รับวิจารณ์ ตอนเปิดเรื่อง หนึ่งตอนเท่านั้น

ขอบคุณครับ จะนำไปปรับแก้ครับ

555 พอสิ้นเดือนค่าไฟมากุมขมับกันเป็นแถวแน่ๆ แต่ร้อนจริง อะไรจริงๆ เนอะ

ผมไม่รู้สึกอยากอ่านต่อเลย

เป็นการเกริ่นนำที่จืดชืดมากนะ

บทสนทนาไม่เหมือนคนพูดกันจริง ๆ แบบเอาภาษาเขียนไปยัดใส่ปากให้คนพูด

มุกนมเล็กไม่ถูกใจ

อยากให้เติมความจัดจ้านมากกว่านี้...

อะไรที่ทำให้นิยายรักร้อนแรง ก็อันนั้นแหละ

อ้อ อย่างนั้นเหรอค่ะ

พอดีว่าเพิ่งเขียนโรแมนติก/แฟนตาซีเป็นเรื่องแรกค่ะ คิดว่าจะเปิดแบบsoftๆ ไล่ไปเรื่อยๆ เรื่องนี้ไม่เน้นฉากหวือหวาค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์นะคะ จะรับไว้พิจารณาค่ะ

ยังไงรบกวนช่วยชี้ให้หน่อยค่ะว่าประโยคไหน จะได้ปรับแก้ถูก ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

(MYSTERY OF LOVE)

By...กันต์ระพี

บทนำ...

‘หากเส้นทางความรักโปรยปรายด้วยกลีบกุหลาบ หัวใจคงไม่บอบช้ำซ้ำๆ แต่นี่...ความรักเปรียบดั่งสายลม พัดพาใครบางคนเข้ามาเพียงเพื่อจะเดินจากไป...’

เจนิสก้าวเข้าสู่วัยเบญจเพส ความรักก็เข้ามาทักทายไม่ว่างเว้น ผู้ชายคนแล้วคนเล่าเข้ามาเคาะประตูหัวใจรัวๆ แรกทีเดียวก็ทำท่าเหมือนจะไปกันได้ด้วยดี แต่ไม่รู้ทำไม จู่ๆ โชคชะตาก็เล่นตลก ดลบันดาลให้ความหวานชื่นกลายเป็นขื่นขม

เราเข้ากันไม่ได้!

วลียอดฮิตในการบอกเลิกทางอ้อมช่างสวยหรู เหมาะที่จะใช้เป็นข้ออ้างเสียนี่กระไร แต่ฟังแล้วปวดใจ แสลงหูเสียจริงๆ ไม่รู้ว่าพวกผู้ชายมีต้นแบบในการบอกเลิกหรือไม่ แต่ละคนสรรหาวิธีการมาจากที่ใด ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจา หรือการนัดหมายให้มาพบกันที่ร้านเดิมๆ ล้วนจำเจ น่าเบื่อหน่าย คล้ายคลึงกันไปเสียหมด

“ถ้าคราวหน้าจะบอกเลิกผู้หญิงละก็ ฉันแนะนำว่าให้หาเหตุผลที่เข้าท่ากว่านี้หน่อยจะดีกว่า คำว่าเข้ากันไม่ได้น่ะ ความหมายมันกว้างเกินไป”

เจนิสแค่นยิ้ม ปรายตามองแฟนหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร ทั้งที่เพิ่งคบหากันไม่กี่วัน เขาก็มาบอกเลิกเสียแล้ว เหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อยจนชาชิน ความรู้สึกข้างในว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดี

“ถ้าอยากรู้เหตุผลจริงๆ ละก็ ผมบอกให้ก็ได้ ผมไม่ชอบคนโกหก”

“ฉันเนี่ยนะโกหก” คนย้อนถามหยัดริมฝีปากขึ้น นึกสังเวชในใจ เหตุผลของคนตรงหน้าไม่เข้าท่าเอาเสียเลย นี่เขาไม่มีคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง

ที่ผ่านมา...ไม่ว่าจะคบหากับใคร หล่อนก็ให้ความสำคัญและจริงใจมาโดยตลอด ไม่เคยโป้ปด หรือคบผู้ชายซ้ำซ้อน ถึงกระนั้นก็ยังประคับประคองความรักไม่รอด ต้องอกหักซ้ำๆ ช้ำใจ กับความรักร้อยเล่ห์กลของผู้ชายสิบสองคนที่มาบอกเลิกในรอบปี

“คุณเอาอะไรมาพูด ฉันไม่เคยทำอย่างนั้นเสียหน่อย”

“ไม่เอาน่าเจนิส คุณก็รู้...คุณไม่ได้โกหกผมด้วยคำพูด แต่หลอกลวงด้วยการกระทำ โชคดีที่ผมไหวตัวทัน ไม่อย่างนั้นคงเสียรู้คุณไปแล้ว”

“นี่คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ?”

“ก็วันนั้นไง วันที่คุณชวนผมกับเพื่อนๆ ไปปาร์ตี้ที่ห้อง ผมเห็นซิลิโคนเสริมหน้าอกวางอยู่ในห้องน้ำ แล้วไหนจะเสื้อชั้นในที่ตากอยู่อีก ทุกตัวเสริมฟองน้ำหนาเตอะทั้งนั้น” ชายหนุ่มส่ายหน้า เหยียดยิ้มหยันอย่างน่ารังเกียจ

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย”

“ก็ขนาดหน้าอกคุณยังอัพไซส์หลอกกันได้ แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องอื่น”

“นี่อย่าบอกนะ คุณเลิกกับฉันเพราะเรื่องนี้!”

เจนิสกลอกตา ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดได้ยังไง ทั้งที่คนรักกันส่วนใหญ่ไม่สนใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอก ไม่ว่าจะหน้าอกเล็กหรือใหญ่ หน้าตาเป็นยังไง ก็ไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกที่ผูกพันกันด้วยรักและความเข้าใจ

ทว่า...

“ใช่! ผมชอบผู้หญิงอกโต ถ้านมเล็กก็ไปให้ไกลๆ เลย”

“ให้ตายสิ! ฉันไม่อยากเชื่อว่าคุณจะเป็นคนอย่างนี้ไปได้ แต่ก็เอาเถอะ...ไหนๆ ก็สารภาพออกมาตรงๆ แล้ว ก็อย่าได้เจอกันอีกเลย...-หื่นจิต!”

เจนิสผุดลุกขึ้น พลางคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะสาดใส่หน้าแฟนหนุ่ม รับไม่ได้! เหตุผลของเขาช่างงี่เง่าสิ้นดี ไม่เคยเจอผู้ชายนิสัยแย่อย่างนี้มาก่อน เกลียดนัก! พวกมักมาก ไม่จริงจังเรื่องความรัก คิดแต่จะหาประโยชน์บนเรือนร่าง โชคดีแล้วที่เลิกกันเสียได้!

ด้วยความสัตย์จริง

มันเป็นเพราะผมไม่ใช้สมองตั้งใจอ่าน และเคยชินกับไดอะล็อกที่ไม่ใช่นิยายรักหรือละครหลังข่าว (อันนี้ด่าตัวเองล้วน ๆ ครับ)

สิ่งที่ทำให้ผมพิมพ์แบบนั้น(เอาภาษาเขียนมายัดใส่ปาก) คือประโยคนี้ ประโยคเดียวครับ

"ไม่เอาน่าเจนิส คุณก็รู้...คุณไม่ได้โกหกผมด้วยคำพูด แต่หลอกลวงด้วยการกระทำ โชคดีที่ผมไหวตัวทัน ไม่อย่างนั้นคงเสียรู้คุณไปแล้ว"

ผมอ่านตรงนี้ซ้ำหลายรอบ ซึ่งถ้าพูดกันตรง ๆ มันก็ไม่เห็นเป็นไร แต่ผมสะดุดจริง ๆ ครับ

ที่เหลือผมโอเคครับ

ขอลงโทษตัวเองด้วยการไปอ่านบทสนทนาในนิยายเรื่องอื่นของคุณเพื่อปรับจูนความคิดตัวเองอีกครั้งครับ

อ้อ คงเป็นเพราะว่าช่วงนี้อ่านหนังสือแปลบ่อยเลยติดสำนวนมาน่ะค่ะ

เรื่องจะเข้าไปอ่านงานเรื่องอื่น ไม่เป็นไรค่ะ เราเป็นฝ่ายมาขอคำวิจารณ์ ไม่ซีเรียสเรื่องนี้หรอกค่ะ อีกอย่าง...เกรงใจด้วย เดี๋ยวจะเสียเวลาคุณวิจารณ์งานเขียนของเพื่อนคนอื่นๆ เสียเปล่าๆ ยังไงก็ขอบคุณมากค่ะที่กรุณาชี้จุดที่คุณรู้สึกสะดุดให้

เราอ่านดูแล้ว มันสะดุดตรงไหนหว่า ^^”

ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ รู้สึกดีจัง

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ เพราะบางครั้งเราก็มองไม่เห็นข้อบกพร่องของตัวเอง การได้ฟังมุมมองจากนักอ่านถือเป็นเรื่องที่ดีสำหรับนักเขียนมากเลยค่ะ

มีเรื่องตัวเลขอีก อย่าใช้เลย

ขอบคุณนะคะ จะนำไปปรับปรุงแก้ไขค่ะ

ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ

ได้รู้จุดที่ไม่เคยรู้เยอะมาก จะนำไปแก้ไขและตรวจสอบนะคะ

ทำไมลิงก์คุณโมจิเป็นแบบนั้นอะ

ขอบคุณค่ะคุณปล่อยอึ่ง

ลองคัดลอก-แก้ลิงก์มา 7-8 รอบไม่ได้สักที พึ่งได้เมื่อกี้ TT ไม่ทราบค่ะ เราก็คิดว่าไปก็อปมาจากหน้านิยายตัวเองนะ ปกติก็เข้าได้ ไม่เคยเป็นแบบนี้

พิมพ์ผิดเยอะขออภัยด้วยนะครับ แก้ไม่ได้ เง้อ...