ลูปนรก แต่ละคนจัดการกับมันยังไง?
ตั้งกระทู้ใหม่
ไม่รู้คนอื่นเรียกมันว่าอะไรแต่ทางนี้ขอเรียกมันว่า ลูปนรก แล้วกัน เพราะรู้สึกทุกข์ทรมานทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น
เฮ้อ
ใครมีบทความหรือแนวคิดดีๆก็มาแนะนำกันได้นะคะ กราบ
11-12
8 ก.พ. 67 เวลา 20:53 น.
1,083
views
8 ความคิดเห็น
ตั้งเป้าว่าต้องเขียนให้จบก่อนจบสภาพไหนก็ขอให้จบ แก้ไปทีละบท แก้จนไม่ไหวแล้วก็ทิ้งไปเลยไม่ต้องสนใจ หนีไปแก้บทต่อไป ทำไปเรื่อย ๆ จนจบ
แต่ก่อนเขียนต้องทำตัวโครงเรื่องกับตัวละครให้นิ่งก่อน แบ่งโครงเรื่องเป็นช่วงสั้น ๆ ดูก็ได้ จะเป็นโครงหลวม ๆ หรือโครงแน่น ๆ ก็ได้ แต่ขอให้มันนิ่งก่อนลงมือเขียน
แผนการแรกเริ่มสำคัญมากจริงๆสินะคะ ฮึบๆ ต้องสู้แล้ว ขอบคุณค่า
วางพล็อตให้ละเอียดก่อนเขียนช่วยได้ค่ะ คิดไว้แต่ต้นจนจบเรื่องเลยค่ะ
ส่วนตัวบันทึกรายละเอียดลงสมุดแพลนเนอร์ว่า เริ่มเรื่องวันไหน และไล่ไปเรื่อย ๆ เลยค่ะ
ทรีตเมนต์ก็สำคัญค่ะ ส่วนตัวจะร่างไว้ค่ะ
ต้องฝึกทำให้เป็นระบบไว้สินะคะแบบนี้ ขอบคุณค่ะ
แนวทางการเขียนคนเราไม่เหมือนกัน
ทางนี้จะเริ่มเขียนต่อเมื่อโครงสร้างค่อนข้างแน่น 50-60% ขึ้นไป ดังนั้นการรื้อโครงสร้างจะไม่เกิด
แต่บางคนเขามาสายด้นสดก็อาจจะต้องลำบากนิดนึง
สายด้นสดลำบากจริง แต่จะะมีบางเรื่องที่วางไว้ เรื่องนั้นก็ทำได้ดีกว่าจริงๆ แต่เวลาอยากปล่อยสมองก็ด้นสดแต่ก็มาเจอลูปนี้ เหนื่อยกว่าเดิมสรุป เราคงต้องใส่ใจโครงเรื่องให้มากกว่านี้อีกหน่อย ขอบคุณนะคะ
เขียนอยู่แล้วคิดว่ามันแปลก ย้อนไปแก้ก็ยาก น่าจะเป็นปัญหาพล็อตรั่ว ลองไปหาบทความที่เกี่ยวกับ "ทรีตเมนต์ นิยาย" ดูแล้ว
ขอบคุณค่ะ จะลองศึกษาดูนะคะ
ดูเหมือนจะเขียนด้นสดใช่ไหมคะ
ในฐานะที่เคยทั้งด้นสดมาทั้งรอดและไม่รอด เราขอแนะนำนะ
-กรณีนี้ขอให้กลับไปคิดคอนเซปต์ของเรื่องกับฉากหลัก ๆ ให้ชัวร์ก่อนนะคะ เอาให้เรื่องไม่แกว่งก่อนค่อยเขียน และตัวละครหลักต้องชัด การเขียนด้นสด ตัวละครคือสิ่งที่จะนำพล็อตเราไป ดังนั้น คาแรคเตอร์ที่ชัดเจนจะกำหนดทิศทางของเรื่องค่ะ
-เช็กดูให้ดีว่าปมแต่ละอย่างที่ใส่มามีวิธีแก้/คลี่คลาย อยู่ในใจแล้วหรือยัง มีฉากจบอยู่ในใจหรือยัง ถ้าไม่มี โอกาสตายกลางทางสูงมากค่ะ คิดแนวทางแก้ไขก่อนจะหยอดปมเข้ามาเน้อ
-ส่วนตัวไม่เห็นด้วยกับการ 'เขียนไปให้จบก่อนแล้วมาแก้ทีหลัง' คือสำหรับคนอื่นมันอาจจะเวิร์ค แต่สำหรับเรา...ไม่เวิร์คเลย เพราะถ้าเราปล่อยให้บทเก่า ๆ มันเน่า บอกเลยว่าเราเขียนบทต่อไปไม่ได้แน่นอน เพราะรายละเอียดบางอย่างที่เราแก้หรือไม่แก้ มันจะทำให้เรื่องเปลี่ยนไปแบบ 180 องศาได้เลย แถมเสียเซลฟ์อีกต่างหาก ดังนั้นเราจะรีไรต์นิยายตัวเองเป็นช่วงๆ ค่ะ ไม่รีไรต์ทีเดียว เข็ดแล้ว แต่จะแก้ไม่จบไม่สิ้นก็ไม่ได้อีก ดังนั้นส่วนตัวแล้วเราจะต้องแก้จนกว่าจะพอใจ แบบอย่างน้อยให้คะแนนตัวเอง 80% ถึงจะยอมไปต่อค่ะ
-ที่สำคัญ อย่าเร่งเขียน (เราทำแล้ว พังมาแล้ว ลบทิ้งเป็น 20-30 หน้า) การด้นสดต้องใช้พลังในการวิเคราะห์เรื่องของตัวเองระหว่างเขียนค่อนข้างสูง คนที่วางพล็อตไม่มีปัญหานัก เขาเขียนตามพล็อตได้ไวเพราะเขาคิดมาก่อนแล้ว แต่คนด้นสดเราคิดเรื่องไประหว่างเขียน ดังนั้นอย่าใจร้อน ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆเขียน มีดีเทลอะไรที่ใส่ไว้ในเรื่องแล้วจะเอามาใช้ต่อก็โน้ตไว้กันลืม คิดตอน 2-3 ตอนข้างหน้าได้ก็โน้ตไว้ค่ะ
เทคนิคเราก็ประมาณนี้
บวกหนึ่งครับ
อ่านแล้วเห็นภาพเป็นฉากๆเลยค่ะ ทั้งปัญหาที่เขียนมาก็คือเจอหมด แงงง ขอบคุณนะคะ จะลองนำไปแก้ปัญหาของตัวเองดู
เป็นกำลังใจให้ ขอให้เจอวิธีที่เหมาะกับตัวเองจ้าาาา
ถ้าเรารู้สึกว่ามันจะลูปเราจะหยุดมันเอง ออกจากลูปดื้อ ๆ ไปเลย ตัดสินใจใส่อะไรสักอย่างลงไปแก้สิ่งที่แก้ไม่ได้ไปเลย แล้วไปต่อ อาจไม่ใช่วิธีที่ดีนัก แต่เพื่อออกจากลูปก็ยอมทำนะ แล้วจำเป็นบทเรียนไปเริ่มต้นใหม่ วางทุกอย่างให้ดีจะได้ไม่ต้องเกิดลูปอีก
จริง ๆ การออกจากลูปมันอาจไม่ได้มีเคล็ดลับหรือวิธีพิเศษอะไร อาจจะแค่การปรับมุมมองความคิดของนักเขียนก็เป็นได้
บอกตามตรง เราออกจากลูปแบบโยนอะไรเข้าไปแก้ปัญหาเหมือนกัน แต่ไม่เคยจำเป็นบทเรียน 5555 สายด้นสดยกมือคร่าาา เป็นพวกแก้ปัญหาเฉพาะหน้าค่าาาา 555
ปกติเรามีธีม มีฟีลลิ่ง มีจุดเริ่มต้น มีพ้อยที่อยากไปถึงระหว่างทาง แต่รายละเอียดตรงกลางโบ๋คร่าา
ที่ทำเป็นประจำคือเดินเรื่องด้วยตัวละครอะ พล็อตไม่นิ่งช่าง แต่ตัวละครต้องนิ่งที่สุด เวลาเขียนจะให้แต่ละตัวเดินเรื่องด้วยนิสัยตัวเอง มันจะหาทางออกได้เองในเส้นทางหนึ่ง ที่อาจจะไม่เหมือนที่เราคิดไว้...
เราเคยทำทรีตเม้นต์ เคยพล็อตละเอียดตอนต่อตอน บอกเลยว่าพัง เละเทะแถมเครียดกว่าเดิมเพราะไปตรงจุดนั้นไม่ได้ (คือไปได้แต่รู้สึกฝืน ไม่ใช่สิ่งที่ตัวละครจะทำ) แล้วก็มีโอกาสอยากแก้สิ่งที่เคยเขียนไปด้วย สุดท้ายปล่อยตัวละครพาไป จะไปไหนก้ไปเดี๋ยวมันลงของมันเอง
ที่พล็อตไม่ได้เพราะตอนพล็อตมันไม่มีรายละเอียดมากพอ เราไม่เห็นการเติบโตของตลค.จึงทำให้ตัดสินใจพล็อตผิด ตอนพล็อตคิดว่าน่าจะเป็น X แต่พอเขียนจริงชอบเจอว่าในฉากมันมีปัจจัยอื่นเพิ่มทำให้มันน่าจะกลายเป็น Y ...เขียนจริงตามพล็อตจึงพัง เหมือนไม่เคยลงมือทำ อ่านแต่ทฤษฎีก็จะไม่รู้ปัญหาเวลาปฏิบัติ
แต่เขียนไปด้วย ตลค.เติบโตไปด้วย ยังไม่เคยมีปัญหาต้องรื้อปมนะ
บวก 1 ฮับ
เคยวางละเอียดแล้ว รู้สึกมันมีกรอบที่ขีดเส้นให้ตัวละครเดิน เหมือนเข้างาน 8 เลิกงาน 17 มันขาดชีวิตไป เลยเลิกวิธีนั้น อาศัยวางตอนต้น กลาง ปลาย ระหว่างมีจุดพัก จากนั้นตัวละครพาไป
เรื่องเขียนตัวความรู้สึกแล้วตลคพาไปนี้เราก็เป็นบ่อยเลย แต่เขียนไปสักพักก็นั้นแหละ ไปต่อไม่ได้ คงต้องปรับอะไรหลายๆอย่าง ระหว่างด้ดสด กับวางแผน คิดว่าน่าจะไหว ขอบคุณค่า
ส่วนตัวไม่เคยติดในลูปอะไรแบบนั้น จะติดวังวนความขี้เกียจเสียมากกว่า ทางนี้แก้โดยการเลี้ยงไฟไว้จะได้ไม่ขก. ทั้งการวางแผนการเขียน ทำพล็อต ทรีตเมนต์ ประวัติตลค. โครงสร้าง เซตติ้งทำเท่าที่พอใช้+พอใจ +ชอบวาดรูปตลค.เลยเลี้ยงไฟได้เรื่อยๆ อ่านทบทวนการทำงานซ้ำไปเผื่อมีจุดที่ต้องแก้ ประมาณนี้ เอาเป็นว่าลองหาต้อตอปัญหาแล้วหาวิธีจัดการไม่ให้ลงรูทเดิมก็น่าจะช่วยได้ หรือถ้าเหนื่อย เครียดลองพักทำอย่างอื่นก่อนเริ่มแต่งนิยายฮะ ส่วนบทความอะไรหาในเด็กดีน่าจะมีครบ
ขอบคุณคับ หลายคนแนะนำมาหลายแบบเลย ต้องค่อยๆแก้ไปทีละอย่างจริงๆแหละ
ตอนเด็กๆ เคยเรียน 'ย่อความ' ในวิชาภาษาไทยไหม
ถ้าย่อความเป็น แบ่งงานเป็นก้อนย่อยๆ เช่น ตัดฉากหนึ่งมาย่อความ
แบ่งงานเป็นชิ้นเล็กลง อย่าเพิ่งนึกถึงก้อนนิยายทั้งเรื่อง โฟกัสที่ชิ้นนั้นๆ ซึ่งจะใช้เวลาตามที่เรากำหนดหรือนึกออกได้ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ คุณทำงานย่อยทีละส่วนๆ เสร็จมากเท่าไหร่ มันคือผลรวมของนิยายทั้งเรื่อง
เมื่อไม่ distract จากความรู้สึกวนลูป จะมีสมาธิกลับไปที่เนื้อเรื่อง แล้วจะเริ่มเห็นจุดที่คุณจะเล่าเรื่องต่อไปยังไง ยิ่งทำส่วนย่อยเสร็จมากชิ้นเท่าไหร่ จะเหมือนชิ้นจิ๊กซอว์ คุณที่จะเริ่มเห็นแง่มุมของชิ้นจิ๊กซอว์ที่มีประสิทธิภาพ เอาไปต่อกับชิ้นที่เข้าล็อกกันได้ จนขยายพื้นเห็นภาพชัดขึ้นๆ ว่าเป็นภาพอะไร
ป.ล. ช่วงย่อความงานย่อย คุณทำงานทางภาษาไปได้ด้วย เช่น แก้คำผิด เลือกคำให้มันโดนขึ้น แก้ dialogue ใช้กระชับ คมขึ้น ฯลฯ ไม่ต้องทำทั้งหมดทีเดียว เห็นอะไรตรงหน้าแก้ได้ก็แก้ แค่นั้น
ขอบคุณค่ะ จะลองศึกษาและค่อยๆแก้ไปดูนะคะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?