
ปล.เวลาเล่นมุกไม่ขำก็เศร้าเหมือนกันครับ มันอยู่ที่ความคาดหวัง ต้องพยายามให้เกิดความคาดหวังสูงๆ พอตกมาก็จะเจ็บและอาจเกิดความผิดหวังหรือความเศร้า.... ถ้าพระเอกและเรื่องบิ้วมาให้นางเองจะรอด จะร อด จะรอดแล้ว..แต่สุดท้ายก็ดันตาย ความผิดหวังและความเศร้าก็จะเกิดขึ้น แต่..ถ้าจบไม่สวย ก็ระวังซวย เพราะผู้อ่านบางคนอาจไม่ชอบ bad end แต่เขียนเป็นbad endดีๆและทุกคนยอมรับ อันนี้ก็รอดไป ทำยังไงก็ได้ให้รู้สึกว่าจบแบบนี้ดีแล้ว ตายแบบนี้ดีแล้ว..แต่สุดท้ายก็อาจมีคนไม่ชอบอยู่ดี ยังไงก็เขียนตามที่เราอยากเขียนเถอะ
มันเป็นมุกที่เดาทางง่ายมากเลยเนอะ 55 เหมาะแก่การยกตัวอย่างดี
โอเคครับ น้ำตก น้ำตก เช่นกันครับ
ขำเพราะมันแป้กนี่และ 55555+
มันต้องค่อยๆ ไต่ระดับอารมณ์น่ะค่ะ
การเลือกใช้คำที่มีพลัง การเว้นจังหวะ ก็สำคัญ
ลองอ่านเรื่องที่ทำให้เราน้ำตาซึมแล้วเรียนรู้ดูค่ะ
ลองดูซีรี่ย์ เศร้า ดึงดราม่าเยอะๆ ดึงตัวเองให้เข้าใจตัวละคร ก็จะแต่งได้เอง
เพิ่มเติม ขอแนะนำอย่างหยาบ ๆ ก่อนนะ ก็อย่างเช่น
-เอาเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้คนอ่านฟิน ๆ มาย้อนใส่ตอนที่นางกำลังจะตายหรือย้อนใส่ความคิดตัวละครใกล้ชิด มันจะเกิดอาการว่า สิ่งนี้เคยมีอยู่ เคยเป็นความสุข แต่ต่อไปมันจะไม่มีอีกแล้ว
-หรือไม่ก็ เอาเรื่องสรุป ๆ สั้น ๆ มาใส่ เช่น ตั้งแต่แรกพบ เจอกัน มีทะเลาะกัน ผ่านอะไรมาด้วยกัน เหมือนสรุปยอดอีกรอบ คนอ่านจะได้นึกย้อนถึงว่ามีเรื่องราวเหล่านี้ รู้สึกซึ้งตาม หรืออะะไรก็ว่าไป
-ไม่ก็ อะไรที่ทำให้รู้สึกเสียดาย เช่นกำลังจะขอแต่งงานซื้อบ้านซื้อรถซื้อแหวนเตรียมไว้แล้ว แล้วก็ไม่มีโอกาสได้ให้
-หรือเป็นการเสียสละของผู้ตาย เตรียมทุกอย่างไว้ให้ผู้ที่ยังไม่ตายแล้วยอมตายไป อันนี้ก็ดูน่าเสียใจไปอีกแบบ
ไม่รู้มีอะไรอีกบ้างอ่า เพราะตัวเองก็เขียนไม่เก่ง ตอนนี้ตัวที่จะให้ตายก็ไม่ตายซะแล้ว 555 มันไม่มีเหตุจำเป็นให้ตาย (ในด้านอิมแพคกับคนอ่านและตัวละครอื่น) มันจึงรอดชีวิต 555+ เหลืออีกหลายตัวที่ต้องตาย แต่ยังเขียนไม่ถึงไม่รู้จะออกมาเป็นแบบไหนเหมือนกัน แฮะๆ
ถ้าผู้เขียนมีประสบการ์ร่วม (เขียนไปร้องไห้ไป)
ผู้อ่านมีประสบการณ์ร่วม (อ่านปุ๊บบ่อน้ำตาแตกปั๊บ)
แทบไม่ต้องบิ๊วเลย เช่นเรื่องครอบครัวเนี่ย เรื่องการสูญเสียคนรัก เสียเพื่อน
อยากให้ลองอ่านเรื่อง "คำพิพากษา" ของ ชาติ กอบจิตติ ดูค่ะ
เป็นตอนจบที่ไอฟักตายได้เจ็บปวดมาก
ทั้งที่ไอฟักตายไปแล้ว แต่เราคนอ่านยังแค้นใจ ยังเจ็บปวดแทนไอฟักอยู่เลย
อีกเรื่องก็ "ตุ๊กตาไล่ฝน" ของ ศักดา สาแก้ว
เรื่องนี้แอบอ่านแอบร้องไห้นะคะ เพราะน้ำตาจะไหลไม่ทันตั้งตัว
เราก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไง ไม่ถนัดดราม่า เลยอยากให้ลองอ่านสองเรื่องนี้ดู
มันจะมีวิธีเล่า วิธีปูเรื่อง ดึงอารมณ์เราไปเรื่อยๆ จนจบต้องมีน้ำตาหยดใส่หนังสืออ่ะ ฮาาา
ต้องทำให้มีอารมณ์ร่วมค่ะ บอกแบบนี้ไปคงจะดูเหมือนสิ้นคิดไปนิด555 เอิ่ม...ประมาณว่าลองเน้นหนักทางอารมณ์และความรู้สึกดูนะคะ เกิดมาทุกคนใครบ้างไม่เคยทุกข์ไม่เคยเศร้า ลองนึกถึงตอนที่ตัวเองอยู่ในช่วงชีวิตที่เหมือนดิ่งลงเหวมองไปทางไหนก็เจอแต่ปัญหา ทางออกอยู่ไหนหาไม่เจอ ลองเปลี่ยนมันให้กลางเป็นอารมณ์ของตัวละคร ในการเล่าเชิงพรรณา พร่ำรำพันดูจะได้เป็นฉากเศร้าๆหนึ่งฉากที่เรียกน้ำตาได้นะคะ
.
.
.
ตัวอย่างเช่น
อีนา สาวน้อยวัย16ปีผู้มีนิสัยร่าเริงสดใส วันหนึ่งเธอต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพประจำปีในระหว่างที่เธอรอผลตรวจเธอจึงไปมินิมาร์ทในโรงพยาบาล ระหว่างทางเธอนั้นได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งยืนหน้าเศร้าราวกับไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว จากเสื้อผ้าที่เขาสวมดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนไข้ของทางโรงพยาบาล ด้วยความที่อีนาเป็นคนอัทยาสัยดี เธอชวนเขาคุยสัพเพเหระหวังเพียงอยากให้เขาสดใสขึ้นบ้างซึ่งก็ได้ผลแม้ในอนแรกเธอจะถูกมองว่าเป็นยัยบ้าก็ตาม ชายคนนี้ชื่อวอนซุก เขาป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับสมองที่ถ้าเข้ารับการผ่าตัดรักษาจะมีโอกาสรอดชีวิตเพียง15%เท่านั้น วอนซุกเหมือนคนตกนรกทั้งเป็น เขาบอกว่าเขาอยากตายโรคที่เขาเป็นอยู่มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหายแต่อีนาก็ยังคงให้กำลังใจเขาอยู่เช่นนั้น นานวันผ่านไปอีนายังคงต้องมาโรงพยาบาลอยู่ตลอด เธอหมดเวลาไปกับการอยู่เป็นเพื่อนวอนซุกและอีกเรื่องก็คืออีนาเองก็ป่วยเช่นกัน วอนซุกกลลับมามีความหวังอีกครั้งเขาตัดสินใจที่จะเข้ารับกาารผ่าตัดสมอง เมื่อวันผ่าตัดมาถึงวอนซุกก็เข้ารับการผ่าตัดและนั่นก็กลายเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้เห็นอีนา หลังการผ่าตัวผ่านพ้นไปได้ด้วยดีราวกับปาฏิหารย์ วอนซุกเป็น1ใน15%ของความสำเร็จในการรักษา วอนซุกดีใจมากแต่เขาเองก็สงสัยเช่นกันว่าอีนาเธอคนนั้นหายไปไหน หลังรักษาตัวจนเป็นปกติเขาก็ไปยังที่อยู่บ้านของอีนาที่แนบมากับของขวัญก่อนวันผ่าตัดของวอนซุกเพียงหนึ่งวัน เขาได้พบกับครอบครัวของอีนา วอนซุกเอ่ยประสงค์ต้องการพบอีนา ทุกคนชะงักและมองหน้ากันสักพักผู้หญิงวัยกลางคนก็เอ่ยเสียงเศร้าว่าเธอได้จากโลกนี้ไปแล้ว วอนซุกปักใจเชื่อไม่ลง แม่ของอีนาจึงสั่งให้ลูกชายพาวอนซุกไปเยี่ยมป้ายฝังศพของอีนาที่สุสาน อีนาได้จากโลกนี้ไปด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน ชีวิตเธอช่างแสนสั้นราวกับใบไม้อ่อนที่ปลิดปลิวร่วงลงพื้นก่อนที่มันจะแก่เสียด้วยซ้ำ วอนซุกได้แต่ช็อคนิ่งยืนมองชื่อของอีนาที่สลักอยู่บนศิลาขาวอย่าง งงงวย น้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปกลับเอ่อล้นด้วยความน่าใจหาย ในมือของเขาที่กำของขวัญกล่องเล็กเอาไว้แน่นบัดนี้ได้อ่อนยวบปล่อยของร่วงลงสู่พื้น ฝากล่องใบเล็กกระเทาะเปิดออกพบแหวนสีเงินที่ด้านในสลักชื่ออีนากับวอนซุกไว้ สายไปแล้วที่วอนซุกจะได้พูดประโยคนี้ "ผมรักคุณ"
.
.
.
555อันนี้เราแค่เขียนเล่นๆเป็นแนวทางเล่นๆนะ
ถ้าไม่อินก็ขออภัยค่ะ
จากที่เคยมีประสบการณ์มา เราต้องทำให้ผู้อ่านเกิดความผูกพันกับตัวละครก่อนครับ ขั้นแรกเลยเราต้องเน้นการบรรยายไปที่ตัวละครนี้เป็นหลัก จะทำให้ผู้อ่านเข้าถึงตัวละครได้ง่ายมากขึ้น มาถึงฉากตาย ต้องเขียนบรรยายความรู้สึกผูกพันในอดีตลงไปด้วย ถ้าจะให้เปรียบเทียบ ก็เหมือนหนังเรื่อง “เรือไททานิค”เราจะสังเกตได้ว่า ตอนนางเอกปล่อยให้พระเอกไป จะฉายภาพแบบเชื่องช้า จากนั้นก็มีเสียงเพลงประกอบ มันจะทำให้เรานึกถึงเหตุการณ์ในความผูกพันธ์ของพวกเขา หรือไม่ก็นึกถึงฉากเปิดตัวเพลงตอนจบของเรื่องก็ได้ มันจะมีฉากงานเลี้ยงภายในเรือ นั่นแหละครับ เป็นการเล่าย้อนความทรงจำให้คนดูภาพยนตร์เกิดความรู้สึกซาบซึ้งและเศร้า
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?