เราคงไม่มีความสามารถพอที่จะเป็นนักเขียนได้

(จะกลับมาดูกระทู้ไหม เห็นถอดล็อคอิน?) ให้กำลังใจนะคะ แต่ละคนให้ความสำคัญกับสิ่งต่าง ๆ ไม่เหมือนกันและความเจ็บปวดก็เพิ่มมากขึ้นตามความคาดหวัง จริง ๆ แล้วเราอาจไม่สามารถขอความเห็นคนอื่นเพื่อเทียบบางสิ่งกับบางสิ่งได้ เพราะ "ค่า" ของมันในสายตาของเขากับเรานั้นไม่ได้เท่ากัน

เราเองก็มีคำถามกับตัวเองอยู่บ่อย ๆ ว่าทำไมสิ่งที่เราชอบ เราถึงไม่มีโอกาสทำให้มันดีได้ รู้สึกอิจฉาคนที่ประสบความสำเร็จบนสิ่งที่ชอบได้ทั้งที่ตัวเองก็พยายามมากเหมือนกัน แต่สิ่งที่มักจะสำเร็จก็ดันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองชอบหรือต้องการ มันเป็นความคิดแวบ ๆ ที่เข้ามาอย่างควบคุมไม่ได้ ช่วงนั้นก็จะเสียใจ หมดกำลังใจ หรือร้องไห้ไปบ้าง แต่เปิดธรรมะฟังสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็หาย วนไปแบบนี้เลยไม่ได้อะไรกัับมันมาก (ของเราคือเรื่องเกม คือเน็ตมันแย่มาก แล้วเผอิญเป็นคนที่มั่น ว่าเล่นเก่ง [ขอขิงหน่อยเถอะ555] แต่ต้องมาแพ้ให้กับคนอื่นตลอดเพราะเน็ตและเครื่อง แล้วก็โดนด่าว่าขยะบ้างกากบ้าง คือมันโมโหมากจนร้องไห้อยู่บ่อย ๆ มันไม่ใช่เพราะเรามั้ย? มันเพราะอุปกรณ์ไม่เอื้ออำนวย แต่ก็แก้เรื่องเน็ตกับเครื่องก็ไม่ได้เพราะไม่สะดวกติดไฟเบอร์และไม่สะดวกจะเสียตังเพื่อเกมขนาดนั้น 5555)

ส่วนเรื่องนิยายล่ะก็ สิ่งที่จขกท.ชอบเขียนกับสิ่งที่คนจำนวนมากชอบอ่าน บางครั้งก็อาจจะสวนทางกันก็ได้ค่ะ ยอดคนติดตาม+คนอ่านมันมีหลายปัจจัยมาก ทั้งเรื่องกระแส รุ่นอายุคนอ่าน จำนวนตอนที่มี ช่วงเวลาที่อัพ ฯลฯ มากมายก่ายกอง ที่หลายกระทู้ก็พูดเรื่องนี้กันไปแล้ว นิยายมันก็เป็นธุรกิจแล้วแหละค่ะ

ถ้าเจ้าของกระทู้ให้ความสำคัญกับ "จำนวน" ก็อยากแนะนำให้ศึกษาวิธีเพิ่ม "จำนวน" ที่ว่าดูนะคะ มันไม่ได้มีแค่ "แก้นิยายให้สนุก" แล้วเราคิดว่ามันไม่ได้ยากที่จะศึกษา แต่อาจยากเมื่อต้องลงมือทำถ้าหากมันตรงข้ามกับความรู้สึกเท่านั้นแหละค่ะ ซึ่งมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับว่า จขกท.มีความสามารถหรือไม่มีความสามารถ แต่มันเป็นปัญหาทางอีโมที่แก้ยากกว่านั้น (ยกตัวอย่างเราเองก็แบบว่า จะให้ย้ายไปเขียนแนวกระแส แนววาย แนวรัก และแนวจีน มันทำไม่ได้จริง ๆ)

สุดท้ายแล้วหากจขกท.เห็นว่ามันเป็นความฝัน ก็ยังอยากให้พยายามต่อไปอยู่นะคะ ใจเย็น ๆ คิดทบทวนอะไร ๆ ไปพลาง ความทุกข์ก็อาจบรรเทานะคะ ถ้าเจ็บมากก็ร้องไห้ออกมา ตะโกนปลดปล่อย ให้มันผ่านไปแต่อย่าท้อค่ะ สู้ ๆ

ยาวมาก กลับมาอ่านเถอะนะ อุตส่าห์พิมพ์ 555555555555555

ไม่มีใครที่ปรุงอาหารแล้วถูกปากทุกคน นิยายก็เช่นกัน

ถ้าวันหนึ่งเราเปลี่ยนแล้วเขียนตามที่สังคมอยากให้เขียน ถึงจะถูกจริตคนอ่านแต่คุณก็ไม่มีวันสนุกกับมันไปได้ เพราะมันไม่ใช่สไตล์ของคุณ

ส่วนเรื่องว่าไม่ใช่วัยรุ่น อายุมากแล้ว หลายคนในนี้ก็อายุขึ้นหลักสามหลักสี่เหมือนกัน (จากทู้เก่า ๆ ที่เป็นกระทู้ดักอายุ) วัยไม่ได้มีผล แต่อาจจะต่างกันที่การถ่ายทอด การใส่ประสบการณ์ชีวิต และกลุ่มคนอ่าน

ถ้าเขียนในเด็กดี...จำนวนวัยรุ่นมากอยู่แล้ว งานเขียนที่จะลงขายได้ ภาษาสมัยใหม่ก็จะโดนใจกว่าเพราะเขาอินง่ายกว่า ถ้าย้ายไปอีกแพลตฟอร์มหนึ่ง ตั้งหมวดให้ตรง ตั้งเวลาให้ไม่ชนกับ prime time ยอดคนอ่านอาจจะเยอะขึ้น นี่เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้นิยายเรื่องหนึ่งมีคนเห็นมาก หรือเห็นน้อย

งานเขียนแต่ละคนมีกลิ่นที่เฉพาะ นักเขียนบางคนกว่าจะดังก็ใช้เวลาเป็นสิบปี บางคนตายแล้วผลงานเขียนถึงเป็นที่รู้จักก็มี

คุณสนุกกับงานเขียนของคุณหรือเปล่าละคะ

เขียนเพราะอยากเขียน เขียนเพราะมันคือโลกของคุณหรือเปล่า

ถ้ามีความสุขก็เขียนเถอะค่ะ จะมีคนอ่าน 1 คนหรือสามคน หรือจะร้อยคน เขาก็มาแชร์ความรู้สึกกับคุณเท่านั้นเอง สำคัญคือตัวนักเขียนเองนั่นล่ะ ที่สนุกกับโลกใบเล็ก ๆ ของคุณไหม

ถ้าเขียนเองยังไม่สนุก จะให้คนอื่นมาสนุกด้วย จะแก้ให้สนุกด้วย มันก็คงไม่ใช่ใช่ไหมคะ

นักเขียนสมัยก่่อน ไม่เห็นต้องพิมพ์ออนไลน์ เขาเขียนเงียบ ๆ ที่บ้านใต้ต้นไม้จิบกาแฟ ละเลียดปล่อยอารมณ์ไปกับตัวอักษร เสร็จทั้งเรื่องค่อยส่งสนพ. หรือส่งขาย เขายังมีีความสุขกับมันได้ แล้วทำไมคุณถึงไม่มีความสุข ?

การเปรียบเทียบตัวตนกับรอบข้าง...ทำให้ความสุขลดลงเสมอ จริง ๆ นะคะ

ไม่คาดหวัง ไม่ผิดหวัง....คำนี้ยังใช้ได้อยู่

วัตถุประสงค์ของการเป็นนักเขียนคืออะไร

ทุกวันนี้มันตอบโจทย์ไหม.....

ถ้าไม่ตอบโจทย์...เรายังจะทำอยู่ไหม หรือจะลดความต้องการลงมาสักหน่อย...

เพื่อให้เรายืนตรงนั้นอย่างสบายใจ...

#ไม่คาดหวัง ไม่ผิดหวัง ค่ะ

เป็นอีก 1 กำลังใจค่ะ

กับทุก ๆ อย่าง ต่างเเตกต่างกับทุก ๆ คน ถ้ารู้ตัวเร็วว่าไม่เหมาะกับตัวเองเเล้วหันไปใส่ใจกับอย่างอื่นเเล้วประสบความสำเร็จก็เป็นเรื่องที่ดีครับ จะได้ไม่เสียเวลา เเต่บางคนยังสามารถเขียนขยะให้ดังเเละรวยได้เลย เพราะงั้นเเล้วผมอยากให้คุณพยายามอีกหน่อยก็ดีครับ จะได้ไม่เสียโอกาส

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่เขียนมานาน เขียนๆ หยุดๆ จนหยุดไปหลายปีเหมือนกันหว่าจะกลับมาอีกครั้ง สมัยเด็กเคยมีงานตีพิมพ์บ้าง แต่ก็เป็นงานเด็กๆ งานตลาดสมัยนั้นซึ่งก็ขายได้ตามสภาพค่ะ

เราเชื่อว่าแต่ละคนมีจังหวะเวลาของมัน หลายปีก่อนเคยเขียนนิยายจีนย้อนยุคก็ไม่ปังค่ะ ทุกวันนี้มีคนอ่านมากขึ้นก็ยังงงๆ อยู่เลย

คิดว่าช่วงนี้คนที่เล่นเด็กดีบ่อยๆ น่าจะเป็นวัยรุ่นมากกว่า อย่าเราเองเลยวัยนั้นก็แวะมาหานิยายอ่านสามเดือนครั้งได้ ยิ่งหานิยายได้ยากมากๆ เลยค่ะ เพราะนิยายเยอะขึ้นกว่าสมัยก่อนมากจริงๆ

เราไม่รู้ว่า จขกท. เขียนนิยายจบหรือยัง ถ้าเขียนจบแล้วลองลงอีบุ๊คดูไหมคะ ตลอดอีบุ๊คใน Meb เป็นตลาดที่มีผู้ใหญ่ค่อนข้างมากเหมือนกันค่ะ อาจจะถูกจริตกับแนวนั้นมากกว่าก็เป็นไปได้นะคะ

ในความรู้สึกเราเราก็อยากเขียนนิยายที่ตัวเองสนุกก่อน แม้หลายคนจะบอกว่าบรรยายมากไปก็ตาม อยากให้เชื่อมั่นค่ะว่าสักวันจะมีคนเห็นนิยายเรา แต่ว่ามันจะเมื่อไหร่นั้นเราก็ตอบไมไ่ด้เหมือนกัน

เราอายุไม่น้อยแล้วเหมือนกัน ยอมรับว่าการแข่งขันสูงมาก และสิ่งที่ต้องคำนึงมากๆ คือ platform ในการลงงานค่ะ

ถ้ารุ่นๆ เรา เกิดมากับการอ่านงานเขียนผ่านหนังสือรูปเล่ม หรือเป็นนิตยสารรายตอน แต่สมัยนี้ มีงานเขียนลงในพื้นที่หลายรูปแบบ

คุณจขกท บอกว่าพบว่าตัวเองไม่มีความสามารถพอที่จะเขียนให้สนุก แท้จริงแล้ว มันเป็นแบบนั้นจริงหรือเปล่า

แชร์ประสบการณ์ว่า งานเขียนเรามีคนชอบอยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นกลุ่มรุ่นใกล้เคียงกับเราซึ่งมันอยู่ในรูปแบบหนังสือ เพราะเราเป็นพวก slow starter ค่ะ มีแค่เป็นรูปเล่มที่จะบังคับคนอ่านกลายๆ ให้อ่านไปจนกลางเล่มจึงค่อยสนุกขึ้น แต่งานเขียนเราถ้าลง platform ของ Dek-D นี่โดนเททิ้งตั้งแต่แรกเลยค่ะ เพราะถ้าจับความสนใจคนอ่านใน 5 ตอนแรกไม่ได้คือจบ ไม่มีคนอ่านสนใจ

งานเขียนคุณจขกท ถ้าลงที่นี่ ทำให้สนุกได้ตั้งแต่ 5 ตอนแรกหรือเปล่า (ซึ่งมันไม่ง่ายโดยเฉพาะคนที่เสพงานเขียนแบบหนังสือมา คนละแบบกับนักเขียนรุ่นใหม่ที่เสพงานเขียนด้วย platform นี้แต่เริ่มแรก พวกเขาคุ้นกับจังหวะงานเขียน)

ก่อนจะร้องไห้ ผิดหวังจากความคาดหวัง ก่อนจะโทษตัวเองว่าเราไม่ดีพอ ไม่เก่งพอ ลองศึกษาดูก่อนไหมคะว่า จังหวะงานเขียนตัวเองเป็นยังไง เหมาะกับคนอ่านรุ่นไหน เหมาะกับ platform ที่ลงงานเขียนหรือไม่

เช็กดูก่อนว่าเราอยู่ผิดที่ผิดทางหรือเปล่า เราพยายามแสดงรำดาบในพื้นที่ของคนเล่นมายากลหรือเปล่า เราจะเลือกเปลี่ยนไปเสาะหาพื้นที่คนชอบรำดาบแทน หรือเราจะฝึกตัวเองให้เล่นมายากลได้ ก็ลองดูค่ะ

คุณเขียนแนวไหน ดำเนินเรื่องยังไง

คุณอ่านนิยายคนอื่นไหม นิยายที่ฮิต เคยลองอ่านไหม อ่านแบบตั้งใจ อ่านจนจบ ไม่ใช่อ่านผ่านๆ

เคยเห็นไหมว่านิยายตัวเองต่างจากนิยายพวกนั้นยังไง

ที่ว่าตัวเองเขียนไม่สนุก ไม่สนุกยังไง

การบอกว่าตัวเองไม่เก่ง มันไม่มีประโยชน์ค่ะ คุณอาจคิดว่า อย่างน้อยการยอมรับว่าไม่เก่ง ดีกว่าไม่รู้ตัว ก็ดีมันทำให้ไม่เหลิง แต่ถ้ามันเป็นการทำร้ายตัวเอง มันก็ไม่มีประโยชน์ค่ะ การร้องไห้โทษตัวเองก็เหมือนกัน แน่นอนคุณทำได้ คุณอยากร้องไห้แค่ไหนก็ได้ พื้นที่ของคุณ ถ้าร้องแล้วสบายใจก็ร้องไป แต่พอหยุดร้อง คุณทำอะไรต่อ? ก็เขียนนิยายแบบเดิมๆ ที่เคยเขียน เพียงแต่ไม่มีความหวังแล้ว แบบนั้นเหรอ?

เราเคยอยู่ในจุดคล้ายๆ คุณ ชั่ววูบหนึ่ง เราบอกทุกคนว่าจะเลิกเขียน จะหางานอื่นทำ เพราะคิดว่าการเขียนนิยายมันไปต่อไม่ได้ เสียเวลาเปล่า

ผลคือร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เพราะการให้เลิกเขียนนิยายมันเหมือนชีวิตที่เหลือเราหายไปเลย

สุดท้ายก็ต้องเขียนต่อ ถึงต้องเห็นว่าตัวเองไม่เก่ง สู้คนอื่นไม่ได้ ก็ต้องเขียนต่อ เรื่องนี้ไม่ดี เรื่องหน้าเอาใหม่ วนเวียนไปมาแบบนี้้

บางคนมีพรสวรรค์ แค่เขียนบรรทัดเดียวก็รู้แล้วว่าสนุก

บางคนการจะเขียนให้สนุกมันโคตรต้องพยายามเลย กว่าจะเค้นออกมาจากสมองได้ เค้นออกมาแล้วยังไม่สนุกก็มี ต้องอ่านทั้งเรื่องกว่าจะรู้ว่าความสนุกมันอยู่ไหน (พิมพ์ไปก็เหมือนด่าตัวเอง) ต้องพึ่งพรแสวงและแรงใจสุดๆ

ปล.ก็ไม่รู้ว่าพูดแรงไปหรือเปล่า ถ้าเห็นผลงานคุณ เราอาจจะให้กำลังใจได้ตรงจุดกว่านี้มั้ง ไม่อยากให้คนอื่นเห็น แปะข้อความลับมาก็ได้นะ

ว่าแต่โปรโมทนี่โปรโมทยังไง บางทีอาจจะโปรโมทผิดที่ ถึงคนเห็นเยอะเขาก็ไม่อ่านนะ

เข้ามากอดด้วยคนค่ะ เราเป็นอีกคนที่อายุมากแล้วแต่เพิ่งเริ่มมาเขียนจริงจัง คนติดตามเราก็ไม่ได้เยอะมาก แต่ที่ยังเขียนอยู่เพราะคิดว่าความรู้และประสบการณ์ที่เรามีน่าจะถ่ายทอดออกมาแล้วเป็นประโยชน์กับคนที่อ่านงานของเราได้บ้าง เลยยังเขียนต่อไป เรื่องสำนวนการเขียน ถ้าจะเขียนเกี่ยวกับวัยรุ่นเราอาศัยดูซีรี่ย์วัยรุ่นเอาค่ะ ดูสำนวน การพูดการจา พยายามนำมาปรับให้ทันสมัย ส่วนเรื่องรสนิยม โทนเรื่องและเวลาอัพก็สำคัญค่ะ ตอนนี้เราอัพอยู่สองเว็บ คือเด็กดีกับรีดอะไรท์ ในเด็กดียอดเฟบขึ้นช้ามาก แต่ในรีดฯจะขึ้นเร็วกว่าถ้าเทียบกับการอัพในช่วงเวลาเดียวกัน เดี๋ยวนี้เราจะอัพช่วงหัวค่ำ ช่วงเวลาประมาณ ๑ ทุ่มกว่าๆค่ะ ในรีดอะไรท์จะมีช่องทางให้นักอ่านเห็นได้มากกว่าเพราะเวลาเราอัพเรื่องใหม่แล้วมีคนกดเข้ามาดูเยอะประมาณหนึ่งมันจะไปโชว์ในหน้าเรื่องใหม่มาแรง ไม่ต้องรอยอดเข้าชมเป็นพันเป็นหมื่นเหมือนในเด็กดีค่ะ แล้วมันจะอัพเดตแบบเรียลไทม์ ลุ้นสนุกทุกครั้งที่อัพเนื้อหาเพิ่ม ลองศึกษาข้อมูลพวกนี้ดูนะคะ ถ้าใจรักจริง เราเชื่อมั่นว่าคุณต้องทำได้ในสักวัน

ปล.การเขียนให้จบก่อนแล้วค่อยเอามาลงแบบเราอาจช่วยสร้างความมั่นใจให้นักอ่านได้ส่วนหนึ่งว่าเราจะอัพไปให้จนจบ ไม่เททิ้ง เขาอาจกดเฟบมากขึ้นก็ได้ค่ะ ที่สำคัญคือเราได้ขายอีบุ๊คไปด้วยได้เลย (ของเรายอดเฟบไม่ขึ้นเท่าไหร่แต่ยอดขายมันขายได้เรื่อยๆ เลยค่อนข้างมีกำลังใจอัพต่อไปค่ะ)

เอาเทคนิคผมไปใช้ไหมครับ ?

เขียนในสิ่งที่ตัวเองอยากอ่าน ซึ่งก็อาจจะมีคนที่ชอบเหมือนๆกับเรา โดยที่เราไม่ต้องบิดความรู้สึกของเรามากจนเกินไป และท้ายที่สุดแม้แต่ตัวนักเขียนเองก็ไม่มีความสนุกกับมัน

แล้วนักอ่านจะอ่านสนุกได้อย่างไร ?

ขอความเห็นเพิ่มเติมค่ะ

ถ้านิยายเราเป็นแนวนิยายผู้ใหญ่ รุ่นคนอ่านว.วินิจฉัยกุล กิ่งฉัตร นิยายเป็นเล่มหนังสือแบบเก่าๆ

ควรจะไปฝากนิยายที่เว็บไหนเพิ่มดีคะ เราจะลองไปอัพที่ readawrite fictionlog ด้วยน่ะค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับทุกความเห็น

เมื่อประมาณต้นปีผมมีความรู้สึกแบบเดียวกับเจ้าของกระทู้เลยครับ ท้อมากและคิดว่าความฝันคงไม่เป็นจริงแล้ว และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ทำใจและยอมรับความจริง แต่ก็แต่งต่อมาเรื่อย ๆ จนเวลาล่วงเลยมา 7 เดือนเต็ม ๆ

และสิ่งที่ผมพบหลังจากที่แต่งนิยายต่อไปเรื่อย ๆ ระหว่าง 7 เดือนมานี้คือ ผมได้แต่งนิยายเรื่องหนึ่งจบ เป็นนิยายที่ไม่โด่งดัง คนติดตามก็น้อย แต่ตอนที่ผมลงตอนจบนั้นจู่ ๆ ยอดคอมเม้นท์ก็ขึ้นมาพร่วด ๆ เลยครับ

สิ่งที่ผมตกใจที่สุดคือ...ผมแต่งนิยายแนววัยรุ่ง รักคอมเมดี้ ไลท์โนเวลที่มีแต่วัยรุ่นแน่นอนที่จะอ่านมัน (ส่วนมากนะครับ) แต่ปรากฏว่าวันนั้นที่ผมลงตอนจบ มีนักอ่านหลายท่านประกาศตัวเองว่าเป็นคนมีอายุแล้วและบอกกับผมเป็นว่า "เขียนสนุกจัง คนแก่อย่างผม/อย่างฉันยังอ่านเพลินเลย"

รู้อะไรไหมครับตอนนั้นผมเข้าใจอยู่เรื่องหนึ่งว่าจริง ๆ แล้วผมไม่ได้ไม่มีฝีมือเลยครับ ผมเก่งใช่เล่นเลยล่ะ แต่ว่า...ผมแค่ดูถูกตัวเองมากเกินไปจนเกือบปิดนิยายที่ดีสำหรับทุกคนไปแล้ว ถ้าผมเขียนไม่จบวันนั้น ผมคงไม่รู้ว่าตัวเองเจ๋งมากแค่ไหน ... ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่โด่งดัง จะมียอดติดตามที่น้อยต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่ แต่ผมก็รู้สึกมีไฟในการเขียนนิยายดี ๆ ออกมาต่อไปครับ

ผมคิดว่าสักวันหนึ่งคนที่ยังไม่เคยเห็นผลงานของเราจะต้องได้เห็นแน่นอน แต่ผมคงกลับไปหวังสูงเหมือนตอนแรกไม่ได้แล้ว ทำให้เข็มทิศของผมมันเปลี่ยนทิศไปจากแต่ก่อนที่ต้องการเป็นนักเขียนชื่อดังสร้างอาชีพได้ แต่ตอนนี้ผมต้องการเป็นนักเขียนที่ดีคนหนึ่งที่สามารถทำให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านได้มีความสุขจนหน้าสุดท้ายของเรื่องครับ

ผมแค่มาแชร์ความรู้สึกเฉย ๆ นะครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะครับ ผมคิดว่าความตั้งใจของคุณเป็นสิ่งที่สวยงามและมีคุณค่ามาก ๆ เลยครับ อย่าดูถูกตัวเองเลยนะครับ ^^

เราเองก็เคยเขียนจนจบ คนอ่านน้อยมาก แต่แนวแฟนตาซีนะคะ (ทุกวันนี้ก็คนอ่านน้อยอยู่) คือ มันต้องคิดก่อนว่า อยากเขียนให้คนกลุ่มไหนอ่าน แล้วแพลตฟอร์มที่ลงตอบโจทย์ไหม? อย่าบอกว่าให้คนทุกเพศทุกวัยอ่านได้ อยากให้ลองคิดว่าจะเขียนให้คนวัยใดอ่านจริงจังไปเลยอะค่ะ คนแต่ละช่วงวัยจะมีการรับรู้ที่ต่างกัน ดังนั้นบอกว่านิยายไม่มีคนอ่าน คนอ่านน้อย ต้องดูด้วยว่าแนวที่เขียนของคุณ มันคือฐานของคนส่วนใหญ่ในแพลตฟอร์มไหม? เหมือนเอาดินไม่เหมาะกับเมล็ดพันธุ์มาใช้ โตได้เหมือนกัน แต่ผลที่ได้ไม่เป็นตามที่ต้องการ

ทุกคนมีช่วงเวลาท้อ คิดว่านิยายตัวเองไม่ดี เอาจริงแค่คิดว่า นิยายเราสนุกนะ อ่านเองก็สนุก คนอ่านน่าจะมีบ้าง ถ้าไม่มี สำหรับคนที่เขียนเป็นงานอดิเรกเช่นเรา ก็ไม่อะไรมาก ต้องยอมรับว่า ตั้งแต่เกิดโควิด หลายคนหันมาเขียนนิยายสร้างรายได้กัน การแข่งขันในแนวนั้น ๆ ยิ่งสูงไปอีก คุณท้อนี่ไม่แปลกนะคะ อยู่ที่จะกลับมาได้ไหม? ก็แค่นั้น ผลงานไม่สนุก ลองดูกระแสสัก 5 - 10 ตอนดีกว่าค่ะ ว่าพอมีคนอ่านหรือไม่ ถ้าไม่มีหรือจำนวนน้อย ก็ลองปรับปรุง ค่อย ๆ ศึกษาแนวทางกันไป

สุดท้ายนี้เป็นกำลังใจนะคะ เราเองก็ตามฝันมาสิบกว่าปี กว่าจะได้เป็นจริง สู้ ๆ ค่ะ

สู้สิครับ อุปสรรคมีตลอดเวลาอยู่แล้ว ถ้าอยากเขียนก็ไม่ต้องสนใจสิ่งใด เขียนเพื่อฝึกปรือภาษาและสำนวน ยิ่งถ้าเป็นนักเขียนในปัจจุบันนี้ต้องปรับเยอะเลย ให้เข้ากับยุค งานนิยายทุกวันนี้ทำให้คนอ่านคล้อยตามเขาอยากมีส่วนในเนื้อเรื่อง คอยลุ้นกับตัวละครตลอดเวลา มันไม่ใช่แบบเมื่อก่อน

คีบ ไฟต์

จับจุดได้แล้วใช่มั้ยคะว่าเขียนเพราะชอบเขียน ถ้าเป็นแบบนั้นก็สู้ต่อไปเลยค่ะ คนเราถ้าไม่สู้หรือก้าวไปข้างหน้ามันจะไม่อยู่เท่าเดิมหรือที่เดิม แต่มันจะถดถอยหลังไป **พัฒนาตัวเองต่อไป อย่างน้อยถึงใครไม่เห็น ตัวเราก็รู้แหละว่าเราพยายาม ต่อให้มันจะไปข้างหน้าได้ช้า แต่มันก็ดีกว่าถอยหลังนะ ยิ้มสู้เท่านั้น จบ แฮ่ :)

อือ... ปัญหาโลกแตกเลยนะเนี่ย

แต่ก็มีหลายความเห็นบอกไปแล้วล่ะเนอะว่า ชอบอะไรก็เขียนแบบนั้น เดี๋ยวก็เจอคนชอบแบบเดียวกันมาอ่าน แต่ถ้าคนเขียนอ่านเองแล้วก็ยังไม่สนุกเอง อันนี้คงต้องมาคิดกันว่าที่ไม่สนุกมันคือตรงไหน ถ้าเจอก็แก้ง่าย ถ้าไม่เจอก็...

เอาว่า ไม่ว่าท่านจะเป็นคนยุคไหน สิ่งที่ผมอยากแนะนำเพิ่มเติมคือ นอกจากเขียนอะไรที่ตัวเองชอบ ลองเปิดหูเปิดตาด้วยการเสพอะไรหลายๆ ด้านครับ วางนิยายที่เราชอบ ลองไปอ่านแนวที่ไม่เคยอ่าน หรือแม้แต่วางนิยาย แล้วไปเสพ หนัง การ์ตูน ซีรี่ย์ ไม่ว่าจะฝรั่ง จีน ไทย เกาหลี ญี่ปุ่น หรือชาติอื่นๆ ไม่ว่าจะแนวใดๆ หรือแม้แต่ฟังเรื่องเล่าผีในเว็บ(เชื่อเถอะผมได้คำมาแต่งนิยายจากการฟังเรื่องผีหลายครั้งเลย) สารคดีต่างๆ แฟ้มคดีสืบสวนในแต่ละเคส เรื่องเล่าในอดีต อะไรก็แล้วแต่ เสพมันเข้าไปเยอะๆ อย่าหมกตัวแต่กับสิ่งอะไรที่เราคุ้นเคย ไม่อย่างงั้นเราก็จะเขียนได้แต่อะไรเดิมๆ มุขมันจะหมดไวมาก แล้วจะเขียนวนเวียนอยู่แต่แบบเดิม ออกจากเซฟโซนตัวเอง ไปสัมผัสอะไรที่ไม่เคยบ้าง จะช่วยเพิ่มคลังเรื่องราว วิธีการ เทคนิค วัตถุดิบ และอื่นๆ สารพัดในหัวเรา เวลาผมหัวตัน ผมก็หนีจากหน้านิยายไปหาเสพอะไรต่างๆ แบบนี้แหละ และมักได้ไอเดียกลับมาทุกครั้ง ทั้งใหม่ หรือของที่ลืมไปแล้ว

เอาจริงๆ ผมก็ไม่ใช่สายนักอ่าน ผมอ่านนิยายน้อยมากถ้าเทียบกับคนที่เขียนนิยายคนอื่น เพราะผมเป็นสายหนัง เกมส์ ซีรี่ย์และการ์ตูน ฉะนั้นนิยายผมจะเขียนออกมาด้วยการอิงบรรยากาศการ์ตูน เกมส์ หนัง ซีรี่ย์เป็นหลัก พร้อมมีกลิ่นนิยายแปลอีกนิดๆ ซึ่งผมก็ผ่านการถูกต่อว่าและวิจารณ์จากกลุ่มคนอ่านสายเก่ามาแล้วเช่นกัน ด้วยคาแร็กเตอร์ตัวละครนางเอกที่สุภาพไม่พอ ด้วยเนื้อเรื่องที่เวอร์วังเกินไป แต่ผมก็เขียนมันต่อเพราะถ้าให้เขียนแบบนิยายไทยสายเก่า ผมก็เขียนไม่ได้เช่นกัน เพราะมันไม่สนุกสำหรับผม ฉะนั้นก็ เอาที่สบายใจครับ เป็นเรื่องรสนิยมล้วนๆ

และผมไม่แน่ใจว่าเรื่องราวที่สนุกมันมีกฏตายตัวยังไงหรอกนะ แต่เท่าที่รู้ คือมันต้องมีกราฟขึ้นลงเสมอ เนื้อหาที่ทำให้คนอ่านรู้สึกอยากลุ้นกับไปตัวละคร อยากช่วย รู้สึกอินไปกับเขาหรือเธอ มีรสชาติที่หลากหลาย และกลมกล่อมไปพร้อมกัน เรื่องราวมีการพลิก ซ้อน ตัวเอกแพ้บ้าง ชนะบ้าง หรือเนื้อเรื่องไม่ต้องอะไรมาก เป็นแบบพื้นๆ พล็อตเดิมๆ คนอ่านรู้ดีอยู่แล้วว่านิยายจะไปทางไหน เนื้อเรื่องเป็นยังไง แต่คาแร็กเตอร์กลับทำให้คนอ่านรู้สึกรักจนอยากเอาใจช่วย หรือถ้าคุณจะชอบแนวเรื่อยๆ นั่นก็อีกเรื่อง ซึ่งถ้าเน้นที่เนื้อเรื่องเรื่อยๆ ก็คงเน้นที่ภาษา ถ้าอยากจับนักอ่านรุ่นใหม่ ต้องไม่เวิ้นเว้อมาก ภาษาสละสลวยโดยที่ไม่ต้องบรรยายเยอะแต่ชัดตรง เห็นภาพง่าย แต่เรียงร้อยต่อกันแล้วอ่านลื่นไหล ซึ่งผมมองว่านิยายแปลช่วยได้เยอะในเชิงภาษาที่ชัดง่าย ตรง เห็นภาพและเรียงร้อยออกมาได้ลืนไหลสวยงาม โดยไม่เวิ้นเกินไป

และอย่าลืมว่านิยาย หนัง หรืออะไรก็แล้วแต่ที่มันเป็นเรื่องราวให้เสพ มันมีคำคำนี้ด้วยว่า "มันเป็นเรื่องที่ดี แต่ไม่สนุก" และ "มันเป็นเรื่องที่สนุก แต่ไม่ดี"

ดังนั้นถ้าคุณคิดว่าตัวเองเป็นสาย "ดีแต่ไม่สนุก" แล้วอยาก "ทั้งดีและสนุก" ก็ควรวางคำว่า "ดี" ลงบ้าง ไปหาอะไร "หยาบๆ" มาผสมบ้าง บางครั้ง "ความสมบรูณ์แบบ" "เฟอร์เฟค" ก็เป็นอุปสรรค์ในการสร้างเรื่องสักเรื่องให้สนุก บางครั้งเราสร้างกรงให้ตัวเองมากไป บอกตัวมากไปว่าต้องดี ต้องสมบรูณ์แบบ ต้องไม่มีช่องโหว่ ข้อมูลทุกอย่างต้องเป๊ะ ต้องถูกต้อง 100% จนลืมอารมณ์ ลืมหัวใจ ลืมความรู้สึกในการเขียน มั่วแต่กลัวมันจะไม่สมเหตุสมผล กลัวมันจะออกมาเยอะไป น้อยไป หรือคิดว่าเราต้องทำให้ภาษาออกมาดูดี สละสลวยที่สุด แต่บางครั้งคำง่ายๆ ก็ส่งถึงใจคนอ่านได้ ถ้าจังหวะในการส่งนั้นถูกต้อง

อย่าไปสร้างกรอบในการเขียนของตัวเอง เราเขียนนิยาย ทำงานอาร์ต ไม่ได้คำนวณสูตรเลขาคณิต มันจะเวอร์บ้าง หลุดเหตุผลบ้าง แต่ถ้ายังมีความเหมาะสมรองรับแค่นั้นก็พอแล้ว ถ้าไม่น่าเกลียดมากก็บิดเบื้อนบ้าง ผมเองยังอยากได้ความรู้สึกครั้งแรกที่ตัวเองเขียนนิยายกลับมาเลย ผมเด็กมากตอนที่เริ่มเขียน และมันมีอิสระมาก และมันสนุกมาก ต่อให้เห็นข้อผิดพลาดเป็นล้าน แต่ปัจจุบันผมทำแบบนั้นได้ยากมาก เพราะโตขึ้น เหตุผลมากขึ้น แน่นอน นิยายผมสมบรูณ์ขึ้น แต่บางครั้งมันก็ขาดอารมณ์ หรือแม้แต่อารมณ์ร่วมของผมเองจนบางครั้งดูแห้งแล้ง ไม่เป็นตัวเอง รับรู้ได้เลยว่ามันช่างน่าเบื่อ จนผมต้องกลับไปหางานอะไรแนวเก่าๆ ที่ตอนเด็กเคยชอบแล้วคิดว่าตัวเองโตเกินจะกลับไปหามันมาเสพอีกครั้ง และนั้นเพิ่งทำให้รู้สึกว่า "โอ้ นี่แหละเรากำลังหา อารมณ์นี้แหละ ความรู้สึกนี่แหละ เราลืมไปได้ยังไงเนี่ย เรียบง่ายแต่ยังทรงพลัง" ผมจึงเขียนนิยายต่อได้ และปล่อยตัวเองมากขึ้น ช่างมัน ไม่ว่าใครจะว่ามันเวอร์ไป เพราะนี่แหละที่ผมต้องการ... อย่าใช้แค่หัวเขียน ให้หัวใจด้วย ใส่ความหยาบในนิยายบ้าง(ไม่ใช่หนาบคายนะ 555) ดิบบ้าง ช่างหัวมันบ้าง อย่าไปตีกรอบมันนัก และอย่างที่ผมบอก ออกจากเซฟโซนและความคุ้นเคยเก่าๆ ของตัวบ้าง กล้าๆ หน่อย

เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ ละกันนะคะ เราทุกคนคงไม่ดีพร้อมเสมอ แต่เราเลือกที่จะทำมันออกมาได้ ถ้าจขกททำตามใจเพื่อให้คนอ่านได้อ่าน แต่ไม่ได้ทำตามที่ตัวเองอยากอ่าน มันก็เปล่าประโยชน์ เพราะคุณไม่อินและสนุกไปกับมัน แล้วผลสุดท้ายมันก็จะออกมาไม่ดีแหละค่ะ เพราะมันจะออกมาดีก็ต่อเมื่อ ทำให้เราอินไปกับมันรู้สึกสนุกไปด้วยนั่นเองค่ะ ทีนี้ไม่ต้องกลัวเลยว่า จะไม่มีคนอ่านหรือเขียนไม่จบนั่นเอง.....

ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจค่ะ

เราก็อายุไม่น้อยตอนเริ่มเขียนนิยายเรื่องแรก (จริงๆพึ่งเริ่มเมื่อสองเดือนก่อน) ไม่รู้พอจะช่วยเจ้าของกระทู้ได้มั้ย แต่ลองวิธีเราดูค่ะ

เราโพสนิยายสองเวลาค่ะ ช่วงแรกๆที่ลง คือเที่ยงกับค่ำ คนติดตามเพิ่มขึ้นเร็วเหมือนกัน

ในส่วนของงานเขียน เรามีความเชื่อส่วนตัวว่าทุกงานเขียนในโลกนี้จะมีคนที่ชอบอยู่เสมอค่ะ จะต้องมีคนที่ชอบนิยายที่จขกทแต่ง แต่เค้าแค่ยังหานิยายของจขกทไม่เจอ เพราะอย่างนั้น ทำต่อไปนะคะ แต่งต่อเพื่อคนติดตามในอนาคตจะมาเจอและชื่นชอบงานคุณแน่ๆ

ท้อได้ เสียใจได้ แต่อย่านานนะคะ ลุกมาแต่งนิยายเพื่อให้ (อนาคต)ผู้ติดตามหาผลงานคุณเจอไวๆดีกว่า สู้ๆนะคะ((:

นี่ก็แก่ใช้ได้ค่ะ เพิ่งเริ่มเขียนได้ 3 เดือนเพราะเจอพิษโควิด ทำให้ว่างงาน เหงา เลยเขียนน่ะค่ะ และมีคนติดตามน้อย คนเห็นน้อย คนเมนต์น้อย คนซื้อน้อย(เป็นบางเรื่อง) น้อยไปหมดค่ะ แต่ไม่น้อยใจ 555 เพราะคิดว่าคนเราชอบไม่เหมือนกัน

ปรกติอยากเขียนแนวฆาตกรรม สืบสวน ซอมบี้อะไรอย่างนี้ แต่ปรากฏว่าเขียนพวกรัก ๆ ใคร่ ๆ จะเขียนง่ายกว่าและคนอ่านเยอะกว่าน่ะค่ะ เวลาเขียนแนวฆาตกรรมและซอมบี้ไม่ค่อยมีคนอ่านเลยท้อนิดหน่อย หลัง ๆ เลยวางแผนไว้ว่าเขียนแนวรัก ๆ ตามความนิยมซัก 2 -3 เรื่อง แล้วค่อยเปลี่ยนไปเขียนฆาตกรรมหรือซอมบี้สลับสักเรื่อง สนองความต้องการของตัวเองน่ะค่ะ

อยากเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ เพราะเหมือนเป็นกำลังใจให้ตัวเองไปด้วย ลองเอาผลงานไปโพสต์ในแพลตฟอร์มอื่นด้วยก็ได้นะคะ จะได้มีคนอ่านหลาย ๆ แนว เช่น ReadaWrite อันนั้นก็คนอ่านเยอะค่ะ เวลาลงได้ยอดคนอ่านหลักพันขึ้นตลอด เพราะเหมือนแค่คลิ้กเข้าไปในหน้านิยายยังไม่ได้เปิดอ่านก็นับยอดแล้วค่ะ เผื่อจะมีกำลังใจมากขึ้น