เคยเป็นไหม กับการแต่งนิยาย

เรายังจำโมเมนท์นั้นได้นะ มีแค่วิวไม่มีเม้นเลยเราก็อยากแต่งต่อแล้ว มันตื่นเต้นไปหมด><

นั่นคือเหตุผลที่นำนิยายลงเด็กดีค่ะ ฮาๆ 
ความรู้สึกจากวันแรกที่เขียนจนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม
แค่มีคนหนึ่งอ่าน เราก็พอใจแล้วค่ะ

จำได้เลยค่ะ ตอนได้เม้นแรกแทบกร๊๊ดอ่า >///< ฟินไปทั้งวัน

แค่ได้เห็นนักอ่านมาเม้นเราก็ยิ้มแทบบ้าอยู่คนเดียวแล้ว มันดีต่อใจจริงๆ นะ 

หนึ่งในความสุขหลังการเคร่งเครียดในการเขียนนิยายละครับ

จำตอนลงเรื่องแรกได้เลย เราแต่งเล่นๆอารมณ์ตามกระแส คราวนี้ก็มีคอมเม้นบอกคำผิดเยอะ มันดูไม่สมเหตุสมผลนะ ตอนนั้นปรี๊ดเลยเพราะมันเป็นเรื่องแรกล่ะทำได้ดีที่สุดแล้ว(ในตอนนั้นตอนนี้ย้อนกลับไปอ่านนี่อยากรีไรท์มาก)เลยแบบรีบสปีดแต่งๆลบๆ5555

ยิ่งมีคอมเม้นนี่แทบจะวิ่งลั่นบ้านเลยครับ เรียกได้ว่าเป็นพระคุณอย่างสูงสำหรับคนที่มาคอมเม้น 555+

นี่ยิ่งกว่าคนบ้าอ่ะ วันไหนที่ลงนิยายแล้วมีคนมาเม้นทันทีนะ

นั่งยิ้มทั้งวัน จนแม่จะพาไปโรงบาลตลอด

เป็นค่ะ จำได้ว่าเม้นแรกวันที่ 29/02 คือแบบกรี๊ดมากก ดีใจแบบที่ไม่สามารถบรรยายได้ (แต่คิดว่าทุกคนคงเข้าใจอ่านะ ^^) แคปหน้าจอประมาณ 3 รอบ (เพื่อออ??)

ชอบโมเม้นนั้นมากเลยค่ะ >< เรียกได้ว่ามีไฟแต่งนิยาย1ตอนต่อ1วัน บางวันพีคนี้แต่ง2ตอนเลย ช่วงนั้น อัพทุกวันเลย เป็นนิยายเรื่องแรกเลยละค่ะที่แต่งจบภายใน 1 เดือน มี 30 กว่าตอน และแต่ละตอน 6-10 หน้าเวิร์ดเลย 555 อยากได้โมเม้นนั้นกลับมาจังง

เราก็ได้เมนต์วันละนิดหน่อยทุกวันค่ะ จะมีสองสามคนเมนต์อยู่เสมอ โชคดีจริง ๆ เลยที่มีแฟนคลับที่น่ารัก ไม่รู้เขาโผล่มาเห็นนิยายเราได้ไง เพราะปกติมีคนอ่านน้อย

เป็นกระทู้ที่อุดมไปด้วบความสุข เเละความอบอุ่นจริงๆค่ะ 555  ช่วยดึงความทีงจำดีๆกลับมาได้เยอะเลย ยิ่งตามอ่านคอมเม้นท์เเต่ละคน ภาพนี่มาเลย

แค่คนเดียวก็เพียงพอในการเขียนให้จบเรื่องแล้วครับ สำหรับผม

จำได้แม่นมากเลยคะ ตอนแรกนี่แต่งเล่นๆแต่อยากรู้ว่านิยายของเราเป็นยังไงบ้างเลยลง
พอมีคนมาอ่านนี่ดีใจมากแถมคอมเม้นท์มาอีกนี่นอนกลิ้งอยู่บนที่นอนเลยถึงแม้ฝีมือการแต่งนิยายเป็นมือสมัครก็เถอะ ^^