แต่งนิยายไป ๆ มา ๆ เริ่มหมดกำลังใจแล้ว มีวิธีไหนช่วยเราบ้างคะ

กำลังเป็นเหมือนกันค่ะ
รู้สึกหมดสนุกกับการแต่งนิยายของตัวเอง
อารมณ์ที่แต่งนิยายตอนนี้ เหมือนกับคนที่ยังผูกพันรักอยู่
แต่ไม่รู้ว่ามีสีสันอะไรที่ขาดหายไปจากชีวิตคู่กันแน่ 

(//ไม่ช่วยอะไรคุณเจ้าของกระทู้เลย....)

จริงๆตอนนี้แอบเป็นเหมือนกันนะ รีไรท์นิยายแบบแต่งใหม่หมด //ตอนแรกแต่งได้80ตอนแล้ว เขียนใหม่3-4รอบได้ จนมาจบอยู่ที่ตอนนี้
คนอ่านเก่าหายหน้าหายตากันหมด ก็เข้าใจ เพราะทิ้งระยะมาตั้ง 2 ปี ต้องสร้างฐานคนอ่านใหม่หมด เหมือนเป็นหน้าใหม่ที่ใช้บทความแบบเก่า
แต่ไปก็อึน เบื่อ นอยด์มากขึ้นเรื่อยๆ
สรุป คือเบื่อนิยายตัวเอง แต่งออกมาก็รู้สึกไม่สนุกเพราะไม่มีคนอ่านแบบแต่ก่อน

เราแก้ไขโดยการพยายามคิดว่าเราแต่งเอาสนุกส่วนตัวนะ ไม่ต้องหวังคนอ่านแล้ว แต่งไปเรื่อยๆคนอ่านก็จะหลงเข้ามาเอง คิดซะว่าก่อนหน้าเรายังแต่งได้ถึง80ตอน ตอนนี้ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ อ่านคอมเม้นต์เก่าๆบ้าง หาอะไรทำไปพลางๆเวลาเบื่อ

ปัจจุบันเราก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นใหม่จนถึงตอนที่ 18 แล้วถึงเริ่มมีคอมเม้นต์เข้ามาแบบแต่ก่อน คนอ่านเก่าพอเห็นว่ากลับมาอัพได้หลายตอนแล้วก็ย้อนกลับมาอ่านใหม่เหมือนเดิมแล้วด้วย ดังนั้นช่วงแรกแนะนำว่าให้อดทนค่ะ เบื่อหรือเหนื่อยจริงๆก็พัก ไม่งั้นนิยายที่แต่งแบบไม่สนุกคนอ่านก็คงไม่สนุก

จริงๆเราก็อ่านนิยายของจขกท.อยู่นี่นะ อยากจะบอกว่าส่องเรื่อยๆค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะเม้นต์อะไรอ่ะ...//โดนตี 55555555555555

คิดว่าในจุดๆหนึ่งคนเราคงต้องรู้สึกแบบนี้สักครั้งมั้งคะ
เพราะว่าจขกท.มีแฟนคลับจำนวนมาก+คอมเม้นท์เยอะ
ด้วยจำนวนตอนที่ไปไกลแล้ว คนที่มาหลังๆอาจจะอ่านยาวๆไปเลยก็ได้ค่ะ

และมันพ้นช่วงเวลาลุ้นๆกับจำนวนต่างๆที่ค่อยๆเพิ่มพูนไปมากแล้ว
..คล้ายๆกับจุดอิ่มตัว ก็เลยนอยด์ๆเหงาๆ

คิดว่าแบบนั้นนะคะ

เราก็เป็นค่ะ หมดกำลังใจ แรงบันดาลใจหดหาย ฮื่ออออ แต่เราก็ยังอัพนิยายต่อไป 5555 ไม่ท้อหรอก อิอิ เพราะฉะนั้น จขกท ก็อย่าท้อนะคะ สู้ๆ

ก็.. อาจจะต้องเว้นช่วงพักผ่อนบ้างมั้งครับ  ต้องมีบ้างล่ะ
ที่จะต้องรู้สึกแบบนี้  เป็นธรรมดาของชีวิตครับ  แต่เราคง
จะไม่เป็นแบบนี้ไปตลอดแน่ๆ พอถึงจุดที่อิ่มตัวแล้วเดี๋ยว
ก็จะเดินหน้าต่อไปได้อยู่แล้วครับ ^^


สู้ๆ ครับ จขกท.

ของผมบางครั้งก็นึกถึงอารมณ์ตอนที่ลงนิยายครั้งแรกครับ  

พึ่งเขียนมาได้เดือนเดียวกับทั้งเดือนก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง คงเหมาะเปลี่ยนหมวดใหม่ให้เข้ากับสายหลักจริงๆคนมาส่องเลยน้อยลงไปบ้าง เเต่ก็ปลอบใจเสมอว่าเราอาจจะสนุกไม่พอ ก็พยายามทำให้มันสนุกขึ้นไปอีกดู ก็ไม่รู้ว่ามันโอเครไหม เเต่ผมเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่ง ผมจะมีคนมาชอบนิยายผมจากใจจริง เเละความฝันของผมคือการตีพิม เพื่อการนั้นผมจะเขียนนิยายของผมอีก3ปีครับ
ทุกคนเองก็อย่ายอมเเพ้นะ เพราะตราบที่เรายังมีหัวสมอลกับมือสองข้างเราก้เขียนต่อไปได้ ขอเเค่อย่ามองมาข้างหลังเราก็เดินไปข้างหน้าได้

โอ้ว...เจอคนเป็นเหมือนกันแล้วค่ะ จับมือๆ TwT //เขย่ามือจขกท.แรงๆ

รีไรท์เช่นกันค่ะ เม้นไม่มีเช่นกันค่ะ นักอ่านเก่า/นักอ่านประจำหายไปหมดเช่นกันค่ะ ชีวิตช่างน่าเศร้านัก...

ทุกวันนี้ก็พยายามบอกตัวเองแค่ว่า ฉันแต่งเพราะอยากแต่ง ไม่ได้แต่งเพราะอยากได้เม้นหรือสิ่งตอบแทนอะไร คิดแค่ว่าแต่งแล้วฉันสนุกก็พอ ไม่สนุกก็หยุดพักบ้างก็ได้ เอาแค่ที่ตัวเองสบายใจ

สำหรับเดียร์แล้ว วิธีนี้ก็พอจะช่วยให้หายท้อ หายน้อยใจมากขึ้นบ้าง แต่ข้อเสียอย่างหนึ่งคือ...ทำให้ดองมากขึ้นค่ะ เพราะเดียร์จะชอบคิดไปว่าไม่มีนักอ่านรอเราอยู่แล้ว เราก็แต่งแบบเรื่อยๆ เอื่อยๆ อยากแต่งเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น นิยายเลยแทบไม่คืบคลานไปไหน... (//หัวเราะทั้งน้ำตา)

เราชินละ
แบบ ขอบอกตามตรงเลยละกันค่ะ
เราเริ่มเหนื่อยเหมือนกัน พอมองยอดของนิยายคนอื่นๆ จากที่ฮึดๆอยู่ดีๆ
พอมองนิยายของคุณกิ่งปั๊บหมดกำลังใจเลย
ยอดทุกอย่างของคุณกิ่งหารด้วย 1000 เท่ากับยอดของเราค่ะ 555
เลยพยายามอยู่ สักวันหนึ่งช้านนนนจะต้องติดท็อป 555
แล้วก็จะส่งสนพ.ด้วยค่ะ แต่รู้สึกว่างานไม่ดีพอเลยอ่ะ
สนพ.นั้นโหดมาก งานคุณภาพมาก
แงงงง

อืม... เพิ่งเริ่มเขียนเลยยังไม่เข้าใจอะไรนัก

แต่ความรู้สึกที่มองเหล่าบรรดาท็อปแล้วเหมือนเงยหน้าขึ้นมองหน้าผาสูงจนคอชี้ฟ้าก็เป็นอยู่นะครับแต่ไม่ได้คิดอะไร แค่คิดว่าว้าว!!! ทำกันอีท่าไหนล่ะเนี่ย

เรื่องคอมเม้นท์ที่มีเข้ามาน้อย อย่างของผมก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ท่านผู้อ่านเขาตัดสินใจครับ บางท่านถนัดอ่านไม่ได้ถนัดคอมเม้นท์ ถ้ามีมาก็ต้องขอบคุณเขาล่ะ

1 ยอดวิวที่เพิ่มขึ้น 1 Fanclub ที่เข้ามาก็รู้สึกดีใจแล้ว (คงเพราะยังเป็นมือใหม่)

เพียงแต่ถ้าตัวละครที่เราแต่งยังอยากอยู่บนเวที ผมก็จะส่งให้เขาเล่นต่อไปครับ

กรณีของคุณเจ้าของกระทู้อาจต้องจิ้นตัวเองกับตัวละครอื่น (ถ้าเพิ่มตัวละครอื่นที่ถูกใจกว่ามาจิ้นนี่เรียกนอกใจรึเปล่าหว่า?) ละมั้งครับ

เป็นค่ะ  คือมีครั้งนึงที่เราบ้าแต่งฟิคมากๆ แต่งหลายเรื่อง อัพวันละสองตอน คนอ่านเยอะเม้นเยอะ แต่พอผ่านไป เรากลับติสต์แตกขึ้นมา ลบนิยายพวกนั้นทิ้งหมดเลยซะงั้น กลับมาคิดยังไม่รู้ว่าลบทำไม ผ่านมา 2ปี ก็กลับมานั่งอ่าน และรีไรต์เรื่องที่เขียนค่ะ คนอ่านหายเลย เฟลมาก คนอ่านหน้าเก่าคงอาจจะคิดว่าเราลบไอดีไปแล้วก็ได้ จำนวนเม้นนี่น้อยมาก คนท้อค่ะ รูสึกเซ็งไปเลย แต่ก็พยายามไม่คิดมาก แค่คิดว่าเขียนไปตามใจเราก็แล้วกัน