รับวิจารณ์นิยายแฟนตาซี

จาก จขกท นะคะ (ไข่ต้ม)

(ยาวหน่อย หวังว่าจะเป็นประโยชน์นะ ^^)

โครงเรื่อง

โครงเรื่องน่าสนใจมากค่ะ สร้างปมเรื่องการ์ดและพ่อได้ดี ทำให้ผู้อ่านรู้สึกอยากติดตามว่าการ์ดใบนั้นพิเศษยังไง การทำงานของการ์ดที่ค่อยๆเฉลยในแต่ละตอนสร้างความแปลกใจเรื่อยๆ ทำให้รู้สึกว่ามีความพิเศษกว่าคนอื่น อันนี้ขอยกให้เป็นจุดดึงดูดที่โดดเด่นของเรื่องค่ะ คิดว่าเรื่องของการ์ดนักเขียนคงวางพล็อตมาอย่างตั้งใจ

เนื้อเรื่อง

ในส่วนของเนื้อเรื่อง ขอแนะนำเป็นส่วนใหญ่นะคะ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา การแต่งนิยายที่มีพล็อตแน่นมากๆ เราอาจมองข้ามการดำเนินเรื่องได้ ด้วยความที่เราอาจจะต้องการให้นักอ่านได้รู้ความมหัศจรรย์ของการ์ดเร็วๆก็ดี หรือความเก่งกาจที่พระเอกจะได้รับก็ดี เรายิ่งต้องใส่ใจเรื่องการนำเสนอมากขึ้น ถ้าพยายามให้มากเกินไปในเวลาที่รวดเร็วจะทำให้คนอ่านเริ่มเบื่อ เปรียบเทียบกับการกินขนมที่เราชอบมากๆ ถ้าบังคับให้กินเยอะๆในวันเดียว แม้แต่ของที่เราชอบก็อาจทำให้เราเอียนได้

แนะนำให้ค่อยๆดำเนินเรื่อง ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบร้อนนะคะ อาจจะหากระดาษมาสักแผ่น เขียนคร่าวๆว่าเราจะบอกอะไรคนอ่านบ้างในแต่ละตอน เช่น ตอนนี้อยากจะบอกว่าการ์ดของพ่อสามารถดึงการ์ดประจำตัวของคนอื่นที่ตายไปแล้วมาใช้ได้อีก จากนั้นก็เขียนสถานการณ์ที่จะบอกเรื่องนั้นขึ้นมา ใส่ความตื่นเต้นนิด ใส่ความสนุกหน่อย ไม่ต้องให้ข้อมูลมากไปแต่ได้อรรถรสในการอ่านมากขึ้น แบบนี้น่าจะดีกว่านะคะ

การดำเนินเรื่อง : ใช้การบรรยายเป็นหลัก ตรงนี้แนะนำว่าควรลดการบรรยายแนวเล่าเรื่องลง ซึ่งหลังจากอ่านใน 4 ตอนแรก ให้อารมณ์เหมือนเพื่อนไปดูหนังแล้วกลับมาเล่าเรื่องคร่าวๆให้ฟังมากกว่า บางฉากที่พระเอกสู้กับคนที่มาทำร้าย ถ้าใส่คำพูดของตัวละครลงไปอีกหน่อย ขยายในส่วนการต่อสู้ให้ลุ้นระทึกเพิ่มขึ้น จะยิ่งทำให้คนอ่านตื่นเต้นตามค่ะ อย่างเช่นฉาก คนที่ทามูระขโมยการ์ดตามมา (ตอนที่ 3)

ต้นฉบับ: ทามูระที่ได้ยินก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือพวกคนที่ทามูระขโมยการ์ดมาแน่ๆ จากนั้นทามูระก็เรียกลูกบอลสีดำออกมา

ตรงนี้ทามูระเริ่มการต่อสู้ทันทีเลย นักเขียนนำเสนอเป็นบทบรรยายทั้งหมด แต่ถ้าเราเพิ่มคำพูดนิดหน่อยล่ะ

(ใช้ประสบการณ์ส่วนตัวแต่งนะคะ ถ้าไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วย)

แก้ไข: ทามูระตวัดสายตามองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียง เพียงเสี้ยววินาทีก็รู้ว่าเป็นกลุ่มคนที่ตนขโมยการ์ดมา

“แก! กล้าดียังไง” ใครบางคนในนั้นตะโกนก้อง “เอาการ์ดของพวกเราคืนมา!”

(ในส่วนการตอบโต้ของทามูระก็ขึ้นอยู่ว่าเขาเป็นคนนิสัยยังไง เช่น)

“คืนเหรอ อย่าพูดให้ขำ” <<ถ้าเป็นคนชอบยั่วโมโหคนอื่น หรือ

“หึ!” กระตุกยิ้มมุมปากและเรียกลูกบอลออกมาสู้เลย <<กรณีที่เป็นคนเย็นชา

(ในส่วนนิสัยของทามูระจะอธิบายในหัวข้อตัวละครอีกทีนะคะ)

บางครั้งบทสนทนาก่อนฉากต่อสู้ก็ทำให้เนื้อเรื่องระทึกขึ้น ปลุกอารมณ์นักอ่านได้ดีเหมือนกัน อันนี้แนะนำ แต่จะเอาไปใช้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับนักเขียนค่ะ

เพิ่มเติมเรื่องบทบรรยาย มีการใช้คำซ้ำบ่อยอย่างเช่น เด็กหนุ่ม ชายหนุ่ม เรียกลูกบอลออกมา ชุดเกราะออกมา ซึ่งคำซ้ำพวกนี้มักจะอยู่ใกล้ๆกัน ทำให้อ่านแล้วรู้สึกจำเจ วิธีนี้แก้ไขง่ายมาก นักเขียนเพียงแค่กลับมาอ่านนิยายของตัวเองอีกรอบอย่างตั้งใจ เราจะรู้ได้ทันทีว่าเราใช้คำซ้ำเยอะมากแค่ไหน แล้วค่อยๆปรับเปลี่ยน นอกจากนี้ พยายามอ่านให้หนังสือให้มากขึ้นอีกเพื่อเก็บคำใหม่ๆในคลังของเรา

เขียนผิดมีให้เห็นอยู่บ้าง อันนี้ขอไม่ลงรายละเอียด แต่แนะนำว่าให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ด้วยก็จะดีมาก คำผิดอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็ทำให้นักอ่านตีความหมายพลาดได้ ทำให้เสียอรรถรสในการอ่านไปเยอะค่ะ

ตัวละคร

ทามูระ: คาแรกเตอร์ยังไม่โดดเด่นว่าเป็นคนแบบไหนนะคะ ช่วงแรกหลังจาก-และต่อสู้หาการ์ดเหมือนจะเป็นคนเย็นชา ไม่พูดไม่คุย สู้อย่างเดียว แต่ก็มีมุมยิ้มกวนๆ ยั่วโมโหในฉากที่สู้กับคนที่จะมาฆ่าตัวเองครั้งแรก ต่อมาในตอนที่ 5 ตอนสู้กับผู้หญิงที่เป็นประธาน พระเอกมีเรียกว่าพี่สาว มีหัวเราะแหะๆ แล้วบอกให้ใจเย็น ดูเหมือนเป็นคนสดใส ขี้เล่น กวนๆ เลยทำให้สับสนว่าพระเอกมีคาแรกเตอร์แบบไหนกันแน่ แต่ต้องขอโทษด้วยนะคะ เนื่องจากเพิ่งอ่านได้ไม่กี่ตอน ถ้าตอนหลังๆพระเอกมีคาแรกเตอร์ชัดเจนแล้วก็ไม่เป็นไร แต่แนะนำให้กลับมารีไรต์คาแรกเตอร์ตอนแรกๆให้เป็นในแนวทางเดียวกัน เพราะคาแรกเตอร์ก็ถือเป็นจุดขายอีกเรื่องที่สำคัญมากๆในนิยายค่ะ

ไม่ขอวิจารณ์ตัวละครหลักอื่นนะ เพราะยังเข้าเรื่องของคนอื่นนิดเดียว (จขกท อ่านช้าด้วยแหละ) แต่จะเพิ่มเติมในส่วนของตัวประกอบแทน อย่างเช่นคนที่มาทำร้ายทามูระ (คนที่ใช้การ์ดโซ่) ตรงนี้แม้จะเป็นตัวประกอบที่มาเพิ่มพลังให้กับพระเอก แต่ใส่ที่มาที่ไปหน่อยก็ดีค่ะ อย่างน้อยก็ให้นักอ่านรู้เหตุผลสักนิดว่าทำไมถึงคิดจะฆ่าพระเอก ช่วยทำให้เรื่องมีมิติมากขึ้นค่ะ

ฉาก: การบรรยายฉากยังน้อยนะคะ ส่วนมากเป็นการบรรยายความคิดตัวละคร การต่อสู้ และดำเนินเรื่อง ฉากในที่นี้ไม่ใช่แค่ต้นไม้ อาคาร สิ่งก่อสร้าง แต่ทั้งเสียง กลิ่น สัมผัส ก็ช่วยทำให้สมจริงขึ้นอีก ลองใช้ดูนะคะ

เห็นความตั้งใจของนักเขียนที่สัญญาว่าเรื่องนี้เขียนจบแน่นอนแล้วประทับใจมากค่ะ ขอให้เขียนจนจบและเก่งขึ้นนะคะ ทุกครั้งที่เขียนจบในแต่ละเรื่องเราจะได้แนวการเขียนที่ดีขึ้นเสมอ จากประสบการณ์ตัวเองเลย สู้ๆค่ะ ^^

โครงเรื่อง

ออกตัวเลยว่าพล็อตคนเก่งเกิดใหม่ในร่างคนที่อ่อนแอนั้นมีกลิ่นอายที่น่าสนใจมาก ไม่ว่าจะเป็นนิยายหรือตัวละคร ซึ่งในเรื่องนี้นักเขียนสร้างความชัดเจนได้ดีทีเดียว แต่สาเหตุการเกิดใหม่จากความเบื่อหน่ายทำให้พล็อตดูเบาไปหน่อย แม้นักเขียนจะบรรยายชีวิตอันแสนน่าเบื่อของจอมมารได้อย่างดีก็ตาม แต่มันก็ยังส่งผลไปถึงตัวละครหลักในเรื่องด้วย (อันนี้เดี๋ยวอธิบายในหัวข้อตัวละครอีกทีนะคะ)

การเกิดใหม่ในโลกเดิม ทำให้ชื่อเสียงของจอมมารยังพูดถึงอยู่ เมื่อมีการพูดถึงโดยที่ทุกคนไม่รู้ว่ามีพระเอกที่เป็นจอมมารอยู่ใกล้ๆทำให้เรื่องยิ่งสนุกขึ้นอีก บวกกับเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ด้วย ตรงนี้ทำได้ดีมากค่ะ

เนื้อเรื่อง

การดำเนินเรื่อง: การเล่าเรื่องเป็นลำดับขั้นตอน ไหลรื่นดี เก่งมากค่ะ โดยเฉพาะการบรรยายความรู้สึกนึกคิดของตัวละครหลักและการเขียนบทสนทนา ทำให้นักอ่านเห็นภาพคาแร็กเตอร์ตัวละครแต่ละตัวได้ชัดเจน ข้อนี้ยกให้เป็นจุดเด่นของนักเขียนเลยค่ะ

การใช้ภาษาขอแนะนำเรื่องคำสรรพนามนะคะ มีทั้ง ข้า ฉัน นาย เจ้าและผม ทำให้รู้สึกสับสนพอสมควร เช่นฉากที่ลีโอขอเป็นเพื่อนกับกราฟ ประโยคแรกๆ ลีโอพูดว่า

“เอ…ก็ไม่นะ แต่ฉันรู้สึกถูกชะตากับนายน่ะ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ”

พอเข้าทดสอบมานาเสร็จแล้วเดินกลับมาคุยกับกราฟคนเดิม แต่ใช้สรรพนามไม่เหมือนเดิมซะงั้น

“ดูสิ ขนาดข้าจะถึงแหล่มิถึงแหล่ ข้ายังไม่เครียดเลย”

สองประโยคนี้อยู่ใกล้กันมากค่ะ ใช้ทั้ง ‘ฉัน’ และ ‘ข้า’ แนะนำให้นักเขียนลองอ่านใหม่อีกรอบนะคะ แล้วดูว่าแบบไหนเหมาะสมกว่ากัน การเรียกฉันกับข้า อาจทำให้นักอ่านจินตนาการภาพตัวละครของเราแตกต่างกันค่ะ

ฉาก

เรื่องการบรรยายฉากค่อนข้างน้อยค่ะ ทั้งอาณาจักรของจอมมาร โรงเรียน ห้องที่อยู่ด้วยกัน หรือแม้แต่เสื้อผ้าของตัวละครก็ดี เวลาอ่านทำให้จินตนาการภาพคลุมเครือ ดังนั้นสรรพนามของตัวละครเลยมีผลค่อนข่างมาก เช่นตอนที่ใช้คำว่า ‘ข้า’ จะจิตนาการภาพชุดคลุมตัวยาวเหมือนหนังจีน แต่พอใช้คำว่า ‘ฉัน’ ก็จินตนาการเป็นชุดที่ทันสมัยขึ้น ตรงนี้เกี่ยวโยงกันอยู่นะคะ แนะนำว่าใส่รายละเอียดเพิ่มขึ้นในส่วนการบรรยายดีกว่าค่ะ

ตัวละคร

ลูซิเฟอร์ (จอมมาร)

จากที่เขียนในหัวข้อโครงเรื่อง เรื่องสาเหตุการเกิดใหม่ ตรงนี้กระทบโครงเรื่องที่นักเขียนตั้งใจไว้ ดังนั้นถ้าไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไรนะคะ

ในการตัดสินใจของตัวละครเป็นสิ่งที่บ่งบอกนิสัยได้อย่างดี เห็นได้ชัดว่านักเขียนต้องการแสดงให้เห็นภาพของจอมมารที่เอาแต่ใจพอสมควร แต่เนื่องจากสาเหตุการเกิดใหม่เป็นความเบื่อหน่ายเลยทำให้การใช้ชีวิตใหม่ของจอมมารดูไม่มีเป้าหมายในหลายๆตอน การแก้แค้นให้กราฟอาจเป็นเป้าหมายหนึ่ง แต่ก็เป็นความตั้งใจของเจ้าของร่างเดิม สำหรับลูซิเฟอร์แล้วเหมือนเขามีเป้าหมายในการกำจัดความเบื่อหน่ายมากกว่า พอต้องมาเจอกับเรื่องลำบากยุ่งยากกว่าเดิม ทำให้คนอ่านรู้สึกว่าแล้วจะมาเกิดทำไมนะ ซึ่งตรงนี้แอบเห็นคอมเมนท์ว่ามีคนคิดเหมือนกันด้วย

การที่ตัวละครมีเป้าหมายไม่ชัดเจนทำให้มองไม่เห็นทิศทางและบทสรุปของเรื่อง ต่อมาเมื่อพระเอกอยากเป็นจอมเวททั้งๆที่ไม่มีมานาก็ถือว่าเป็นเป้าหมายได้ แต่เราก็รู้กันว่าพระเอกนั้นเก่งกาจอยู่แล้ว ดังนั้นเป้าหมายนี้ไม่ได้ทำให้ลุ้นระทึกและเอาใจช่วยแบบสุดๆเหมือนตัวละครที่ไม่รู้ว่าจะทำได้สำเร็จไหมจริงๆ

แต่นี่ก็เป็นความคิดเห็นจากนักอ่านคนหนึ่งนะคะ ซึ่งนักเขียนจะไม่เห็นด้วยก็ได้ค่ะ

ลีโอ

ตัวละครของลีโอนั้นทำได้ดีมากค่ะ มีเป้าหมาย แรงพลักดันที่ชัดเจน เพื่อช่วยเหลือหมู่บ้าน เพื่อเป็นทหาร และโดดเด่นด้วยนิสัยร่าเริง เข้ากับคนอื่นได้ง่าย แม้จะมีมานาน้อยแต่ก็ทำให้อยากเอาใจช่วยให้เขาเก่งขึ้นอีก ตัวละครตัวนี้จึงมีมิติและมีเสน่ห์มากค่ะ

ตัวละครตัวอื่นยังอ่านได้ไม่เยอะ ขอวิจารณ์แค่นี้นะคะ โดยภาพรวมแล้วเรื่องนี้นักเขียนทำได้ดีมาก ซึ่งยอดคนติดตามกับคนอ่านก็คงบ่งบอกได้ดีอยู่แล้ว ส่วนที่แนะนำไปเป็นมุมมองของคนคนหนึ่งเท่านั้น โดยหวังว่าจะเป็นประโยชน์และทำให้นิยายเรื่องนี้สนุกมากขึ้นไปอีกนะคะ

จะอ่านและวิจารณ์ให้ประมาณวันที่ 10 นะคะ