ไม่คาดคิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ "ไม่คาดคิด" [ปล่อยอึ่งรีวิว]

ต้องขอบอกก่อนว่านิยายในคลังของผมที่ไปโหลดมาไว้น่ะมีเป็นร้อย ๆ เรื่อง เวลาจะหยิบมาอ่านหรือวิจารณ์ก็จะได้มาจากการสุ่มล้วน ๆ แต่ก็จะเป็นการสุ่มแบบเลือกบ้าง ไม่เลือกบ้าง จะมีเหตุผลเล็ก ๆ น้อย ๆ มาเสริมเพื่อให้การสุ่มเลือกมันมีความหลากหลาย เช่น ก่อนหน้านั้นมีนิยายที่ผมสนใจในชื่อเรื่องเพราะมันดูมีความโรแมนติกแต่ดันถูกนำมาใช้กับนิยายสยองขวัญอย่าง “อิงแอบแนบชิด” นิยายอีโรติกที่ครั้งหนึ่งเคยคุยกับนักเขียนในเด็กดีเอาไว้อย่าง “เรื่องของผมกับพี่สาว” นิยายดรามาจ๋า ๆ ที่คิดว่าคนน่าจะสนใจน้อยอย่าง “ผู้เฒ่า” แล้วในคราวนี้ผมใช้อะไรเป็นเหตุผลในการสุ่มเลือกนิยาย “ไม่คาดคิด” เรื่องนี้กันล่ะ ...คำตอบก็คือชื่อเรื่องล้วน ๆ “ไม่คาดคิด”

ไม่คาดคิดคืออะไร ไม่คาดคิดจะเป็นแบบไหน ไม่คาดคิดจะนำเสนออะไร ติดตามได้ใน “ไม่คาดคิด”

...

ชื่อ ไม่คาดคิด
ผู้เขียน มิสหมี
แหล่งที่เผยแพร่ meb
ที่อยู่ผลงาน ไม่คาดคิด
ผู้วิจารณ์ ปล่อยอึ่ง



ไม่คาดคิด นิยายดรามา ว่าด้วยเรื่องราวของ “ลินิน” สาววัยสามสิบห้าที่มีลูกสาว 2 คนและกำลังสงสัยอยู่ว่าผัวเธอหายไปไหน ไม่มีข่าวคราว ติดต่อไม่ได้ แถมหายไปเป็น 10 ปี วะ ว็อต สาบสูญหรือไงฟะ

คือตอนอ่านะโคตรตื่นเต้นเลย หายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ชอบมากตรงที่หายไปเป็น 10 ปี คือมันตามหาไม่ได้แบบนี้แปลว่าคนเขียนต้องมีของดีซ่อนเอาไว้แน่ ๆ หักมุมแน่นอน มันหักอยู่แล้วชัวร์ ๆ ผมนี่คิดไปไกลจนถึงขั้นว่ามันจะเหมือนกับ “สัญญาณสวาท” หรือเปล่าวะ หึ้ย ลองกลับไปอ่านใหม่ดูซิว่ามีการทิ้งปมทำนองเดียวกันเอาไว้มั้ย ซึ่งมันก็มีแววว่าจะใช่ แต่ก็ไม่ได้ปักใจว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

ผมอ่านไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงจุดที่นางเอกบอกว่าลูกทั้งสองเกิดอุบัติเหตุรถชน พอตามไปที่โรงพยาบาลจึงได้เห็นว่าคนขับชนคือเด็กผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกับลูกสาวทั้งสอง เธอนิสัยเสียมากที่ไม่ยอมรับผิดแถมยังโทษว่าเป็นความผิดของอีกฝ่ายอีก ส่วนพ่อของเธอที่ตามมาดูลูกที่โรงพยาบาลก็นิสัยเสียไม่ต่างกัน นางเอกเห็นอย่างนั้นเลยตรงเข้าไปคุยกับพ่อของเด็กที่เป็นคนขับชนคนนั้นว่า “คุณยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอสุทัศน์” เอ๋า ผัวมัน เอ๋า แล้วนั่นลูกผัวมัน เอ๋า ดะ เดี๋ยวนะ 10 ปีที่หายตัวไป เป็นใครใครก็ไม่คาดคิดหรือเปล่าวะ คนอ่านแม่งยังคาดไม่ถึงเลย

คือมันไม่มีเบาะแสที่จะทำให้เราคาดเดาได้ว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะเกิดขึ้นได้ไง พอย้อนกลับไปอ่านดูคือมันมีนะ มีอยู่เบาะแสเดียว แถมยังเป็นเบาะแสที่มันไม่ชัดเจนพอด้วย สำหรับผมแล้วคือมันยังไม่ผ่านในเรื่องของการวางเบาะแส ถ้ามันชัดเจนกว่านี้เวลาเฉลยแล้วมันจะส่งผลต่ออารมณ์ได้มากขึ้นไปอีก ผมเซอร์ไพรซ์นะตอนเฉลยว่าพ่อของเด็กที่ขับรถชนคือผัวนางเอกน่ะ แต่ผมไม่ได้เซอร์ไพรซ์เลยว่าตัวคนเขียนเขาวางเบาะแสมาดี มันได้แค่ตรงนั้นอย่างเดียว

จริง ๆ เนื้อเรื่องมันยังมีต่ออีกอยู่นะ แต่ขอเหลือไว้ให้ไปอ่านเองเอาละกัน

ในเรื่องของลูกสาวทั้งสองนะ ผมว่าค่อนข้างใช้ตัวละครได้ไม่ค่อยจะเต็มศักยภาพเท่าไหร่ มันควรจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้พระเอกรู้สึกผิดได้มากกว่านี้อีกสิ ในเรื่องคือไม่เห็นความสัมพันธ์ระหว่าลูกสาวทั้งสองและพระเอกเลย หาความผูกพันไม่มี ฉากที่พระเอกควรจะรีบวิ่งไปดูอาการของลูกก็ถูกกลบไปด้วยการหยุดคุยกับนางเอกไปอีก พระเอกมันควรได้ไป ต้องให้มันได้เห็นถึงสภาพของลูกสาวทั้งสองที่ตัวเองทิ้งไปด้วย ให้มันได้สำนึกผิดบ้าง คือนางเอกห้ามน่ะห้ามได้เพราะเธอมีเหตุผลของเธอ แต่การห้ามออกไปแล้วก็ไม่จำเป็นต้องฟังเสมอไปก็ได้ ถ้ายังห่วงยังรักอยู่ก็ไม่ต้องสนคำห้ามแล้ววิ่งไปดูอาการเลย เรื่องคุยกับนางเอกน่ะเอาไว้ทีหลังก็ได้ วิ่งไปคุยไปก็ยังได้เลย อารมณ์ ณ ขณะนั้นของพระเอกมันไม่น่าจะยืนคุยเฉย ๆ ได้นะ แบบเนี้ยมันถึงจะเป็นการใช้งานตัวละครลูกสาวทั้งสองได้อย่างเต็มศักยภาพหน่อย ผมรู้สึกได้แค่ว่าลูกสาวทั้งสองนั้นถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นสะพานเชื่อมไปหาพระเอกก็เท่านั้นเอง

เรื่องการหายตัวไปของพระเอกถ้ามองข้ามได้ก็มองข้าเถอะ คือหายตัวไปเป็น 10 ปีเลยเหรอ ทำได้ไงวะ โทรหาพ่อแม่และน้องสาวพระเอกก็แล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้ โทรหาเพื่อนที่ทำงานของพระเอกก็แล้ว ก็ไม่มีใครู้ ติดใบประกาศก็แล้ว แต่ก็ไม่มีความคืบหน้า ไม่มีจริงดิ แจ้งตำรวจยัง คนทั้งคนนะเว้ย บัญชีธนาคารอะ เงินเข้า ๆ ออก ๆ ตามสืบไม่ได้เลยเหรอ พ่อแม่ก็อีก ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าลูกชายตัวเป็นตายร้ายดียังไง 10 ปีนะเว้ย นั่นแหละ มองข้ามมันไปเถอะ พล็อตโฮลที่สมควรมองข้าม แต่ 10 ปีอะ ฮ่า ๆ ๆ


อะ หมดแล้วล่ะประเด็นที่จะพูดถึง มันน่าสนใจตรงที่พระเอกหายไปแบบไม่สามารถติดต่อได้ถึง 10 ปี แต่มันกลับมีพล็อตโฮลใหญ่ ๆ ซึ่งไม่สามารถเลี่ยงมันได้เลย รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยตรงที่สุดท้ายแล้วเขียนให้พระเอกรู้สึกผิดต่อลูกสาวทั้งสองน้อยเกินเพราะเธอทั้งสองก็ถูกเขาทิ้งไปด้วย คืออีกนิดนึงก็แทบจะไม่ได้เป็นห่วงลูกแล้วอะ ก็ประมาณนี้ โดยรวมแล้วไอเดียน่ะได้ แต่สิ่งที่เล่าในช่วงโรงพยาบาลน่ะยังไม่โอเคเท่าที่ควร ก็ยังไม่ถึงขั้นแย่อะไรมาก และก็มีทำให้เซอร์ไพรซ์ได้อยู่นิดหน่อย

และคะแนนที่ให้ก็คือ “มาดีแล้ว แต่ยังทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร” ครับผม
 

Comments

“คนเขียนอึ่ง” เพจสำหรับการรังสรรค์และบอกเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับการเขียนและอ่านนิยาย

Four Of Us Feelings สาวรับใช้บ้านอัครพล

เม็บ

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiNTUwNjE5NCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjE2NDc1OCI7fQ

เด็กดี

https://writer.dek-d.com/WonderTales/writer/view.php?id=2246914