ภาพพจน์นักเขียนควรมีลิมิตแค่ไหน !!!! ( โหมดอยากระบาย )

ไม่จำเป็นหรอก มันไม่สำคัญขนาดต้องดูดีเลิศเลออะไรมากมายนี่นา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าข้าน้อยไม่ค่อยสำคัญละมั้ง ฮึก ๆ

PS.  ...ผิดไหม หากว่าเราเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นแบบที่ไม่ถูกใจใคร ๆ สักเท่าไหร่ แต่นั่นคือสิ่งที่เป็นเรา แสดงออกโดยเรา และไม่ได้ลอกเลียนมาจากใคร...

.........^^"

ภาพพจน์ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องรักษาหรอกครับ

แต่มารยาทต่างหาก ที่เราควรจะมีไว้บ้างสักเล็กน้อย ในฐานะที่เป็นบุคคลในที่แจ้ง ยิ่งถ้าหากว่า มีคนในที่ลับ มากวนประสาทโดยวิธีการแบบไร้มารยาท จำเป็นไหมที่เราต้องตอบกลับไปโดยไร้มารยาทเช่นกัน ผมว่าไม่จำเป็นหรอกครับ

เพราะผมเชื่อว่า... สังคมจะเข้าข้างคนที่ดูใจเย็น มีความอดทน และมีมารยาทมากกว่าครับ ^ ^

ก็คิดว่าเป็นตัวของตัวเองดีที่สุดมั้งคะ   ไม่ต้องรักษาภาพพจน์อะไรมากมาย

PS.  [ กระเทียมกระป๋องตราราชัน กระเทียมดีกระเทียมดอง ] เฮือกกกก...!?

รักษาตลอดเวลาค่ะ.... - -*

เพราะเชื่อว่าข้าพเจ้าควรเป็นตัวอย่างที่ดีแก่คนอื่นๆไม่ว่าจะมีใครเอาอย่างหรือไม่ แต่ต้องไม่เสียความเป็นตัวของตัวเอง

ถ้าความเป็นตัวของตัวเองนั้น เป็นส่วนที่ไม่ดี ไม่เหมาะสม ควรลดทอน แต่ไม่ละทิ้ง

ปล. เลิฟไดอัพแล้ว อัพไว้ในไดธรรมดา

รักษาตลอดเวลาค่ะ.... - -*

เพราะเชื่อว่าข้าพเจ้าควรเป็นตัวอย่างที่ดีแก่คนอื่นๆไม่ว่าจะมีใครเอาอย่างหรือไม่ แต่ต้องไม่เสียความเป็นตัวของตัวเอง

ถ้าความเป็นตัวของตัวเองนั้น เป็นส่วนที่ไม่ดี ไม่เหมาะสม ควรลดทอน แต่ไม่ละทิ้ง

ปล. เลิฟไดอัพแล้ว อัพไว้ในไดธรรมดา

สำคัญมากครับ

สมัยก่อน คนเขียนและคนอ่านนิยาย แทบไม่ได้มี Contact กันเลย เนื่องจากนิยายออกวางขายเป็นเล่มแล้วคนอ่านก็ไปซื้อมาอ่าน คนหนึ่งอยู่ในขั้นตอนการผลิต อีกคนอยู่ในขั้นตอนการบริโภค ภาพพจน์ของคนเขียนอาจไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก แต่ปัจจุบัน นักเขียนและนักอ่านติดต่อสื่อสารกันได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะการเขียนในเวบบอร์ด ความชอบหรือไม่ชอบที่นักอ่านมีต่อนักเขียน มีส่วนสำคัญอย่างยิ่งที่จะทำให้นักอ่านเลือกอ่านผลงานของนักเขียนคนนั้นหรือไม่ และยังสามารถเผยแพร่ความชอบไม่ชอบของตนให้เพื่อน ๆ และคนอ่านท่านอื่น ๆ ได้อีก

เมื่อมีคน Comment คุณ ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ชอบ สิ่งที่คุณควรทำคือ กล่าวคำขอบคุณและรับว่าจะนำมาพิจารณาแก้ไขปรับปรุง จากนั้น คุณจะนำมาปรับปรุงหรือไม่ เห็นด้วยกับ Comment นั้นหรือไม่ เป็นเรื่องของคุณ บางคำแนะนำอาจจะถูกต้อง ในขณะเดียวกัน บางคำแนะนำคุณอาจไม่จำเป็นต้องทำตาม เนื่องจากความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางทีความชอบไม่ชอบในเนื้อหาหรือวิธีนำเสนอบางส่วน อาจทำให้คุณได้รับ Comment ที่ดูคล้ายการติได้ ตรงนี้ให้พิจารณาเอง

แต่สิ่งที่คุณทำไม่ได้เด็ดขาด คือต่อล้อต่อเถียงกับคน Comment

ถ้าคนอ่านเข้าใจผิด คุณอาจอธิบายได้ (แต่ผมก็ไม่แนะนำ การที่คนอ่านรับสารจากเรื่องของคุณแล้วเข้าใจไปคนละอย่างกับคุณ แสดงว่าวิธีการนำเสนอของคุณยังไม่ดีพอ คุณควรปรับปรุงดีกว่าอธิบาย เพราะเมื่อออกมาเป็นเล่ม คุณไม่สามารถตามไปอธิบาย หรือแทรกเชิงอรรถไว้ได้ทุกที่ในหนังสือ) แต่ห้ามแสดงความไม่เห็นด้วย หรือต่อว่ากลับใด ๆ ทั้งสิ้น คนอื่นที่อ่านพบ จะไม่มองหรอกว่าคุณถูกหรือคุณผิด เขาจะรู้สึกว่าคุณไม่ยอมรับความคิดเห็นของคนอ่าน และจะไม่ Comment คุณอีก หรืออาจพาลไม่อ่านเรื่องของคุณไปเลยเพราะรังเกียจที่คุณเอาเรื่องมาลงเวบเพื่อพัฒนาฝีมือแต่กลับไม่ยอมรับ Comment แก้ไข จะพาลเข้าใจว่าคุณต้องการแต่คำชม ดังนั้น เมื่อใดก็ตามที่คุณได้ Comment จะดีหรือร้ายอย่างไร ขอบคุณเขาเถอะครับ เพราะอย่างน้อยเขาก็อ่านเรื่องของคุณ

ยกตัวอย่างภาพพจน์ของคนเขียนที่ทำลายตัวเอง เช่นกรณีคุณแสงจันทร์แห่ง last fantasy ถ้าคุณได้ตามอ่าน คงรู้ว่าภาพพจน์สำคัญอย่างไร

ภาพพจน์มันก็ไม่สำคัญเท่าไหร่ แต่มันอยู่ที่ความถูกต้องมากกว่านะ ตีบคิดว่า >w< การที่เป็นคนพูดตรงไม่แสแสร้งก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี ตีบก็เป็นแบบนั้น บางครั้งเราใจร้อนเราเห็นว่ามันไม่ดีก็ปาเข้าไปเลยว่ามันไม่ดี แต่บางคนกลับเห็นว่าเราควรรักษาภาพพจน์ของตัวเอง แต่ตีบว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน? การที่เรามีสิทธิ์คิดอะไรตามใจตัวเองมันเป็นฐานส่วนตัว ตีบคิดว่าทำได้อย่างแน่นอน แต่ต้องดูด้วยว่ามันถูกต้องหรือไม่

แล้วนี่เจ๊ห่านไปดูภาพพจน์ในกระจกมาเรอะ O_o ข้อความในวงเล็บมีมากกว่าที่ถามอีก โฮะๆ

PS.   เธอๆเห็นแฟนใหม่เรารึยัง? ตะเองกลับไปส่องกระจกซะนะ

เหนด้วยกะ คห. 7 ขอรับ

PS.  ~ขอบเขตความรู้สึกมันยิ่งใหญ่ รูปแบบของความเสียใจอาจแฝงไว้กับความเฉยชา~

รู้สึกกลาง ๆ กับเรื่องนี้นะ

ไม่ถึงขนาดต้องรักษาซะจนดูเสแสร้งว่าเป็นเทวดานางฟ้า และ ก็ไม่ใช่ว่าไม่รักษาเลย

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องรู้จักคำว่าพอดี และเหมาะสม การเป็นนักเขียนก็เหมือนการเป็นคนธรรมดา ๆ น่ะแหละ คนธรรมดา ๆ เองยังต้องรู้จักวางตัวให้เหมาะสมเลย อย่าเกร็งในการดำเนินชีวิต ^___^ (พอดีกว่า เดี๋ยวเริ่มออกแนวธรรมะ ละ เลิก ปลง 5555+)

เอื๊อก รู้สึกเหมือนมีลูกศรมาปักกลางใจโมโม่อย่างแรง _ _"~ ฉันมีภาพพจน์ต้องรักษาด้วยเหรอ (ปล่อยไก่ไปหมดแล้ว Y Y)

PS.  -*-MomO-*- โมโม่ตัวน้อย กระโดดด็อกแด็ก $oul Hunter $chool $oul Hunter นักล่าวิญญาณ บ้า บ๊อง ติ๊งต๊อง อยู่แล้ว แรมโบ้กระพือปีก พั่บ พั่บ (^-^)/ ~ /(^-^) ~ (^-^)/ ~ อะฮ้อย~อะฮ้อย~~~

เพิ่มเติมจาก คห. 9

ที่ข้าน้อยเห็นด้วยนั้น คือส่วนที่คิดว่า นักเขียนควรจะมีภาพพจน์ที่ดี แต่ไม่ทั้งหมด

เพราะภาพพจน์ที่สร้างขึ้นให้ดีอยู่ตลอดเวลา หาใช่ความจริงใจทั้งหมดไม่

นั่นเป็นเพราะการอยากดูดีในสายตาของคนอืน ทำให้เราต้องละทิ้ง ส่วนที่เป็นตัวของตัวเอง

และเพิ่มเติม ในสิ่งที่ไม่ใช่....

แต่สำหรับนักเขียนเราแล้ว..ควรจะรู้ว่า เวลาไหน ควรมีภาพพจน์ และเวลาไหน ควรเป็นตัวของตัวเอง

ข้าน้อยคิดเช่นนี้ ขอรับ

ปล. ขอโทษที่ตอบ 2 กระทู้อีกแล้ว -"-

PS.  ~ขอบเขตความรู้สึกมันยิ่งใหญ่ รูปแบบของความเสียใจอาจแฝงไว้กับความเฉยชา~

ไหลลื่นไปตามสถานการณ์ดีกว่ามั้ง ภาพพจน์นักเขียนหรอ - เขียนให้สนุก - คุยกับนักอ่านบ้าง พอแล้วมั้ง ถ้ามากกว่านี้สร้างภาพ รึป่าว 555+

ตามธรรมชาติฮับ = =''[ซะงั้น]

PS.   กิจกรรมของข้าน้อยคือ... ยำได้ ยำดี....วิบัติได้ วิบัติดี!(?) [ขบวนการยำ!]

หึหึ ก่อนอื่นต้องถามว่า คุณคิดว่าคุณอยู่ที่ไหน ในฐานะอะไร

ถ้าคุณคิดว่าคุณเป็นคนธรรมดา ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป ก็ไม่จำเป็นต้องรักษาภาพพจน์อะไรมากนักหรอกครับ เป็นอย่างที่เราเป็น ทำในสิ่งที่เราอยากจะทำ แต่ที่สำคัญที่ต้องรักษา ไม่ใช่ภาพพจน์ แต่มันคือมารยาท บางทีอาจรวมไปถึงการรักษาน้ำใจคนรอบข้าง เอาใจเขามาใส่ใจเราซะ แต่คงไม่ต้องดีขนาดแบกรับเอาไว้ทั้งหมด

แต่ถ้าคุณคิดว่า ตอนนี้คุณคือคนสาธารณะ การรักษาภาพพจน์นั้นเป็นสิ่งที่ต้องทำไปพร้อมกับการรักษามารยาท มันขึ้นอยู่กับว่าคุณให้คำจำกัดความคำว่าภาพพจน์ของคุณเองว่าอย่างไร ไม่ผิดถ้าคุณคิดว่า ภาพพจน์คนมั่นใจ คนจริง คุณจะเป็นอย่างที่ตัวคุณเป็นอย่างนั้นก็ได้ เพียงแต่ภาพพจน์นี้ควรอยู่ในกรอบของมารยาท เช่น คุณเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองสูง ทำอะไรเร็ว แต่คุณต้องเคารพในความคิดคนอื่น ให้เกียรติ และชื่นชมด้วยความจริงใจ หากจะสอน หรือเสนอแนะ หรือชี้แจงอันใด ก็ให้ใช้วิธี หรือวิถีแห่งมารยาท ไม่ต้องเป็นถึงนางเอกหนังไทย แต่ก็อย่าให้เป็นเหมือนผู้ร้ายในหนังจีนมากนัก

หากคุณคิดว่า >>>>> นักเขียนจำเป็นต้องรักษาภาพพจน์ขนาดนั้นเลยเหรอ
เราไม่ใช่ดารานักร้องนะ... ทำไมเราถึงไม่มีสิทธิ์คิดอะไรตามใจตัวเองบ้าง
ขอเถอะ... เราขอเป็นคนที่มีสิทธิ์มีเสียงตามธรรมดาบ้าง
นักเขียนก็คนธรรมดาสามัญชน
ผมอยากจะบอกว่า คุณมีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรตามใจตัวเอง อยู่แล้ว ไม่ใช่ดารานักร้อง แต่ถ้าคุณยืนอยู่บนที่โล่ง คุณมีสิทธิ์คิด มีสิทธิ์ทำ แต่คิดและทำโดยนึกถึงผล นึกถึงคนรอบข้าง คิดให้รอบคอบมากกว่ายามคุณอยู่ในวิถีชีวติปกติ อย่าลืมว่าตอนนี้คุณเป็นนักเขียน ที่มีชื่อ อย่างน้อยก็มีคนส่วนใหญ่รู้จักและชื่นชม คิดต่อไปอีกสิว่า หากคุณทำอะไรลงไป ไม่ว่าดีหรือไม่ดี อะไรจะเกิดขึ้น คุณยังเคยมองและชื่นชมคนอื่น เอาคนอื่นเป็นแบบอย่างในการทำอะไรสักอย่างด้วยความชื่นชม แล้วคนอื่นที่เขากำลังมองคุณในตอนนี้เล่า ? เขาจะไม่คิดเหมือนที่คุณเคยคิดเชียวหรือ

ย้ำนะครับ คุณมีสิทธิ์คิด มีสิทธิ์ทำในส่งที่คุณต้องการ เพียงแต่ให้ระลึกถึงบทบาท หน้าที ในขณะนั้นๆ แล้วคิด ทำให้อยู่ในขอบเขต ของมารยาท แต่ไม่จำเป็นตอ้งทิ้งความเป็นตัวเอง

เอาล่ะ อย่างไรซะ ประสบการณ์ มันจะสอนอะไรให้คุณรู้มากขึ้นเอง

ปล...ความคิดเห็นของผม ไม่ต้องคิดมากครับ แค่คห.หนึ่ง ในกระทู้ของคุณ

PS.  สิมิลันอันดาในมุมหนึ่ง ไม่มีแม้แสงสว่าง แต่ในมุมนั้น มีกำลังใจไว้นำทางSP.

ภาพพจน์เป็นคำที่ไม่เคยนึกถึงแฮะ แต่ว่ามารยาทเป็นสิ่งที่ผมใส่ใจ

PS.  แม้ Blue Mountain จะไม่ใช่ราชาแห่งชา แต่รสสัมผัสที่นุ่มลึกก็บ่งบอกถึงความเป็นยอดชาจากหิมาลัย

ฮู้ว มารยาทนี่ต้องมีแน่นอนค่ะ (อย่างโมโม่มีบ้างหรือเปล่าเนี่ย = =")

อย่างคำสุภาพ ส่วนใหญ่โมโม่ก็พูดสำหรับคนทั่วไปอยู่แล้ว (ยกเว้นพวกเพื่อนที่สนิทมากๆมีหยาบนิดส์นึง)

มารยาทเราต้องรักษา ไม่ก้าวก่ายคนอื่นมากเกินไป จนดูน่าเกลียด

เวลาจะแกล้งอะไรใคร จะล้ออะไรใคร เอาน่ารักๆ พองามก็พอขอรับกระผม _ _"

PS.  -*-MomO-*- โมโม่ตัวน้อย กระโดดด็อกแด็ก $oul Hunter $chool $oul Hunter นักล่าวิญญาณ บ้า บ๊อง ติ๊งต๊อง อยู่แล้ว แรมโบ้กระพือปีก พั่บ พั่บ (^-^)/ ~ /(^-^) ~ (^-^)/ ~ อะฮ้อย~อะฮ้อย~~~

.... เอ่อ = =" ที่จะพูด ... คนอื่นเขาแย่งหมดแล้วง่ะ.....

ก็นะ ภาพพจน์น่ะต้องรักษาตามที่ท่านอื่นพิมพ์ไว้แหละครับ แต่ก็ควรรักษาความเป็นตัวของตัวเองเอาไว้หน่อย... ไม่ใช่ว่าถ้าเป็นคนเถรตรงแล้วต้องพูดทุกอย่างตรงๆ อย่างเดียวหมด ควรนอบน้อมเอาไว้หน่อย เคารพคนอื่น..... เอาง่ายๆ เลย....

ลองคิดดูละกันว่า "ถ้ามีคนทำแบบนี้กับตัวเรา เราจะรู้สึกยังไงบ้าง?"

เพราะฉะนั้นเวลาทำอะไรก็ควรยับยั้งชั่งใจ ยุบหนอพองหนอ อย่าอารมณ์เดือดเลือดร้อน เมื่อมีคนโต้กับเรา เราก็ควรตอบกลับด้วยเหตุผล(อย่างนอบน้อม และใช้วาจาสุภาพ)...

เฮ้อ นักเขียนก็นักเขียนสิ เกี่ยวอะไรกับภาพพจน์ล่ะคร้าบ ผมว่าไม่เกี่ยวเท่าไหร่เลยนะ เรื่องรักษาน่ะ คงไม่ต้องมากล่ะมั้ง เพราะนักเขียนก็เหมือนกันกับศิลปินน่ะแหละ เพียงแต่ว่าเราก็ควรมีมันไว้บ้างแค่นั้นเอง อย่าคิดมากน้า

ก็นิดนึงอะนะ ว่ามั้ย

เราก็เป็นนักเขียนเหมือน เราอยากบอกว่า

สมัยที่มีคนอ่านเรื่องของเรา 100 คนเป็นอย่างไร

ขอให้ต่อเมื่อมีคนอ่านเรื่องของเรา 10000 คนก็ขอให้ดีกับแฟนๆดังเดิม

เกี่ยวมั้ยหว่า แอบงงตัวเอง

PS.   Wanted~ Love >>> http://my.dek-d.com/pikki/story/view.php?id=124774 รักเธอจัง...ยัยตัวแสบ http://my.dek-d.com/writer/story/view.php?id=22504