ทำอะไรก็ไม่ถูกใจแม่ เหนื่อยมาก

[สายรุ้งในหนาว]

สวัดดีค่ะทุกๆคนวันนี้เราจะมาแชร์ประสบการณ์การโดนบ่นของคุณแม่ที่เราเองก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเราทำอะไรผิด
ก่อนหน้านี้เราได้รับแมวมาเลี้ยงตัวนึงค่ะ แต่ว่าคุณพ่อไม่เห็นด้วยเลยไม่พูดกับเราประมาณ1อาทิตย์ค่ะ ส่วนเรื่องที่รับแมวมาเลี้ยงคุณแม่ก็เป็นสนับสนุนด้วย พอเลี้ยงได้ซักอาทิตย์นึงเราเรื่องมีตุ่มแผลตามตัว คือเราแพ้น้ำลายหมัดแมวค่ะแล้วก็เป็นเกือบทั้งตัวเลย คุณพ่อก็สังเกตุเห็นค่ะแล้วก็เรียกคุณแม่มาดูถามว่าเราเป็นอะไรคุณแม่ก็ตอบไปว่าเราแพ้ฝุนแต่คือจริงๆเราแพ้น้ำลายหมัดแมวนะคะ หลังจากนั้นคุณพ่อไม่ได้ว่าอะไรแต่เอายามาทาแผลให้ค่ะแล้วก็บอกให้คุณแม่เอาเสื้อมาเปลี่ยนให้เราเป็นเสื้อกล้าม หลังจากนั้นคุณแม่ก็บ่นเราค่ะ พูดทำนองแบบ แม่บอกก็ไม่เชื่ออย่าเลี้ยงแมว พูดเหมือนให้เรารับความผิดคนเดียวแต่คืนนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป คุณพ่อก็ให้เราขึ้นไปนอนห้องแอร์

ตื่นเช้ามา

คุณพ่อเอายามาทาให้เราอีกแล้วก็ปิกม่านให้ เราก็เลยหลับยาวจนตื่นประมาณเที่ยงเราลุกขึ้นมาอาบน้ำ คุณแม่ก็ขึ้นมาพอดีแล้วก็ถามเราว่าทำไมไม่รับทรศ.เราก็บลอกไปว่าทรศ.มันอยู่ข้างล่าง หลังจากนั้นคุณแม่ก็ต่อว่าเราเรื่องที่ทำไมถึงไม่ทำความสะอาดห้องของตัวเองทำไม่ถึงสกปรกขนาดนี้ แต่คือ เราทำความสะอาดแล้ว ทั้งกวาดดูดฝุ่นแล้วก็ถูเปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วย เหลือเอาเสื้อนักเรียนที่เอาลงมารีดขึ้นไปเก็บกับเก็บหนังสือเข้าลัง คุณแม่บอกว่าไม่เห็นทำอะไรเลยทุกอย่างเหมือนเดิมเละเหมือนเดิม แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้ตอบอะไรเพราะอาบน้ำอยู่ แม่ก็บ่นต่อว่าเพระาทรศ.ใช่มั้ยถึงไม่ยอมทำอะไรเลยเพราะว่าเล่นแค่ทรศ. เราก็งงว่าเราเล่นเยอะขนาดนั้นเลยหรอเพราะว่าส่วนใหญ่เราก็ไม่ค่อยได้เล่นอยู่แล้วส่วนใหญ่จะเล่นคอมเปิดการ์ตูนฟังเพลงมากกว่า หลังจากนั้นคุณแม่ก็บอกว่าจะยึดทรศ. ดูซิถ้าไม่มีมันจะตายมั้ย เราก็ไม่ได้ตอบอะไรไป พอเราอาบน้ำเสร็จเราก็ลงมาดูห้องว่ามันเละขนาดนั้นเลยหรอ ปรากฏว่า เสื้อนักเรียนที่เรารีดแขวนไว้มันมากองอยู่ที่พื้นทางขึ้นบันไดทั้งหมดเลยค่ะ คือตอนนั้นเราร้องไห้ออกมาเลยอ่ะ คือแบบทำไมต้องทำขนาดนี้อ่ะที่มันชึดนักเรียนเลยนะ

ย้อนไปเมื่อ2สัปดาห์ก่อน

คุณน้ามาหาเรามาคุยเรื่องการเรียนแล้วก็พาลูกพี่ลูกน้องเรามาด้วยเอามาคุยกับพี่ชายเราเรื่องที่จะเรียนต่อมหาลัยแล้วคุณน้าเขาก็มาถามเราว่าสนใจเรียนเรื่องอะไร เหมือนกับเป็นการทำให้เราค้นหาตัวเองเราก็บอกว่าเราชอบแต่งตัวเขาก็บอกว่าทำเลยสิ ชอบอะไรก็ทไอย่างนั้นไม่ต้องไปตามการศึกษามากขนาดนั้น เราก็เลยทำหุ่นลองชุดมาตัวนึงจะลองตัดเย็บเสื้อผ้าด้วยตัวเองดู เพราะมันเป็นสิ่งที่เราชอบ

ตัดมาปัจจุบัน

หุ่นที่เราทำคุณแม่เอาเสื้อผ้าออกหมดเลยแล้วบอกให้เราแกะเสื้อผ้าออกให้หมด ตอนนั้นคือเราน้ำตาไหลอ่ะ แบบว่าสิ่งที่เราชอบ เราทำมันขึ้นมา คุณแม่มาทำอย่างนี้ เราก็ไปไม่เป็นเลยค่ะ คือวันนี้ร้องไห้หนักมากไม่รู้จะเสียใจเรื่องไหนก่อนเลย

Comments

[แวะมาตอบ]

กอด ๆ น้าาา แวะมาให้กำลังใจ บางทีเราเองก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่แม่เหมือนกัน TT

[conune]

ไม่มีคุณพ่อคุณแม่คนไหนไม่หวังดีและเป็นห่วงลูก เพียงแต่การแสดงออกอาจไม่ตรงใจเรา เพราะวัยที่ต่างกัน พยายามเข้าใจคุณแม่ก่อน ถ้าเราเข้าใจคุณแม่ได้ก้อจะทำให้คุณแม่เข้าใจในตัวหนูได้เหมือนกาน เป็นกำลังใจใ้ห้นะค่ะ

[ดาบเจ็ดสีมณีเจ็ดแสง]

เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ช่วงแม่เข้าสู่วัยทองกับลูกเข้าสู่วัยรุ่นพอดี ระเบิดสองลูกค่ะ แต่เราไม่กล้าคุยกับแม่ตรงๆเลยใช้วิธีบอกผ่านน้าค่ะ เพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงน้าก็ไปบอกแม่ เลยบอกน้าว่าเบื่อบ้าน ไม่อยากอยู่กับแม่ แม่ชอบด่า อยากไปอยู่กับยายมากกว่า จบเลยค่ะทีนี้ วันรุ่งขึ้นแม่ก็คุยกับเราตรงๆว่าแม่ทำแบบนั้นเพราะอะไร นู้นนี่นั้น หลังจากนั้นก็ดีขึ้นมากค่ะ

จขกท.ลองคุยกับแม่ตรงๆก่อนก็ดีค่ะ แต่ถ้าไม่กล้าหรือคุยแล้วไม่ได้ผล ก็ใช้วิธีเด็ดขาดไปเลยค่ะ คือสร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาอีกใบแล้วทำในสิ่งที่เราชอบ (อันนี้เราก็เป็นจนถึงตอนนี้ ไม่อยากให้ทำนักใช่มั้ย แอบทำมันซะเลย) แล้ววันนึงเขาจะเห็นเองว่าเราใส่ใจกับอะไรและถ้าหากมันไปได้ดีเขาก็จะสนับสนุนเราค่ะ สู้ๆนะคะ