อย่าลืมรัก จบเรื่อง

[Irene Serenata]

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1673802



ตัวอย่างเนื้อหา

 

“เดย์ จีซุน... ก่อนซ้อมดนตรี ไปหาพี่จิมมี่ก่อนนะ”



ผมและจีซุนหันมามองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน ขณะที่กำลังยกกีตาร์ของตัวเองขึ้นมาสะพาย เราไม่พูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียวตั้งแต่ตัดสินใจกลับเข้ามาทำงาน ไม่แม้แต่จะมองหน้าทักทายกันเหมือนเคย ความเป็นเพื่อนของเราคงได้ขาดสะบั้นไปแล้วตั้งแต่วันนั้น วันที่มันเดินเอาเหล้ามาสาดใส่หน้าผมกลางผับ ผมจำไม่มีวันลืม ผมเดินตามหลังจีซุนไปยังห้องทำงานของพี่จิมมี่ ทว่าเมื่อเปิดประตูเข้ากลับต้องตกอกตกใจกับเสียงแก้วแตกที่ดังลั่นมาจากภายในห้อง

เพล้ง!



“บริษัทฯจะเจ๊งก็เพราะความโง่ของพวกคุณ รู้ตัวบ้างไหม!” เมื่อแทรกตัวเข้ามาได้ จึงได้เข้าใจว่าจีซุนรีบปิดประตูเพื่อหลบอะไร ท่านประธานบริษัทฯคงจะหัวเสียกับกระแสด้านลบของวงชาร์มมิ่ง พริซอนเนอร์ไม่น้อย จึงอารมณ์ฉุนเฉียวได้เพียงนี้ ทว่าเขาลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าพวกเราไม่ใช่ทาสของเขา เราเป็นมนุษย์ หาใช่หุ่นยนต์ที่ไร้หัวใจ เรามีความรู้สึกนึกคิด เจ็บปวดเป็น พวกเราก็คน



“ขอโทษครับ” จีซุนผู้ซึ่งภายนอกนั้นดูเป็นนักเลงหัวไม้ กลับเชื่องดั่งแมวในทันทีที่อยู่ต่อหน้าเจ้านาย



“พวกคุณรู้ไหมว่าการที่พวกคุณมีข่าวเรื่องอื้อฉาว เรื่องผู้หญิงหรือเรื่องทะเลาะวิวาท มันส่งผลกระทบต่อเราขนาดไหน ถ้าอ่านหนังสือออกก็แหกตาอ่านนี่ซะด้วยนะ!” เขาง่วนกดโทรศัพท์เปิดพาดหัวข่าวใหญ่ แล้วจึงยื่นให้ดูตรงหน้าของผมและจีซุน



‘วงชาร์มมิ่ง พริซอนเนอร์ คือความอับอายของวงการดนตรีเกาหลี กินเหล้า มั่วเซ็กส์ ครบเซทวิถีคนเถื่อน เรียกได้อีกอย่างว่า กากเดนสังคม’



ผมอ่านแล้วกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์โทสะ ผมโกรธที่ความผลีผลามของจีซุนได้ฉุดพาวงเราลงเหว หากเขาจะมีสติไตร่ตรองและยอมฟังกันสักนิด เรื่องนี้ก็คงไม่เกิด



“ผมจะส่งพวกคุณไปเก็บตัวและทัวร์คอนเสิร์ตต่างประเทศสักพัก และเราอาจจะยังไม่มีกำหนดกลับมาโปรโมทเพลงในเกาหลีอีกจนกว่าทางเราจะมั่นใจจริงๆ ว่าจะไม่มีข่าวฉาวตามเว็บไซต์เกาหลีแล้ว ถ้าพวกคุณถอดใจจะไม่อยู่กับผมก็ว่ามาเลยตรงๆ และจำยอมจ่ายหนี้สองเท่าจากยอดขายเพลงตั้งแต่เดบิวท์มาด้วย พวกคุณมีทางเลือกอยู่แค่นี้ ก็เลือกเอาเองก็แล้วกันนะ”



จิมมี่หันหลังมองหน้าต่างกระจกที่สะท้อนทัศนียภาพอันแสนสวยงามของตึกรามบ้านช่องเบื้องหน้าอย่างไม่ยินดียินร้ายกับคำพูด จนผมคิดที่จะเดินไปกระชาก-นายทุนหน้าเลือดมากระทืบซ้ำให้หายปากดี แต่กลับโดนจีซุนกันท่าของผมไว้เพื่อห้ามปราม



“ไปเมื่อไหร่ครับ”



“ไม่เกินหนึ่งเดือนหลังจากนี้”



“ครับ”



ผมรู้สึกโกรธสุดขีด โกรธที่จีซุนทำให้วงเราดิ่งลงเหว ทำให้พวกเราต้องตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยอมก้มหัวให้-จิมมี่ ขายศักดิ์ศรีนักดนตรีจนเสียจิตวิญญาณ และที่สำคัญ จีซุนกำลังพรากดาริณไปจากผม เพราะมันคนเดียว ทำใหัชีวิตผมตกเหว อย่าหวังว่าผมจะนับมันเป็นเพื่อนอีกเลย มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ไม่มีทาง!



“เดย์ ฉันขอโทษ”



ประโยคทิ้งท้ายของมันตอนเดินออกจากห้องประธานค่ายทำผมชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินหน้าโดยไม่หันหลังกับไปมองอีกเลย ในเมื่อเขาพรากทุกอย่างไปจากผมได้ เขาก็ต้องโดนเหมือนกัน กรรมต้องตามสนอง แบบนี้สิถึงจะยุติธรรมและสาสมกับสิ่งที่มันทำไว้กับผม!