ช่วยวิจารณืนิยายของเราหน่อยค่ะ

ชายหนุ่มเหม่อมองไปตรงหน้าและเหยียบย่ำไปตามทางเท้าเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน พักผ่อนร่างกายจากความเหนื่อยล้าทั้งหลายที่ประสบพบเจอในสัปดาห์ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องเงิน หากแต่ถ้าเป็นเรื่องที่ชายหนุ่มกังวลที่สุดคงไม่พ้นเรื่องที่ตอนนี้เขาได้พ้นสภาพจากการเป็นพนักงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง

ตัวของเขาเป็นเพียงพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่ใช้ชีวิตไปวันๆกับการทำงานที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถูกไล่ออก เปรียบเทียบง่ายๆ คือไก่ที่ไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่จะถูกเชือด เขาก็เป็นเช่นนั้น

เฮ้อ คงช่วยไม่ได้ละนะที่ตัวผมจะถูกไล่ออก มันก็เป็นแค่สิ่งจะต้องเกิดขึ้นอยู่ดี ไม่ว่าจะเร็วหรือช้าก็ตามที หากถามผมว่าทำไมถึงยอมรับจาการที่ถูกไล่ออกง่ายจัง ทุกคนคงต้องย้อนมองดูเศรษฐกิจของเมืองไทยที่ประสบปัญหา ที่ทำให้พนักงานลูกจ้างหลายคนถูกเชิญออกจากบริษัทกันถ้วนหน้าไม่เว้นแม้กระทั่งผม เผลอๆบางบริษัทอาจต้องปิดตัวลง จะทำยังไงได้ละ สิ่งนี้จะต้องเกิดกับตัวผมอยู่แล้ว เพียงแค่เกิดขึ้นเร็วและยอมรับมันให้ได้ในที่สุด จากนั้นหางานอื่นทำเพื่อเลี้ยงปากท้องต่อชีวิตตัวเองอีกวัน ทำไงได้ละชีวิตก็มีแค่นี้

เจมส์คิดพลางเดินพลางไปตามทางเท้า เมื่อถึงสี่แยกไฟแดงตัวของ เจมส์ หยุดเดินลงเพื่อรอผ่านไฟแดงไปยังอีกฟากของถนน ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของเขา

หากแต่รอไม่นานเสียงดังเซ็งแซ่ของนักเรียนกลุ่มใหญ่ค่อยๆปรากฏอยู่ข้างกายชายหนุ่ม สายตาของเขาบังเอิญเหลือบไปเห็นหนังสือที่เด็กนักเรียนกลุ่มนั้นถืออยู่ ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นหนังสือเรียนพิเศษ

ขยันจังนะเด็กเดี๋ยวนี้ ทั้งเรียนที่โรงเรียนแล้วยังเรียนพิเศษอีก ต่างจากตัวเขาลิบลับ ขี้เกียจตัวเป็นขนปีหนึ่งอ่านหนังสือไม่ถึงเล่มหนึ่งด้วยซ่ำ อ่าไม่สงสัยเลยว่าทำไมยังอยู่จุดเดิม...

ชายหนุ่มยังคิดไม่ทันจบสายตาของเขาดันไปเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งที่ถูกผลักจากกลุ่มเพื่อนที่ตนเองอยู่ทำให้ตัวเธอนั้นเซไปอยู่กลางถนน หากแต่เสียงรถที่ขับมาอย่างรวดเร็วนั้น ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจวิ่งไปผลักเด็กคนนั้นให้พ้นทางที่รถขับมาอย่างรวดเร็ว

เพียงเสี้ยววินาทีที่สายตาเขาสบมองใบหน้าของเด็กสาวที่เขาช่วยเหลือ สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความสิ้นหวังที่เอ่อล้นภายในดวงตาคู่นั้นของเด็กสาว หากแต่ความตกใจก็มีมากเช่นกัน พร้อมกับมือที่ยื่นออกมาราวกับว่าจะจับช่วยเขาไว้ แต่ว่า

คงไม่ทันแล้วแหละ

“โครม”

รถได้ชนชายหนุ่มเข้าอย่างรุนแรง ทำให้ร่างกายของเจมส์ไถลลงไปตามพื้นถนน ปรากฎรอยเลือดเป็นทางยาวแดงฉานที่กระจายจากตัวเจมส์

สิ่งเดียวที่ปรากฏในหัวของเจมส์ตอนนี้ คือความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นตามร่างกาย สติของเขาตอนนี้พร่าเลือนเต็มที สายตาไม่สามารถที่จะโฟกัสสิ่งใดได้ต่อไปอีก ทั้งเสียงที่อื้ออึ่งเกินที่จะฟังไหว หากแต่สิ่งที่รับรู้ได้อย่างเดียวคือความวุ่นวายที่เกิดขึ้นต่อหน้า

ยังไงซะ ตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงแล้ว ทั้งครอบครัว เพื่อนฝูงและทรัพย์สินเงินทอง แต่รู้สึกเสียดายจังที่ยังไม่ได้บอกลา ชีวิตก็เป็นแบบนี้ละนะ ไม่รู้เวลาจะหมดเมื่อไหร่มีแต่ต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่า มันก็คงช่วยไม่ได้...

คิดได้เพียงแค่นั้น สติของชายหนุ่มก็พร่าเลือนหายไปพร้อมกับร่างกายที่อาบย้อมกลายเป็นสีแดง หากแต่เสียงที่ชายหนุ่มได้ยินก่อนหมดสตินั้นมีเพียงแต่เสียงกรีดร้องที่วุ่นวายและเสียงที่พยายามยื้อชีวิตของเขาไว้...