การที่เศร้ามาก ๆ เราสามารถนั่งปรับทุกข์กับน้องหมาได้ไหมคะ

ขึ้้นอยู่กับสกิลของคุณ ผมมองว่าเป็นไอเดียที่น่าสนใจ เขียนดี ๆ ฉากแบบนี้ทำให้คนอ่านหัวเราะทั้งน้ำตาได้เลยนะ

เรายังเคยทำเลย

จากใจคนรักหมาคนนึงนะคะ ไม่แปลกเลยค่ะ ถ้าคาแรกเตอร์ของพระเอกเข้าเค้า จำพวกรักสัตว์ หรือ อ่อนไหวง่าย หรือเป็นคนตลกแล้วถึงจุดสิ้นหวังแสนบัดซบแล้ว มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้นค่ะ

จะดึงให้ขำหรือดราม่าก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะบรรยายยังไง

ถ้าให้เรานึก คงนึกถึงซีนประมาณนี้ค่ะ

แนวขายขำ : พระเอกถึงจุดต่ำสุดของชีวิตแล้ว ไม่ว่าจะถูกเพื่อนไล่เตะจนหน้าจมบ่อ ละวินาทีที่เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคนที่ชอบก็มามุงดูด้วย แถมเสื้อนักเรียนเปื้อนน้ำครำเสียจนถ้าแม่เลี้ยงเขาเห็นเข้าต้องตีจนขาลายแน่ ๆ พอเลิกเรียนแล้วพระเอกก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะไม่กลับเข้าบ้าน ให้ตายยังไงก็ไม่กลับ! ดังนั้น เขาจึงเดินเตร่อยู่หน้าปากซอย จะว่าหิวก็หิว เงินที่แม่เลี้ยงให้ไว้ก็หมดแล้วด้วย ฟัาเริ่มคล้อยมืดตอนที่เขาตัดสินนั่งลงหน้าเซเว่น เจ้าถุงเงิน หนึ่งในก๊วนหมาแสบย่านนี้กำลังแทะน่องไก่ทอดที่คนโยน ๆ ทิ้งไว้ เขาทั้งหิวทั้งเซ็ง ก็เลยปรับทุกข์กับเจ้าถุงเงินอยู่พักใหญ่ แต่อนิจจา หมาก็คือหมา มันจะไปฟังคนรู้เรื่องเสียที่ไหน ทันทีที่มันแทะจนกระดูกแตกยับไม่เหลืออะไรแล้ว เจ้าถุงเงินก็สะบัดก้นหนี... ทิ้งให้พระเอกนั่งหง่าวตบยุงอยู่หน้าเซเว่นราวกับไม่มีจริตสงสารความบัดซบในชีวิตของเขาเลย

แนวดราม่า : ในช่วงที่โควิดกำลังระบาดหนักอย่างนี้ ไม่ว่าใครก็ลำบากด้วยกันทั้งนั้น โรงงานที่พระเอกทำงานอยู่ก็พลอยได้รับผลกระทบ พระเอกเป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกเชิญออก เขาอ้อนวอนผู้จัดการอย่างไรก็ไม่ได้ผล ทุกคนต่างก็เดือดร้อน ทุกคนต่างต้องดิ้นรน พระเอกกลับบ้านด้วยความสิ้นหวัง เขาตัดสินใจซื้อไก่ย่างไม้หนึ่งกับข้าวเหนียวมาห่อหนึ่งเพื่อแก้หิวระหว่างนั่งรถเมล์กลับ ที่หน้าปากซอยเขาเห็นหมาหอมโซตัวหนึ่ง มันยืนหน้าละห้อย ตาวาวจับจ้องถุงพลาสติกในมือของพระเอก ท่าทางมันผอมโซ พระเอกมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าร้านค้า ร้านอาหารที่เคยคึกคักกลับปิดหมด คงเป็นธรรมดาที่หมาจรพวกนี้จะไม่มีอาหารกินในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ พระเอกเองก็เคยเลี้ยงหมาอยู่ตัวหนึ่ง มันมีเท้าสีขาวเหมือนสวมถุงเท้าแบบเจ้าตัวนี้ไม่มีผิด และเขาเองก็สนิทกับมันมากจนอดไม่ได้ที่จะนั่งลงบิไก่ย่างกับข้าวเหนียวสองสามคำให้เจ้าหมาผอมโซตัวนี้สักหน่อย ระหว่างนั้นเขาก็พูดไปเรื่อยเปื่อย เจ้าหมาตัวนั้นนั่งเล็มเนื้ออยู่ข้าง ๆ แค่มองแววตา พระเอกก็รู้สึกเหมือนมันกำลังฟังเขาอยู่เหมือนเจ้าเท้าขาวที่เขาเคยเลี้ยงเลยแบ่งข้าวเหนียวให้มันอีกนิด เขาพูดไปเรื่อย ๆ พอบ่นถึงสถานการณ์ที่บ้านนอกแล้วเขาก็น้ำตาซึมอย่างห้ามไม่อยู่ ครั้นกินข้าวเย็นจนหมด พระเอกก็ลุกขึ้นปัดผ้าปัดผ่อนให้เรียบร้อย ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เขาเองก็ควรรีบกลับเข้าห้องเสียที พระเอกแบกย่ามขาดรุ่ยลุกออกไป แต่เจ้าหมาตัวนั้นกลับเดินตามมา แม้ท่าทางมันผอมโซ ขนร่วงเป็นหย่อม ๆ แต่พระเอกก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขากลับรู้สึกผูกพันกับมันมาก น่าเสียดายที่อพาร์ตเม้นต์เขาไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ พระเอกเข้านอนไปในคืนนั้นอย่างวิตกกังวล... และเมื่อตื่นเช้าขึ้นมา เขารู้สึกไม่สดใสเอาเสียเลยจึงออกไปที่ระเบียงเพื่อรับแดดเช้า แต่ก็เห็นคนมุงดูอยู่แถวหน้าปากซอย พระเอกเพ่งจ้องและก็พบร่างร่างหนึ่งของหมาจรผอมโซนอนจมกองเลือดอยู่บนถนน ในใจบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร เขาหันหลังกลับเข้าห้อง...

เริ่มขึ้นแล้วสินะ... วันตกงานวันที่หนึ่ง

ว่าไปนั่น ว่าจะยกตัวอย่างที่คิดสั้น ๆ ยาวเฉยเลยค่ะ หวังว่าตัวอย่างจะพอช่วยให้คุณเข้าใจได้มากขึ้นนะคะ

ไม่น่าขำนะ ถ้ามันขำ ที่บ้านของผมคมมหาตลกเลยครับ เชื่อหรือไม่ คนทั้งหมู่บ้านรู้จักหมามากกว่ารู้จักเจ้านายของมันเสียอีก เวลาผมเดินไปที่ไหนแล้วมีหมาตามมาด้วย ทุกคนจะทักหมาก่อนเลย สงสัยมันเป็นที่รักของทุกคน ส่วนผมเป็นที่เกลียดชังมั้ง ฮ่าๆ

ที่จะบอกก็คือ มันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรครับ นิสัยของมนุษย์จะชอบทำอะไรแปลกๆ อยู่แล้ว ถ้าใครเป็นทาสหมาทาสแมวด้วยจะเข้าใจความหมายทันทีครับ ฮิๆ แต่ถ้าจะเขียน ต้องระบุด้วยว่า พระเอกแอบคุยกับหมาในที่ลับเนื่องจากอาย

แล้วแต่ว่าจะเขียนด้วยอารมณ์ไหนค่ะ ขึ้นอยู่กับการบรรยาย ฉากที่ดูเหมือนจะเศร้าก็ขำได้ ฉากที่ดูเหมือนจะขำก็เศร้าได้

น่ารักดี

ในชีวิตจริงบางทีนี่ก็นั่งบ่นกับหมาแมวนะคะ คนที่บ้านนี่พูดกับหมาแมวเป็นปกติ ไม่ขายขำนะคะ เราว่าโออยู่ 555555555555555

จากใจคนรักหมา ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยค่ะ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องตลกด้วยค่ะ

เพราะเวลาที่เราเศร้ามาก ๆ น้องหมาที่เลี้ยงนี่แหละค่ะ เป็นผู้รับฟังที่ดีที่สุด

แววตาของเขาบอกให้รู้ว่ารักเราสุดหัวใจ เราเคยร้องไห้เพราะอกหักค่ะ

น้องหมานี่แหละค่ะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เราไม่ยอมไปไหน เลียน้ำตาให้เรา และยอมให้เรานั่งกอด

จริง ๆ แล้วสุนัขไม่ชอบให้กอดค่ะ เพราะจะคล้ายโดนคุกคาม

แต่น้องให้เรากอดเพราะรับรู้ว่าจิตใจเราไม่ปรกติ ให้เรากอดนานมาก ๆ และขนน้องก็เปียกไปด้วยน้ำตาของเราค่ะ

ในนิยายของคุณ ถ้าเป็นน้องหมาที่ไม่มีผู้อุปการะเลี้ยงดู

ชีวิตของเขารันทดมากกว่าเราอีกค่ะ แน่นอนว่าน้องหมาแปลกหน้าย่อมเข้าใจ

และถ้าคุณเล่นลูกเล่น ด้วยแววตาของน้อง ความหวาดกลัวของน้องหมา

จะทำให้อินมากขึ้นค่ะ ในช่วงที่ชีวิตพระเอกตกต่ำที่สุด ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่ตกต่ำยิ่งกว่า

เขาพูดไม่ได้ ปรับทุกข์ไม่ได้ แย่กว่าอีกค่ะ

อยู่ที่ว่านักอ่านของคุณเป็นกลุ่มไหนนะคะ และอยู่ที่ลักษณะการเขียนที่คุณสื่อ

ถ้าเขียนให้ตลกมันก็คงจะตลก แต่น่าจะเป็นตลกร้ายที่ขมขื่นมากกว่า

โดยส่วนตัวคนที่ผ่านความรู้สึกเศร้าที่สุด ไม่ว่าจะอกหัก หรือเรื่องต่าง และมักคุยกับหมาเสมอ

เราไม่ขำแน่ ๆ ค่ะ