การเขียนทบละคร
ตั้งกระทู้ใหม่
หวัดดีค่ะ วันนี้เราเรียนนาฏศิลป์เรื่องการเขียนบทละคร
แล้วครูให้แต่งเรื่องต่อจากข้อมูลพื้นฐานและการดำเนินเรื่องที่ครูกำหนด คือ
ใคร ชมพู
ทำอะไร ขายพวงมาลัย
ที่ไหน สี่แยก
เพื่อใคร แม่และน้อง
การดำเนินเรื่อง ชมพูถูกรถมอเตอร์ไซด์เฉี่ยวชน และมีเศรษฐีผู้มีเมตตาช่วยพาเธอไปส่งโรงพยาบาล เศรษฐีสงสารชมพูที่มีความขยันและกตัญญู จึงรับที่จะเป็นผู้อุปการะชมพูและน้อง ๆ
ให้นักเรียนนำโครงเรื่องที่วางไว้มาเขียนเป็นบทละคร ตามความคิดและจินตนาการ โดยเขียนต่อเติมจากเรื่องราวที่กำหนดไว้ให้สมบูรณ์
"พวงมาลัย ไหมคะพวงมาลัย" เสียงร้องเรียกให้ซื้อพวงมาลัยจากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หน้าตามอมแมมคนหนึ่ง เธอร้องขายพวงมาลัยอยู่ตรงสี่แยกนี้เป็นประจำ
"พวงละเท่าไหร่จ๊ะหนู" ชายคนหนึ่งลดกระจกลงเพื่อซื้อพวงมาลัยเพราะความสงสาร และถามขึ้นว่า
แค่นี้ค่ะ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในกระทู้นี้ช่วยคิดต่อให้หน่อยนะค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
OPAL_orange
21 ส.ค. 50 เวลา 19:45 น.
580
views
9 ความคิดเห็น
ให้บากหน้าขายพวงมาลัยตามสี่แยกไม่มีใครซื้อ -*-
คุณเธอก็เดินวนตื้อไปมา จนไฟกำลังเขียวพอดี เลยมีคนเห้นใจซื้อ จังหวะนั้นไฟเขียวแล้ว คนขับรถที่สงสารกำลังจ่ายตังค์อย่างรีบร้อน ชมพู เลยรีบๆรับเงินมา วินมอเตอร์ไซด์ที่กำลังรีบพาผู้โดยสารไปส่งเร่งเครื่องปาดหน้า ทำให้เธอล้ม แล้ว บลาๆๆ เศรษฐีเห็นช่วยพาไปโรงพยาบาล ตอนแรกยังไม่อุปการะหรอก ก็คนขับรถคนเศรษฐีคนนั้น ขับรถผ่านถนนเส้นนี้ทุกวันเห็นชมพูกับน้องๆมาขายทุกวัน เริ่มเห้นใจ บลาๆๆ
ต่อไม่ได้แล้ว ลองอ่านที่เล่าๆ ไปเรียงแต่งดูนะ -*- ไม่รู้จะช่วยได้ป่าว แง่มๆ
"พวงละเท่าไหร่จ๊ะหนู" ชายคนหนึ่งลดกระจกลงเพื่อซื้อพวงมาลัยเพราะความสงสาร และถามขึ้นว่า "เรียนเขียนบทละคร แต่มาให้คนอื่นที่ไม่ได้เรียนเขียนให้ มันใช้ได้แล้วเหรอหนู ลองกลับไปคิดดูให้ดีๆนะ"
PS. It doesn't matter what you think!!
ชมพูถูกรถมอเตอร์ไซด์เฉี่ยวชน และมีเศรษฐีผู้มีเมตตาช่วยพาเธอไปส่งโรงพยาบาล เศรษฐีสงสารชมพูที่มีความขยันและกตัญญูและต้องมาขายพวงมาลัยอยู่ที่สี่แยกแบบนี้ จึงรับที่จะเป็นผู้อุปการะชมพูและน้อง ๆพร้อมแม่ของเธอเพราะเดิมทีเศรษฐีก็ไม่มีลูกอยู่แล้วด้วย
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้พวกเธอได้เรียนหนังสืออย่างเต็มที่และไม่ต้องทนลำบากเหมือนเมื่อก่อน วันหนึ่งขณะชมพูนั่งรถไปร.ร.จนถึงบริเวณ4แยก ขณะรถติดไฟแดงนั้นเองชมพูก็เห็นเด็กผู้หญิงกำลังขายพวงมาลัยอยู่จึงนึกสงสารและช่วยซื้อพวงมาลัยเหล่านั้น ชมพูคิดได้ว่าถ้าไม่ได้เจอเศรษฐีคนนี้เธอคงต้องเป็นแบบเด็กคนนั้นแน่ๆ เธอจึงคิดตอบแทนบุญคุณ(คิดไม่ออกแล้ววววววTOT)
PS.
โทษนะคะ...บทละครหรือเรื่องสั้นกันแน่???
ว่า "แล้วพ่อกับแม่น้องไปไหนละ"
"เสียแล้วค่ะ"
โครม!!
ทันใดนั้นก็มีรถขับมาชนท้ายคนจะซื้อพวงมาลัย คนในรถตาย รวมทั้งเด็กด้วย สุดื้ยทั้งคู่ตายหมด ง่ายดีนะ!!
ปล.'โทดนะ เเต่งไม่ออกอะ ทะเลาะกับเพื่อนอยู่ เซงเลยขอโทษนะ
PS. ไม่ต้องกลัวเรื่องเครียด เพราะถ้าคุณไม่เครียด ก็ไม่ต้องกลัว 55+
ชายคนหนึ่งลดกระจกลงเพื่อซื้อพวงมาลัยเพราะความสงสาร และถามขึ้นว่า " พวงละเท่าไหร่จ๊ะหนู "
เด็กน้อยทำหน้าอ้อนวอน มือเล็กๆถูกจับมาบีบกันเล็กน้อยด้วยความเขินอาย " พวงละ 10 บาทค่ะ "
" ขอ 2 พวง ไม่ต้องทอนนะที่เหลือเก็บไว้กินขนมเถอะ " ชายคนนั้นยื่นมือออกมานอกกระจกส่งแบงค์ 50 ให้เด็กน้อย น้ำเสียงที่ปราณีนั้นทำให้ชมพูยิ้มออกมาเล็กน้อย
ชมพูยกมือไหว้ขอบคุณชายใจดี เป็นจังหวะเดียวกับที่สัญญาณจราจรกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเหลือง เด็กน้อยรีบวิ่งขึ้นไปบนฟุตบาท ทว่ารถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งแล่นมายังทิศทางที่เธอกำลังจะวิ่งไป
แม้เด็กน้อยจะตกใจมากแต่เธอก็ยังครองสติเอาไว้ได้ ร่างผอมเหวี่ยงตัวเองหลบพ้นเส้นทาง
รถมอเตอร์ไซด์แล่นผ่านไปแล้ว ท่วาร่างน้อยที่กำลังเสียขวัญยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน เด็กน้อยกำลังหวาดกลัวเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น ถ้าเธอรักษาสติเอาไว้ไม่ได้ล่ะ ถ้าเธอหลบไม่พ้นล่ะ ชมพูยกมือกอดตัวเองด้วยความหวาดกลัว
" ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม " เสียงใครสักคนถามเด็กน้อย มืออบอุ่นลูบไล้ไปตามแขนที่มีแต่กระดูก คนที่ทำไม่ได้มีเจตนาคิดร้าย เขาเพียงต้องการเรียกสติและปลอบขวัญร่างน้อยที่นั่งคุดคู้อยู่กับพื้นเท่านั้น
ชมพูไม่ใช่ไม่อยากตอบคำถามนั้น แต่ความหวาดกลัวที่ยังครอบงำจิตใจทำให้ริมฝีปากสีชมพูซีดๆไม่อาจเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดๆได้ต่างหาก
" เด็กน้อยเธอไม่เป็นไรใช่ไหม "
เมื่อไม่ได้รับการตอบรับ คนถามก็ตวัดวงแขนอุ้มร่างจ้อยเดินไปที่รถทันที
ชมพูที่ไร้เรี่ยวแรงไม่อาจส่งเสียงห้ามปรามใดๆ ใบหน้าเล็กๆเงยหน้ามองวงแขนที่กำลังอุ้มเธอแน่น ความอบอุ่น ความเป็นห่วงกังวลที่เธอสัมผัสได้ทำให้เด็กน้อยถึงกับน้ำตาคลอ
ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียไป เด็กน้อยต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตลอด ในบางครั้งก็ถูกเด็กที่โตกว่าหรือผู้ใหญ่ทุบตีจนนอนป่วยไปหลายวันก็มี บางครั้งชมพูก็คิดอยากตายไปให้พ้นๆ แต่พอเด็กน้อยคิดจะทำเช่นนั้นทีไรคำสอนสั่งของแม่ก่อนตายก็จะดังแล่นเข้ามาในหัวสมองตลอดจนชมพูไม่อาจทำเช่นนั้นได้
แม่ขา พ่อขาชมพูคิดถึงพ่อกับแม่จังเลยค่ะ
น้ำใสๆไหลรินใบหน้าเล็กๆของชมพู แขนขาและร่างกายที่ผอมจนเหลือแต่กระดูกยิ่งเพิ่มความเวทนาให้กับชายที่นั่งเบาะข้างๆ
" นายจะทำยังไงกับเด็กนี่ครับ " เสียงของชายในชุดสูทสีดำดังขึ้น เด็กน้อยเงยหน้ามองคนที่ลูบศีรษธเธอ ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาที่ให้บุรุษที่มีผมสีดอกเลารู้สึกถูกชะตายังไงบอกไม่ถูก
..คิดได้แค่นี้อ่ะจ๊ะ ต้องรีบไปปั่นนิยาย 2 เรื่องต่อแล้วขอโทษด้วยนะ ^/l\^"
ต้องส่งเมื่อไหร่จ๊ะ
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
ตอนนี้ทำส่งเรียบร้อยแล้ว
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?