วางพล็อต เขียน รีไรต์ ชอบขั้นตอนไหนที่สุดคะ

ชอบเขียนที่สุด ถ้าต้องเขียนพล็อตละเอียดก็จะงอแงไม่อยากทำ เกลียดที่สุดคือรีไรทแต่ก็ต้องนั่งทำ

ตอนลงมือเขียนนี่แหละครับ ชอบสุด เพราะเราจะเริ่มเห็นงานเป็นรูปเป็นร่างออกมาจริงๆ เหมือนเรากำลังโลดแล่นไปกับเนื้อเรื่องก่อนใคร

เป็นรถเมล์สาย2 จ้า อนาคตจะยังไงก็ช่าง ตอนจบรู้ก่อนคนอ่านไม่ถึงชั่งโมง

ชอบเขียนมากที่สุดเลยค่ะ เราเป็นสายนี้

รีไรต์ตัดทิ้งเพราะวางพล็อตมาดีแล้วแทบไม่ได้กลับไปแก้

ส่วนที่สนุกสุดคือการกระจายรายละเอียดค่ะ เอาพล็อตมาตีแผ่ มันเหมือนตอนทำการทดลองหลังวางแผน ไม่ได้ช้อมูลที่ดีก็ผลเทสต์เฟล แล้วรันใหม่วนไป ตอนสรุปข้อมูลปวดหัวสุด

ช่วงพล็อตกับทรีตเมนต์ สนุกสุดแล้ว ได้สร้างไอเดีย หาอะไรมาเล่น ประกอบเป็นเรื่องเป็นราว

ช่วงเขียนเหมือนอยู่ในคุก รู้เรื่องทั้งหมดจากพล็อตเลยเบื่อๆ อยากให้จบไวๆ เขียนต้องถูก อัตระต้องได้ ไหนจะบทพูดอีก บลาๆๆ

ช่วงรีไรคือนรก ทุกข์ทรมานมาก น้ำต้องลดเขียนตั้งนานต้องลบทิ้ง ต้องไหลลื่นอ่านนิยายตัวชเองจนแทบบ้า ความรู้สึกถึงไหม บทตัวละครตามนิสัยไหม ไหนจะคำผิดคำเชื่อมคำซ้ำ ขอลาบวชแปป

เกลียดตอนหาคำผิดค่ะ โครตทรมาน ตรวจจนตาจะแตก สิบรอบยังเจอคำผิด

สำหรับเราตอนเขียนดีที่สุดเหมือนกันค่ะ

พล็อตแค่ทำไว้คร่าว ๆ ทรีตเมนต์นี่คิดไปเขียนไป บางทีเขียนไปถึงกลางเรื่องแล้วรื้อพล็อตตอนท้าย ๆ แก้ใหม่ก็มี

ส่วนรีไรต์นี่ไม่อยากพูดถึง ยาขมอย่างที่คุณบอกจริง ๆ เราใช้วิธีเขียนจบตอนแล้วรีไรต์เลย พรูฟคำผิดเสร็จสรรพเรียบร้อย เอาให้ม้วนเดียวจบ ไม่กลับมาแก้อีกแล้ว จบช้าหน่อยแต่ไม่ทรมานตัวเองนั่งรีไรต์ใหม่ทั้งเรื่อง

สายเขียนค่ะ

พล็อตวางไว้คร่าว ๆ เกลาได้เรื่อย ๆ บางทีก็แก้

ส่วนรีไรต์ ขออยู่แบบห่วง ๆ ห่าง ๆ บ้างแล้วกันค่ะ

ร่างเร็ว ๆ แล้วเขียนทับอันนี้ถือเป็นรีไรต์เหรอคะ ไม่ถือเป็นเขียนหรอออออ

งั้นเราคงชอบรีไรต์แล้วล่ะ 55555 โดยเฉพาะรีไรต์ของคนอื่น เอ้ย 55555 (พอดีมีเพื่อนให้รีไรต์ค่ะ อย่าเพิ่งคิดไกล) แต่ไม่ชอบรีไรต์ของตัวเองเท่าไร กระนั้นก็ยังรีไรต์เรื่องแรกมาสี่รอบแล้ว จบสามภาค รีไรต์ทั้งสามภาค (ขำทั้งน้ำตา)

จากนั้นทิ้งไว้ นี่กลับไปอ่าน อยากรีไรต์อีก 5555555 บ้าจริงเชียว เรื่องปัจจุบันยังแทบไม่มีเวลาเขียน

สายเขียนครับ พอวางพล็อตกว้างๆไว้แล้ว เราจะเขียนออกมาตามนั้นเลย อาจเพิ่มรายละเอียดเล็กๆน้อยๆจุดน่าสนใจบ้าง(เช่นล้อวลีเด็ดล้อการเมืองบ้าง) แล้วก็เติมเรื่องจินตนาการของเราลงไปเสริมด้วยครับ

เรื่องสั้น = ขีดเขียนดีกว่า เพราะจบไม่กี่ตอนเอง ตอนเดียวจบเอาไว้ส่งเข้าประกวด

เรื่องยาว = วางพล็อตดีกว่า วางมาดีเท่าไร ช่วยลดระยะเวลารีไรท์ดีขึ้นเป็นโข

สรุป รีไรท์น่าเบื่อที่สุด เพราะนักเขียนมักจะรู้ก่อนเพื่อนเสมอ

ชอบการเขียน เพราะเป็นขั้นตอนที่ติดขัดน้อยที่สุด

ไม่ชอบขั้นตอนคิดพล็อต เพราะนี่เป็นขั้นตอนที่ติดขัดมากที่สุดแล้ว วันหนึ่งแทบคิดออกมาไม่ได้ ยิ่งโจทย์นิยายมีเงื่อนไขมาก ยิ่งเข็นออกมาลำบาก

ปัญหาจึงบังเกิด เพราะต้องมีพล็อตก่อนจึงจะเขียนได้ พอไปอั้นที่ขั้นตอนคิดพล็อต งานเขียนเลยไม่เดิน 555

ว่าจะไม่ตอบเพราะอาจกลายเป็นสายโลภไม่ตั้งใจ

1.พล็อตงอกในหัวทุกวัน เลยแปลงมาเป็นปมใหม่ในเรื่องกำลังเขียนอยู่ซะ (ย้ิ้มเจ้าเล่ห์)

2.เขียน ก็เขียนทุกวันนะ ยิ่งมีคนอ่านก็ยิ่งมีแรงเขียน ก็ธรรมดาอ่ะนะ สายด้นสดนี่นา (ฮา)

3.รีไรต์ ก็ทำทุกวันอีกเหมือนกัน วันละนิดละหน่อย พยายามฝึกเกลาสำนวนให้ดีขึ้น แต่ความก้าวหน้าอยู่ระดับหอยทาก (กระดึ๊บ ๆ)

ขอเป็นสายวางพลอตค่ะ เพราะวางไปเลยตามจินตนาการ ส่วนตอนเขียน รู้สึกเขียนไม่ค่อยออกบ่อยๆ แล้วรู้สึกเขียนได้ช้า เรื่องรีไรต์ รู้สึกแก้ยังไงบางทีก็ไม่ได้ตรงตามใจตัวเองเท่าไหร่

ชอบเขียนค่ะ 555

ผมแบบ 2 เลย ด้นสดอย่างเดียวแต่ต้องเชื่อมเนื้อเรื่องทั้งหมด ถ้าไม่ใช่ในเรื่องนี้ก็จะไปเชื่อมในเรื่องอื่นของตัวเอง

ชอบขั้นรีไรต์ เห็นเลยว่าบางอย่างปรับนิดเดียว การเล่าเรื่องเด้งขึ้นเยอะ

เวลาเจอคำเขียนผิดหรือแอบตกสระสักตัว เหมือนจับโจรที่ซ่อนตัวแฝงเร้นโคตรเก่งได้

ชอบตอนวางพล็อตค่ะ สนุกดี

ตอนเขียนก็สนุกเหมือนกัน

ชอบตอนรีไรต์มากที่สุด เหมือนเราได้ย้อนเวลากลับไป ณ ช่วงเวลานั้น แต่ก็เพราะด้วยสาเหตุนี้ นิยายจึงไม่กระเตื้องเลย