ระวังให้ดี..ฉันจะเริ่มแล้วนะ (บทนำ)

ตั้งกระทู้ใหม่

บทนำ

นิยาย : ระวังให้ดี..ฉันจะเริ่มแล้วนะ

สิ่งที่กำลังจะเริ่มเต้นขึ้นใหม่ มันจะหน้าตื่นเต้นแค่ไหนกันนะ...

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ชินโบรา หรือเรียกโบรา ก็ได้ค่ะ..วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนค่ะ ที่บ้านของฉันย้ายมาอยู่ที่โซลอย่างกระทันหันทำให้ฉันต้องย้ายมาเรียนเกรดสิบสองอยู่ที่โซลค่ะ บริษัทของคุณพ่อฉันเริ่มขยายตัวขึ้น ก็เลยตัดสินใจย้ายมาที่นี่ แต่ก็ดีหน่อยนะคะที่ย้ายมาในช่วงกำลังจะเปิดภาคเรียนก็เลยมีเวลาเตรียมตัวสำหรับโรงเรียนใหม่บ้าง

''ชิน โบรา เสร็จหรือยัง!!'' 

''ค้าาา! เสร็จแล้วค่ะ'' 

ฉันรีบเดินไปที่ประตูห้องตามเสียงเรียกในทันที 

มือเรียวบางของร่างเล็กเอื้อมมือบิดลูกบิดประตูก่อนจะเปิดประตูออกอย่างช้าๆ ก็พบร่างบางผู้เป็นพี่สาวยืนมองมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนอย่างเคยๆ  

เธอมีชื่อว่า ชิน โบอา เธอเป็นพี่สาวของฉันเองค่ะ เรามีอายุห่างกัน สิบเอ็ดเดือน ใช่ค่ะ สิบเอ็ดเดือน ลูกหัวปีท้ายปีเลยละค่ะ แต่ใช่ว่าการที่เราเกิดปีเดียวกันอายุห่างกัน สิบเอ็ดเดือนมันจะดีนะ คะ เพราะสุขภาพร่างกายของฉันไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ฉันต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลยละ แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้หลอกค่ะ เพราะฉันยังมีครอบครัวที่รักฉันมากๆอยู่หนิคะ

''ไปยังคะ''

''ยัง! นี่จะสิบเก้าแล้วนะชิน โบรา'' 

ร่างบางจับบ่าของน้องสาวเธอ ก่อนจะหมุนตัวของร่างเล็กกลับไปด้านหลัง และเอื้อมมือผูกริบบิ้นให้น้องสาวของเธอใหม่ 

''เมื่อไรจะโตเนี่ย! หืม?'' 

''ฮ่าๆ'' 

ฉันทำได้แค่หัวเราะกรบเกลื่อน ก่อนจะก้มหน้าลงช้าๆ ฉันน่ะนะรู้สึกผิดต่อพี่โบอามาตลอด ออนนี่สามารถเรียนต่อมหาลัยได้แล้ว แต่ออนนี่กลับเลือกที่จะซ้ำชั้นในช่วงเกรดสิบเพื่อที่จะได้อยู่ดูแลฉันตลอด เพราะช่วงสองปีที่ผ่านมาสุขภาพของฉันมันแย่มากๆ ฉันเนี่ยเป็นภาระของคนในบ้านจริงๆเลยสินะ

จู่ๆโบอาเอื้อมมือของเธอไปดึงแก้มของโบราไปมา เธอรู้ดีว่าน้องสาวของเธอรู้สึกยังไงในตอนนี้

''อย่ารู้สึกผิดกับออนนี่นะ''

ร่างบางพูดด้วยคำสั้นๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า

''จะบอกรักกันอีกนานไหมครับน้องหญิงทั้งสอง'' 

ทั้งสองรีบหันไปมองต้นเสียงในทันที ชายร่างสูงส่วมชุดสูทสีดำ ยืนอยู่ที่บันไดมองมาที่พวกเธออย่างเอ็นดู 

''อิจฉาหรือ! เพคะท่านพี่'' พี่โบอารีบกล่าวทักในทันที

''ขอรับน้องหญิง'' 

นอกจากฉันจะมีพี่สาวแล้ว ฉันก็ยังมีพี่ชายอีกคนที่อายุห่างกันกับพวกเราถึง แปดปี พี่กีฮยอน พี่ชายสุดที่รักของพวกเรา! 

ร่างสูง ถูกจัดอันดับเป็นคนดังที่ประสบความสำเร็จอายุน้อยที่สุด และมีคนอยากออกเดทด้วยมากที่สุดเลยนะ..เพราะเขาเป็นถึง CEO ของบริษัทเกมส์ยักษ์ใหญ่อย่าง S.K.Y-STORY ที่ดังที่สุดในเกาหลีที่มีมูลค่ามากกว่า 6พันล้านวอน (2พันล้านบาท)

''ไปกันยังครับ พี่มีธุระต่อนะ'' 

ฉันพยักหน้าและเดินตามอปป้าลงไปที่ชั้นล่างของตัวบ้าน ที่บ้านเราทำธุระกิจนำเข้ารถสปอร์ตรายใหญ่ของเกาหลี คุณพ่อกับคุณแม่จึงต้องบินไปเมืองนอกอยู่บ่อยครั้ง แต่รอบนี้ท่านบอกว่าต้องไปนานถึงสองเดือนเลยละ

รถเบนซ์สีดำหรูสองคันขับมาจอดที่หน้ารั้วโรงเรียน KW Hing School โรงเรียนที่ติดอันดับหนึ่งของประเทศ โรงเรียนนี้เปิดสอนตั้งแต่อนุบาลจนถึงระดับมัธยมปลายและกำลังจะมีแผนเปิดระดับมหาลัยอีกด้วย ระบบการสอนที่นี่ดีมากๆ เพราะถูกจัดอันดับเป็นโรงเรียนที่ชาวต่างชาติอยากมาเรียนที่สุด เพราะเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยมาก เป็นโรงเรียนที่เข้ายากด้วยพอสมควร  คนที่สามารถเข้าที่นี่ได้ส่วนใหญ่ก็จะเป็นลูกนักการเมือง ลูกนักธุระกิจ ลูกคนรวยไฮโซ หรือไม่ก็เป็นนักเรียนที่หัวกะทิจริงๆ ค่าเทอมนี่ก็เกือบจะ 20ล้านวอน =[]= ขูดเลือดขูดเนื้อไปไหนเนี่ย!! 

ฉันก้าวขาลงจากรถมา ก็เห็นชายวัยกลางคนและหญิงวัยกลางคนยืนรออยู่ที่หน้าประตูรถถึงสองคน

''สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ''

ทั้งสองเอยคำทักทายในทันทีที่เห็นโบราและโบอา

''สวัสดีค่ะ / สะ..สวัสดีค่ะ'' 

สองพี่น้องรีบตอบรับอย่างมึนงง 

''ครูเป็นครูฝ่ายปกครองชื่อ คิม ซุก ยินดีต้อนรับสู่ KW Hing School นะครับ ส่วนนี้ครูประจำชั้นห้อง K-1 ชื่อคุณครู โอ แทฮา''

''ยินดีที่ได้รู้จักนะ โบอา โบรา''

''ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ / ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ''

''คุณ ชิน กีฮยอน ไม่ต้องห่วงนะครับทางโรงเรียนเราจะดูแลให้อย่างดี มีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ต้องกลัวโรงเรียนเราเตรียมพร้อมไว้เสมอครับ''

หลังจากที่ทักทายกันเสร็จเราสองคนก็รีบเดินตามหลังคุณครูประจำชั้นเพื่อไปที่ห้องเรียนในทันที

''เดี๋ยวช่วงเย็นๆ ครูจะให้เพื่อนในห้องพาทัวร์โรงเรียนนะ''

''ค้า/ค่ะ'' 

''เราสองคนเนี่ย..คล้ายๆสองแฝดในห้องเลยนะ'' 

''คะ?/ยังไงคะ'' 

''โบราจะเงียบๆขี้อายคล้าย ยุนกิ ส่วน โบอาก็เข้ากับทุกคนได้ง่ายๆเหมือนจุนกิ''

''ในห้องมีแฝดด้วยหรอคะ!''

ร่างบางรีบเอยถามครูประจำชั้นในทันที

''ใช่จ้ะ หล่อมากด้วยนะ'' 

เราทั้งสองคนต่างเดินตามหลังคุณครูเข้ามาในตัวอาคารในทันทีก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม เราเดินมาทางเดินของตึกก็ถูกสายตาเป็นจำนวนมากต่างจับจ้องมาที่เรา จนเราเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง K-1

''รออยู่นอกห้องก่อนนะ'' 

 คุณครูประจำชั้นหันมาบอกทั้งสองให้รออยู่ข้างนอก ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องเรียน 

ก๊อกๆ! 

คุณครูประจำชั้นเคาะไปที่โต๊ะเพื่อให้นักเรียนทุกคนในห้องเงียบลง 

''วันนี้ห้องเรามีนักเรียนย้ายมาใหม่สองคน''

''ย้ายมาใหม่หรอคะ! ตอนเกรดสิบสองเนี่ยนะ''

 เสียงของนักเรียนในห้องต่างตั้งคำถามมากมาย จนดังขึ้นเรื่อยๆ 

''เอ้าๆ เงียบหน่อย!''

ทุกคนในห้องเงียบลงในทันทีหลังจากที่คุณครูประจำชั้นสั่ง

''เข้ามาได้แล้วจ้ะ''

ร่างเล็กรีบก้มหน้าลงในทันทีก่อนจะค่อยๆสาวเท้า เดินตามหลังพี่สาวของเธอเข้าไปในห้องเรียน สีหน้าของเธอในตอนนี้มีแต่ความเป็นกังวล ต่างจากพี่สาวของเธอที่เดินยิ้มแย้มให้เพื่อนๆ ในห้องอย่างไม่เขินอาย จนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าชั้นเรียน ร่างเล็กจึงค่อยๆเงยหน้ามองเพื่อนในชั้นเรียน ที่ดูบางตาต่างจากโรงเรียนเก่าของเธอโดยสิ้นเชิง เพราะที่นับๆดูแล้ว มีนักเรียนไม่ถึง สิบห้าคนสะด้วยซ้ำไป 

''เอาละ! อย่างที่บอกว่าวันนี้จะมีเพื่อนนักเรียนย้ายมาใหม่สองคน แนะนำตัวจ้ะ''

''หวัดดีนะทุกคน เรา ชินโบอา ฉันเคยเรียนซ้ำชั้นมาบอกตรงๆเลยแล้วกันฉันไม่อยากปกปิดอะไร ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ'' 

''สะ..สวัสดีค่ะ ฉะ..ฉะ..ฉัน ชิน โบราค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ'' 

” ฝากใจได้เปล่า ~~ ”

เสียงของชายหนุ่มส่วมแวนที่นั่งอยู่โตะข้างหน้าพูดแทรกขึ้นมา ใบหน้าของเขาคล้ายกับไค EXO มากๆ 

''ย๊าห์! อย่ายุ่งกับน้องสาวฉัน'' 

พี่โบอารีบสวนกลับไปในทันทีทำให้เพื่อนๆในห้องต่างพากันหัวเราะไม่ขาดสายแม้แต่คุณครูที่ยืนอยู่  ฉันทำได้แต่ยิ้มแก้เขินและมองไปรอบๆห้อง แต่ว่าสายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของใครบ้างคนที่นั่งอยู่ข้างหลังห้อง โลกของฉันเหมือนจะหยุดหมุนไปชั่วขณะ ชายร่างสูงส่วมเสื้อโค้ทสีดำสนิท เขาอยู่ในท่านั่งกอดอกและมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

 ในขนาดที่ร่างเล็กกำลังจ้องมองไปที่ร่างสูงนั้น จู่ๆเขาก็หันหน้ากลับมาและมองมาที่เธอ เรียวตาที่คมกริบนัยตาสีน้ำตาลเข้ม จ้องเขม็งมาที่เธอ ด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น ราวกับต้องมนต์สะกดเธอไม่อาจจะละสายตาออกจากเขาได้เลย

''เอ้าๆ!! เงียบกันหน่อย''  

”เฮื้อก!!”ฉันรีบละสายตาไปทางอื่นในทันที นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย! ทำไมฉันไปจ้องหน้าเขาแบบนั้นนะฉันยกมือทั้งสองข้างของฉันทาบบนหน้าที่รู้สึกร้อนแปลกๆ

 

''ควอน ยุนกิ..คู่แฝดเราไปไหน'' 

ฉันมองไปที่คนที่ครูประจำชั้นเรียกในทันที 

''แฝดหรอ?'' ฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนทำให้ออนนี่หันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไป

เขาชี้ออกไปนอกหน้าต่างก่อนกับมานั่งถ้ากอดอกเหมือนเดิม

''มาสายสินะ! เอาละ วันนี้โรงเรียนมีประชุมอยู่กันเงียบๆนะ'' 

ค้าา / ครับบ

''ไปนั่งตรงข้างหน้า ยุนกินะจ้ะ'' 

ครูประจำชั้นชี้ไปที่โต๊ะว่างสองโต๊ะข้างหน้าของร่างสูงที่นั่งหลับตาอยู่ 

''ค่ะ/ค่ะ'' 

หลังจากครูประจำชั้นพูดจบ ร่างเล็กทั้งสองก็รีบเดินไปนั่งที่นั่งประจำทันที  เธอเอากระเป๋าวางไว้หลังเก้าอี้ ก่อนจะไปสบตาเข้ากับร่างสูงพอดิบพอดี ร่างเล็กทำได้แค่ยิ้มแก้เขิน ก่อนจะหันหน้ากลับมาในทันที 

''อยู่กันเงียบๆนะ''

ครับ / ค่ะ 

หลังจากที่ครูประจำชั้นพูดจบก็รีบออกไปในทัน 

O_o ออนนี่ฉันหายไปไหนละเนี่ย ฉันรีบกวาดสายตารอบๆห้องเพื่อหาพี่สาวของฉัน และก็อย่างที่คิดเธอกำลังคุยกับเพื่อนในห้องอย่างกับรู้จักกันมาก่อน ทำให้ฉันหลุดยิ้มออกมาในทันที 

''พวกเธอเป็นฝาแฝดกันหรอ? ทำไมหน้าตาไม่เห็นเหมือนกันสักนิดละ?'' พี่โบอารีบปฏิเสธในทันที

''เปล่าๆ เราสองคนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน เราอายุห่างกัน 11 เดือนฉันเป็นลูกหัวปีส่วนโบราเป็นลูกท้ายปี'' 

”ห้ะ!!! ” ทุกคนต่างอุทานออกมาพร้อมกันทั้งห้อง และยิงคำถามเข้ามามากมายจนฟังไม่ทัน ฉันหันหน้าไปมองไปที่ชายร่างสูงข้างหลังฉันที่ยังคงนั่ง เท้าคางมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเหมือนเดิม ประตูหลังห้องค่อยๆเปิดกว้างขึ้นพร้อมกับเสียงกริ๊ดกร๊าดที่ดังลั่นนั่นข้างนอกห้อง ชายร่างสูงสวมหมวกแก๊ปปกติดใบหน้าก่อนจะก้าวขาเข้ามาในห้อง เขาส่วมโค้งสีน้ำเงินเข้มมองมาที่โต๊นั่งข้างๆ ร่างสูง ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ และมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่สดใส 

''เด็กใหม่เหรอ?'' เขาเอยถามฉันในทันทีหลังจากที่สบตากับฉัน 

ร่างเล็กรีบพยักหน้าตอบรับในทันที 

''อ่อ..ผมชื่อจุนกินะ ควอน จุนกิ''

''หวัดดีจ้ะ เรา ชิน โบรา นะ''

''อืมม ชื่อเพราะดีนิ อ่อ ส่วนนี่'' จุนกิชี้ไปที่ร่างสูงที่นั่งข้างเขา 

''พี่ชายฝาแฝดฉันเอง ยุนกิ ควอน ยุนกิ'' 

''หน้าตาเหมือนกันมากเลยนะ แยกแทบไม่ออก'' 

''555 ใช่ๆ วิธีสังเกตนะผมเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ชุดสีดำ ส่วน ฮยอง จะใส่แค่สีดำนะ'' 

''อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักคะ..'' 

ร่างสูงชำเลืองมาที่ร่างเล็ก เล็กน้อยก่อนจะหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง 

''ฮยอง ก็เป็นคนแบบนี้ละเข้าใจหน่อยนะครับ'' 

''ค่ะๆ '' 

หลังจากพูดจบฉันก็หันหน้ากลับไปที่หน้ากระดานเหมือนเดิม 

หลังจากหมดคาบเรียนในช่วงเช้าทุกคนในห้องก็เตรียมเดินไปโรงอาหารของโรงเรียนที่อยู่อีกตึก 

''ไปหาไรกินกัน!'' พี่โบอาหันหน้ามาชวนฉันไปกินข้าว ฉันค่อยๆเงยหน้ามองพี่โบอาก่อนจะส่ายหัวไปมา

''อีกแล้วนะ โบรา เดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหลอก''

''โบราไม่ค่อยหิวนิ ออนนี่ไปหาอะไรกินก่อนเลย'' 

''โอเค! เดี๋ยวออนนี่ซื้อนมมาให้'' 

ฉันพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นบิดตัวไปมาทั้งห้องมีแต่ความเงียบ ทุกคนในห้องลงไปทานข้าวกันหมดแล้วสินะ แม้แต่สองฝาแฝดที่หายไปตั้งแต่ช่วง 5 โมงเลยด้วยซ้ำไป

ร่างบางเดินไปเท้าหน้าต่างและมองไปรอบๆโรงเรียน 

โรงอาหาร..

''โบอา ทำไมโบราไม่มาด้วยกันละที่นี่อาหารอร่อยมากเลยนะ''

''โบราไม่ค่อยหิวอะ ว่าแต่ห้องเรามีฝาแฝดใช่มะ''

''ควอน ยุนกิ กับ ควอน จุนกิ สองคนนี้ถึงจะเป็นแฝดแต่ต่างกันมากเลยนะ'' 

''ยังไงหรอ?'' ร่างบางจะดูถ้าจะสนใจสุดๆ

''ฉันรู้จักสองคนนี้มาได้ 2 ปี ยุนกิเขาจะเป็นคนเงียบๆ ส่วน จุนกินะ ขี้เล่นมากๆ แต่มีอยู่หลายอย่างอยู่นะที่เหมือนกัน'' ร่างบางทำหน้าสงสัยเล็กน้อย 

''ก็หล่อเหมือนกัน เรียนเก่งเหมือนกันไง 555'' 

ทั้งโรงอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

''ยุนอาๆ กำลังจะกลับห้องใช่ปะ?''

''ใช่ๆ ว่าจะขึ้นไปเอาของในห้องน่ะ''

''งั้นฝากซื้อนมไปให้ โบอา หน่อยสิ''

''ได้สิ!'' 

ห้องเรียน K-1

ประตูห้องค่อยๆเปิดออกพร้อมกับร่างสูงเบาที่ค่อยก้าวตรงไปให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆหน้าต่าง เธอวางแก้วนมบนโต๊ะก่อนจะสะกิดไปที่แขนของร่างเล็กที่นั่งเมอลอยอยู่ ''เฮื้อก!'' ร่างเล็กรีบหันไปมองร่างสูงบางในทันทีเพราะความตกใจ

''ค่ะ..''

''นี่แก้วนมจ้ะ รีบกินนะเดี๋ยวเย็นก่อน'' 

''ขอบคุณค่ะ''

''ไม่ต้องพูดทางการหลอกนะ พูดกันเองก็ได้''

''ค้าา '' เธอทำได้แค่ยิ้มแก้เขิลก่อนจะเอื้อมมือไปจับแก้วนมที่กำลังอุ่นๆอยู่

''ไปก่อนนะ'' ฉันพยักหน้าและยกมือขึ้นโบกมือ 

โบรายกแก้วนมขึ้นแตะริมฝีปากของเธอก่อนจะดื่มมันเข้าไปและนั่งจดไดอารี่ไปด้วย แต่จู่ๆร่างบางก็เริ่มหายใจไม่ค่อยออกและแน่นที่บริเวรหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก  โบราลุกขึ้นยืนและปลดกระดุมเม็ดแรกออกเหงือกเริ่มไหลเต็มใบหน้าของเธอ และเริ่มหอบหายใจแรงขึ้น เธอพยายามประครองร่างตัวเองและเดินไปที่ประตูห้อง 'ตุบ' จู่ๆเธอก็วูบลงไปกองอยู่ที่พื้นห้องในทันที เธอหายใจติดขัดและเริ่มโรยริน 

”ตึก ตึก” เสียงของฝีเท้าของใครบ้างคนเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ 

ชายร่างสูงเอื้อมมือเรียวบางของเขาเปิดประตูห้องเรียนออกอยากช้าๆ เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะวิ่งเข้าไปเรียกสติร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น 

''เด็กใหม่!'' ผมรีบเข้าไปประครองร่างเล็กที่นอนหอบหายใจโรยริน

''ช่วยฉันด้วย..คุณยุน..'' ร่างเล็กเธอยังทันพูดไม่จบประโยคเธอก็หมดสติไปสะก่อน

ผมรีบช้อนตัวของเธอขึ้นก่อนจะรีบอุ้มเธอเดินออกมาจากห้องเรียนในทัน

”กริ๊ดด“

 เสียงกริ๊ดแตกตื่นของคนที่ยืนอยู่ทางเดินของตึกเต็มไปหมด ผมรีบวิ่งลงบันไดในทันที 

เขาวิ่งลงมาจนถึงชั้นล่างของตึกโดยใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีชายชุดดำ ที่ยืนอยู่ใต้ตึกรีบวิ่งเข้ามาหาเขาในทันที

''นายน้อย..ยุนกิ'' 

''ไปโรงพยาบาล'' 

รถเบนซ์หรูมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดในทันที ผมหันไปมองเด็กใหม่ที่ไม่ได้สติในตอนนี้ไม่วางสายตา