ท้อกับการเป็นนักเขียน

เรายังไม่ถึงมัธยมดีเลยค่ะ--- เราแต่งแนวแฟนฟิคแฟนตาซี มีออริบ้างแล้วแต่อารมณ์ เราโชคดีค่ะที่เกิดมาในครอบครัวที่ยอมรับ ไม่ขัดขวาง ให้คำแนะนำ และยังมีเพื่อนที่รู้จักเป็นการส่วนตัวที่ให้คำแนะนำได้ เรื่องพวกนี้มันต้องปรับทัศนคติค่ะ ต่างคนต่างมุมมอง แต่เรื่องนิยายแนวรักนี่เราขอบายจริงๆ ค่ะ ไม่รู้จะให้คำแนะนำอะไรดี แหะๆ ส่วนเรื่องอิจฉา ทุกคนเป็นเหมือนกันหมดแหละค่ะ แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะมองแง่ลบแง่บวก แง่ลบ ก็ท้อแท้ใจ ทำไมไม่ลองคิดแง่บวก เอาความอิจฉามาเป็นแรงผลักดัน อาจไม่ได้ดีเท่าเขา แต่ทำให้ได้ดีที่สุด เท่านี้ล่ะค่ะ

เปลี่ยนความอิจฉานั้นมาเป็นพลังในการสร้างสรรค์ผลงานครับ บอกตัวเองว่า "สักวันฉันจะทำให้ได้แบบนั้น" คือความอิจฉามันเป็นไฟ อย่าให้มันเผาตัวเอง แต่จงทำให้มันเป็นเชื้อเพลิงผลักดันตัวเองให้ไปข้างหน้า สู้ๆ ครับ เส้นทางนี้ยังมีอะไรให้เผชิญอีกเยอะ อย่าเพิ่งตายถ้าหากยังไม่เจอลาสบอส 5555

เริ่มต้นได้ดีและเร็วนะครับ อายุน้อยยังเก็บเกี่ยวฝีมือได้อีกเยอะ ต้องค่อยๆ ฝึกอย่างสม่ำเสมอครับ
สำหรับผู้ปกครอง ต้องพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆ แล้วเราจะได้อำนาจต่อรอง (ฮา)
ลองอธิบายให้ท่านทราบว่ามันเป็นงานอดิเรกที่ชอบ และได้ประโยชน์ในการใช้ภาษา

ส่วนเรื่องอิจฉา เป็นเรื่องธรรมดาครับ
อิจฉาได้แต่ก็ต้องคิดด้วยว่าคนอื่นๆ ที่เขียนเก่ง ก็ต้องฝึก ต้องแต่งมามากขนาดไหน
ตั้งเป้าหมายแล้วใช้แรงอิจฉาเป็นพลังงานขับเคลื่อนดีกว่าครับ ถ้ามันหยุดอิจฉาไม่ได้ (ฮา)

มโนอะไรได้ ---> เขียนออกมาให้หมด

แค่นั้น ง่ายๆ ชิวๆ สนุกๆ ขำๆ 

แต่ถ้าโฟกัสเรื่องยอดวิว ต้องมาศึกษาว่า เรื่องที่ได้ยอดวิวเยอะเขาทำได้ยังไง มีอะไรที่โดดเด่น หาจุดเด่นของเขาให้ได้ แล้วฝึกทำตาม หาแนวทางของเราที่คนอ่านชอบ แล้วก็ลองเขียน ยอดวิวน้อย ไม่เป็นไร ทดลองใหม่ด้วยวิธีใหม่ ทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะได้สไตล์งานเขียนที่คนอ่านชอบ

เมื่อเรามีนิยายที่ยอดวิวเยอะ เราจะปล่อยวางเรื่องยอดวิว เยอะก็ดี ไม่เยอะก็ช่าง... 

//เราไม่เคยเขียนฟิค ไม่รู้ทางนั้นเขาเป็นยังไง ได้แต่เอาใจช่วย สู้ๆ ครับ

เริ่มต้นของนักเขียนทุกคนคือไม่มีคนดู ไม่มีคอมเม้นต์ ไม่มีแฟนคลับ แต่ว่า เวลาคือสิ่งที่จะทำให้งานของเราออกมาเอง ผมใช้เวลาเป็นเดือนกว่านิยายเรื่องแรกของผมจะมีคอมเม้นต์หรือเเฟนคลับสักที เคยท้อกระทั้งต้องลบนิยายที่ตั้งชีวิตคาดหวังกับมันทิ้งไป จากนั้นก็มีเเรงฮึดสู้จาการได้เห็นเพื่อนๆ ที่รู้จักสนใจนิยายเรามากขึ้น และคำพูดที่ว่า นิยายสนุกกว่าเรื่องก่อน นี่คือสิ่งที่ทำให้ผมฮึกสู้ต่อไปได้สนถึงทุกวันนี้ครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ

ถ้าจะถามว่าเขียนนิยายให้ดีต้องทำยังไง
อันนี้ไม่มีอะไรตายตัวเลยค่ะ 

แนะนำให้อ่านหนังสือเยอะๆ ทั้งนิยายเล่มนิยายเว็บ นิยายแฟนตาซี นิยายผี นิยายรัก อ่านสะสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆ
เราเริ่มแต่งนิยายเรื่องแรกตอนประมาณป.5 ป.6
ตอนนั้นก็ถามเพื่อว่าจะแต่งนิยายต้องทำยังไง เพื่อนแนะนำให้อ่านนิยายอย่างน้อย 10 เล่มก่อนค่ะ (ซึ่งตอนนั้นก็ยังไม่ได้อ่านอะไรขนาดนั้นอ่ะ ยังเด็กอ่ะเนอะ)
ตอนนั้นคิดว่าแต่งดีแล้วนะ แต่พอย้อนไปอ่านอีกที อืม.. คนอ่านอ่านไปได้ไงเนอะ บรรยายได้แบบไม่โอเคมากเลย
ถ้านับมาถึงตอนนี้ก็กำลังจะเข้ามหาลัยค่ะ แต่งนิยายมาแล้ว 5 เรื่อง ไม่จบสักเรื่อง / ผัวะ !
ตอนนี้กำลังแต่งเรื่องที่ 5 อยู่ค่ะ เป็นแฟนฟิคเหมือนกัน

ทั้งหมดทั้งมวลที่พิมพ์มานี่คืออยากบอกว่าสิ่งสำคัญคือการสั่งสมประสบการณ์ค่ะ
เราไม่รู้ตัวหรอก แต่มันสะสมอยู่จริงๆ นะ

ที่เหลือก็ตามเมนต์บนๆเลยค่ะ :)
ขอโทษที่พิมพ์ซะยาว
แต่ไม่อยากให้ท้อเลยจริงๆค่ะ อย่าไปคิดว่าเราแต่งไม่ดีเท่าเขา
กว่าเขาจะแต่งสนุกขนาดนั้นได้ เบื้องหลังเขาผ่านอะไรมาขนาดไหนเราไม่มีทางรู้ค่ะ
เราก็เก็บชั่วโมงบินของเราไป สักวันจะต้องเห็นผลแน่ๆ
สู้ๆ นะคะ :D

ความอิจฉาบางทีมันก็ฆ่าไม่ตายน่ะนะ จะบังคับให้ตัวเองเลิกอิจฉามันไม่ง่ายขนาดนั้น ทางที่ดี เอาเรื่องที่เราอิจฉามานั่งพิจาณาดีกว่าค่ะว่าเขาดำเนินเรื่องยังไง ภาษาเป็นยังไง ทำไมเรื่องเขาได้รับความนิยมมาก แล้วเรื่องของเราแตกต่างจากเขาอย่างไร แค่นี้ก็มองเห็นจุดบกพร่องของตัวได้หลายจุดแล้ว

สู้ๆ ค่ะ ตอนเราอายุเท่าจขกท. ยังแต่งนิยายไม่จบสักเรื่องเลย ฮ่า

ถ้าวิธีจัดการกับความอิจฉาก็คงเอามันมาเป็นแรงบันดาลล่ะฮะ แต่จะได้มากรึน้อยคงขึ้นอยู่กับ

ความสามารถส่วนบุคคล อีกอย่างผมก็อายุพอๆกับคุณซึ่งกำลังอยู่ในช่วงวัยเรียน

แบบว่าอย่าเพิ่งใส่ใจกับนิยายมากนัก

เพราะวัยเรายังมีเกรดและการบ้านซึ่งต้องปั่นพอๆกับนิยาย 555
.
.
.
.
.
.
.
แอบส่องนิยายของจขกทมาบ้างแล้วก็ถือว่าอัพถี่อยู่(มองของตัวเองมันช่างต่างนัก)

วิธีหายอิจฉาคนอื่นนั้นง่ายมากครับ

แค่ดองนิยายตัวเองยาวๆๆๆ เดี๋ยวก็หายอิจฉาเอง /เผ่น

มีความฝันก็อย่าหยุดฝันนะคะ มองคนที่อยู่สูงกว่าไว้เป็นแรงบันดาลใจ ว่าสักวันเราจะต้องขึ้นไปที่ตรงนั้นให้ได้ มองคนที่อยู่ต่ำกว่าไว้เป็นกำลังใจ ว่าอย่างน้อยก็มีคนที่ยังไม่ได้ลงมือทำอยู่ต่ำกว่าเรา อย่าล้มเลิกความตั้งใจเป็นพอค่ะ

ถ้าการแต่งนิยายเป็นความสุขของเจ้าของกระทู้ ก็ทำมันอย่างมีความสุขต่อไปเรื่อย ๆ เถอะค่ะ อย่าไปซีเรียสกับยอดวิวยอดเมนต์ให้มากนัก เพราะความเครียดเป็นตัวการร้ายในการทำลายความคิดสร้างสรรค์ค่ะ

แฮ่ พูดมาซะดิบดี ความจริงเราก็มีอารมณ์ท้อแบบเจ้าของกระทู้นั่นแหละค่ะ เห็นนิยายใครเขียนดีกว่า สนุกกว่า ประสบความสำเร็จมากกว่าในขณะที่เรายังต๊อกต๋อย มันก็มีท้อแท้บ้างเนอะ

แต่เชื่อเถอะค่ะว่าคนที่เข้มแข็ง สามารถก้าวผ่านความท้อแท้ในใจไปได้ (ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำได้ย๊ากยาก) คือคนที่จะประสบความสำเร็จในสักวันหนึ่งอย่างแน่นอนค่ะ เพราะคนที่ไม่ท้อจะพยายามทำ พยายามปรับปรุงงานให้ดีขึ้นไปเรื่อย ๆ งานเขาก็จะดีขึ้นไปเรื่อย ๆ เช่นกัน (อย่างน้อยก็ไม่ดรอปลงจากที่เป็นอยู่) ตรงข้ามกับคนที่ท้อแล้วหยุด เขาก็จะหมดโอกาสในการพัฒนาความเชี่ยวชาญไปเลยค่ะ

เราโดนมาเยอะเหมือนกัน แรง ๆ คือโดนแฟนคลับที่(เคย)รักมากก๊อปฟิค เราเลยเลิกแต่งเป็นปี ๆ เพราะสะเทือนใจ แต่มาวันนี้เรากลับเสียดาย เวลาตั้งเป็นปี ๆ เชียวนะที่เราหมดโอกาสในการลับฝีมือการเขียนของตัวเอง ช่วงเวลาที่เราท้อแท้จนเลิกแต่ง มีคนแซงหน้าเราไปตั้งกี่คนแล้ว ถ้าตอนนั้นเราฮึดสู้เขียนต่อ ฝีมือการเขียนตอนนี้เราอาจจะดีขึ้น อาจจะเขียนจบไปตั้งหลายเรื่องแล้ว ไม่ใช่มานั่งเริ่มใหม่ ฝึกใหม่ตามหลังคนอื่นอยู่อย่างนี้  

ปัจจุบัน เราเลยเอาความท้อแท้มาเป็นแรงผลักดันให้เราเขียนต่อไปเพื่อเอาชนะคำสบประมาทค่ะ (แฮ่ ๆ ล่าสุดนี่โดนสบประมาทหนักเลยว่าเขียนนิยายเหมือนคนเขียนไม่เ่ป็น เหมือนคนไม่เคยอ่านนิยายดี ๆ ทั้งที่คนวิจารณ์เขาอ่านงานของเราแค่ครึ่งหน้าจากทั้งหมดร้อยกว่าหน้า พลอยทำให้คนอื่น ๆ มาแสดงความเห็นอกเห็นใจในความห่วยของเราทั้งที่ไม่เคยอ่านงานของเราเหมือนกัน มันปรี๊ดมากอ่ะ มันทำให้เราอยากจะทำให้ดีกว่าเดิมเพื่อเอาชนะคำสบประมาทจากคนที่สักแต่กวาดตาผ่าน ๆ แล้วพ่นคำวิจารณ์เชิงไม่สร้างสรรค์ออกมา)

เรารู้ว่าการเอาชนะความท้อแท้ในใจตัวเองมันยากเย็นขนาดไหน มันไม่ใช่อารมณ์ที่คนรอบข้างบอกให้เราสู้แล้วเราจะสู้ไหว เพราะเราเคยเผชิญกับมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ปากบอกว่าไม่เป็นไร ใจบอกว่าสู้ แต่จริง ๆ น่ะเลิกเขียนมาแล้วไม่รู้กี่รอบต่อรอบ คราวนี้เราเลยตั้งมั่นจะสู้กับมันอย่างเข้มแข็งมากกว่าเดิมค่ะ (เพราะเราก็ผ่านอะไรมาเยอะเนอะ เหมือนนักรบน่ะ สู้มาก ๆ เจ็บมาก ๆ ก็เริ่มชาชิน) เราจะพยายามวางเฉยกับสิ่งรอบข้างให้ได้ (โดยเฉพาะอะไรที่บั่นทอนอย่างยอดวิว ยอดเมนต์ คำตำหนินี่ เราจะมองข้ามไปก่อนเลย ก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างเดียว ทำตัวเหมือนเป็นอากาศ แล้วปลอบตัวเองว่า แม้แต่งานของคนวิจารณ์ก็ไม่มีทางดีที่สุดหรอก สิ่งที่ดีที่สุดตอนนี้คือเรายังเขียนอยู่ต่างหาก)

สู้ ๆ นะคะเจ้าของกระทู้ สู้ไปด้วยกัน การเอาชนะคนอื่นอาจจะยาก แต่การเอาชนะตัวเองให้ได้น่ะยากยิ่งกว่าค่ะ ดังนั้น ถ้าเอาชนะตัวเองได้ ก็ถือว่ามาได้เกินครึ่งทางแล้วเนอะ ^^ ระหว่างนี้ก็เขียนไปด้วย ศึกษางานเขียนดี ๆ ไปด้วย จะได้รู้ข้อบกพร่องของตัวเองและเอามาปรับปรุง อย่าเขียน ๆ หยุด ๆ แบบที่เราเคยทำเลย เปลืองเวลาค่ะ ^^

เราเป็นคนนึงนะคะที่ท้อกับการเขียนนิยาย ท้อเรื่องวิว ท้อเรื่องคอมเม้นต์นั่นแหละ

แล้วเราเขียนฟิคเหมือนคุณด้วยนะ อิอิ

ตอนแรกที่ลงเนี่ยไม่คิดว่าจะมีคนอ่านด้วยซ้ำจนตอนนี้ยอดวิวก็อยู่ที่สามพันกว่าๆซึ่งมันก็ยังไม่สูงมากแต่สำหรับเราแล้วเนี่ยเรื่องเห็นยอดวิวยอดแฟนคลับคนอื่นแล้วเราก็อิจฉาเหมือนกันนะ ทำไมของเขาเยอะจัง พอมาดูของตูล่ะ ฮ่าาา แต่ก็ผ่านจุดนั้นมาแล้ว แล้วก็หันมาให้ความใส่ใจกับงานของตัวเอง แล้วก็หมั่นบอกตัวเองว่า...ที่งานเรายังไม่ดีก็เพราะเรายังพัฒนาและพยายามไม่ดีพอ เพราะฉะนั้นแล้วเคยมีนักเขียนคนนึงบอกกับเราว่า 'ให้ทำไปเถอะ ถึงแม้ว่ามันจะยากมากๆ' ตอนนั้นแหละค่ะ เราก็รีบลุกขึ้นมาพยายามหาจุดด้อยของตัวเอง ตอนนี้ก็ยังไม่ดีพอหรอกแต่ก็ต้องพยายาม อีกอย่างนะคะถ้างานเราดีคนก็จะเข้าหางานเราเองแหละเราจะคิดแบบนี้แหละ ถึงแม้ว่าฟิคหรือนิยายที่เราเขียนมันจะมียอดวิวแค่สิบเราก็จะลงเพราะเราชอบเราอยากลงนิ มีคอมเม้นต์เดียวที่รอเราเราก็ดีใจปลื้มใจแล้วค่ะ สู้ๆไปด้วยกันนะ 

อิจฉากำจัดง่ายมากค่ะ แค่ไม่สนใจเรื่องยอดวิว ยอดแฟนคลับแล้วมาคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว แต่งให้ดีสำหรับหนูแค่ใช้จินตนาการค่ะ คิดอะไรได้ก็เขียนลงแต่ก็ต้องเรียบเรียงก่อนเหมือนกันค่ะสู้ๆค่ะ