ตามหาคนอ่านนิยายไฮแฟนตาซีแบบเข้มข้นครับ

แล้วอย่าง hunger game ก็ยังอิงค์โลกปัจจุบันอยู่บ้าง แต่ world settings มันสร้างใหม่หมดนี่ถือเป็น high มั้ยครับ

ถ้าเอาแบบเจาะจงก็ young adult dystopian novels ครับ แบบ บอกแล้ว คนอ่านนึกออกเลยว่าเป็นไง เกี่ยวกับการก้าวพ้นวัย ในยุคอนาคตที่เลวร้าย ซึ่งคนแต่งก็ต้องออกแบบยุคนั้นขึ้นมาอย่างละเอียด จนรู้สึกว่าเป็นไปได้จริงๆ ซึ่งเก่งมากๆ เลยครับ

ถ้าจะเอาคำจำกัดความเป๊ะๆ ก็เรียกไฮแฟนตาซีไม่ได้ แต่ก็อยู่ในแนวที่ผมชอบ และใช้ทั้งศึกษาและเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างงานตัวเองเหมือนกันครับ

นิยายสุดยอดจริงครับ

"สมรภูมิล่าเมือง" ชื่อนี้ชอบมาก

เป็นเรื่องแรกที่นางเอกไม่ได้สะสวยอะไร เรียกได้ว่าเน้นเนื้อหาเป็นหลัก ไม่เปิดโอกาสให้สิงเป็นตัวละครเลย

แนะนำ

อืม...การใช้ศัพท์แสงมีความโดดไปมาอย่างที่คุณแพนด้าแดงว่า มันทำให้อ่านแล้วไม่ลื่นไหล ถ้าคุณคิดว่าเป็นเสน่ห์ของตัวเองก็ยังต้องปรับปรุงกันต่อ ถ้าทำให้มันเป็นเนื้อเดียวกันได้หมด อ่านแล้วไม่สะดุดเหมือนผ้าเนื้อเดียวกันได้นั่นล่ะความรู้สึกคนอ่านถึงจะดีขึ้น

สิ่งที่ผมรู้สึกว่าเป็นปัญหาอีกอย่างคือคุณไม่ค่อยเล่าเรื่อง พอไม่เล่าเรื่องความน่าสนใจมันไม่มี หรือคุณคิดว่าเรื่องคุณใช้อะไรดึงดูดคนอ่าน จะจับคนอ่านไม่อยู่เอานะ

อะไรคือการเล่าเรื่อง กลับไปอ่านงานของคุณพัณณิดาดูครับ นั่นล่ะการเล่าเรื่อง

ขอวาร์ปของตัวอย่างเรื่องที่เขาเล่าเรื่องเก่งๆ ด้วยได้มั้ยครับ อยากลองไปอ่าน

ขอบคุณครับคุณ yuri ผมแฟนคลับคุณพัณณิดาเลยครับ แต่อ่านผลงานแค่ไมรอน ยกให้เป็นครูเลย งดงามทั้งภาษาและการเล่าเรื่องจริงอย่างที่คุณว่าเลยครับ คงต้องไปหาเรื่องอื่นมาอ่านเพิ่มแล้ว

ผมยังไม่คิดว่างานของตัวเองดีพอหรือมีเสน่ห์แล้วหรอกครับ ยังมีจุดที่พัฒนาได้อีกมากจริง ๆ ที่เขียนออกมาก็คือทำได้ดีที่สุดในตอนนั้น ๆ ครับ บางจุดผิดพลาดเราก็มองไม่ออกเหมือนกัน ก็ต้องอาศัยเวลาขัดเกลา

ส่วนคนอ่าน นี่ก็แล้วแต่จริง ๆ ครับ เพราะคงเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะทำให้คนอ่านทุกคนชอบ ผมเขียนตามแบบที่ถ้าผมเป็นคนอ่าน ผมจะชอบแบบนี้ที่สุด ซึ่งก็คงดึงดูดได้ในกลุ่มที่มีรสนิยมใกล้เคียงกันครับ คนชอบอีกสไตล์ ผมไปเขียนให้ชอบก็ไม่ไหวเหมือนกัน

Dragon Delivery เปิดเล่มแรกให้อ่านฟรีลองไปดูก่อนแล้วกันครับคุณ wizzard potion

http://writer.dek-d.com/lawit/writer/view.php?id=2175214

ส่วนคุณรติน ขอให้เจอนักอ่านที่ตามหาครับ

ขอบคุณครับ

ปักหมุด Dragon Delivery ไว้แล้วครับ ตามไปอ่านแน่นอน

แนวแฟนตาซีครับ

เรื่องราวของฮากาโนะ เฟนโนที่ได้กลายเป็นเจ้าชายของอาณาจักรที่ชื่อว่า "อิริทิว" โดยมีเกี่ยวข้องกับสงครามที่เริ่มมาตั้งแต่ยุคเทพ และความลับที่เทพซ่อนอยู่ หวังว่าจะถูกใจนะครับ

เราก็บุคมาร์คเลกเชอร์ไว้เหมือนกัน แต่ยังไม่ว่างไปดูเลย 55

วิจารณ์นิยายจขกท. แค่ 2 ตอนย่อยแรกนะ เพราะเป็นตอนดึงดูดคนอ่าน แล้วถึงวิจารณ์ตอนอื่น ๆ ก็คงลงเอยหัวข้อเดียวกันอยู่ดี

1: ภาษา

เราอ่านนิยายภาษาอังกฤษเป็นหลัก คงแนะนำเรื่องภาษาไม่ได้ แต่ภาษาในเรื่องนี้สะดุดมากจนยกมาเป็นหัวข้อแรก

เรารู้ว่าภาษาไทยเราไม่เก่งนะ แต่ปกติไม่ถึงขนาดที่อ่าน ๆ หยุด ๆ มาแปลศัพท์จนอินกับเรื่องไม่ได้แล้วไม่เห็นภาพ ภาษาก็มีทางการบ้างไม่ทางการบ้างจนสับสนบรรยากาศ แล้วไรท์ใช้คำความหมายเดิมบ่อยมาก อย่างคำที่แปลว่าไฟนี่มาติดๆ กัน มีพารากราฟที่เจอห้าหกครั้งด้วย

2: ตัวละคร

เรายังไม่เห็นความยูนีคของตัวเอกในสองตอนแรกนะ เพราะเห็นแค่เขาทำหน้าที่ตามธรรมเนียม ช่วยคน ๆ ฉากสู้ ๆ แล้วพอเราไม่ได้มีความอยากเชียร์เป็นพิเศษ ไม่ผูกพันกับตัวละคร ถึงนักเขียนจะบอกว่าเหนื่อยแทบขาดใจ เราก็ยังไม่มีความรู้สึกร่วมอยู่ดี

จริง ๆ เราสับสนนิสัยเขาด้วย มีทั้งแอคชั่นการผิวปากเพลินใจ รอยยิ้มขมขื่น ความสุขกับงานที่เรียบง่าย เราเลยงงวิธีมองโลกของเขามาก อะไรสำคัญกับเขากันแน่ แล้วเขามั่นใจแค่ไหนนะ ตอนแรกอย่างกับมั่นใจ แต่พอมีระเบิดมา (ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่ใช่ระเบิดครั้งแรก) ก็วิตกกังวลจน "อารมณ์ท่วมท้น" จริง ๆ เราอ่านต่อไปอาจจะรู้มากกว่านี้ก็ได้ แต่ตอนนี้พอไม่เข้าใจก็ยังไม่อิน

เทียบกับการเปิดตัวตัวละครใน Stormlight Archive นะ บทของ Szeth ฝากคำถามไว้กับนักอ่านเยอะเลยตั้งแต่หน้าแรก เขาเป็นใคร มาสเตอร์ล่ะ ทำไมต้องมาทำภารกิจนี้ด้วย แล้วพลังนี่มันอะไร หรืออย่าง Kaladin อย่างนี้ นักเขียนก็เขียนให้เห็นชัด ว่าเขาทำอะไรต่างจากคนอื่น ๆ ในตำแหน่งเดียวกันยังไง เสียสละขนาดไหน คนในทีมรักมาก นักอ่านก็อยากเชียร์ไปด้วย แล้วเรื่องของ Shallan ตอนแรกดูเหมือนธรรมดา ๆ แต่พอรู้ว่าเหตุผลที่มาหา Jasnah คืออะไรก็สร้าง tension พร้อมความน่าสนใจให้เราอยากติดตามแล้ว

3: ข้อมูล, worldbuilding

ข้อมูลด้าน worldbuilding กับศัพท์ในเรื่องแน่นมาก ๆ แล้วบางทีการให้ข้อมูลก็อยู่ในจุดที่เบรคเนื้อเรื่องหรือเบรคอารมณ์อีก ลานหินปฐวีมีกี่ชั้น สนามพลังกราวิทัตสร้างจากอะไร โลกนี้มีกี่ธาตุ อุปกรณ์ที่คนใช้ในโลกนี้มีอะไรบ้าง จำเป็นต้องรู้ตั้งแต่ตอนแรกเลยหรือเปล่า รู้แล้วทำให้อยากอ่านต่อมากขึ้นไหม จริง ๆ นักอ่านรู้แค่ว่ามีสัตว์ประหลาดมาบุกสนามพลังก็เพียงพอให้เข้าใจเรื่องที่เกิดแล้ว คำอธิบายประวัติรูปปั้นกับสวนบนลานในตอนที่ 2 ก็เหมือนกัน ฉากแอคชั่นเพิ่งจบไป เราอยากรู้ผลที่ตามมามากกว่า ว่ามันจะเกี่ยวกับตัวละครหลักยังไงบ้าง ยังไม่ได้อยากรู้ประวัติศาสตร์ของโลกนี้ตอนนี้อ่า

ใน Stormlight Archive ตอนที่ Szeth ใช้พลังตั้งแต่ตอนแรก เรานึกภาพแอคชั่นออกทั้ง ๆ ที่แทบไม่ต้องรู้อะไรเกี่ยวกับระบบเวทมนตร์ของเรื่องเลยนะ ศัพท์ที่ใช้ก็อยู่ใน context ที่อ่านต่อไปแล้วเข้าใจเหตุการณ์ได้ ยังไม่ต้องรู้รายละเอียด ไม่ต้องหยุดมาเปิดย้อนหรือจำข้อมูล แล้วรายละเอียด worldbuilding อื่นๆ เราก็ค่อยมารู้พร้อม Kaladin/Shallan ในตอนอื่น ๆ อีกที ก็เลยไม่รู้สึกว่าข้อมูลเยอะไป

4: จุดขาย, conflict, ความน่าติดตาม, mystery

อันนี้อาจจะตามมาจากข้อบน ๆ ก็ได้ เราอ่านถึงตอนสุดท้ายที่อัพก็ยังไม่เจอปมที่ทำให้อยากอ่านต่อ เรื่องตัวละครก็ยังไม่ผูกพันมากพอ ส่วนเรื่อง mystery ของโลกก็ยังไม่มีคำถามที่สงสัยหรือน่าสนใจมากพอให้อ่านต่อ เหตุการณ์ถึงตอนนี้ มีแค่ตัวละครหลักสู้กับอะไรบางอย่างเพื่อช่วยใครบางคนต่อไปเรื่อย ๆ แล้วก็ได้เห็นอาจารย์ทำอะไรเทพ ๆ สักอย่าง แต่เรายังไม่มี context มากพอที่เราจะเข้าใจความหมายความสำคัญของมันเลย

ไม่รู้ว่าเราวิจารณ์ตรงไปไหม อะไรที่จขกท.อ่านแล้วคิดว่าไม่เป็นประโยชน์ก็ข้ามไปเลยก็ได้นะ แต่ยังไงขอเป็นกำลังใจให้นะ ในฐานะนักอ่านที่อยากเห็นนิยาย genre นี้เป็นภาษาไทยมากขึ้น

ขอบคุณมากครับที่ช่วยวิจารณ์ให้ด้วยความตั้งใจและละเอียดมากจริง ๆ

เป็นบทความที่มีประโยชน์กับผมมากครับ มันทำให้เห็นจุดพร่องได้ชัดเจนขึ้นมาก หลาย ๆ ส่วนที่คุณแนะนำมา ผมรู้โดยทฤษฎี แต่พอลงมือเขียนจริง มันก็มีจุดผิดพลาดปรากฏให้เห็นอยู่

งานเขียนชิ้นนี้เป็นนิยายเล่มแรกที่ผมเขียนจบเลยครับ จึงถือเป็นโอกาสในการศึกษาทักษะการแต่งนิยายทั้งหมดเท่าที่จะทำได้ ที่ลงไปนี่ก็ปรับแก้จนถึงดราฟที่ 3 แล้วครับ แต่ก็แน่นอนว่าด้วยความมือใหม่ ก็ยังมีจุดสะดุดหลาย ๆ อย่าง

เรื่องภาษา เป็นสิ่งที่หาจุดลงตัวยากจริง ๆ ครับ เวอร์ชั่นแรก ๆ ภาษายังอ่านยากยิ่งกว่านี้เสียอีก นี่ผมก็ปรับโทนลงไปมากแล้ว ในงานเขียนชิ้นหลัง ๆ เป็นส่วนที่ลงตัวขึ้นมาก แต่ในบทแรก มันยังคงสะดุดและขาดความเป็นเนื้อเดียวกันอยู่จริง ๆ กระทู้นี้ทำให้ผมเห็นจุดพร่องตรงนี้ได้ชัดเจนขึ้นมาก (เวลาอยู่กับงานตัวเองนาน ๆ มันมองไม่ออกครับ รู้แบบเหมือนอยู่หลังหัว แต่ไม่ชัด พอได้การสะท้อนจากนักอ่านหลาย ๆ ท่าน มันก็เห็นชัดขึ้นมากเลย) เป็นปักหมุดใหม่ที่จะทำให้ดีขึ้นครับ และตอนนี้พอเห็นหนทางแล้วว่าควรพัฒนาต่อไปอย่างไร

เรื่องตัวละคร คุณชี้ได้เห็นภาพชัดทีเดียว ด้วยว่าผมเอาส่วนไคลแมกซ์ของเรื่องมาเป็นบทเปิดเพราะกลัวดึงคนอ่านไม่ได้ ก็เลยทำให้คนอ่านไม่รู้ถึงบริบท ขาดความเข้าใจในตัวเอกไป ในบทต่อ ๆ ผมถึงจะเท้าความถึงที่มาที่ไป คำแนะนำนี้ ทำให้ผมเห็นถึงข้อเสียของการสลับโครงสร้างการเล่าเรื่องอยู่พอสมควรเลยครับ

และในส่วนของ infodump นี่ก็ความผิดพลาดของมือใหม่จริง ๆ เลยครับ บทนี้เป็นบทที่ผมเขียนแรก ๆ เลย ความชำนาญในการเล่าเรื่องก็ยังน้อยอยู่ แม้ตอนหลังปรับแก้ไปหลาย ๆ ส่วน แต่ความไม่สมดุลในส่วนนี้ก็ยังมีปรากฏให้เห็นอยู่

เป็นคำแนะนำที่มีประโยชน์มากจริง ๆ ครับ ได้แฟนนิยายเดียวกันมาแนะนำด้วยแล้ว ยิ่งดีใจเป็นพิเศษเลย ในวงการนี้ผมยังมือใหม่อยู่มาก และเพิ่งเข้าปีที่ 2 ที่ลงมือแต่งนิยายอย่างจริงจัง จึงยังมีพื้นที่ให้พัฒนาอีกมหาศาลเลยครับ ขอบคุณจริง ๆ ครับ และถ้ายังพอมีเวลา หรือเนื้อเรื่องไม่ทำให้เบื่อจนเกินไป ผมอยากข้อคำแนะนำเพิ่มเติมกับบทต่อไปที่จะนำมาลงด้วยนะครับ เอาแค่ถึงที่ผมลงให้อ่านในวันอาทิตย์นี้ก็ได้ครับ (จะจบช่วงแนะนำตัวละครหลักพอดี)

เรายินดี และดีใจที่คำวิจารณ์เป็นประโยชน์กับจขกท. นะ

การใช้ฉากสำคัญเป็นบทเปิดเรื่องอาจจะไม่ได้แปลกขนาดนั้นนะ (เรานึกถึงคอนเสปต์เรื่อง "inciting event": เหตุการณ์สำคัญช่วงแรก ๆ ที่ทำให้โลกของตัวละครเปลี่ยนไปจากที่เคยเป็น) นิยายสมัยนี้หลาย ๆ เรื่องก็นิยมเปิดด้วยฉากแอคชั่น เพียงแต่ว่าคงต้องให้ข้อมูลบริบทกับคนอ่านมากพอ ว่าตัวละครแต่ละคนเป็นใคร แล้วสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นหรือสิ่งที่พวกเขาตัดสินใจทำ มีความหมายยังไงบ้างสำหรับพวกเขา ถ้านักอ่านเชื่อว่าตัวละครให้ความสำคัญกับ A มาก ๆ (A คืออะไรก็ได้) แล้วฉากเปิดเรื่องเป็นฉากที่ A กำลังโดนพรากไป คิดว่านักอ่านน่าจะเข้าใจความรู้สึกนั้นได้นะ

ลองเสนอดูนะ จขกท. อาจจะลองสรุปกับตัวเองดู ว่าตัวละครแต่ละคนมีนิสัยเด่นอะไรที่คนอ่านน่าจะชอบ พวกเขาให้ความสำคัญกับอะไร และจะมีแอคชั่น การตัดสินใจ หรือความคิดแบบไหนที่แสดงให้นักอ่านเห็นแล้วจะตีความได้เลยว่าพวกเขาเป็นคนแบบนั้นแน่ ๆ

ไม่ต้องเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้ ไม่ต้องเฉลยประวัติตัวละครทั้งหมด อย่าง Stormlight Archive ที่แค่บทเดียวก็เชื่อแล้ว ว่า honor สำคัญสำหรับ Szeth, สมาชิกในทีมสำคัญสำหรับ Kaladin

คิดว่าปกตินะ ที่บทท้าย ๆ จะดีกว่าบทแรกเพราะประสบการณ์มากขึ้น แต่เคยอ่านคำแนะนำว่าหลังเขียนจบแล้ว การกลับมารีไรท์บทแรก ๆ ก็สำคัญมากด้วย เพราะจะเป็นบทที่นักอ่านส่วนใหญ่ใช้ตัดสินงานของเรา ถ้าเขาไม่ชอบบทแรก ๆ ก็คงปิดไปเลย หลายคนคงไม่รอให้งานดีขึ้นในบทหลัง ๆ

กว่าจะถึงวันอาทิตย์ที่จขกท.ขอไว้ยังอีกเกือบอาทิตย์ ไม่กล้ารับปากเพราะเราขี้ลืม แล้วไม่ได้เข้าเว็บนี้เป็นปกติด้วย 55 แต่ถ้าจำได้จะแวะกลับมาตอบในกระทู้นี้นะ

ขอบคุณครับ

อันที่จริงบทนี้ก็ปรับจนถึงดราฟที่ 3 แล้วนะครับ และตัวโครงสร้างของเรื่องก็ตกผลึกจนเข้ารูปไปแล้ว ที่จะปรับคงเหลือแค่ในส่วนของภาษา ก็ได้แต่เก็บประสบการณ์ทั้งหมดไปทำเล่มใหม่ให้ดีขึ้นครับ

ในส่วนคนอ่าน หลายคนก็ชอบบทแรกมากทีเดียว แต่ผมก็เข้าใจได้เลยว่าส่วนไหนที่ทำให้คนอ่านบางส่วนเข้าไม่ถึง เป็นบทเรียนที่ล้ำค่าจริง ๆ ครับ

ส่วนตัวไม่ชอบกับข้ออ้างที่ว่ารอบทหลัง ๆ จะดีขึ้นเลยครับ รู้สึกว่าเป็นหน้าที่ของนักเขียนที่ควรทำให้ดีที่สุดตั้งแต่บทแรก (แม้ว่าของผม เบต้ารีดหลายคนพอผ่านบทแรกไปแล้วจะบอกว่าอ่านง่ายขึ้นมาก ๆ ก็เถอะ) พอเจอกับตัวเองจริง ๆ ถึงเข้าใจ ว่าถึงจุด ๆ หนึ่งก็ต้องมูฟออนเหมือนกันครับ ไม่งั้นคงแก้ได้ไม่รู้จบ อย่างเรื่อง Red Rising เล่มแรกยังไม่ค่อยกริบ มีจุดสะดุดหลาย ๆ อย่าง แต่คนแต่งก็มูฟออนไปเล่ม 2 ที่ดีขึ้นมากแบบก้าวกระโดดไปเลย

สำหรับเรื่องอ่าน ไม่ซีเรียสเลยครับ แค่นี้ก็ขอบคุณในน้ำใจมาก ๆ แล้วครับ ว่าง ๆ ยาว ๆ ตอนลงหลาย ๆ ตอนแล้ว ถ้าอยากแวะมาอ่านจริง ๆ ค่อยอ่านก็ได้ครับ แค่นี้ผมก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว

ขอเพิ่มเติมในส่วนมุมมองคนแต่งหน่อยนะครับ

ด้วยว่านิยายเล่มหนึ่ง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้คนอ่านทุกคนชอบ ต่อให้แต่งออกมาได้ดีแค่ไหนก็ตาม อย่างเรื่อง The Way of Kings ที่ผมอวยแบบสุด ๆ แต่เพื่อนนักอ่านของผมบางคนก็ผ่านด่านบทนำไปไม่ได้เหมือนกัน ไม่ต้องกล่าวถึง Szeth เลยครับเพราะอ่านไปไม่ถึงซะแล้ว เป็นนิยายที่มี learning curve สูงจริง ๆ ผมเองก็ต้องใช้เวลาปรับตัวเข้ากับโลกใบนั้นสักพักเหมือนกัน แต่พอจูนติดนี่ก็ยาวเลยครับ เล่มหนาขนาดนั้น ไม่กี่วันอ่านจบ แบบกิจกรรมว่างอื่น ๆ หยุดไปทั้งหมดเลย

มันจึงมีทั้งส่วนที่นักเขียนสื่อไม่ดีพอ กับนักอ่านรับการสื่อไม่ได้ แบบรู้สึกไม่จูนกับเรื่องนั้น ๆ ด้วยครับ

อย่างตัวละครอาเธดีสในเรื่องของผมที่สื่อกับคุณนักอ่านคนเดิมฯไม่ได้เลย แต่กับอีกหลายคนก็ชอบตัวละครนี้มากตั้งแต่บทแรก อย่างในส่วนเริ่มต้น ที่อาเธดีสรู้สึกผ่อนคลายเพราะงานเรียบง่ายทำให้ไม่ต้องสวมบทเป็นเจ้าชายชั่วคราว แต่พอเกิดเหตุระเบิดอนธการ เขาก็เครียดหนักขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่ามันจะเกิดบ่อย เพราะแต่ละครั้ง ถ้าผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็หมายถึงมีคนตาย อย่างเช่นครั้งนี้ เขาก็เกือบจะช่วยชีวิตเด็ก ๆ เอาไว้ไม่ได้เหมือนกัน จึงเป็นการสื่อว่าทำไมเขาถึงเครียดถึงขนาดนั้น และต้องมีความเป็นผู้นำขนาดไหนเพื่อข่มตัวเองไม่ให้ลนลาน และทำหน้าที่นำทัพไล่อสูรออกจากนครได้สำเร็จ

ในบทแรก ๆ นี้เองก็มีหลายครั้งที่อาเธดีสต้องตัดสินใจเลือกสิ่งที่มีผลกระทบถึงความเป็นความตาย ทั้งการกระโดดเข้าไปขวางอสูรเพื่อช่วยเด็กจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด สั่งให้ทหารกลับนครโดยตัวเองจะไปช่วยน้อยชายเพียงลำพัง ทั้ง ๆ ที่ไม่เห็นโอกาสที่จะช่วยเหลือได้ การที่เขาดุเด็กเรื่องทำอะไรไม่คิด แต่สุดท้ายก็ถูกอาจารย์ดุที่ตัวเองก็ทำอะไรไม่คิดเหมือนกัน

คือส่วนทั้งหมดนี้ ออกแบบมาเพื่อให้คนอ่านรับรู้ถึงบุคลิกของอาเธดีส ทั้งจุดเด่นและจุดด้อยของเขา รวมถึงสถานการณ์ยากลำบากที่เขากำลังเผชิญอยู่ ทั้งความรักที่เขามีให้น้องชาย น้องเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ชนิดที่ว่า ต่อให้รู้ว่าช่วยน้องไม่ได้ และต้องตายเปล่า ก็ยังยินดีตายเพื่อแค่ได้พยายามอยู่ดี

ในส่วนทั้งหมดนี้ เป็นสิ่งที่ผมส่งไปถึงคุณนักอ่านคนเดิมฯไม่ได้เลย ซึ่งก็เป็นธรรมดาของนิยายทุกเรื่องครับ บางเล่ม คนอ่านก็จูนได้ บางเรื่องก็จูนไม่ติดเหมือนกัน

อย่างในส่วนของ infodump เรื่อง The Way of Kings เวลาบรรยายฉากสถานที่แต่ละฉาก สภาพอากาศ สัตว์ประจำท้องถิ่น หรืออย่างเช่นตอนที่ Shallan นั่งเรือมาถึงเมืองใหม่ในบทแรก คุณแซนเดอร์สันก็บรรยายแบบละเอียดยิบเลยเช่นกัน กับนักอ่านบางคน ส่วนนี้ ๆ ก็คงกลายเป็นข้อเสียจนเลิกอ่านได้เหมือนกันครับ แต่กับบางคน อย่างผม กลับเป็นส่วนที่ชอบและประทับใจมาก เช่นเดียวกับในบทแรกของผมที่มีการบรรยายถึงสภาพเมืองอยู่ 2 ครั้ง ในช่วงต้น 1 ย่อหน้า กับช่วงปลายบท 3 ย่อหน้า ผมก็พยายามกระชับที่สุด และพิจารณาว่าเป็นส่วนที่จำเป็นต่อการให้คนอ่านเห็นสภาพของโลกใบนี้จริง ๆ ซึ่งคนอ่านที่ชอบก็บอกว่ากำลังพอดีเลย ไม่มากและถูกจังหวะ แต่กับบางคน ก็รู้สึกว่ามาก ไม่อยากรู้ หรือกับอีกบางคน ก็บอกว่าน้อยไป อยากให้บรรยายมากกว่านี้อีก

ผมก็เลยพอสรุปว่ามันเป็นส่วนของรสนิยม และคงเขียนให้ทุกกลุ่มพอใจไม่ได้แน่ ท้ายที่สุดคนแต่งเองก็ต้องเลือกว่าจะบรรยายในระดับไหน

หรืออย่างในส่วนอุปกรณ์ต่าง ๆ ในเรื่อง ที่ผมยอมรับว่าจังหวะยังทำให้ดีกว่านี้ได้ แต่มันก็เป็นส่วนจำเป็นและลงตัวที่สุดของเรื่องนี้แล้ว ที่ใส่ลงไปแบบนี้

อย่างเรื่อง Mistborn ตอนที่ Kelsier สอน Vin ใช้พลัง Allomancer ก็จัดเต็มเลยเหมือนกัน นักอ่านบางคนก็ไม่ชอบส่วนนี้ แต่ส่วนตัวผมก็ชอบ และความเข้าใจวิธีใช้พลังในส่วนนี้มันก็ทำให้การต่อสู้ในฉากต่อ ๆ ไปอ่านได้สนุกมาก เพราะคนอ่านรู้ถึงกฎและขีดจำกัดของพลังในเรื่องนี้เป็นอย่างดีแล้ว เช่นเดียวกับพลังต่าง ๆ ในช่วงเริ่มเรื่อง ที่ผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องอธิบายเพื่อให้คนอ่านรู้ถึงกฎและขีดจำกัดของพลังในเรื่อง มิเช่นนั้นแล้ว ฉากผจญภัยต่าง ๆ ในเรื่องจะทำให้คนอ่านลุ้นไปกับมันไม่ได้ และสัมผัสถึงความสมจริงไม่ได้เลย ซึ่งนักอ่านหลายคนก็ชอบครับ จะเป็นความรู้สึกว่าต้องใช้เวลาจูนสัก 2-3 บทแรก พอผ่านก็อ่านได้สบายมาก ผมจึงเข้าใจว่ามันเป็นช่วง learning curve ของเรื่องผม ซึ่งก็อาจจะหนักไปกับนักอ่านบางคน หรือบางคนก็รู้สึกไม่จูนกับโลกนี้ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ

ทั้งหมดก็เป็นส่วนที่ผมสรุปองค์ความรู้จากการที่ได้รับคำแนะนำมาครับ ระหว่างข้อผิดพลาดที่ควรแก้ไขจริง ๆ กับจุดยืนถึงสิ่งที่ผู้แต่งต้องการนำเสนอ และจริตความชอบของนักอ่านที่ต่างกัน

อ่า เรื่องนี้ครับ The Fleur of Fynyng: ปกรณัมวีรสตรีดาบทมิฬ

https://dekd.co/w/n/2064595

หลัง ๆ เขียนช้าเพราะเอาเวลาไปทำงานกับเรียนมหาลัยหมดครับ ชีวิตเด็กเขียนบทภาพยนตร์ก็งี้แหละครับTwT

-------------------------------------------------------------------- อ้อ เพิ่มเติมอีกอย่างที่เพิ่งนึกได้

High fantasy ส่วนใหญ่ที่เราพูดกันถึงมักจะมีเนื้อหาเข้มข้น ข้อมูลมากมายที่ชวนปวดหัว ตัวละครมีหลายมิติ ซับซ้อน การพัฒนาเรื่องถูกลำดับไว้อย่างดีและค่อยเป็นค่อยไปตามประสานิยาย ดังนั้นคำตอบของคำถามว่าเหตุใดมันถึงไม่ได้รับความนิยมก็คือการที่มันต้องใช้เวลาเข้าใจด้วยนี่แหละ สนพ. หรือเว็บไซต์ต่าง ๆ เองก็ไม่ได้ผลักดันตรงนี้มากเพราะเขาเองก็ต้องการเรื่องที่การันตีว่าจะขายได้ และเรื่องมักขายได้ในปัจจุบันก็มักเป็นแนวระบบหรือเรื่อยเปื่อยที่ทำให้นักอ่านรู้สึกดีได้จากการแพทเทิร์นการกระทำของตัวเองในเรื่องเสียมากกว่า(เช่น มีพลังเยอะ ปกปิดพลัง โดนดูถูก จากนั้นก็เอาคืนโชว์ให้ตัวละครรอบข้างที่ทั้งดีหรือร้ายเห็น)

แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีที่ไม่ดังนะ อย่างผมคงยกตัวอย่างฝั่งตะวันตกไม่ได้ แต่ถ้าฝั่งตะวันออกเท่าที่ผมรู้จัก "เวทมนตร์ของผู้กลับมาต้องไม่ธรรมดา" นี่ก็ดูจะเป็นตัวอย่างที่ดีว่ามันแมสได้เพราะมีองค์ประกอบที่เอื้อต่อการให้คนในประเทศแถบตะวันออกเข้าถึงได้ง่าย ต่างกับวัฒนธรรมตะวันตกโบราณที่ห่างตัวไปหน่อย

ขอบคุณครับ

จริงเลยครับ นิยายไฮแฟนตาซีเต็มรูปแบบนี้ ค่อนข้างเรียกร้องสมาธิและความตั้งใจจากคนอ่านสูงทีเดียว เลยทำให้มันเป็นแนวเฉพาะกลุ่มพอสมควร

ตามอ่านอยู่ครับ เนื้อหาเข้มข้นขึ้นตลอด ลุ้นไปกับไพ่ทาโรต์จนอยากมีสักใบเลย

บันทึกของโรเซลล์ก็สุดยอด

เราพูดถึงภาพรวมน่ะค่ะว่าหลายคนชอบเขียนแบบนั้น เราอ่านงานคุณไปนิดหน่อยก็เห็นว่าเริ่มต้นมาก็น่าสนใจเลยค่ะ แต่เดี๋ยวจะหาเวลาว่างมาอ่านต่อ แล้วจะเขียนคอมเมนต์ให้นะคะ

ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่สนใจนิยายเรา เราไม่ค่อยได้เข้าเด็กดีเท่าไหร่ ใน RAW เลยจะอัพเร็วกว่าด้วยละค่ะ ️

ขอบคุณครับ ผมก็เลยไปติดตามใน RAW เลย ดีใจที่กระทู้นี้ทำให้ได้รู้จักคนแต่งแนวไฮแฟนตาซีหลายคนครับ นึกว่าเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ซะแล้ว