การไม่ให้เลคเชอร์เพื่อน ถือว่าเราเป็นคนเห็นแก่ตัวมั้ย?

ผมว่าไม่ผิด ไม่เห็นแก่ตัวเพราะเป็นของส่วนตัวคุณจะให้หรือไม่ให้ก็เป็นสิทธิ์ของคุณ แล้วเพื่อนก็ไม่มีความรับผิดชอบ และไม่มีน้ำใจต่อคุณ ทีนี้มุมมองของเพื่อนในห้องจะมีหลายเสียง เสียงแรกมองว่าคุณเห็นแก่ตัวเพราะไม่แบ่งปันให้เพื่อนร่วมชั้นเรียน คุณต้องโดนคนกลุ่มนี้รังเกียจ และถ้ามีอะไรดีๆคงไม่มีทางแชร์คุณแน่ๆ เสียงสองเข้าใจคุณ ยังมองคุณเป็นมิตร

ตอนเรียนมหาลัยผมก็เคยเจอปัญหาแบบนี้ เพื่อนไปฟ้องอาจารย์จนผมโดนอาจารย์มาต่อว่าเห็นแก่ตัว ปัญหานี้ถือว่าเล็กน้อยถ้าเทียบกับปัญหาที่สังคมที่ทำงาน ผิดใจกับเพื่อนร่วมงานคือโดนรุมบีบให้ลาออก

แล้วทำไมต้องเลคเชอร์ให้อะ งง

เขาคงคิดว่าในเมื่อมีคนเปลี่ยนเสียงพูดอาจารย์เป็นตัวอักษรให้แล้ว จะเสียเวลาไปทำงานเสียเวลาแบบนี้ทำไม สู้มาขอที่เราจด ลดเวลา ลดแรงงานตั้งเยอะ เจอคนแบบนี้ควรจะพูดตรงๆอะ ไม่มีอะไรมาแบ่งปันกันแล้วจะเอาอะไรไป เพื่อนกันมันต้องเท่าเทียมกัน ไม่ใช่เอาเปรียบกัน

การไม่ให้เลคเชอร์เพื่อน ถือว่าเราเป็นคนเห็นแก่ตัวมั้ย?

สวัสดีค่ะ

ก่อนอื่น คงต้องบอกว่าเม้นต์นี้คงจะเป็นเม้นต์ที่ยาวพอดูเลยค่ะ คุณอ่านเล่นๆ นะคะ

การไม่ให้...ในที่นี้ คือการไม่ให้เลคเชอร์แก่เพื่อนนะคะ

แต่ ก่อนอื่นนะคะ คงต้องเข้าใจในคำ หรือความหมายที่ว่า...การให้ก่อนนะคะ

จะทำการยกคำบรยายในตอนหนึ่ง ซึ่งมีอยู่ยาวมากๆ เกี่ยวกับการให้ มาลงให้ เพื่อความเข้าใจตรงกันนะคะ

การให้

คือ

การให้เป็นการดำรงชีวิตในระดับสูงสุด ผู้ให้ย่อมเป็นที่รักของชนทั้งหลาย การให้ทานที่ถูกต้อง หรือการให้ทานด้วยความบริสุทธิ์ใจ คือการให้ทานโดยไม่หวังผลใดๆ ... จงให้ทานหรือสื่งที่มีค่าแก่ผู้ที่รู้จักคุณค่าหรือผู้ที่สมควรได้รับ

เจ้าของเม้นต์ได้ทำการยกมาจากเพจ ซึ่งมีอยู่ในลิ้งก์ข้างล่างนะคะ

(ขออนุญาต และขอบคุณเจ้าของเพจนำบทความที่มีความหมายมาลงไว้ณ.กระทู้นี้ เพื่อเป็นการเรียนรู้ สู่สังคมค่ะ)

https://www.gotoknow.org/posts/215961

คือจริงแล้วนะ การให้นะคะ เป็นสิ่งที่ดี ที่ดียิ่งคือผู้ให้เอง และดียิ่งนักต่อผู้ที่ได้รับค่ะ

เมื่อเราเห็นๆ ได้แล้วว่าการให้ ไม่ว่าจะให้สิ่งใด ซึ่งในเคสของคุณนี้ คือเลคเช่อร์นะคะ

และคุณรู้สึกว่าไม่อยากให้ หรือแม้คุณรู้สึกว่า เพื่อนไม่สมควรได้รับ ซึ่งความรู้สึกเช่นนี้ก็สามารถเกิดขึ้นในคนเราได้ หากแต่การที่ไม่ให้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด คือคุณรู้สึกว่าเขาไม่ควรได้รับ ความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นได้จริงในคนเป็นธรรมดา และเมื่อคุณคิดเช่นนี้แล้ว คุณก็ยึดถือความรู้สึกของคุณเองค่ะ

ไม่ให้ ไม่อยากให้ คุณก็บอกเขาไป และจะให้ดีนะคะ คุณน่าจะถามเขาด้วยว่า เพราะอะไรไม่จดด้วยตัวเขาเอง? หรือคุณจะไม่ถาม หรือจะไม่ให้ด้วย ก็ตามนั้น คือเป็นสิทธิ์ส่วนตัวของคุณค่ะ

ส่วนตรงนี้ของคุณนะคะ

"ทุกคนคิดว่าเราเห็นแก่ตัวมั้ย"

เป็นคำถามที่ไม่ง่ายที่ใครจะสามารถตอบให้ถูกใจคุณได้นะคะ เพราะทุกคนมีมุมมอง แง่คิดต่างกันค่ะ จะให้ดี เจ้าของเม้นต์จะไม่ตอบ หรือจะไม่สรุปให้ในแบบเจาะจงนะคะ

ในเรื่องของการขอเลคเช่อร์ จากเอกสารที่คุณจดจริงแล้วนะ เจ้าของเม้นต์นี้แปลกใจนะคะ ที่ว่า การจดเลคเช่อร์ต่างๆ จากวิชาต่างๆ ของนิสิตระดับม.ลัยนะคะ การที่จะยื้ม(ยืม) กระดาษ หรือแม้จะเป็นเอกสารที่จดด้วยลายมือของเพื่อนนะ เพื่อนผู้ที่ยืมไปนะ จะสามารถเข้าใจได้อย่างไรกันนะ?

เพราะการจดเลคเช่อร์นะ เป็นภาษาส่วนตัวมากๆ นะคะ คือเป็นคำย่อบ้าง เป็นระหัสที่เจ้าของเลคเช่อร์เองเข้าใจในคำย่อต่างๆ นั้นบ้าง และบางครั้งนะอาจารย์พูดเร็วๆ รัวๆ ในทุกวิชาที่เป็นภาษาต่างๆ ของวิชา ที่ต้องจด ต้องจำ เช่น ฟิสิกซ์ ไบโอโลจีในแขนงต่างๆ ซึ่งวิชาเหล่านี้นะมีรายละเอียดที่ยิบย่อยมว๊ากกก หรือวิชาต่างๆ มากมาย เช่น เลขคณิต หรือ วิทย์ เคมี คือใช่หมด ซึ่งเป็นคำ ชื่อ ระหัสเฉพาะภายใต้วิชานั้นๆ บางครั้งหากไม่แม่นจริง ไม่จดจ่อจริง จดไม่ทันจริงนะคะ

เพราะฉะนั้น แน่นอนการจดเลคเช่อร์นะ เจ้าของเลคเช่อร์เองที่ต้องใช้ความรวดเร็ว คือต้องตั้งใจฟัง ต้องเข้าใจ ต้องจดจ่อ ด้วยเหตุนี้นะ และแน่นอนจะเกิดเป็นอัตตลักษณ์( คุณสมบัติเฉพาะตัว -หรือ identity) หรือเกิดเป็นตัวตนที่พิเศษขึ้นมาในการสร้างระหัสโคด ระหัสคำ ในการจดเลคเช่อร์ นั้นก็เป็นความจริงนะคะ

นั้นก็คือเจ้าของเลคเช่อร์เองที่อาจจะติดที่จะย่อ.หัวข้อต่างๆ บ้างล่ะ ใส่เอกลักษณ์ต่างๆ ลงไปแทนประโยคยาวๆ บ้างล่ะ ซึ่งแน่นอนเจ้าของเลคเช่อร์เองจึงจะสามารถเข้าใจได้ดี เพราะเกิดเป็นความเคยชิน และรู้ได้ถึงโคดย่อ หรือคำย่อที่เป็นระหัสของตน

แต่ คนอื่นๆ และเพื่อนคนอื่นๆ จะเข้าใจได้ด้วยเหรอ?

หรือว่า เมื่อให้ยืมแล้วต้องช่วยเพื่อนแปล ต้องช่วยอธิบาย ต้องช่วยขยายความให้ด้วยคะ?

หากแบบนี้นะคะ ช่วยทำบทสรุปให้เลยดีกว่าม้างงงเนาะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ให้ไปเลยดีกว่าเนาะง่ายดี ผู้ให้ได้มีความสุขด้วยเนาะ (มีโอกาสตักตวงความสุข ด้วยการให้เลยด้วยน๊าา)ฮ่า ฮ่า ฮ่า

แต่เพื่อนนะ ที่จะมีปัญหา เพราะ อันความรู้ทั้งหมดนั้นเป็นของเรา ภายใต้ใบปริญญา ใบที่เพื่อนจะรับหลังเรียนจบนะ

ซึ่งจริงแล้วไม่ดีอย่างยิ่งนะคะนั้น

คือ จะให้ดี ยิ่ง คือคุณก็บอกเพื่อนไปดีกว่าค่ะ ว่าเพื่อนนะ เพื่อนเอย ตั้งใจเรียน เข้าเรียนในทุกคาบ และจดเลคเช่อร์เอง จงเข้าเรียนด้วยตัวเองเถิดนะ สนุกด้วย จะเกิดภูมิใจด้วยในวันที่การศึกษาสำเร็จลงค่ะ

และสำหรับตรงนี้

นี่ก็ไม่ได้ตอบตรงๆว่าไม่ให้นะ บอกว่าจดตามอ.พูดเลยไปดูเอา มันมีความรู้สึกว่าเราเข้าเรียนทุกคาบ แล้วคุณไม่เข้า ยิ่งไปกว่านั้นคือ คุณรอแต่ที่เราป้อนให้อะ ไม่จด หรือแชร์อะไรเลย มีสรุปเก็บในกลุ่มตัวเอง ก็ไม่แบ่งเราเหมือนกันอะ

คุณก็บอกเค้าไปตรงๆ ตามนั้นค่ะ คือคุณรู้สึกว่าเขาเองที่เห็นแก่ตัวในบางเรื่องคุณก็บอกเขาไปค่ะ เขาได้รู้ไงคะ ไม่บอกนะเขาอาจจะไม่รู้ได้ เขาก็เป็นเช่นที่เขาเป็น โดยที่ไม่รู้ได้ว่าเขานะมีจุดเสียตรงไหนในความรู้สึกของคุณ จริงนะคะ

และคุณต้องการอะไร ในฐานะที่เป็นเพื่อนกัน คุณบอกเขาไปนะคะ คุณจะเป็นเพื่อนที่ชัดเจนค่ะ

คุณได้ไม่ต้องคิดมากด้วยค่ะ

คือเพื่อนเค้าเรียนเก่ง ได้คะแนนดี กับเราที่หัวปานกลางจะ A วิชานึงคือแทบแบกร่างอ่าน เราก็ไม่เข้าใจตรรกะการขอเลคเชอร์ แล้วคือพูดทั้งเช้า กลางวัน เย็น แบบเห็นหน้าก็พูด เราอึดอัดมากไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่ขำๆไป

เมื่อคุณมีภาพพจน์ของเพื่อนคนนี้ เช่นที่คุณกล่าวมานี้ ในความรู้สึกของคุณ คุณก็บอกเขาไปว่าคุณรู้สึกเช่นไรต่อเขานะคะ คือไม่บอกเขาก็ไม่รู้ได้นะคะ

เช่น คุณอยากให้เขาแชร์ อยากให้เขาแบ่งปันผลสรุปบ้าง คุณก็บอกไปค่ะ เขาอาจจะเข้าใจคุณได้ด้วยว่า คุณต้องการอะไร เมื่อไม่พูดกัน ก็ไม่มีวันเข้าใจกันนะคะ

คือ ต้องมีเหตุผล และต้องเปิดเผยต่อเพื่อนนะคะ ไม่ว่าคุณเองต้องการอะไร สิ่งใด หรือไม่ ตราบใดที่คุณคิดว่าเขาเป็นเพื่อน คุณต้องพูดค่ะ หากไม่พูด เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณต้องการอย่างไร และ เขาต้องทำตัวอย่างไร? เพราะคนเรานะคะ มีอุปนิสัยไม่เหมือนกันนทุกคนไป บางคนทำอะไรง่ายๆ เอาแบบง่ายๆ หากแต่เขาอาจจะเปลี่ยนแปลง ปรับปรุงตัวเพื่อคุณ เมื่อคุณพูด คุณบอกให้เขาเห็นตัวตนของเขาเองค่ะ

หรือ อีกทางเลือก คือการทิ้งห่างค่ะ หากคุณไม่พึงพอใจในการกระทำ ในนิสัยของเขา ก็ใช้วิธีในแบบที่ง่ายๆ นั้นก็คือทิ้งห่างไปเงียบๆ คือเลิกคบไปค่ะ เรื่อง หรือปัญหา ความคิด ความรู้สึกที่อึดอัดซับซ้อน ที่คุณมีก็จบค่ะ

และ สำหรับตรงนี้

ปล.ต้องขอโทษสำหรับคนที่ชอบแบ่งปันสรุปด้วยนะ คือเราก็เป็นคนทำสรุป แชะก็แบ่งให้เพื่อนตั้งแต่ม.ปลายแล้ว พอมาเจอตอนมหาลัยแบบนี้ก็อดหมดแรงไม่ได้...คือเราก็รู้สึกผิดกับตัวเองว่านั่นเพื่อนนะ แต่อย่างงี้เราก็รู้สึกว่ามันมากไป

เข้าใจคุณค่ะ เข้าใจด้วยค่ะว่า คนเรานะมีความคิด มีความรู้สึก แง่คิด มุมมองที่แตกต่างกันได้เป็นธรรมดา แต่ที่ดี ที่สุดๆ คือเราสามารถแลกเปลี่ยน แบ่งปันความคิดเห็นของกัน และกันได้ โดยที่ไม่มีเคินฟลิคท์(conflict)

ไม่มีเคินฟลิคท์

(conflict)

คือไม่ปะทะกัน, ไม่เป็นปรปักษ์ต่อกันด้วยอารมณ์ เท่านั้นเป็นพอค่ะ

เพราะคนเรานะ แตกต่างกันได้ เป็นธรรมดาค่ะ

ขอให้คุณคิดแบบนี้ คุณได้สบายใจค่ะ

เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ

ไม่รู้นะ แต่คนขอยืมอะ เห็นแก่ตัวตั้งแต่ ไม่ทำเองแล้วปะ??

.....เอาไปพูดใส่หน้าได้นะ ประโยคนี้

#ฝากไว้ให้พวกมันคิดดดดดด!!

สรุปเม้นนี้แบบสั้น - ไม่ให้ไม่ได้แปลว่าเห็นแก่ตัว แต่ให้แล้วผลดีในด้านความสัมพันธ์กับเพื่อน ขอเล่าประสบกาณ์นะ (ยาวหน่อยนะ) เราก็ทำสรุปย่อเอาไว้อ่านเอง (เพระลายมือที่จดตอนอาจารย์สอนมันแย่มากอ่านเองยังไม่ค่อยจะออก) เวลาเพื่อนสนิทขอสรุปเราจะให้ ส่วนถ้าเพื่อนที่ไม่ได้สนิทมาขอก็ให้แหละ(แต่ก็มีบ่นในใจบ้างว่าทำไมเขาไม่ทำเอง หรือทำไมไม่อ่านของที่ตัวเองจด) พอไปปรึกษาแม่ แม่บอกว่าให้เขาก็ไปก็เหมือนช่วยเขาอะ แม่เรามองจากมุมเด็กเรียนไม่เก่งว่า สรุปย่อมันช่วยเขาได้จริงนะ บ้างคนเขาไม่ทันที่อาจารย์สอนจริงๆ หรือจะไม่จดด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แล้วเราจะเป็นคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อน (ได้ภาพลักษณ์ที่ดีด้วย) แม่พูดมากกว่านี้ แต่เราจำคำพูดเป๊ะๆของแม่ไม่ได้ แต่จำได้บางประโยคฟังแล้วเราก็รู้สึกเหมือนแม่ว่า การที่เราไม่อยากให้สรุปนี้คือเห็นแก้ตัว? นีก็แอบแย้งแม่อยู่ในใจ แต่ด้วยความเชื่อฟังแม่(หรืออะไรไม่รู้) หลังจากนั้น เวลามีคนมีขอสรุปเราก็ให้ไปอะ (แต่ก็ยังมีบ่นในใจอยู่ดี555) (แต่จริงๆสรุปเราก็ไม่ได้ดีมากอะไร เขียนแบบกะอ่านเอง ใช้คำย่อบ้าง ลายมือแย่บ้าง แต่เราถือว่าก่อนอ่านสรุปควรอ่านเนื้อหาฉบับเต็มจากชีท/สไลด์/เอกสารที่อาจารย์สอนมาแล้ว ถ้าทักมาถามก็จะตอบ แต่ถ้าไม่ถามเราถือว่าอ่านรู้เรื่อง) จนตอนนี้ก็เลิกคิดละ ขอมาก็ให้ ให้แล้วก็จบแค่นั้น (คิดแล้วปวดหัว ไปนวยแมวดีกว่า) ส่วนเรื่องมีสรุปแล้วให้แบ่ง อันนี้เราไม่มีความเห็น เพราะส่วนตัวเราคิดว่าอ่านสรุปหลายๆอันมันสับสน เลยอ่านแต่ชีทอาจารย์กับสรุปของตัวเองอะ ไม่รู้ว่าช่วยได้ไหม แต่หวังว่าจะเป็นประโยชน์นะ ส่งกำลังใจ

ตามหลัก

ไม่ให้ คือไม่เห็นแก่ตัว

ให้ คือมีน้ำใจต่อเพื่อน

ความเป็นจริง

ไม่ให้ คือโครตเห็นแก่ตัว

ให้ คือผ่านไปเพื่อนก็ลืม ไม่มีอะไรดีขึ้น หรือไม่มีอะไรไม่ดี

เอาที่สบายใจ แต่จขกท ต้องมีกลุ่มคนกล่าวหาว่า จขกท เห็นแก่ตัว แน่ๆ

สมัยเราเรียน เพื่อนมาขอยืมโน๊ต คือหายไปเลย แนะนำถ้าให้ยืมก็ให้เพื่อนไปถ่ายเอกสารเอา ส่วนเราให้ไปไม่ได้อะไรมา มีแต่เสียกับเสียคือเพือนทำหาย

เราว่าแบ่งได้ก็แย่งดีกว่าค่ะอันนี้เจ้าจองกระทู้กลัวเพื่อนได้คะแนนเยอะกว่าแบบไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหมคะ หรือลองเป็นส่งฉบับที่จดไม่ครบลายมืออ่านไม่ออกให้ดูค่ะจะได้ไม่มาขอเราอีกถ้าเจ้าของกระทู้ลำบากใจค่ะ

โง่ก็ไม่ต้องเรียนค่ะ ขี้เกียจแม้กระทั่งจะเลคเช่อด้วยตัวเองก็กลับไปนอนให้เป็นภาระครอบครัวต่อ

ชีวิตตอนทำงานไม่มีใครช่วยเหลือคุณได้ตลอดหรอกค่ะ ให้กับรับต้องสมดุลกันถ้ารู้สึกไม่โอเคกับใครกับอะไรก็ไม่ต้องทนชีวิตจะง่ายขึ้นเยอะ