[สงสัย/ชวนคุย] เกี่ยวกับ "ความเป็นเด็ก" ในวรรณกรรม

บางทีพอเวลาผ่านไปแล้ว...เราอาจจะยิ่งเข้าใจความเป็นเด็กได้มากขึ้นละมั้ง?
อย่างเราเอง ตอนนี้จำอะไรตอนเด็กไม่ได้เลย (ฮือ) ทำอะไรบ้างนี่ลืมหมด
แต่เราก็จำอารมณ์ความรู้สึกที่ว่า "เฮ้อ มันดีจังเน้อ" ได้ดี

เรายังไม่เคยอ่านเรื่อง "ต้นส้มแสนรัก" แต่คิดว่านักเขียนส่วนใหญ่เข้าใจความแตกต่างระหว่างวัยเด็กและผู้ใหญ่ และถวิลหาสิ่งแรก อยากจะถนุถนอมมันไว้ในความทรงจำ จริงๆ แล้วเรา แม้ไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างเด็กได้ แต่ทำใจให้สดใสเช่นเด็กได้ สนใจในสิ่งเล็กน้อย ใกล้ชิดกับธรรมชาติ ใสซื่อ เต็มไปด้วยความหวังและจินตนาการ ทว่าอย่าลืมความเป็นจริงของโลก เหมือนที่เขาบอกว่า "คิดเหมือนเด็ก ทำงานเหมือนผู้ใหญ่" กระมัง

ผมรักเด็กนะ ยังตามล่าถ่ายรูปเด็กผู้หญิงวัยอนุบาลน่ารัก ๆ อยู่เลย แล้วก็พาไปเล่นบทบาทสมมติเรื่องเจ้าหญิงแห่งวังมังกร เออ...เกี่ยวไรกับคำถามของเจ้าของกระทู้ไหมเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ 

ถ้าชอบหรือตั้งใจที่จะทำในสิ่งหนึ่งสิ่งใดและคลุกคลีกับมันมากๆแล้วล่ะก็ อายุมันก็เป็นเพียงตัวเลขเปล่าๆแหล่ะครับ

เราชอบอ่านวรรณกรรมเด็กมากกว่าหนังสือแบบอื่น นิทานก็ด้วย 555 ดีที่ห้องสมุดมีวรรณกรรมประเภทนี้เยอะ เราว่าวรรณกรรมเด็กมันเป็นอะไรที่คลาสสิคคือไม่ว่าจะอ่านเมื่อไหร่มันจะเข้าถึงหัวใจเราเสมอ เรื่องราวเรียบง่าย ภาษาไม่ซับซ้อน แต่อ่านแล้วเราหลงรักมาก :3

เสียดายที่หลายเล่มที่เราชอบไม่พิมพ์แล้ว เราย้ายบ้านหลายครั้งทำหายไปหมด TT