นิยายที่ดองไว้เมื่อ6-7ปีที่แล้ว

เคยหายไปเพราะว่าต้องทำอย่างอื่น ก็นานหลายปีเหมือนกันค่ะ (จำไม่ได้ว่า 5-6 ปี หรือไม่55) แล้วเมื่อสองปีก่อนกลับมาเขียนใหม่ค่ะ ตอนแรกตั้งใจรื้อไหที่ดองไว้ ปรากฎว่าต่อไม่ติด เลยลองเปิดเรื่องใหม่ ผลตอบรับก็ดีเกินคาดอยู่ค่ะ อาจเพราะมุ่งมั่นกับนิยายเรื่องนี้ด้วยมั้งคะ แล้วก็เขียนจบเป็นเรื่องแรกด้วย จากนั้นเราก็นำเรื่องในไหมารื้อค่ะ โดยการอ่านใหม่ตั้งแต่เริ่มและรีไรต์ ตอนนี้เข็นเรื่องในไหจบไปอีกเรื่องแล้วค่ะ และกำลังจะรื้อไหใบใหม่

เป็นกำลังใจให้นะคะ เราแค่นำประสบการณ์มาบอกเล่าเฉย ๆ ค่ะ เพราะสุดท้ายจะต้องขึ้นอยู่กับจขกท ว่า เรื่องไหนที่อยากเขียนมากกว่าและไม่ตันค่ะ

อาจจะเพราะร้างมานานก็ได้นะคะ สำนวนอะไรเลยอาจจะไม่ได้ปะติปะต่อ สำหรับเรานะ เราจะอ่านที่เขียนไว้ให้อินก่อน แล้วก็คิดพล็อตให้ครบก่อน พอคิดครบถ้วนแล้วก็จัดการเลยยย แบบรื้อความรู้สึก รื้อบรรยากาศในเรื่อง ปล่อยให้ตัวเราจมลงไปในนั้นก่อน แล้วมันน่าจะเขียนออกมาได้ดีขึ้นค่ะ สู้ๆนะคะ

ลองเอานิยายที่อ่่านเองแล้วสนุกที่สุดมาปล่อยดู “แล้วดูผลตอบรับกลับมา” ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่แต่งเก็บไว้อ่านเองหลายเรื่องเหมือนกัน ( ถ้าให้นับคงประมาณ 30 เรื่องเห็นจะได้ ไม่รวมเรื่องที่แต่งแล้วก็ลบ )

ส่วนนิยายทีี่ผมอ่านเองแล้วไม่สนุกผมก็เลือกที่ลบมันทิ้งไปเลยแล้วขึ้นเรื่องใหม่(บางทีก็เก็บพล็อตเดิมที่เคยลบไปแล้วมาแต่งใหม่อีกรอบ) แล้วก็ทำซ้ำไปเรื่อยจนกว่าจะได้เรื่องที่อ่านเองแล้วสนุก

แค่เอานิยายมาปล่อยลงแล้วเห็นยอดวิวขึ้นผมก็มีกำลังใจแต่งนิยายในเรื่องเดิมต่อไปเรื่อยๆแล้ว(ในความคิดผมนะ)

ปัญหานี้เป็นปัญหาที่นักเขียนแทบทุกคนต้องเจอเลยค่ะคุณเจ้าของกระทู้ เราว่าไม่มีนักเขียนคนไหนที่พอใจกับภาษาที่เราเริ่มเขียนครั้งแรกหลังจากเริ่มกลับมาเขียนนิยายแบบเป็นจริงเป็นจังหรอกค่ะ ยิ่งเป็นเนื้อหาพล็อตแบบที่เขียนค้างทิ้งเอาไว้แล้ว การจะสานต่อเนื้อหาและภาษาแบบเดิมเราว่ามันยิ่งเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ถ้าถามว่าทำไม คงต้องขออนุญาตแบ่งออกเป็นสองข้อหลัก ๆค่ะ

หนึ่ง ตามที่คุณเจ้าของกระทู้เขียนไว้ นิยายที่กำลังจะเขียนเป็นเรื่องที่น่าจะดองไว้เมื่อ6-7ปีที่แล้วใช่ไหมคะ? ในระหว่างที่กำลังดองนิยาย เจ้าของกระทู้ได้เดินทางผ่านช่วงเวลามานานมากแล้วค่ะ คนเราในทุกวันทุกเวลาต้องโตขึ้น ยิ่งโตขึ้นยิ่งต้องมีวุฒิภาวะ ยิ่งต้องมีความรับผิดชอบ และมุมมองกับประสบการณ์ที่เคยมีในการเขียนตอนนั้นก็เลยเปลี่ยนไปด้วยค่ะ นี่เลยเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมคุณเจ้าของกระทู้จึงไม่สามารถเขียนภาษาที่เคยใช้เอาไว้แบบเมื่อก่อนเอาไว้ได้ยังไงล่ะคะ

สอง การเขียนหรือที่เราเรียกกันว่าดราฟแรกนั้นไม่เคยสมบูรณ์ค่ะคุณเจ้าของกระทู้ เพราะมันเป็นเพียงเนื้อหา และภาษาที่ยังไม่ได้รับการตรวจทานขัดเกลาให้ดี นักเขียนที่เคยออกตีพิมพ์ชื่อดังหลายท่านเองก็ยังต้องรีไรท์หรือแก้เนื้อหากันอย่างน้อยสองครั้งขึ้นไปก่อนส่งสนพ. (เราเคยอ่านสัมภาษณ์ เขาบอกว่าบางคนแม้จะตีพิมพ์เล่มออกไปแล้ว ยังแอบกลับมานั่งรีไรท์ซ้ำอีกรอบด้วยค่ะ55+)

เราเลยอยากบอกคุณเจ้าของกระทู้ว่าไม่ต้องกังวลกับภาษา ถ้อยคำ ประโยคหรือสำนวนการพูดในนิยายเลยค่ะ เรื่องพวกนี้สามารถแก้ไขตรวจทาน หรือดัดแปลงให้ได้มากขึ้นเรื่อย ๆจนกว่าเราจะพอใจ ประมาณในข้อสองที่เรียกว่ารีไรท์นั่นแหละค่ะ ส่วนในเรื่องจะฝืนเขียนต่อให้จบหรือว่าเลี้ยวหนีไปเปิดใหม่ไหม? ก็คงต้องถามตัวคุณเจ้าของกระทู้เองแล้วล่ะค่ะ ว่ายังสนุกกับการเขียนนิยายพล็อตเรื่องเดิมที่เคยคิดเอาไว้อยู่รึเปล่า?

ขอบคุณที่ยังอ่านมาจนจบบรรทัดนี้ด้วยนะคะ เราเป็นกำลังใจให้กับคุณเจ้าของกระทู้ให้สร้างสรรค์ผลงานดี ๆต่อไป หวังว่าคุณเจ้าของกระทู้จะพบคำตอบที่ใช่กับตัวเองในที่สุดนะคะ!

เราว่าถ้าจะให้ดี เลือกเรื่องที่คุณ จขกท. คิดว่าอยากเขียนที่สุด หรือคิดว่าสนุกมือที่สุด เขียนไล่ไปให้จบเป็นเรื่องๆ น่าจะดีกว่า

เป็นกำลังใจให้พยายามเขียนต่อไปนะคะ

เราดองไว้แต่เรื่องเดียวค่ะ เพราะเราชอบทำอะไรให้สุดไปเป็นอย่างๆ

ตันอาจจะเป็นสาเหตุที่น้อยกว่า เรื่องเวลาว่างที่เราจะมีให้กับสมองเพื่อจะเขียนนิยาย

เพราะงานประจำที่ทำนั้นต้องคิดและเขียนอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่มันไม่ใช่นิยาย ทำให้รู้สึกล้าเกินกว่าจะมาครีเอทนิยายไหวค่ะ