เรื่องเล่ารุ่นพี่ตัวสั้น

[ยายเฒ่า]

สวัสดีค่ะเราขอแทนตัวเองว่ายายนะ เริ่มเลยดีกว่า
คือแต่ก่อนเราเรียนโรงเรียนมัธยมในชุมชนซึ่งโรงเรียนก็ไม่ใหญ่มากนักเรียนทั้งโรงเรียนก็จะแค่500-800คนซึ่งมันก็พอที่จะทำให้เราจำได้ว่าใครอยู่ชั้นไหนเรียนห้องอะไร เเต่เราเข้าไปปีเเรกเราอยู่มอหนึ่งเราเป็นไงภานนอกดูตั้งใจเรียนมากกกกกเพื่อนยังทักเลยว่ายายแกจะเรียนเก่งไปไหนแต่ด้านในจิตใจนะรึร้อนรุ่มซ้ะยิ่งกว่าไฟ เราแอบขอบรุ่นพี่มอสามซึ่งก็แปลว่าเราับเค้าห่างกันสามปี ตอนเช้าเราจะได้ไปทำความสะอาดพื้นที่เเถวๆห้องพี่เค้าเราก็แอยมองมาตลอดเลยนะ พี่เค้าก็ไม่ได้หล่ออะไรมากหรอกแต่พี่เค้าเป็นที่รักของครูในโรงเรียนซึ่งเเปลว่าน่ารักเเละนิศัยดีเรียนเก่งเด่นกีฬาเราเราก็แอบชอบมาแบบนี้แหละ5ปีจนวันที่เค้าประกาศหน้าเสาธงโรงเรียนว่าเค้าได้เรียนมหาลัยคณะอะไรเชื่อไหมว่าเราถึงขั้นจดไว้หน้าเเรกของหนังสือเรียนทุกเล่มว่าคณะที่พี่เค้าเรียนเราจะต้องเข้าให้ได้ก่อนวันจบประมาณหนึ่งเดือนเราได้ไปทำโครงงานกับพี่เค้าซึ่งแน่นอนว่าเราเสนอตัวเองไปทำโครงงานนี้เอง แบ้วมีอยู่วันนึง พี่เค้ากำลังทำงานอยู่หน้าคอมแถวหน้าสุดเลยนะเราเขินเลยมานั่งแถวหลังสุดเเล้วได้เเต่มอง
ถ่ายรูปด้านหลังเค้าเก็บเป็นคอลเล็ดชั่น แล้วก็มีพี่คนนึงมานั่งข้างๆแล้วก็ถามถึงเรื่องโครงงานเราก็แถๆไปนะว่าทำถึงตรงไหนแล้วเเล้วก็มีเพื่อนมยืมมือถือเราบอกว่าจอยืมไปถ่ายรูปเนี่ยเเหละเราก็ไม่ให้บอกจะทำงานพี่ที่นั่งข้างๆเราบอกให้ไปสิยืมของพี่ก่อนก็ได้เรานี่หื้มมมมมม...ในใจแบบ(เราไม่ได้สนิทขนาดนั่นนะ)เราก็ตอบเเบรักษาน้ำใจนะว่าไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจเพื่อหนูใข้นานเเล้วพี่จะไม่ได้เล่น แต่นางเพื่อนตัวดี
ดันพูดว่านั่นไงพี่เค้าให้ยืมเเล้วอย่าปฏิเสธสิแบ้วนางก็หยิบไปเลย(ในใจเจ็บเเค้นมาก)พี่เค้าเลยยืนโทรศัพท์ให้เราก็แกรงใจเลยบอกว่าจะรีบทำให้เสร็จนะคะ พี่เค้าก็บอกตามสบาย แล้วจุดพีคมันอยู่ตรงนี้มือเราเผลอไปโดนปุ่มโฮมเเล้วมันเด้งกลับเข้าหน้าจอหลักสิ่งที่เราเห็นคือหน้าเราตั้งอยู่หน้าจอพี่เค้า พี่เค้าก็ตกใจนะแล้วพูดทำนองแก้เขินว่าดูอะไรเหรอเราก็ยื่มเฟื่อนๆนะว่าเปล่าคะพอดีมือไม่น่ารักพี่เค้าเลยกดกลับให้เป็นหน้าทำงานให้ในใจเรามีคำถามมากมายแต่ก็ยังไม่ได้ถามเพราะกลัวจะเสียมารยาท จนเราทำงานเส็จเราแบกรายงานสูงเท่าอกเราเดินลงบันไดแต่เราดันโง่ไงเราไม่เอารายงานไว้ข้างตัวเเต่เอาไว้ข้างหน้ามันจะมองเห็นทางได้ไง เราก็บอกเพื่อนนะว่า เห้ย เรามองไม่เห็นทางช่วยหน่อย เพื่อนเราน่ารักนางบอกแกก็เดินลองมาทีละขั้นสิเเล้วนางก็วิ่งหนีหายไปเลย จนพี่เค้าคนที่นั่งข้างเราเดินลงมาพอดีเเล้วพี่เเกก็บอกว่าเดี๋ยวช่วยเเล้วเค้าก็ยกไปทั้งกองเลยแต่รายงานพอมันอยู่กับเรามันสูงเท่าอกแต่พอมัรไปอยู่กับพี่เค้ามันสูงเท่าคอเลย เราก็รีบไปแบ่งมาครึ่งนึงพร้อมกับพูดว่าขอบคุณค่ะ แต่ทีนี้เราเดินสวนกับุ่นพี่ที่เราเเอบชอบพอดีในใจแบบเขินก็เขินเเล้วพี่ทั้งสองก็ทักกันตามประสาเพื่อนเราก็ได้เเต่มองอยู่ข้างหลัง
เเล้วรุ่นพี่ที่เราเเอบชอบก็เสนอว่าจะแบกรายงานอีกกองที่อยู่กับเราให้เราก็บอกไม่เป็นไรค่ะแต่พี่เค้ายกไปแล้ว เราเลยเขินอยู่ตรงบันไดนั่นเเหละคนเดียว
จนมาอีกวันเราได้คุยกับรุ่นพี่ที่นั่งข้างเราคุยไปเรื่อยเปื่อยเพราะจนเราได้โอกาศถามเรื่องหน้าจอมือถือพี่เค้าก็บอกว่าขอโทษทีนะที่ตั้งเราก็บอกอึ๊ยไม่เป็นไร
แต่ก็ถามว่าตั้งทำไมพี่แกตอบกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้เกือบหยุดหายใจ ทำไมเหรอก็น่ารักดีนะ เราก็ห๊ะ....เเล้วเราก็บอกว่าลบเถอะน่าเกลียดจะตาย
พี่เเกก็นิ่งๆไม่พูดอะไรจนเพื่อนพี่เค้าเข้ามาพอดีเราก็แยกกันจนถึงวันปิดเทอมเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
จนวันที่เราไปสอบมหาลัยเราตั้งใจไปสอบคณะที่รุ่นพี่ที่เราเเอบชอบผลคือติดเราได้เรียนที่เดียวกับพี่เค้าจนถึงวันรับน้องเราก็เจอพี่เค้าเป็นพี่ว๊ากกเราก็ตกใจนะไม่เคยเห็นรุ่นพี่ในมุมเเบบโหดๆเลยเเต่เรายังชอบอยู่ จนพักเที่ยงเราก็กำลังกินข้าวอยู่กับเพื่อนใหม่เเต่ที่เราตกใจคืออีรุ่นพี่ที่นั่งข้างเราอยู่ที่ห้องคอมนางมาด้วยเราไม่รู้มาก่อนจนเราอุทานใส่พี่เค้าไปว่าเห้ยมาได้ไง พี่เค้าก็ตอบเรานะว่าพี่ก็ประกาศหน้าเสาธงโรงเรียนนะว่าพี่ติดที่นี้เราไม่ได้ฟังเหรอเราก็แบบ
เอ๋อๆเพราะเราฟังเเต่ของรุ่นพี่ที่เราเเอบชอบไงแล้วเราก็คุยกันมาตลอดจนจบกิจกรรมรับน้องเราก็ได้พี่เเทคคือพี่ที่นั่งข้างเราพี่เค้าก็จับหัวเรานะว่าเจอกันอีกเเล้วนะเราก็ยิ้มให้แบบดีใจที่ยังเป็นคนที่เรารู้จักเเล้วก็สนิทอยู่บ้างจะได้ไม่เกร็งเวลาเจอเราก็คุยกันจนแบบเรารู้สึกดีนะเราชอบความที่พี่เเกเป็นคนใจดีไม่ว่าเราจะโง่เรื่องไหนมีปัญหาอะไรพี่เเกจะรับฟังเเล้วช่วยแก้ปัญหาตลอดจนวันที่เค้าจบเเล้วรับปริญญาป.ตรีเราในฐานะรุ่นน้องก็ต้องไปแสดงความยินดีกับรุ่นพี่ทั้งคนที่เราแอบชอบเเล้วคนที่นั่งข้างเรา เราก็ให้ตุ๊กตากับรุ่นพี่ที่เเอบชอบแล้วให้ช่อดอกไม้กับรุ่นพี่ที่นั่งข้างเราแล้วคือจู่ๆเพื่อนพี่เค้าก็มาล้อมเราเป็นวงกลมเเน่นอนว่าเราถึงรุ่นพี่ที่เราแอบชอบด้วยเราเเบบงงเลย เรียกเพื่อนๆก็ไปยืนล้อมวงข้างนอกเเล้วรุ่นพี่เเต่ละคนก็ร้องเพลงคู่ชีวิต เราก็เห้ยเดี๋ยวๆร้องทำไม
เเล้วเพื่อนเราก็ชูป้าย ซึ่งคำในป้ายมันทำให้เราร้องไห้ มันเขียนถึงเรา เขียนเรื่องราวทั้งหมดของเค้ากับรุ่นพี่ที่นั่งข้างเรา ข้อความโดยสรุปคทอพี่เค้าแอบชอบเราตั้งเเต่มอหนึ่งเเล้วแต่พี่เค้าไม่กล้าบอกกลัวเราปฏิเสธเพราะเค้ารุ้ว่าเราเเอบชอบเพื่อนเค้า แต่เค้าก็ยังจะพยายามที่ทำให้เรากับเค้าอยู่ด้วยกันเค้าให้เราไปสมัครทำโครงงานเค้าเลยไปสมัครด้วยเพื่อที่จะได้เจอเรา ตอนวันจบเค้ารู้เเล้วล้ะว่าเค้าไม่มีหวังเเน่ๆเค้าเลยได้เเต่เก็บเราไว้ในใจภาวนาขอให้เรามาติดมหาลัยเดียวกับเค้าเเล้วเราก็มาแถมเรายังได้มาเป็นน้องแทคเค้าอีกเค้าดีใจมาก จนมาถึงวันนี้เค้าอยากบอกความรู้สึกของเค้าให้เรารู้เเล้วเพราะเค้ากลัวจะเป็นเหมือนตอนจบม.หกแล้วทิ้งข้อความสุดท้ายว่าพี่ชอบเรานะ เราร้องไห้เลย แบบในใจตา
มองไปทางไหนคนที่รักเราอยู่ตรงหน้าเเล้วเเท้ๆเเล้วพี่เค้าก็ยกป้ายนึงขึ้นมาพร้อมกับให้เราเป็นดูเองข้างในมันเขียนว่า เป็นแฟนกันนะ ทั้งงพร้อมใจกันเชียร์เลยว่า โอเคๆ เราก็แบบจะรอช้าอยู่ใย พยักหน้าตอบสิค้าบบ พี่เค้าดีใจอุ้มเราตัวลอยเลยั้งที่เตี๊ยกว่าเรานะ
จนวันที่เราเรียนจบเเล้ว เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงด้วยดีคร้าบบบ


เป็นเเค่เรื่องราวที่ยายเองก็พึ่งจะได้เขียนอยากเก็บไว้เป็นเครื่องหมายของความรักว่าการที่เราเเอบชอบใครเรามักพยายามทำให้เราเก่งขึ้นเเล้วมุ่งมั่นมากขึ้น
แล้วก็จะทำให้เราประสบความสำเร็จในชีวิต สู้ต่อไปนะคะสาวาเเอบชอบ

Comments

[สวัสดีที่สอง]

ดีใจด้วยนะ