ทำไมเป็นเราที่ต้องทน?

[หมาน้อยง่วงนอน]

                  นี่เป็นกระทู้ปัญหาที่เราเขียนครั้งแรกในเด็กดี   มันเป็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับคนข้างตัวเราและกับตัวเรา   คือความไม่เข้าใจระบบความคิดของผู้ใหญ่ในบ้าน คนในครอบครัวที่บางครั้งก็ทำให้เราสบายใจ  แต่บางครั้งก็ทำให้เราอยากหลีกหนีไปไกลเช่นกัน   
                 วันนี้ไม่ว่าจะเหล้าเข้าปากหรือสติสตังไม่เต็มก็ตามแต่   ลูกพี่ลูกน้องเรามาบ้านเราพร้อมกับพ่อเลี้ยงตัวเอง   พ่อเลี้ยงดื่มหนัก   ส่วนแม่เราก็จะให้น้องนอนที่บ้าน   เพราะมันไม่ปลอดภัย   แต่พ่อเลี้ยงของน้องเราเอาแต่จะลากน้องเรากลับให้ได้   พูดด้วยทั้งเหตุทั้งผลก็ไม่ฟัง   คำพูดที่เราไม่ชอบที่สุดก็คือ   "กูเลี้ยง-มานะ"   "-ต้องฟังกู"   ใช่   เลี้ยงมา   แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายจิตใจเด็ก?   น้องเรามันอยู่ในช่วงวัยรุ่น   จิตใจมันขบถอยู่แล้ว   และใช่   น้องมันของขึ้นเกือบจะไปต่อยพ่อเลี้ยงตัวเอง   พร้อมว่า   "เคยบอกอะไรฟังมาบ้างไหม   กินเหล้าแล้วเป็นแบบนี้ก็อย่ากิน"   สิ่งที่อัดอั้นสำหรับเราที่ดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆคือ   แม่เราตีน้องมันตอนมันเตะหมอนปลิวตามอารมณ์ที่ขึ้น (อันนี้เราไม่ว่า)   ต่อมาน้องมันว่าพ่อเลี้ยง   แม่เราตบปากแล้วบอกให้ขอโทษพ่อเลี้ยง   มันผิด   แต่ถามหน่อยเถอะ   ทำไมเราต้องยอมขอโทษคนผิดก่อนคะ?   แถมแม่เราไม่ให้น้องมันโทรหาแม่ตัวเองด้วย   บอกว่า   "อย่าโทรไปบอกให้เขาเสียใจ   แม่-ทุกข์มากแล้ว"   คำถามคือแล้วน้องมันไม่ทุกข์หรือ?   น้องมันสามารถปรับทุกข์กับใครได้บ้าง   ขนาดแม่แท้ๆตัวเองยังเล่าให้ฟังไม่ได้   ผู้ใหญ่เป็นทุกข์เราไม่บอกเพื่อไม่เพิ่มความกังวล   ไม่เพิ่มความทุกข์แก่เขา   ในทางกลับกัน   ใครจะช่วยเยียวยาจิตใจพวกเรากลับบ้าง?   เราน่ะไม่เป็นอะไรหรอกเพราะชินแล้ว   เราปลงง่าย   แต่น้องมันไม่ใช่   มันร้องไห้ด้วย (ปกติไม่สุดจริงก็ไม่เห็นมันร้อง)   เฮ้ย   แบบถึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกันมาเจ็ดแปดปีแล้ว เพราะย้ายมาเรียนในเมือง   แต่ความผูกพันธ์สิบห้าก็มีมากอยู่   ในส่วนนี้ความรู้สึกเราเอนเอียงไปข้างน้องมัน   เพราะที่น้องมันเป็นเราก็ผ่านมาเหมือนกัน   เลยเข้าใจความรู้สึก   
                        สุดท้ายนี้เราขอฝากคำพูดนิดหน่อย   "เรารักษาจิตใจคุณได้   แต่คุณช่วยรักษาเรากลับหน่อย   มันจะร้าว   จะแตกสลายแล้ว"   ไม่ใช่แค่พ่อแม่   แต่คือทุกคนที่เป็นครอบครัว   อย่าให้เด็กหลงทางจนกู่ไม่กลับด้วยเถอะ   คำว่า   "เด็กมีปัญหา"   มันไม่สมควรเกิดกับทุกคนทั้งนั้น   ไม่มีใครอยากเป็น   แต่สิ่งแวดล้อมรอบตัวบีบให้เราเป็นเช่นนั้น

Comments

[หาตัวช่วย]

ร้องเรียนผู้ใหญ่บ้าน ผู้ใหญ่คนอื่นให้ช่วย ครูก็ได้ จริงๆ เรื่องปกครอง เป็นเรื่องพ่อแม่ตกลง แต่ถ้าไม่ไหว ลองหาคนช่วยนะ ช่วยน้องด้วย มีเคสที่เกิดขึ้นในทวิต พ่อแม่ก็แบบนี้ ลูกไม่มีสิทธิ์ แต่พอเรียกร้อง อย่างน้อบก็มีคนเข้าไปตรวจสอบ เป็นคนกลางพูดคุย

[Tiltus]

ผมอาจจะเสนออะไร เว่อร์เกินไปหน่อยอันนี้แล้วแต่คุณจะบอกน้องคุณนะครับ

ผมเอง ( เป็นผู้ชายเด้อ ) จนถึงตอนนี้อายุ 21 แล้ว ทุกวันนี้ยังโดนพ่อแม่กดดันในเส้นทางในชีวิตอยู่เหมืิอนกันครับ

ผมเองก็ไม่เข้าใจผู้ใหญ่แบบไทยๆ อยู่เหมือนกัน แต่...สิ่งที่ทำให้ผม โดนพ่อแม่กำหนดชีวิตผม แต่ผมก็ใช้ชีวิตในแบบที่ผมต้องการได้ เพราะด้วยความ "ดื้อ...ดาน" ใส่นี่แหละครับ

คิดในใจ

'ในเมื่อพวก- (พ่อแม่) มองกูต้ำๆอยู่ตลอด กูจะแสดงให้พวก-เห็น แลัวพวก-จะต้องยอมรับความจริงว่า คนรุ่นใหม่ มีอะไรดีๆตั้งมากมาย กูไม่ยอมจำนนต่อค่านิยมเดิมๆ ที่พาให้ชีวิตกูเดินช้าลงหรอก -เ-้ย'

โทษนะ ที่แรงไปหน่อย ผมก็อยากระบายแบบนั้น ต่อหน้าแบบนั้น แต่ทำไม่ได้...เพราะจนตอนนี้ ผม ยังอาศัยบ้านพวกท่านอยู่...

จริงๆ...ผมจะย้ายไปตั้งถิ่งฐาน หรือ หาที่พักส่วนตัวก็ได้... แต่ดูจาก เงินเดือนอันต้ำเ-้ย ของผมแล้ว...น่าจะใช้เวลาพอสมควร

นั้นแหละครับ...ผมไม่รู้ว่า การ 'ดื้อดาน ใส่กลับ' มันจะเวิร์ค หรือเปล่า ยังไงก็...เป็นกำลังใจให้นะครับ

"อย่าให้ใครมากำหนดชีวิจเรา ในเมื่อเรามี 1 ชีวิตที่มีค่าอยู่ในใจเรา มีความฝันอันยิ่งใหญ่อยู่ข้างหน้า จนเผชิญหน้ากับมัน ยิ้มสู้ ในเส้นทางที่เราเลือก"