พี่หมอตอนที่3-4-5มาแล้วน้า!! ยาวๆเลย
12 ปีที่เเล้ว
สายตาใสซื่อมองไปรอบ ๆ ตัวของเธอโดยไร้คนที่รู้จักอยู่ใกล้ๆ เหตุเพราะพลัดหลงกับผู้เป็นเเม่ และไม่รู้ว่าเดินมาไกลมากเเค่ไหน เด็กน้อยตัวเล็กเดินไปเรื่อย ๆ โดยไรจุดมุ่งหมายพลันเท้าข้างหนึ่งของเธอก็ได้พลาดไปเตะกับก้อนหินจนสะดุดล้ม
“ฮื่อออ~…” มือบางค่อยๆจับไปที่เข่าของตัวเองด้วยความเจ็บ เธอก้มหน้างุดอยู่ออย่างนั้นน้ำใสๆไหลอาบเเก้มนวลเนียนของเด็กหญิงอายุเก้าขวบ
“เป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม” อยู่ ๆ ก็มีเสียงทักถามของเด็กผู้ชายคนนึง มัสยาเงยหน้ามองเขาช้า ๆ ในขณะที่น้ำตายังคงไหลอยู่ เธอรีบตอบคำถามเขาไปก่อนที่จะชี้ไปที่เเผลสดตรงหัวเข่าของตัวเอง
“หนูเจ็บ”
“เลือดออกนี่” เด็กผู้ชายคนนั้นอุทานออกมาด้วยความตกใจ เขารีบนั่งลงพร้อมมือข้างหนึ่งได้ล้วงกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับบริเวณแผลอย่างเบามือ
“ไม่เป็นไรนะเจ้าหนูหยุดร้องนะครับ แล้วพ่อกับเเม่อยู่ไหน” เขาเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่นุ่มนวลดูอบอุ่น มันทำให้มัสยารู้สึกดีมากก่อนที่จะเงียบเสียงร้องลงเเต่ก็ยังคงมีการสะอื้นอยู่เบาๆ
“หนูหาคุณเเม่ไม่เจอค่ะ ฮึก//”
“เดี๋ยวพี่พาไปหาคุณเเม่นะคนเก่ง อย่าร้องไห้นะ”
อ่านต่อได้ที่ >>> https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=2144864
แสดงความคิดเห็น